ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, "ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ" (Ιωάν. δ΄ 5-42).

ΣΧΟΛΙΟΝ:
(παράπονο !!!)

*Η Κυριακή αυτή της 17ης Μαΐου 2020, σηματοδοτεί στην καρδιά του κάθε χριστιανού Ορθόδοξου, και ίσως μείνει καταγεγραμμένη με μαύρα γράμματα στην εκκλησιαστική... και όχι μόνο ιστορία, ως η ημέρα έναρξης, το σημείο επανεκκίνησης... νόμιμα πια ...της λατρευτικής του ζωής, που του απαγορεύτηκε ένεκα ενός περίεργου "ασεβούς" και "ανίερου", "ανευλαβούς" κορωνοϊού με το όνομα covid-19 και της πανδημίας του, πριν από δυο και παραπάνω μήνες, οπότε και υποχρεώθηκε τότε...με πολύ δημοκρατικό τρόπο, από την κρατική εξουσία, το Υπουργείο της Πολιτικής Προστασίας και του Πρωθυπουργού αυτής της χώρας, του κου Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και την σύμφωνη 
γνώμη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και δια στόματος του Αρχιεπισκόπου και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου, να βγει...να εκδιωχθεί είναι η πιο δόκιμη έκφραση θαρρώ, δια της βίας από τις εκκλησιές του, που έκτισε ο ίδιος και τις συντηρεί αιώνες τώρα, ποτέ μην το ξεχνά αυτό ούτε η Πολιτεία αλλά ούτε και η Εκκλησία, με μεγάλες θυσίες, και εν μέσω χαρμολύπης της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδος, να κάνει Πάσχα και Ανάσταση στα σπίτια του, "αλειτούργητος" και "ακοινώνητος", ενώ ακόμα και το δεδομένο "Χριστός Ανέστη" από τα μεγάφωνα των εκκλησιών, βγήκε και αυτό στην παρανομία, με εντολή της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, της κας Νίκης Κεραέως, την οποία και πρέπει ίσως να ζητήσουμε τον λόγο, μιας και...επιστημονικά τουλάχιστον, δεν βγαίνει νόημα!!!
Αλλά και αργότερα μέσα στην χαρμόσυνη Διακαινήσιμο Εβδομάδα και την αρχή της περιόδου του Πεντηκοσταρίου μέχρι και τώρα, συνέχισε να απέχει από την Μυστηριακή Ζωή της Πίστης του, ενώ οι Ιεροί Ναοί σε όλην την επικράτεια, να είναι κλειστοί για τους πιστούς με τους ιερείς τους, χωρίς καμιά βοήθεια, οικονομική από το κράτος που τους έκλεισε υποχρεωτικά και ηθική από τις Μητροπόλεις τους που συμφώνησαν σε αυτό, 
μόνοι τους μέσα στα στοιχειωμένα και έρημα από τους ενορίτες τους, κουφάρια των εκκλησιών τους και με άδεια τα παγκάρια τους, φορώντας το πετραχήλι τους να τελούν όπως-όπως τις καθημερινές Ακολουθίες των Ενοριών τους και να προσεύχονται για όλους μας, που με την ανατριχιαστική καθημερινή υπενθύμιση από όλα τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά και τις παραινέσεις του δίδυμου Τσιόδρα-Χαρδαλιά "Μένουμε σπίτι", τρομαγμένοι, φοβισμένοι και υποταγμένοι σε μια νέα πραγματικότητα, όπου πλέναμε ολημερίς και ακατάπαυστα τα χέρια μας και καταλήξαμε όσο πιο μονόχνοτος και μίζερος μπορεί να είναι κάποιος για δυο ολόκληρους μήνες, και γίναμε, κατ'εντολήν του κράτους και της Εκκλησίας, αντικοινωνικοί και μισάνθρωποι, μείναμε προσευχόμενοι "ιδιωτικά", "ατομικά", "προσωπικά", λέξεις ξένες προς την εκκλησιαστική παράδοση, στις κατ' οίκον εκκλησίες, όπως μας είπαν ότι έγιναν τώρα πια τα σπίτια μας. 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος αύριο λοιπόν, της 17ης Μαΐου 2020, και εμείς που τόσο καιρό μείναμε κλεισμένοι στα σπίτια μας "δια τον φόβον των Ιουδαίων", ας ξεχυθούμε στους δρόμους και με το νέο σύνθημα "Μένουμε ασφαλείς", να πάμε ελεύθερα πια στις εκκλησιές μας...και με τον νόμο...με το άκουσμα της καμπάνας το πρωΐ, ας εκκλησιαστούμε ανεμπόδιστα μέσα στους Ιερούς Ναούς μας, τηρώντας βέβαια παράλληλα και τα μέτρα προστασίας που μας έχουν προταθεί από την νέα Κ.Υ.Α της Κυβέρνησης ως προϋπόθεση για το άνοιγμα των εκκλησιών, αλλά και την νέα Εγκύκλιο της Ιεράς Μητροπόλεως μας, αντίγραφο της Εγκυκλίου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Τις προηγούμενες ημέρες με χαρά και ενθουσιασμό, οι υπεύθυνοι διακονητές των εκκλησιών και οι επίτροποι και οι νεωκόροι, που μαζί με τους ιερείς έδωσαν τον αγώνα τους όλον αυτόν τον καιρό, να μείνουν οι εκκλησιές καθαρές, τακτοποιημένες και έτοιμες για την υποδοχή και πάλι των πιστών, έστω και "χρεοκοπημένες" πια, ηθικά και υλικά, από την έλλειψη της αγάπης και της συμμετοχής που τις διατηρούσε τόσα χρόνια, ετοιμάστηκαν κατάλληλα, καθαρίστηκαν, απολυμάνθηκαν και αραίωσαν για την αποφυγή συγχρωτισμού. Παράλληλα προμηθεύτηκαν αντισηπτικά, γάντια και μάσκες και δειλά-δειλά άνοιξαν τους Ναούς τους μετά από δυο ολόκληρους μήνες σφραγίσματος, αλλά...αυτό και αν δεν πρέπει να ξεχάσει κανείς, μα κανείς, μετά και δυο χιλιάδες χρόνια διαρκούς λειτουργίας από την ίδρυση της πρώτης Εκκλησίας και των Ναών της, μέσα στον ρου της εκκλησιαστικής ιστορίας. 

