ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (7-5-2023) "ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ" (Ιωάν. ε' 1-15).

«Ίδε, υγιής γέγονας· 

μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται»

      Δίπλα σε μια από τις πύλες των Ιεροσολύμων, από την οποία οι Εβραίοι οδηγούσαν τα πρόβατα για την θυσία, υπήρχε μεγάλη δεξαμενή που την ονόμαζαν Βηθεσδά, δηλαδή σπίτι του ελέους του Θεού. Είχε πέντε θολωτά υπόστεγα, κάτω από τα οποία κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, χωλοί, παράλυτοι και κάθε λογής αναξιοπαθούντες άνθρωποι.    

     Όλοι αυτοί γέμιζαν το υπαίθριο εκείνο νοσοκομείο, περιμένοντας τη θεραπεία τους. Κάθε τόσο Άγγελος Κυρίου ετάρασσε τα νερά της δεξαμενής και οποιοσδήποτε άρρωστος εισερχόταν πρώτος στην δεξαμενή, μετά την ταραχή του νερού, γινόταν αμέσως καλά. Μεταξύ των αρρώστων, που ήσαν εκεί, ήταν και ένας παράλυτος, που υπέφερε για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Δεν είχε κάποιο να τον βοηθήσει, αλλ’ ούτε και τη δύναμη ο ίδιος να πέσει μόνος του στη δεξαμενή. Έμενε, λοιπόν και περίμενε καρτερικά τη θαυματουργική του θεραπεία. 

     Αυτόν, ακριβώς, τον πλέον εγκαταλελειμμένο άνθρωπο, επλησίασεν ο Θεάνθρωπος Ιησούς και τον εθεράπευσε. Όταν αργότερα τον συνάντησε στον Ναό του Σολομώντος, του είπε: «Ιδε υγιής γέγονας∙ μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται.» Δηλαδή, τώρα που θεραπεύτηκες, να μην λησμονείς ποτέ ότι η αμαρτία σε έχει αρρωστήσει και ότι οι νεανικές σου ασωτίες σε έχουν ρίξει τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια παράλυτο νεκρό, στο κρεβάτι. Φοβού, λοιπόν, την αμαρτία και πρόσεχε να μη ξαναγυρίσεις σ’ αυτή, για να μην πάθεις χειρότερα και ανεπανόρθωτα. 

     Αυτή η σύσταση του Κυρίου μας προς τον παράλυτο της Βηθεσδά, είναι σύσταση και για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί, για τον καθένα από εμάς. Γι’ αυτό και η σύσταση αυτή του Κυρίου, μας δίνει σήμερα την ευκαιρία να μιλήσουμε για την μετάνοια αλλά και την συνέχιση του αγώνα μας για μια ενάρετη και αποδεκτή από τον Θεό ζωή. Αν αδελφοί μου, έστω και λίγο είμαστε εκπαιδευμένοι μέσα στην ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, γνωρίζουμε σίγουρα ποιος είναι ο δρόμος της θεραπείας μας, ξέρουμε πως αυτή θα έρθει ξεκινώντας μέσα από την Μετάνοια και το Ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης.

        Τι γίνεται όμως μετά, που ο κίνδυνος της υποτροπής και της επανόδου του αμαρτωλού ανθρώπου που μετανόησε και θεραπεύτηκε από την σοβαρή αρρώστια του, είναι μεγάλος και σοβαρός; Μάλιστα ο κίνδυνος δεν είναι απλώς, μεγάλος, αλλά είναι και θανάσιμος. Τι γνωρίζουμε όμως την υποτροπή αυτή; Υποτροπή είναι το να αδιαφορήσουμε για όσες αμαρτίες κάναμε πριν και για όσα κακά πάθαμε μετά κι έπειτα από τις σοβαρές αρρώστιες και από τους φοβερούς εξευτελισμούς και τις τύψεις που μας έφερε η αμαρτία και μετά την μετάνοια και την εξομολόγησή μας και την απόφασή μας να ζήσουμε πλέον τίμια χριστιανική ζωή, να ξαναγυρίσουμε πάλι στην αμαρτωλή, την ένοχη, την άθλια ζωή που ζούσαμε προτού μετανοήσουμε και εξομολογηθούμε.

