Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ (29/6)

Ο Απόστολος Πέτρος.
 "...σύ εἶ ὁ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν, καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς"

    Ο Απόστολος Πέτρος μαζί με τον Απόστολο των Εθνών Παύλο θεωρούνται ως οι στυλοβάτες τις Εκκλησίας του Χριστού μας, και για τον λόγο αυτό φιλοτεχνούνται στην βυζαντινή αγιογραφία είτε ασπαζόμενοι, είτε να κρατούν το οικοδόμημα της Εκκλησίας, πάντα δε αγιογραφούνται σε περίοπτη θέση, ψηλά στα τέμπλα των Ιερών Ναών, δεξιά και αριστερά της Ωραίας Πύλης, υποδεικνύοντας με τον συμβολισμό αυτό την σπουδαιότητα του ρόλου που έπαιξαν στην αποστολική περίοδο και στην εξάπλωση της διδασκαλίας του Κυρίου μας.

    Ο Απόστολος Πέτρος είναι ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού, καταγόταν από τη Βασθαϊδά της Γαλιλαίας, και κατοικούσε στην Καπερναούμ, κοντά στην λίμνη Γενησαρέτ, και ήταν γιος του Ιωνά και αδελφός του αποστόλου Ανδρέα. Ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, γιούς του Ζεβεδαίου. όταν κλήθηκε από το Χριστό να γίνει μαθητής του και να ξεκινήσει το αποστολικό του έργο. Ονομαζόταν αρχικά Σίμων και μετονομάστηκε από τον Κύριο Κηφάς, δηλαδή Πέτρος. Άφησε τα πάντα και ακολούθησε προθυμότατα το Χριστό. 

       Το όνομα του Πέτρου αναφέρεται πολλές φορές μέσα στα Ευαγγέλια, τον βλέπουμε να αντιδρά βίαια κατά την σύλληψη του Διδασκάλου του, ενώ με τη φράση του ο  Χριστός «Βόσκε τα αρνία μου» (Ιωαν. κα', 15) αποκαθιστά πλήρως τον τρεις φορές μετανοημένο αρνητή Του, στο αποστολικό αξίωμα.  Αξιώθηκε να δει από τους πρώτους το κενό μνημείο και να διαπιστώσει την Ανάσταση του Χριστού κάτι που του άλλαξε όλη την ζωή. Από τότε, ο Πέτρος γίνεται αληθινή πέτρα πίστεως, ακλόνητος βράχος αγάπης και προεξάρχει στο αποστολικό έργο.

       Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής παίρνει πρωτοβουλία και κηρύττει το Χριστό στα Ιεροσόλυμα και ιδρύει έτσι την πρώτη χριστιανική Εκκλησία. Ο Πέτρος σηκώθηκε την ημέρα αυτή μαζί με τους άλλους έντεκα Αποστόλους και μίλησε προς το συγκεντρωμένο πλήθος ώστε να πιστέψουν και να βαπτιστούν 3.000.000. Στη συνέχεια ο Πέτρος θεράπευσε κάποιο χωλό στο Ναό, όντας με τον Ιωάννη, μίλησε για δεύτερη φορά προς το πλήθος. Αυτός ο λόγος είχε συνέπεια να οδηγηθεί με τον Ιωάννη στο συνέδριο. Οι Ιουδαίοι και μάλιστα οι Σαδδουκαίοι συνέλαβαν για δεύτερη φορά τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τους φυλάκισαν, για να αποφυλακιστούν όμως με θαυμαστό τρόπο.

        Οι πληροφορίες για την ιστορία του Πέτρου μετά την Ανάσταση δεν είναι πολλές και δε μπορούμε να έχουμε ένα διάγραμμα της πορείας του και κανένα σταθερό σημείο για μια σωστή χρονολόγηση. Στην ιστορία της πρώτης Εκκλησίας και πάλι πρωτοστατεί ο Πέτρος στην πρώτη διοικητικού χαρακτήρα πράξη των Αποστόλων, όταν υπέδειξε σε κοινή σύναξη των πιστών να εκλέξουν τον αντικαταστάτη του Ιούδα του Ισκαριώτη.

        Μετά από μια μακρά περιοδεία που είχε ξεκινήσει από την Ιουδαία κατά την οποία ο Πέτρος ίδρυσε την Εκκλησία της Αντιόχειας και έκανε κηρύγματα, βαπτίζοντας και χειροτονώντας Επισκόπους σε διάφορα μέρη, αφού πρώτα πέρασε από την Σικελία (όπου χειροτόνησε τους πρώτους Επισκόπους των Συρακουσών και της Κατάνης) κατέληξε στη Ρώμη όπου χειροτόνησε τον άγιο Λίνο πρώτο Επίσκοπο της Ρωμαΐκης Πρωτεύουσας. Εκεί, έμαθε ότι σχεδιαζόταν η σύλληψή του, εξαιτίας των Διώξεων κατά των Χριστιανών, και γι' αυτό ετοιμαζόταν να φύγει από την πόλη.