Ας έρθουμε λοιπόν όλοι στο "σπίτι" μας, και ας κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας...άφοβα αδελφοί μου, αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι διαδικτυακοί και μη, μην ακούτε κανέναν "ειδικό" να σας λέει το αντίθετο, αυτοί δεν μπορούν να γνωρίζουν την ζωντάνια της Πίστης μας και δεν μπορούν να αναγνωρίζουν, να αντιληφθούν, την Μυστηριακή ζωή της. Ας επιστρέψουμε, παρ' όλην την ασχήμια των λόγων της "επιστημονικής κοινότητας", την χολή των πολιτευτών μας, την κριτική των δημοσιογράφων και της χλιαρής αντίδρασης της Ιεραρχίας,  και ας γίνουμε και πάλι Εκκλησία μέσω του Κοινού Αγίου Ποτηρίου, που παρότι, όπως μας είπαν οι ίδιοι οι Ιεράρχες μας, είναι "αδιαπραγμάτευτο", δεν ήταν και τόσο εύκολο για τον Ορθόδοξο χριστιανό να κοινωνήσει από Αυτό, χωρίς τουλάχιστον να βγει στην παρανομία ή να βιώσει την κατακραυγή του κόσμου, και τον ιερέα...αυτόν τον άμοιρο ιερέα, χωρίς να νοιώθει εν δυνάμει "δολοφόνος" κάθε φορά που πρόσφερε το Αίμα και το Σώμα του Κυρίου του, σε όσους το ζητούσαν, κάνοντας απλά αυτό για το οποίο δεσμεύθηκε να κάνει κατά την χειροτονία του. Να γίνει ο μεταφορέας της Χάριτος του Χριστού στο ποίμνιο που του ανατέθηκε 

Μάλιστα για την Θεία Κοινωνία, ειπώθηκαν, γράφτηκαν, δυστυχώς, ακόμα και έγιναν σάτιρα κάποιων περίεργων ανθρώπων, με την Εκκλησία μας να τηρεί σιγήν ιχθύος και τους Ιεράρχες μας να είναι ολιγόλογοι και πάντα μιλώντας για τον εαυτό τους, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, και όχι για το Ποίμνιο που τους ανατέθηκε και θα έπρεπε να εκπροσωπούν, ή τον θώκο που τους εμπιστεύθηκε τιμητικά η Εκκλησία του Χριστού. 

Ήδη ξεκίνησε μια νέα εποχή για την πατρίδα μας τις προηγούμενες μέρες, ενώ τώρα που επιτέλους ανοίγουν και οι Ιεροί Ναοί, ίσως δούμε την Εκκλησία μας να δοκιμάζετε τώρα που θα ζητήσει από τους πιστούς να της "εμπιστευθούν" και πάλι την καρδιά τους και ίσως...ίσως λέγω, θα χρειαστεί να δώσει λόγο για τα πεπραγμένα της εν μέσω κορωνοϊού και την τόσο "βροντερή" σιωπή της.

...Φτου ξελευθερία!!!

Αρχιμανδρίτης  Χρυσόστομος Τελίδης

----------------------------------------------------------

«…Ὃς δ᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» 

        Είναι καταμεσήμερο και λίγο έξω από την πόλη της Σαμάρειας Συχάρ, στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Κύριος κάθεται να ξεκουραστεί. Ο τόπος είναι έρημος, μα κάποια Σαμαρείτισσα πλησιάζει με τη στάμνα της για να πάρει νερό, συναντιέται με τον Χριστό και εξελίσσεται μεταξύ τους ένας διάλογος με απλά αλλά μεστά και δυνατά νοήματα και άλλα τόσα διδάγματα.