        Αυτή η επάνοδος στην αμαρτία, αυτό το κατρακύλισμα, αυτή η υποτροπή μας, για πολλοστή φορά, πρέπει να ομολογήσουμε, ότι είναι κίνδυνος μεγάλος και υπαρκτός για όλους μας. Όσο σίγουρη και αν είναι η αμαρτία μας, σαν αδύναμα όντα που είμαστε απέναντι της, άλλο τόσο είναι και η επανάληψη της γιατί η αμαρτία είναι εύκολη, είναι δελεαστική, σαγηνευτική και πιστέψτε με, ταιριάζει σε όλα τα ελαττώματα των ανθρώπων και έτσι εύκολα συρόμαστε σ’ αυτή. Εύκολα πέφτουμε και ξαναπέφτουμε μπροστά της και με ευκολία μεγάλη σε όλη την διάρκεια της ζωής μας παλεύουμε με αυτήν. Όπως λέει και η Γραφή, η αμαρτία είναι «ευπερίστατος» που σημαίνει  ότι εύκολα μπορεί να παρασυρθούμε από αυτή. Και δεν είναι ξένη προς τον εαυτό μας και ούτε βρίσκεται μακριά από μας. Όλοι μας, δυστυχώς, έχουμε μέσα μας μια κλίση, μια ροπή και μια δύναμη ισχυρή, που μας σπρώχνει σε κάθε παράβαση, σε κάθε παρανομία, σε κάθε κακή και ανήθικη πράξη.

     Αυτόν, ακριβώς, τον κακό εαυτό μας είναι που ζητά ν’ απαρνηθούμε ο Κύριος και Σωτήρας μας. Και είναι αλήθεια ότι, μετά τη μετάνοιά μας ο κακός εαυτός μας αδυνατίζει, αλλά δυστυχώς δεν εξαλείφεται. Παραμένει μέσα μας και πάλι η πικρή αυτή και αντίθετη δύναμη. Μένει και μας σπρώχνει διαρκώς στα παλιά και μας εξωθεί να επανέλθουμε στην αμαρτωλή ζωή που αποκηρύξαμε με την μετάνοιά μας. Κι έτσι η αμαρτία γίνεται ξανά κυρίαρχη αν την αφήσουμε. Μπορεί ν’ απαρνηθήκαμε την αμαρτία με μια θερμή μετάνοια, να την αποκηρύξαμε και να την καταδικάσαμε σαν θανάσιμο εχθρό μας, αλλά με ευκολία πάλι μπορεί να ξαναγυρίσουμε στην πρότερη αμαρτωλή ζωή μας. 

    Και τούτο γίνεται όταν η μετάνοιά μας είναι επιπόλαιη και επιδερμική, παρά βαθιά και ολοκληρωτική. Και τότε αυτή μας κυριεύει, μας αιχμαλωτίζει και μας υποδουλώνει. Γίνεται πάθος, αποβαίνει δεύτερη φύση, καταλήγει σε εξουσιαστή της θέλησής μας, με μια λέξη σε τύραννο της ψυχής και της ζωής μας. Μετανοούμε, κλαίμε, ικετεύουμε και ζητούμε με κάθε τρόπο να ελευθερωθούμε, αλλά, δυστυχώς, ελευθερία δεν βλέπουμε. Μένουμε δούλοι του πάθους, εξευτελισμένοι δούλοι της αμαρτίας και εξουθενωμένοι ενώπιον της ίδιας της συνείδησής μας. Και φθάνουμε, πολλές φορές, οι ίδιοι να ντρεπόμαστε και να σιχαινόμαστε τους εαυτούς μας για το κατάντημα αυτό. Αυτός ο φόβος και αυτός ο κίνδυνος της υποτροπής υπάρχει αν δεν γνωρίζουμε πως με την θερμή παράκληση μας  θα επέμβει και πάλι ο Θεός για να μας σώσει, ότι και αν του κάναμε. 