      Βγαίνοντας από την Ρώμη, είδε τον Χριστό να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση κρατώντας έναν σταυρό. Ο Πέτρος περίεργος τον ρώτησε "Πού πηγαίνεις Κύριε;" (Quo vadis, Domine?), κι Εκείνος του απάντησε "Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ ξανά"  (Romam vado iterum crucifigi). Τότε ο Πέτρος κατάλαβε ότι έπρεπε να υπομείνει το μαρτύριο και επιστρέφοντας στη Ρώμη παραδόθηκε. Μάλιστα, ζήτησε να τον σταυρώσουν ανάποδα, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο να υπομείνει μαρτύριο παρόμοιο με αυτό του Χριστού. Μαρτύρησε στις 29 Ιουνίου του έτους 64, ή 67 που είναι και ακριβέστερο, στο Ιπποδρόμιο του Νέρωνα.

      Ενταφιάστηκε στον Βατικάνειο Λόφο, έξω από τον Ιππόδρομο όπου και μαρτύρησε (οι αρχαιολογικές έρευνες υποστηρίζουν ότι η μεταξύ τους απόσταση ήταν περίπου 150 μέτρα), και σε εκείνο το σημείο τοποθετήθηκε αρχικά μια κόκκινη πέτρα. Σε εκείνο το σημείο κτίστηκε ένας μικρός ευκτήριος οίκος, όπου οι πρώτοι Χριστιανοί λειτουργούσαν, ενώ με την επίσημη αναγνώριση του Χριστιανισμού από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, εκεί κτίστηκε μεγαλόπρεπη Βασιλική, η οποία αντικαταστάθηκε αργότερα από εκείνη του Μιχαήλ Αγγέλου. Ο Τάφος του εντοπίζεται κάτω από την κεντρική Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.

      Ο Πέτρος απεικονίζεται  τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Δυτική Εικονογραφία, 
συχνά κρατώντας κάποια περγαμηνή στο αριστερό του χέρι όπου αναγράφεται κάποιο χωρίο από την Επιστολή του, ενώ κρατά κλειδιά στο άλλο χέρι, ως έμμεση αναφορά στο Ευαγγελικό χωρίο "σύ εἶ ὁ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν, καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς"(Ματθ. 16, 18-19). Η παρερμηνεία αυτού του χωρίου οδήγησε αρκετές φορές την Εκκλησία σε διαμάχη, οδηγώντας μετέπειτα και στο Σχίσμα της, αφού χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ακόμη και στις μέρες μας από την Εκκλησία της Ρώμης ως δικαιολογία για το "Παπικό Πρωτείο" της επί των άλλων Πατριαρχείων, δηλαδή ότι ο Απόστολος Πέτρος κατέχει την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των αποστόλων λόγω του παραπάνω εδαφίου του Ευαγγελίου του Ματθαίου και ότι, λανθασμένα ερμηνευμένα από του δυτικούς, είναι ο 1ος Επίσκοπος (Πάπας) Ρώμης, ενώ στην πραγματικότητα ιστορικά κείμενα αναφέρουν τον Λίνο ως 1ο Πάπα Ρώμης, ή κατά άλλους, και πάλι εσφαλμένα, τον Κλήμεντα Ρώμης.

      Η δράση του Αποστόλου Πέτρου συνετέλεσε πολύ στη διάδοση και την εδραίωση του Χριστιανισμού. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του γράφει δύο Καθολικές Επιστολές, απευθυνόμενος δηλαδή σε όλους τους χριστιανούς, που μπορεί μα μην είναι μεγάλες σε έκταση και όγκο, αλλά είναι πλούσιες σε θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες. Την πρώτη επιστολή την γράφει το 64 μ.Χ, με θέμα τον εξαγνισμό σώματος και ψυχής, αλλά αναφέρεται και στην υπακοή ως μέγα χάρισμα, και την δεύτερη επιστολή την γράφει το 67 μ.Χ, λίγο πριν μαρτυρήσει, η οποία χαρακτηρίστηκε ως "αντιαιρετική", μιας και σταματά σοβαρές διαμάχες μεταξύ των χριστιανών, αλλά και γιατί δίνει τεκμηριωμένες απαντήσεις για την ορθή πίστη και έχει ως κεντρικό θέμα την εσχατολογία. 

      Η μνήμη του τιμάται μαζί με αυτήν του Αποστόλου Παύλου, στις 29 Ιουνίου εκάστου εκκλησιαστικού έτους, 

και από την Ορθόδοξη και από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε και αυτή μαζί με του Αποστόλου Παύλου, στις 18 Νοεμβρίου του 324 μ. Χ. Η κάρα του βρίσκεται στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου Λατερανού Ρώμης, μέρος των Λειψάνων του βρίσκεται στην Ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Αγίου Πέτρου Ρώμης, αποτμήματα των Ιερών Λειψάνων του βρίσκονται στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό της Αγίας Πουντεντιάνας Ρώμης, αλλά και στις Μονές Ιβήρων και Παντελεήμονος του Αγίου Όρους, ενώ οι αλυσίδες του βρίσκονται στην Ρωμαιοκαθολική Βασιλική του Αγίου Πέτρου Ρώμης. 

Ἀπολυτίκιον. 

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν κλῆσιν δεξάμενος, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, πρωτόθρονος πέφηνας, 

τῶν Ἀποστόλων αὐτοῦ, καὶ πέτρα τῆς πίστεως· ὅθεν ὡς τῶν ἀρρήτων, κοινωνὸς καὶ αὐτόπτης, πᾶσιν εὐηγγελίσω, σωτηρίας τὸν λόγον· 

διό σε μεγαλύνομεν, Πέτρε Ἀπόστολε.

********************