        Καθώς την βλέπει ο Κύριος, της λέει: «Δώς  μου να πιω». Η γυναίκα απορεί: «Πώς εσύ τολμάς και ζητάς νερό από μένα, μια Σαμαρείτισσα;» Οι Σαμαρείτες ήταν μια από τις φυλές του Ισραήλ που δεν συγχνωτίζονταν με τους Ιουδαίους, οι οποίοι τους θεωρούσαν "μίασμα και βδέλυγμα" και ήταν άσπονδοι εχθροί. Ο Χριστός της αποκρίνεται: «Εάν γνώριζες τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και ποιος σου ζητά νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό που δεν στερεύει ποτέ». 

Η γυναίκα δεν κατάλαβε και ρωτά: «Κύριε, ούτε στάμνα έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού λοιπόν έχεις το αστείρευτο νερό;» Και ο Χριστός της απαντά: «Καθένας που πίνει από το νερό αυτό του πηγαδιού, θα διψάσει πάλι. Εκείνος όμως που θα πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά θα αναβλύζει από την ψυχή του αστείρευτο νερό για να του χαρίζει ζωή αιώνια».

      Η Σαμαρείτισσα παρακαλεί τον Χριστό έκπληκτη και με αγωνία, "Κύριε, δώς μου το νερό αυτό,  για να μη διψώ ποτέ", μην λησμονούμε πως το νερό σε εκείνες τις άνυδρες και έρημες περιοχές ήταν ένα πολύτιμο αγαθό. Ο Κύριος τότε της λέει:«Πήγαινε και φέρε εδώ και τον άνδρα σου» και η αγωνία της γυναικός πια μετατρέπεται σε αισχύνη. «Δεν έχω άνδρα», απαντά εκείνη και ο παντογνώστης Κύριος της αποκαλύπτει όλη της τη ζωή: «Αλήθεια είπες. 
Πέντε άνδρες έχεις πάρει κι αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άνδρας σου». Η γυναίκα πια σαστίζει και νοιώθει την  δύναμη Αυτού που έχει απέναντι της και βρίσκει την ευκαιρία να λύσει μια απορία της: 
«Κύριε, καταλαβαίνω ότι είσαι προφήτης. Πες μου, πού πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό, στο βουνό μας Γαριζείν ή στα Ιεροσόλυμα;» Και ο Κύριος απαντά: «Σε λίγο καιρό ούτε μόνο στο Γαριζείν ούτε μόνο στα Ιεροσόλυμα θα λατρεύετε τον Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα, κι όσοι Τον λατρεύουν, πρέπει να Τον προσκυνούν με αφοσίωση και επίγνωση».

        Σίγουρη πλέον η γυναίκα αυτή για την θεϊκή δύναμη του συνομιλητή της του λέει: «Γνωρίζω ότι έρχεται ο Μεσσίας. Όταν έλθει εκείνος, θα μας τα διδάξει όλα» για να λάβει την απάντηση από τον Κύριο μας, που θα διαβεβαίωνε ίσως και την αρχική υποψία της. "Εγώ είμαι ο Μεσσίας". Η γυναίκα τότε αναστατωμένη αλλά με άκρατο ενθουσιασμό άφησε τη στάμνα της εκεί, έφυγε στην πόλη και άρχισε να φωνάζει: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός;» Και οι Σαμαρείτες άρχισαν να έρχονται προς το πηγάδι, να δουν τον Κύριο σαν τα διψασμένα ελάφια προς την πηγή.

        Ποιο όμως είναι «τό ὕδωρ τό ζῶν» για το οποίο μίλησε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα; Είναι η Χάρις του Θεού. Ο Κύριος πήρε αφορμή από το φυσικό νερό του πηγαδιού και τη φυσική δίψα κάθε ανθρώπου για να διδάξει το μυστήριο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Η ζέστη του μεσημεριού, ο έρημος τόπος, το πηγάδι, η στάμνα, το νερό, η δίψα, όλα συντέλεσαν ως εικόνες για να περιγράψει ο Κύριος το μυστήριο της Θείας Χάριτος, χωρίς την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Και ονομάζει ο Κύριος τη χάρη του Αγίου Πνεύματος «ὕδωρ ζῶν», διότι η Χάρις του Θεού καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου από κάθε μολυσμό, την ξεκουράζει και τη δροσίζει από το λίβα της αμαρτίας. Και την ζωογονεί, ικανοποιεί όλους τους ανώτερους πόθους της, την γεμίζει με όλες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, της μεταγγίζει ζωή αιώνιο.