    Χρειάζεται, λοιπόν, αδιάκοπος και συνεχής αγώνας. Γιατί η αποτελεσματική καταπολέμηση της αμαρτίας δεν είναι μικρό πράγμα ή ζήτημα μιας μόνο ημέρας ή ενός μηνός ή ενός έτους. Για να καθαρίσει τελείως η ψυχή μας, απαιτείται καθημερινή και επίπονη προσπάθεια, εντατικός και ισόβιος θα λέγαμε αγώνας. Διάλειμμα και διακοπή και ανάπαυλα δεν χωρεί. Γιατί αν γίνει νέα πτώση, θα σημειωθεί και νέα υποτροπή. Σ’ αυτό μόνο η θερμή και επίμονη προσευχή μπορεί να μας βοηθήσει. Ο Κύριος αναφερόμενος στον ανακαινισμό του ανθρώπου, που από αμαρτωλούς μας θέλει να γίνουμε άγιοι, μας λέει: 

«Εγώ είμαι το κλήμα, εσείς οι κληματόβεργες. Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου και εγώ μαζί του, αυτός δίνει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάμετε τίποτε» (Ιωάν. ΙΕ΄5). 

      Τίποτε, επομένως, δεν μπορούμε να κάνουμε, ειδικά στο ζήτημα του εξαγιασμού μας, αν δεν έχουμε τη βοήθεια και ενίσχυση του Κυρίου μας. Μπορεί με όλη μας την ψυχή να θέλουμε και με όλες μας τις δυνάμεις ν’ αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα πάθη και τις κακίες και να  εξαγνιστούμε. Αν όμως δεν μας ελεήσει ο Θεός κι αν δεν επέμβει να μας απαλλάξει από τα πάθη μας, τίποτε δεν θα κάμουμε. Έχουμε ανάγκη, λοιπόν, της θερμής προσευχής, της κατανυκτικής, της καθημερινής, της εντατικής, ώστε να μας βοηθήσει ο Θεός και να κάμει το θαύμα της απαλλαγής μας, από την εξουσία της αμαρτίας και να μας σώσει. Από μας, λοιπόν εξαρτάται. Ο Θεός μας παρακινεί, μας προτρέπει, μας παρακαλεί και μας προειδοποιεί. Από εκεί και πέρα το ναι και το όχι είναι δικό μας και βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία που ίδρυσε με την Σταύρωση και την Ανάσταση Του.

       Η κάθε αναστάσιμη Κυριακή και γιορτή της Ορθοδοξίας μας, μας ο Κύριος μας δίνει υπεράνθρωπη δύναμη στην προσπάθεια μας να μην ξαναπέσουμε στην αμαρτία. Καταφύγια όλων μας είναι οι Ιεροί Ναοί που οι ίδιοι χτίσαμε για να στεγάσουμε την Πίστη τους. Να γιατί ασφυκτιούσε ο χριστιανός στην πατρίδα του, την όμορφη και πολύπαθη Ελλάδα μας, τα τελευταία δυο-τρία και περισσότερα χρόνια, χωρίς την εκκλησιά του, χωρίς το οξυγόνο που του στέρησαν τότε..."για το καλό του".

   Πονούσε και μάτωνε ο χριστιανός, και δη ο Ορθόδοξος, βλέποντας τις εκκλησιές του αμπαρωμένες... "κεκλεισμένων των θυρών", ή μισάνοιχτων, ή μισόκλειστων, ανάλογα με την οπτική του καθενός, και τα επιδημιολογικά δεδομένα...θυμάστε!!!και τους ιερείς του μόνους, ή με την επιλεκτική παρουσία λίγων πιστών, μέσα να προσεύχονται για αυτόν...χωρίς αυτόν. 

   Θύμωνε ακούγοντας την παράταση της αγωνίας του, παραμένοντας "αλειτούργητος" και "ακοινώνητος" τόσον καιρό...1ο, 2ο, 3ο, 4ο, 5ο κύμα της πανδημίας, είχαμε χάσει τον λογαριασμό τότε, και συνεχίζει, δεν σταμάτησε, αποδυναμώθηκε, μα δεν μας άφησε ήσυχους ακόμα...απλά τώρα μπορούμε να τον αγνοήσουμε γιατί τον μάθαμε και δεν τον φοβόμαστε!!! Μέτρα και άλλα μέτρα για την Εκκλησία του, απαγορεύσεις, ειδικούς περιορισμούς προς την λατρευτική ζωή του, περιπολικά της αστυνομίας έξω από την εκκλησία και τους λειτουργούς της που βγήκαν στην παρανομία, και όχι έξω από τα σπίτια του για να προλάβουν το πραγματικό έγκλημα και όχι η διάπραξη της Θείας Λειτουργίας, πρόστιμα, φόβος και τρόμος, από ανθρώπους που δεν τον καταλάβαιναν, που δεν συμμερίζονταν τον πόνο που του προκαλούν, και αυτός ανήμπορος ασφυκτιούσε κάτω από τα σκληρά μέτρα απομάκρυνσης του από το μόνο μέρος όπου μπορούσε... κάποτε ανεμπόδιστα, και επικοινωνούσε με τον Χριστό τον ίδιο, αλλά και τους Αγίους Του που αγαπούσε, μοιράζονταν τον πόνο του με την Παναγία μάνα Του και τώρα μετρά τις μέρες για να επιστρέψει στην κανονικότητα.  

     Όμως φέτος..."δόξα τω Θεώ" έκανε Πάσχα, και Ανάσταση όπως ήθελε, και τώρα συνεχίζει να είναι μέτοχος στην Θεία Λατρεία, να μπορεί να προσέρχεται ανεμπόδιστα στα Μυστήρια, και όχι όπως παλαιότερα, περίεργοι τύποι, ειδικοί των πάντων, να αγωνίζονται να του διδάξουν την "ιδιωτική" προσευχή, ένα περίεργο και πρωτόγνωρο...άχρηστο ή μάλλον ανεπαρκές κατ' εμέ, "δώρο" τότε της Πολιτείας στον Έλληνα Ορθόδοξο, χριστιανό, που ζούσε και "ακουμπούσε" όλα αυτά τα χρόνια τον Χριστό κάθε φορά που κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμα Του, και τότε, στο φόρτε της πανδημίας, τον αφήναν. του επέτρεπαν  "ιδιωτικά" έλεγαν...τι σημαίνει αυτό δεν ξέρω;;; να πάει να δεί τι;;; Τον Χριστό του να είναι ακόμα "σταυρωμένος"  μετά την Ανάσταση Του;;;; 

      Τέλος πάντων!!! Δεν έχει σημασία αδελφοί μου, αν είναι μικρές ή μεγάλες οι εκκλησίες των Ενοριών μας, στις πόλεις και στα χωριά μας, αν είναι υπό κατασκευή ή αποπερατωμένες, αν είναι υπόγειες ή υπέργειες. 

(όπως μέχρι πρόσφατα υπόγεια ήταν η δική μας, μια προσωρινή φιλόξενη κατακόμβη και υπέργεια έγινε και μεγαλόπρεπης, και περικαλλής και όμορφη και ψηλή, πολύ ψηλή, στις μέρες μας και απόλυτα λειτουργική από τα Θυρανοίξια της και εντεύθεν, το Σαββατοκύριακο της 12ης και 13ης Οκτωβρίου 2019, οπότε και έγινε πια το μόνιμο "σπίτι" των Αγίων Θεοπατόρων και "πατρικό σπίτι" της Παναγίας κόρης τους. Ένα σπίτι που έχτισε η Αγάπη του Θεού για όλους εμάς τους Ανθοκηπιώτες και τους προσκυνητές στην χάρη τους, για να συρρέουν οι πιστοί  Του στην από κοινού προσευχή και να είναι αποκούμπι για όλους μας και η επικοινωνία με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας μέσω του κοινού Αγίου Ποτηρίου, για να είναι ασπίδα κατά του διαβόλου που μας περιτριγυρίζει διαρκώς, ενώ τα Μυστήρια της Εκκλησίας να είναι τα όπλα μας για την μάχη με το κακό και ο ιερέας της Ενορίας μας να είναι ο σύμμαχος και ο συμπολεμιστής μας και το πετραχήλι του να είναι η παρηγοριά μας) 