        Και το νερό αυτό της ζωής μας το παρέχει ο Κύριος αφειδώς,  όχι βέβαια στο πηγάδι του Ιακώβ όπως θα ακούσουμε στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο από τα χείλη του ιερέως της Ενορίας μας την Κυριακή που ακολουθεί, την Ε΄Κυριακή από το Πάσχα, την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, αλλά στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του. Σε αυτήν όπου κάθε Κυριακή και γιορτή λαμβάνουμε με τα Ιερά Μυστήρια της από τον Ιδρυτή και Δημιουργό της, την Θεία Χάρη την οποία με πολύ αγάπη μας προσφέρει και με αυτήν μας μεταγγίζει ζωή, μας παρέχει άφεση, λύτρωση, χορτασμό, σωτηρία. Μας αναγεννά με νέα ζωή, όπως συνέβη και με τη Σαμαρείτιδα, η οποία έγινε στο εξής αφοσιωμένη μαθήτρια του Κυρίου, ισαπόστολος, αγία, η αγία Φωτεινή. Και έτρεξε στα πέρατα της γης για να μεταδώσει το μυστήριο που έζησε, το μυστήριο της Θείας Χάριτος που πήρε από Αυτόν.

        Μόλις επέστρεψαν οι μαθητές στο πηγάδι, παρακάλεσαν τον Κύριο να φάει κάτι. Αυτός όμως τους είπε: «Δική μου τροφή είναι να κάνω το θέλημα του Πατρός μου, να εργάζομαι για τη σωτηρία των ανθρώπων. Σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα πλήθη των Σαμαρειτών που έρχονται. Όλοι αυτοί είναι πνευματικά χωράφια έτοιμα για θερισμό. Οι προφήτες πριν από εμένα κι εγώ κατόπιν έσπειρα σ’ αυτά και θα θερίσετε εσείς. Όπως και στο μέλλον, θα σπείρετε εσείς και θα θερίσουν οι διάδοχοί σας».

         Όταν οι Σαμαρείτες έφθασαν στο πηγάδι, άκουγαν με πόθο τα λόγια του Μεσσία· και Τον παρακαλούσαν να μείνει για πάντα μαζί τους. Και ο Κύριος έμεινε στην πόλη τους δυο μέρες και τους δίδαξε μεγάλες αλήθειες. Και πίστεψαν σ’ Αυτόν πολλοί και ομολογούσαν ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός.

         Οι Σαμαρείτες ήταν ένα πνευματικό χωράφι έτοιμο για θερισμό. Πλήθος ψυχών που ποθούσαν να ακούσουν το κήρυγμα του Χριστού και να σωθούν. Γι’ αυτό παρακάλεσαν τον Κύριο να μείνει στην πόλη τους. Δεν είχαν δει πολλά θαύματα. Ένα τους συγκλόνισε, η μεταστροφή της συμπατριώτισσάς τους. Και ο Κύριος με το λόγο Του και με τη χάρη Του τους βοήθησε να πιστέψουν και να μετανοήσουν.

        Αλλά οι Σαμαρείτες εκείνοι αποτελούσαν μία προτύπωση, μια εικόνα όλης της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας που χωρίς συχνά να το συνειδητοποιεί, διψά να ακούσει το μήνυμα της λυτρώσεως, να ξεδιψάσει από το ύδωρ της ζωής. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα βρίσκονται στην άγνοια, στην πλάνη, στο σκοτάδι! Και ζητούν λίγη χαρά, λίγη ανάπαυση. 
Ζητούν κάπου να πιαστούν, κάπου να βρουν λίγη ελπίδα, λίγο φως. Κι έχουμε χρέος όλοι μας να κάνουμε το έργο της Σαμαρείτιδος, της Αγίας Φωτεινής αργότερα. Να μιλήσουμε σ’ αυτούς με το λόγο μας και με το παράδειγμά μας για την εμπειρία της εν Χριστῷ ζωής. 

         Οι ψυχές αυτής της ανθρωπότητας που μέρος της είμαστε όλοι, είναι διψασμένες είναι πολλές, είναι όμορφες και περιμένουν, 
περιμένουν εμάς, πρώτα τους ιερείς να γίνουμε μπροστάρηδες στον αγώνα τους και μετά όλους εσάς, τον πιστό και περιούσιο λαό του Θεού μας, για να μεταδώσετε αυτά που ακούσατε από τα χείλη τους, που είδατε με τα μάτια της ψυχής σας μέσα στο "σπίτι" Του, τις εκκλησιές Του, που νιώσατε όταν μοιραστήκατε με τους υπολοίπους αδελφούς σας "τα σα εκ των σών".  Αυτές οι ψυχές είναι έτοιμες για θερισμό. Κάποιος πρέπει να τρέξει κοντά τους.

         Στο κάλεσμα Του λοιπόν στον Ιερό Ναό της Ενορίας μας, στην μικρή η την μεγάλη εκκλησιά της γειτονιάς μας, στην δική μας, την μέχρι πρότινος υπόγεια, σήμερα δε, 
με την βοήθεια των Αγίων μας, των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας, υπέργεια και μεγαλοπρεπή, μετά τα Θυρανοίξια της και με την ευλογία του Επισκόπου μας, ο οποίος  πρωτοστάτησε σε όλες τις λατρευτικές εκδηλώσεις που τελέσαμε τότε για την μεγάλη αυτή γιορτή της μετακόμισης μας στον επάνω Ναό μας, έστω και αν παρότι ήταν ακόμα ημιτελής, έγινε λειτουργικός για τις ανάγκες της Ενορία μας, θυμάστε το Σαββατοκύριακο της 12ης και 13ης Οκτωβρίου 2019, αύριο δε που θα αποπερατωθεί πλήρως με την αγάπη και την προσφορά σας, 
ερχόμαστε με ανυπομονησία και ενθουσιασμό, ακούμε την καμπάνα της το πρωΐ και με χαρά ακολουθούμε τον ήχο της για να βρεθούμε και πάλι κοντά Του, μετά από απουσία δυο ολόκληρων μηνών, όπου μείναμε υποχρεωτικά "αλειτούργητοι" και "ακοινώνητοι", να πιούμε το "νερό" Του με το οποίο δεν θα διψάσουμε ποτέ ξανά και να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας θεωρεί άξιους, χωρίς να είμαστε, για να κοινωνήσουμε από το Σώμα και το Αίμα Του και με αυτόν τον τρόπο να επικοινωνήσουμε με τους συνενορίτες μας, τους συνανθρώπους μας, τους γείτονες μας, αλλά και με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μας μέσω αυτού του κοινού Αγίου Ποτηρίου Του και των υπολοίπων Ιερών Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας Του. 
   Και ας μας έχουν απογοητεύσει οι ηγέτες της, ας σιώπησαν όταν έπρεπε να φωνάξουν τις αγωνίες μας, ας συμφώνησαν να κλείσουν οι εκκλησιές μας, που εμείς τις χτίσαμε με τον ιδρώτα μας, ας άφησαν με την ολιγωρία στις αποφάσεις τους να κατηγορηθεί η Θεία Κοινωνία ως εστία μετάδοσης του κορωνοϊού, ας άφησαν ακάλυπτους τους ιερείς και τους αρχιερείς που "τόλμησαν" να αντισταθούν, ας μην είπαμε ακόμη Χριστός Ανέστη μέσα στις εκκλησιές μας, ας μην χτύπησαν οι καμπάνες χαρμόσυνα στα καμπαναριά μας για να εορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου μας, ας μην υπήρξε ίχνος οξυγόνου στα πνευμόνια μας, και όχι λόγω του covid-19, αλλά της υπερβολής τους και της παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης τους σε μας, ας μην υπήρξε καμιά χαραμάδα λατρευτικής ζωής στην καθημερινότητα μας.   

     Πάντα όμως να έχουμε στο μυαλό μας, πως ο μόνος που ποτέ μα ποτέ δεν μας έχει απογοητεύσει μέχρι σήμερα και εγγυημένα θα συνεχίσει να μην μας απογοητεύει όσο γεμίζουμε τις εκκλησιές Του τις Κυριακές και τις γιορτές και όσο Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, είναι ο Χριστός μας, και ενώ έχουν αποτύχει παταγωδώς όλα τα συστήματα, τα οποία με σπουδή και ενδιαφέρον, υποκριτικό τις περισσότερες φορές, επιδιώκουν όπως λένε, να κάνουν καλύτερη και πιο δημοκρατική την ζωή μας, τα πολιτικά συστήματα, τα κομματικά, τα κοινωνικά, οικονομικά, ηθικά, πολεμικά και στρατιωτικά, ενώ λοιπόν έχουν αποτύχει όλα αυτά, ο Χριστός και η Αλήθεια Του, παραμένει να είναι η μόνη και ακλόνητη σταθερά στην ζωή και στην ύπαρξη μας, το Ευαγγέλιο Του, δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, δίνει ακόμα λύσεις για τα πάντα, οι Άγιοι μας, αλλά και οι Πατέρες της Ορθοδοξίας, με τον βίο, τον λόγο και τα συγγράμματα τους, αγγίζουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, μας διδάσκουν τον τρόπο να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι, πιο ανθρώπινοι, πιο δοτικοί, πιο αγαπητικοί, πιο ζεστοί, πιο "όμορφοι", πιο "πλούσιοι", πιο αισθαντικοί, να γίνουμε  οραματιστές, παντελώς αθάνατοι και με λίγα λόγια...μάλλον με μια και μόνο λέξη, μας μαθαίνουν τον τρόπο να είμαστε απλά χριστιανοί. Αυτή είναι η πρόταση της Εκκλησίας μας.