Δεν έχει σημασία το σχήμα τους, το αρχιτεκτονικό σχέδιο τους, δεν έχει σημασία ο πλούτος και η οικονομική ευχέρεια των προσκυνητών τους. Σημασία έχει μέσα σε αυτές, οι πιστοί να ανακουφίζονται κατά την συμμετοχή τους στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας από τα  προβλήματα τους, να ξεχνιούνται από τα βάσανα τους, να βρίσκουν τον Κύριο τους κάθε Κυριακή, γιορτή και σχόλη, να τον ακούνε που θα τους λέει "...ἔγειρε, ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει." Και αυτοί ζώντας, βιώνοντας το θαύμα της κυριακάτικης αναστάσιμης, ή γιορτινής εκείνης ημέρας, του Πάσχα και της Ανάστασης της κάθε Κυριακής, τότε  "...εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ὁ ἄνθρωπος, καί ἦρε τόν κράβαττον αὐτοῦ καί περιεπάτει." και κατόπιν, όλοι ζωντανοί, όμορφοι, καθαροί, υγιείς, να επιστρέφουμε μετά την Απόλυση της Θείας Λειτουργίας στα σπίτια μας για να μοιραστούμε την χαρά μας αυτή με την οικογένεια μας, τους φίλους μας, τους οικείους μας, τους συγγενείς μας, τους γειτόνους μας.  

    Ο παραλυτικός του Ευαγγελίου, έκανε το πρώτο βήμα. Εύκολα-δύσκολα!!! πάντως πήγε στην κολυμβήθρα για να βρει την γιατρειά του και εκεί περίμενε υπομονετικά πολύ καιρό με πίστη όμως και επιμονή. Και ο Χριστός, βλέποντας την προσπάθεια αυτή, του χάρισε αρχικά την υγεία του, αλλά δεν έμεινε εκει, μα μετά του επέστησε και την προσοχή «Ίδε, υγιής γέγονας·  μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται». Εμείς κάναμε μέχρι τώρα αυτό το πρώτο  βήμα, τον πλησιάσαμε, του ζητήσαμε την γιατρειά μας, ανταμώσανε άραγε μέχρι τώρα τα βλέμματα μας με τον Χριστό και Δημιουργό μας. Του εξομολογηθήκαμε με μετάνοια και συντριβή πως σε κάθε προσπάθεια ίασης μας, βλέπαμε άλλους δυνατότερους από εμάς να μπαίνουν στο θαυματουργό εκείνο ύδωρ την ώρα που ταράζοντας από τους Αγγέλους Του , απολαμβάνοντας την λύτρωση από την αρρώστια που βασανίζονταν, ενώ εμείς όντας αδύναμοι συνεχίζαμε και παραμέναμε άρρωστοι μέχρι την επόμενη ευκαιρία που θα μας δίνονταν;

    Η ευκαιρία λοιπόν μας δόθηκε, αγαπητοί ενορίτες, αναγνώστες και φίλοι της ιστοσελίδας του Ναού μας. Οι δικαιολογίες μας για να μην πάμε στην εκκλησιά της γειτονιά μας...ειδικά την Κυριακή, λιγοστεύουν  και σύντομα θα στερέψουν. Δεν μπορούμε να σωθούμε από καμιά βαριά ή ελαφριά "νόσο" που μας κατατρώει, μένοντας "άρρωστοι" στο σπίτι μας, γιατί η σωτηρία της ψυχής..."που είναι πολύ μεγάλο πράγμα" όπως λέει και το τραγούδι, θα επέλθει μόνο μέσα στην εκκλησία μας, τον Ιερό Ναό της συνοικίας μας, την Κυριακή το πρωΐ, όπου θα πάμε φορώντας τα καλά μας ρούχα, παίρνοντας και τα παιδιά μας μαζί, βγάζοντας από μέσα μας ότι καλύτερο για τον συνάνθρωπο μας και όχι με το να κοιμόμαστε σπίτι μας και να μας ενοχλούν οι καμπάνες του Ναού που μας "φωνάζουν" μελωδικά να έρθουμε να προσευχηθούμε από κοινού, όχι "ιδιωτικά", όχι με "προσωπική" προσευχή όπως μας πρότειναν, ακόμα και οι ταγοί της Εκκλησίας μας...πριν από λίγα χρόνια, όχι με απλή επίσκεψη, αλλά με συμμετοχή στα Μυστήρια και συγκεκριμένα στο Μυστήριο των Μυστηρίων...την Θεία Κοινωνία!!! 

          Όπως μετά την θεραπεία οποιασδήποτε αρρώστιας του σώματος, υπάρχει το απαραίτητο διάστημα της αποθεραπείας  και της αποκατάστασης, και ειδικά για κάποιες βαριές αρρώστιες χρειάζεται να πάμε μετά την ίαση μας, μετά την γιατρειά μας, σε κάποιο κέντρο αποκατάστασης για αποθεραπεία. Έτσι και για τις αμαρτίες που μόλις συγχωρέθηκαν με την μετάνοια μας και έσβησαν προσωρινά από το..."ποινικό μας μητρώο" λαμβάνοντας το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας, αν δεν φυλαχτούμε θα έχουμε υποτροπή, που μπορεί ίσως να αποδειχθεί περισσότερο επικίνδυνη από την πρώτη προσβολή. Κατά τον ίδιο τρόπο, μετά την θεραπεία της ψυχής μας από οποιοδήποτε αμάρτημα, χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί και στην ψυχή μας η υποτροπή είναι και επικίνδυνη, αλλά είναι και καταστροφική, ενώ τα "υποκείμενα νοσήματα" καραδοκούν!!! Μετά την θεραπεία της ψυχής μας με το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, χρειάζεται άγρυπνη προσοχή για να μην ξανακυλήσουμε στα ίδια, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουμε χειρότεροι.        

       Τονωτική τροφή της ψυχής σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο επανάκαμψης της αρρώστιας, είναι και πάλι η στοργική αγκαλιά του ζωοδότη Χριστού μας, είναι η εκκλησιά της Ενορίας μας, ο χτύπος της καμπάνας στην γειτονιά μας. Ακόμα και τα ενοχλητικά, για κάποια αυτιά, μεγάφωνα που μεταδίδουν την Θεία Λειτουργία σε αυτούς που δεν μπόρεσαν να είναι παρόντες αυτήν την Κυριακή. Είναι η προτροπή του ιερέα μας να πάμε στην εκκλησιά της συνοικίας μας, είναι ο λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο Του, που ακούγεται από τον ιερέα κατά την Θεία Λειτουργία, είναι η Θεία Κοινωνία, η Θεία Ευχαριστία, η Θεία Μετάληψη με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, είναι αδελφοί μου, φίλοι αναγνώστες και ακόλουθοι των ιστοσελίδων μας, όλα τα Μυστήρια της Ορθοδοξίας μας, είναι η ζεστή και όμορφη εκκλησιά μας, του Ιωακείμ και της Άννας, των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων γονέων της Παναγίας κόρης τους και "πατρικό σπίτι" της, είναι οι πρόγονοι, ο "παππούς" και η "γιαγιά" του Χριστού μας και Εγγονού τους, που πάντα καθαρή και τακτοποιημένη, μεγάλη και προστατευμένη κατά το ανθρωπίνως δυνατόν και απόλυτα από την Χάρη του Χριστού μας, θα σας περιμένει καθημερινά και ειδικά κάθε Κυριακή, με αγάπη, από τούδε και στο εξής...και τα καλύτερα έρχονται... πρώτα και πάντα ο Θεός...

 

..."έρχου και ίδε" !!!

Αρχιμανδρίτης  Χρυσόστομος Τελίδης

*...παρακάτω θα δείτε το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου σε πρωτότυπο κείμενο και στην ερμηνευτική απόδοση του καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα...

Το Ευαγγέλιο 

της Κυριακής 7/5/2023 
Κυριακή του Παραλύτου  

(Ιωάν. ε΄1-15)

Το Πρωτότυπο κείμενο:

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ  Ἰησοῦς εἰς  Ἱεροσόλυμα.  ἔστι δὲ ἐν τοῖς  Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ  Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ  Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 

ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ  Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ  Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς  Ἰουδαίοις ὅτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Η ερμηνευτική απόδοσις υπό Παναγιώτου Τρεμπέλα:

Μετά ταύτα ήτο η εορτή των Ιουδαίων, πιθανότατα η εορτή των Πουρίμ, πού συνέπιπτεν ένα περίπου μήνα προ του Πάσχα. και κατά την εορτήν αυτήν, ανέβη ο Ιησούς εις τα Ιεροσόλυμα.

Υπάρχει δε εις τα Ιεροσόλυμα πλησίον της προβατικής πύλης του τείχους της πόλεως, κάποια λίμνη, εις την οποίαν εκολυμβούσαν, και η οποία ειχεν ως πρόσθετον όνομα εις την Εβραϊκήν γλώσσαν Βηθεσδά. Είχε δε τριγύρω της η κολυμβήθρα αυτή πέντε θολωτά υπόστεγα.
εις αυτά τα θολωτά υπόστεγα ευρίσκοντο ξαπλωμένοι πλήθος πολύ αρρώστων, τυφλών, κουτσών, ανθρώπων με κάποιο μέλος πιασμένον και αναίσθητον ή ατροφικόν, και όλοι αυτοί επερίμεναν να κινηθή το νερό της κολυμβήθρας.

Επερίμεναν δε την κίνησιν του νερού, διότι άγγελος κατέβαινεν από καιρού εις καιρόν εις την κολυμβήθραν και ετάρασσε το νερό. 
Εκείνος λοιπόν, πού θα έμβαινε πρώτος εις αυτήν μετά την ταραχήν του νερού, εγίνετο υγιής, από οποιονδήποτε νόσημα και αν κατείχετο.
Υπήρχε δε εκεί μεταξύ του πλήθους των ασθενών και κάποιος άνθρωπος, πού ήτο άρρωστος επί τριάκοντα και οκτώ χρόνια.
Αυτόν τον ασθενή όταν τον είδε ο Ιησούς να είναι ξαπλωμένος κάτω, και με το θείον του βλέμμα διέκρινεν, ότι από πολύν καιρόν είχε την ασθένειάν του, είπε προς αυτόν. Θέλεις να γίνης υγιής; Δια της ερωτήσεως δε ταύτης ο Κύριος έδιδεν αφορμήν εις τον παραλυτικόν να ζητήση την βοήθειάν του.

Πράγματι δε ο ασθενής απεκρίθη εις αυτόν. Κύριε, δεν έχω άνθρωπον να με ρίψη εις την κολυμβήθραν, αμέσως όταν ταραχθή το νερό. Ενώ δε προσπαθώ να έλθω εγώ, προλαμβάνει άλλος και καταβαίνει αυτός προτήτερα από εμέ.

Λέγει εις αυτόν ο Ιησούς. Σήκω επάνω, πάρε το κρεββάτι σου εις τον ώμον σου και περιπάτει.
και αμέσως έγινεν υγιής ο άνθρωπος, και επήρε το κρεββάτι του και επεριπάτει ελεύθερα. Ήτο όμως Σάββατον κατ’ εκείνην την ημέραν.
Ως εκ τούτου λοιπόν έλεγαν οι πρόκριτοι Ιουδαίοι εις τον ιατρευμένον. 

Σήμερον είναι Σάββατον. Δεν σου επιτρέπεται να σηκώσης και να μεταφέρης το κρεββάτι.

Απεκρίθη εις αυτούς. Εκείνος, που με έκαμεν υγιή, δια θαύματος και θείας δυνάμεως, αυτός μου είπε. Πάρε το κρεββάτι σου και περιπάτει.
Κατόπιν λοιπόν της απαντήσεως αυτής, τον ηρώτησαν εκείνοι, Ποίος είναι ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος σου είπε. Πάρε το κρεββάτι σου και περιπάτει;

ο θεραπευθείς όμως παράλυτος δεν ήξευρε, ποίος είναι διότι ο Ιησούς απεμακρύνθη και εξηφανίσθη. Ήτο δε εύκολον να εξαφανισθή, διότι υπήρχε πολύς λαός εις τον τόπον, πού έγινε το θαύμα.
Ύστερα από κάμποσον καιρόν ηδρεν αυτόν ο Ιησούς εις το Ιερόν, και του είπεν. Ιδού τώρα έχεις γίνει υγιής. Πρόσεξε λοιπόν να μην αμαρτάνης πλέον, δια να μη σου συμβή τίποτε χειρότερον από την ασθένειάν πού είχες, και η οποία σου συνέβη εξ αμαρτιών σου. Πρόσεξε μήπως και εις συμφοράν του σώματος χειροτέραν εμπέσης, συγχρόνως δε και την ψυχήν σου μετά του σώματος χάσης.
Έφυγε τότε ο άνθρωπος από το ιερόν, και αφού συνήντησε τους Ιουδαίους, ανήγγειλεν εις αυτούς, ότι αυτός, πού με έκαμεν υγιή, είναι ο Ιησούς.