     Το πρωΐ λοιπόν, κάθε Κυριακή, τουλάχιστον, πηγαίνουμε στην Εκκλησία, που μας έλειψε εδώ και δυο μήνες με την πανδημία, και το κλείσιμο της, ξυπνάμε με το κάλεσμα της καμπάνας από τα καμπαναριά των Ενοριών μας για την εβδομαδιαία Κυριακάτικη, Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, ή την καθημερινή Θεία Λειτουργία στις μικρές και μεγάλες εορτές της Ορθοδοξίας μας, ή στον Όρθρο, αλλά και το απόγευμα στον Εσπερινό, στην Αγρυπνία, στην Παράκληση, με σκοπό την Θεία Ευχαριστία, την Θεία Κοινωνία και την επικοινωνία μας με τον Θεό και τους ανθρώπους, λαμβάνοντας τα Θεία Δώρα ή τον Αγιασμό, ή το αντίδωρο, ή την ευλογία από το χέρι του ιερέως. Πηγαίνουμε "διψασμένοι" για να πιούμε το νερό αυτό που έδωσε και στην Σαμαρείτισσα και αυτή δεν δίψασε ποτέ ξανά. Καθημερινά φροντίζουμε να έχουμε επαφή με την εκκλησιά της γειτονιάς μας, τον Χριστό μας, την Παναγία μητέρα του, τους Αγίους Θεοπάτορες γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα και όλους τους Αγίους μας, τον ιερέα μας και το πετραχήλι που του φόρεσε ο ιδρυτής της Εκκλησίας, ο Χριστός μας για να μας συγχωρεί και να μας βάζει στον ίσιο δρόμο κάθε φορά που λοξοδρομούμε.
    Καθημερινά, ναι, αλλά από όλη την εβδομάδα, η Κυριακή είναι η κορωνίδα των ημερών και η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, που προηγείται πάντων, είναι το "νερό" για την διψασμένη ψυχή μας, ενώ κατά την ίδια επίσημη και σημαντική ημέρα της Κυριακής αργότερα, πρόταση μου προσωπική είναι να συγκεντρωνόμαστε πάντα την ημέρα αυτή της γιορτής της Αγάπης και σε κοινή τράπεζα με την οικογένεια μας, συγγενείς και φίλους, να ενωνόμαστε και να αγαπιόμαστε με αυτούς αλλά και με τους συνανθρώπους μας, να αγγίζουμε τις ψυχές μας ο ένας του αλλουνού, να ζούμε με τα παιδιά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας την ζωή που μας αξίζει, και ας έχουν βάλει στόχο κάποια οικονομικά...και όχι μόνο κέντρα εξουσίας, την απαξία στην ημέρα της Κυριακής, θέλοντας να την καταστήσουν σαν μια καθημερινή ημέρα, χωρίς Ανάσταση, χωρίς Χριστό, χωρίς χαρά, χωρίς το ευχαριστώ μας στον Θεό...που τόσο πολύ τους ενοχλεί!!!   

Χριστός Ανέστη!!!
Καλωσορίσατε και πάλι στο "σπίτι" σας.
Μας λείψατε!!!

*παρακάτω, με ένα απλό κλικ στο "Διαβάστε περισσότερα..." θα δείτε το Ευαγγέλιο της Σαμαρείτιδος σε πρωτότυπο κείμενο και σε νεοελληνική απόδοση...

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 

"ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ" 

(Ιωάν. δ΄ 5-42).

Πρωτότυπο κείμενο:

Τω καιρώ εκείνω έρχεται Ιησούς εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον του χωρίου ο έδωκεν Ιακώβ Ιωσήφ τω υιώ αυτού· ην δε εκεί πηγή του Ιακώβ. ο ουν Ιησούς κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκαθέζετο ούτως επί τη πηγή· ώρα ην ωσεί έκτη. έρχεται γυνή εκ της Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ. λέγει αυτή ο Ιησούς· δος μοι πιείν. οι γαρ μαθηταί αυτού απεληλύθεισαν εις την πόλιν ίνα τροφάς αγοράσωσι. λέγει ουν αυτώ η γυνή η Σαμαρείτις· πως συ Ιουδαίος ων παρ΄ εμού πιείν αιτείς, ούσης γυναικός Σαμαρείτιδος; ου γαρ συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις. απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτή· ει ήδεις την δωρεάν του Θεού, και τις εστίν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν, συ αν ήτησας αυτόν, και έδωκεν αν σοι ύδωρ ζων. λέγει αυτώ η γυνή· Κύριε, ούτε άντλημα έχεις, και το φρέαρ εστί βαθύ· πόθεν ουν έχεις το ύδωρ το ζων; μη συ μείζων ει του πατρός ημών Ιακώβ, ος έδωκεν ημίν το φρέαρ, και αυτός εξ αυτού έπιε και οι υιοί αυτού και τα θρέμματα αυτού; απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτή· πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήσει πάλιν· ος δ΄ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ο δώσω αυτώ, γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον. λέγει προς αυτόν η γυνή· Κύριε, δος μοι τούτο το ύδωρ, ίνα μη διψώ μηδέ έρχωμαι ενθάδε αντλείν. λέγει αυτή ο Ιησούς· ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου και ελθέ ενθάδε. απεκρίθη η γυνή και είπεν· ουκ έχω άνδρα. λέγει αυτή ο Ιησούς· καλώς είπας ότι άνδρα ουκ έχω· πέντε γαρ άνδρας έσχες, και νυν ον έχεις ουκ έστι σου ανήρ· τούτο αληθές είρηκας. λέγει αυτώ η γυνή· Κύριε, θεωρώ ότι προφήτης ει συ. οι πατέρες ημών εν τω όρει τούτω προσεκύνησαν· και υμείς λέγετε ότι εν Ιεροσολύμοις εστίν ο τόπος όπου δει προσκυνείν. λέγει αυτή ο Ιησούς· γύναι, πίστευσόν μοι ότι έρχεται ώρα ότε ούτε εν τω όρει τούτω ούτε εν Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τω πατρί. υμείς προσκυνείτε ο ουκ οίδατε, ημείς προσκυνούμεν ο οίδαμεν· ότι η σωτηρία εκ των Ιουδαίων εστίν. αλλ΄ έρχεται ώρα, και νυν εστίν, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω πατρί εν πνεύματι και αληθεία· και γαρ ο πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν. 

λέγει αυτώ η γυνή· οίδα ότι Μεσσίας έρχεται ο λεγόμενος Χριστός· όταν έλθη εκείνος, αναγγελεί ημίν πάντα. λέγει αυτή ο Ιησούς· εγώ ειμί ο λαλών σοι. και επί τούτω ήλθον οι μαθηταί αυτού, και εθαύμασαν ότι μετά γυναικός ελάλει· ουδείς μέντοι είπε, τι ζητείς ή τι λαλείς μετ΄ αυτής; Αφήκεν ουν την υδρίαν αυτής η γυνή και απήλθεν εις την πόλιν, και λέγει τοις ανθρώποις· δεύτε ίδετε άνθρωπον ος είπε μοι πάντα όσα εποίησα· μήτι ούτος εστίν ο Χριστός; εξήλθον ουν εκ της πόλεως και ήρχοντο προς αυτόν. Εν δε τω μεταξύ ηρώτων αυτόν οι μαθηταί λέγοντες· ραββί, φάγε. ο δε είπεν αυτοίς· εγώ βρώσιν έχω φαγείν, ην υμείς ουκ οίδατε. έλεγον ουν οι μαθηταί προς αλλήλους· μήτις ήνεγκεν αυτώ φαγείν; λέγει αυτοίς ο Ιησούς· εμόν βρώμα εστίν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με και τελειώσω αυτού το έργον. ουχ υμείς λέγετε ότι έτι τετράμηνος εστί και ο θερισμός έρχεται; ιδού λέγω υμίν, επάρατε τους οφθαλμούς υμών και θεάσασθε τας χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη. και ο θερίζων μισθόν λαμβάνει και συνάγει καρπόν εις ζωήν αιώνιον, ίνα και ο σπείρων ομού χαίρη και ο θερίζων. εν γαρ τούτω ο λόγος εστίν ο αληθινός, ότι άλλος εστίν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων. εγώ απέστειλα υμάς θερίζειν ο ουχ υμείς κεκοπιάκατε· άλλοι κεκοπιάκασι, και υμείς εις τον κόπον αυτών εισεληλύθατε. Εκ δε της πόλεως εκείνης πολλοί επίστευσαν εις αυτόν των Σαμαρειτών δια τον λόγον της γυναικός, μαρτυρούσης ότι είπέ μοι πάντα όσα εποίησα. ως ουν ήλθον προς αυτόν οι Σαμαρείται, ηρώτων αυτόν μείναι παρ΄ αυτοίς· και έμεινεν εκεί δύο ημέρας. και πολλώ πλείους επίστευσαν δια τον λόγον αυτού, τη τε γυναικί έλεγον ότι ουκέτι δια την σην λαλιάν πιστεύομεν· αυτοί γαρ ακηκόαμεν, και οίδαμεν ότι ούτος εστίν αληθώς ο σωτήρ του κόσμου ο Χριστός.

Νεοελληνική απόδοση:

Έκείνον τον καιρό έφτασε ο Ιησούς σε μια πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ, κοντά στο χωράφι που είχε δώσει ο Ιακώβ στο γιο του τον Ιωσήφ. Εκεί βρισκόταν το πηγάδι του Ιακώβ. Ο Ιησούς, κουρασμένος από την πεζοπορία, κάθισε κοντά στο πηγάδι· ήταν γύρω στο μεσημέρι. Έρχεται τότε μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να βγάλει νερό. Ο Ιησούς της λέει: «Δωσ΄ μου να πιώ». Οι μαθητές του είχαν πάει στην πόλη ν΄ αγοράσουν τρόφιμα. Εκείνη του απάντησε: «Εσύ είσαι Ιουδαίος κι εγώ Σαμαρείτισσα. Πως μπορείς να μου ζητάς να σου δώσω νερό να πιεις;» - επειδή οι Ιουδαίοι αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τους Σαμαρείτες. Ο Ιησούς της απάντησε: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος είν΄ αυτός που σου λέει «δωσ΄ μου να πιώ», τότε εσύ θα του ζητούσες κι εκείνος θα σου έδινε ζωντανό νερό». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, εσύ δεν έχεις ούτε καν κουβά, και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού, λοιπόν, το ΄χεις το τρεχούμενο νερό; Αυτό το πηγάδι μας το χάρισε ο προπάτοράς μας ο Ιακώβ· ήπιε απ΄ αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζωντανά του. Μήπως εσύ είσαι ανώτερος απ΄ αυτόν;» Ο Ιησούς της απάντησε: «Όποιος πίνει απ΄ αυτό το νερό θα διψάσει πάλι· όποιος όμως πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δε θα διψάσει ποτέ, αλλά το νερό που θα του δώσει θα γίνει μέσα του μια πηγή που θ΄ αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, δώσ΄ μου αυτό το νερό για να μη διψάω, κι ούτε να έρχομαι ως εδώ για να το παίρνω». Τότε ο Ιησούς της είπε: «Πήγαινε να φωνάξεις τον άντρα σου κι έλα εδώ». «Δεν έχω άντρα», απάντησε η γυναίκα. Ο Ιησούς της λέει: «Σωστά είπες, δεν έχω άντρα· γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άντρας σου· αυτό που είπες είναι αλήθεια». Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης· οι προπάτορές μας λάτρεψαν το Θεό σ΄ αυτό το βουνό· εσείς όμως λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα βρίσκεται ο τόπος όπου πρέπει κανείς να τον λατρεύει». «Πίστεψέ με, γυναίκα», της λέει τότε ο Ιησούς, «είναι κοντά ο καιρός που δε θα λατρεύετε τον Πατέρα ούτε σ΄ αυτό το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα. Εσείς οι Σαμαρείτες λατρεύετε αυτό που δεν ξέρετε· εμείς όμως λατρεύουμε αυτό που ξέρουμε, γιατί η σωτηρία έρχεται στον κόσμο από τους Ιουδαίους. Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήλθε κιόλας, που οι πραγματικοί λατρευτές θα λατρεύσουν τον Πατέρα με τη δύναμη του Πνεύματος, που αποκαλύπτει την αλήθεια γιατί έτσι τους θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα. Κι αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια». Του λέει τότε η γυναίκα: «Ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός· όταν έρθει εκείνος, θα μας τα εξηγήσει όλα». «Εγώ είμαι», της λέει ο Ιησούς, «εγώ, που σου μιλάω αυτή τη στιγμή». Εκείνη την ώρα ήρθαν οι μαθητές του κι απορούσαν που συνομιλούσε με γυναίκα. Βέβαια, κανείς δεν του είπε «τι συζητάς;» ή «γιατί μιλάς μαζί της;» Τότε η γυναίκα άφησε τη στάμνα της, πήγε στην πόλη κι άρχισε να λέει στον κόσμο: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου· μήπως αυτός είναι ο Μεσσίας;» 

Βγήκαν, λοιπόν, από την πόλη κι έρχονταν σ΄ αυτόν. Στο μεταξύ οι μαθητές τον παρακολουθούσαν και του έλεγαν: «Διδάσκαλε, φάε κάτι». Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ έχω να φάω τροφή που εσείς δεν την ξέρετε». Οι μαθητές έλεγαν μεταξύ τους: «Μήπως του ΄φερε κανείς να φάει;» Αλλά ο Ιησούς τους είπε: «Δικιά μου τροφή είναι να εκτελώ το θέλημα εκείνου που με έστειλε, και να φέρω σε πέρας το έργο του. Εσείς συνηθίζετε να λέτε «τέσσερις μήνες ακόμη, κι έφτασε ο θερισμός». Εγώ σας λέω: σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα χωράφια. Ασπροκοπούν από τα στάχυα τα ώριμα, έτοιμα κιόλας για το θερισμό. Ο θεριστής αμείβεται για τη δουλειά του και συνάζει καρπό για την αιώνια ζωή, έτσι ώστε μαζί να χαίρονται κι αυτός που σπέρνει κι αυτός που θερίζει. Γιατί εδώ αληθεύει η παροιμία «άλλος είναι που σπέρνει κι άλλος που θερίζει». Εγώ σας έστειλα να θερίσετε καρπό που γι΄ αυτόν εσείς δεν κοπιάσατε· άλλοι μόχθησαν, κι εσείς μπήκατε εκεί να θερίσετε το δικό τους κόπο». Πολλοί από τους Σαμαρείτες εκείνης της πόλης πίστεψαν σ΄ αυτόν, εξαιτίας της μαρτυρίας της γυναίκας που έλεγε: «Μου είπε όλα όσα έχω κάνει». Όταν λοιπόν οι Σαμαρείτες ήρθαν κοντά του, τον παρακαλούσαν να μείνει μαζί τους· κι έμεινε εκεί δύο μέρες. Έτσι, πίστεψαν πολύ περισσότερο ακούγοντας τα λόγια του κι έλεγαν στη γυναίκα: «Η πίστη μας δε στηρίζεται πια στα δικά σου λόγια· γιατί εμείς οι ίδιοι τον έχουμε τώρα ακούσει και ξέρουμε πως πραγματικά αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός».