Αναρτήθηκε από
Τῷ αὐτῷ μηνὶ ιβ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου.
Οὗτος ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ἦτον ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, εὑρισκόμενος πρότερον εἰς ἕνα κοινόβιον, κείμενον ἐν τῇ καλουμένῃ Ἑρμουπόλει τῶν Θηβῶν. Ἀκούσας δὲ ὕστερον τὴν ἥσυχον καὶ ἐρημικὴν ζωὴν τοῦ Προφήτου Ἠλιού, καὶ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, εὐγῆκεν ἀπὸ τὸ κοινόβιον καὶ ἐκατοίκησεν εἰς τὴν ἔρημον, χρόνους ἑξῆντα, χωρὶς νὰ ἰδῇ ἄνθρωπον.
Τοῦτον λοιπὸν εὗρεν ὁ Μοναχὸς Παφνούτιος, ὁ ὁποῖος ἐπροχώρησε μέσα εἰς τὰ ἐνδότερα μέρη τῆς ἐρήμου, διὰ νὰ εὕρῃ ἄνδρας Ὁσίους, καὶ νὰ εὐλογηθῇ ἀπὸ αὐτούς. Περιπατήσας γὰρ οὗτος δεκαεπτὰ ἡμέρας, καὶ φθάσας εἰς τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἦτον ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, ἐπλησίασε κοντὰ εἰς αὐτόν, εἶτα παρεκάλεσε τὸν Ἅγιον νὰ φανερώσῃ τὸ ὄνομά του, καὶ νὰ διηγηθῇ ὅλα τὰ τῆς ζωῆς του. Ὅθεν ταῦτα μαθὼν ὁ Παφνούτιος ἀπὸ τὸ ἴδιον ἐκείνου στόμα, ἐφανέρωσεν ὕστερον εἰς τοὺς Μοναχούς, ὄχι μόνον διὰ τὸν Ἅγιον τοῦτον Ὀνούφριον, ἀλλὰ καὶ διὰ ἄλλους ἀκόμη Ὁσίους, τοὺς ὁποίους εὑρῆκεν εἰς τὴν ἔρημον.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ μέγας Ὀνούφριος ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον, ὅταν ἦτον παρὼν ὁ Ὅσιος Παφνούτιος, διὰ τοῦτο ἐπῆρε τὸ ἐπανωφόρι του, καὶ ἐμοίρασεν αὐτὸ εἰς δύω, καὶ τὸ μὲν ἕνα μέρος, τὸ ἔβαλεν ἐπάνω εἰς τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου καὶ τὸ ἐσκέπασεν. Ἐπειδὴ καὶ ἦτον γυμνόν, σκεπασμένον ὅμως ἀπὸ μόνας τὰς ἄσπρας τρίχας του. Τὸ δὲ ἄλλο μέρος, τὸ ἐκράτησε διὰ νὰ σκεπασθῇ αὐτός.
Ἔθαψε λοιπὸν ὁ Παφνούτιος τὸ λείψανον τοῦ Ὀνουφρίου εἰς ἐκεῖνον τὸν ἴδιον τόπον, καὶ παρευθὺς καὶ ἡ καλύβη τοῦ Ἁγίου ἔπεσε, καὶ ὁ φοίνικας, ὁποῦ ἦτον ἐκεῖ φυτευμένος, ἐξηράνθη, καὶ τὸ ὕδωρ ἔλειψε καὶ δὲν ἔτρεχε. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν ἁγιώτατον αὐτοῦ Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον ἐν τῷ Μοναστηρίῳ τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου.
Ὁ Συναξαριστής εορτάζει την μνήμη του, την 12ην του μηνός Ιουνίου εκάστου έτους, μαζί με αυτή του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτου, του οποίου τον βίο μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω...
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος.
Οὗτος ὁ ἀοίδιμος πατὴρ ἡμῶν Πέτρος, πατρίδα μὲν εἶχε τὴν Κωνσταντινούπολιν. Οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ, ἦτον εὐγενεῖς καὶ ἔνδοξοι, καὶ τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἔχοντες εἰς τὸν ἑαυτόν τους ἐγκάτοικον. Καθὼς ἀπέδειξε τοῦτο ὁ ἀγαθὸς καρπός, ὁποῦ ἐβλάστησεν ἀπὸ αὐτούς, ὁ μέγας δηλαδὴ καὶ θαυμάσιος οὗτος Πέτρος.
Τοῦτον λοιπὸν τὸν φίλτατον υἱόν τους, ἐσπούδασαν οἱ γονεῖς του νὰ παιδεύσουν, μὲ κάθε σοφίαν θείαν καὶ ἀνθρωπίνην, καὶ ἔπειτα τὸν ἐτίμησαν μὲ βασιλικὸν ἀξίωμα, τὸ ὁποῖον ὠνομάζετο τῶν Σχολαρίων. Ὁ δὲ τότε βασιλεὺς τῶν Ῥωμαίων, θαυμάσας τὴν ὑπερβολικὴν ἀνδρίαν τοῦ Ὁσίου, ἐποίησεν αὐτόν, καὶ χωρὶς νὰ θέλῃ, πρῶτον ἐπάνω εἰς τὰ στρατιωτικὰ τάγματα. Καὶ ἔπειτα ἀπέστειλεν αὐτὸν διὰ νὰ πολεμήσῃ τοὺς Ἀγαρηνούς, ὁποῦ τῷ τότε καιρῷ ἐκούρσευον καὶ ἐσκλάβοναν τὰ μέρη τῶν Ῥωμαίων.
Πηγαίνωντας δὲ ὁ Πέτρος εἰς τὸν πόλεμον, ἐνικήθη, καὶ πιασθεὶς ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, κρίμασιν ἀρρήτοις Θεοῦ, ἐκλείσθη ἀπὸ αὐτοὺς σιδεροδέσμιος, μέσα εἰς μίαν σκοτεινὴν καὶ βρωμερὰν φυλακήν. Ἀπελπισθεὶς λοιπὸν ὁ θαυμάσιος ἀπὸ κάθε σωτηρίαν ἀνθρώπων, ὅλος ἐδέετο ἐκτενῶς τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν θαυματουργὸν καὶ μέγαν παρεκάλει Νικόλαον, τὸν ὁποῖον ἀπὸ μικρὸν παιδίον εἶχεν εἰς μεγάλην εὐλάβειαν, ὑποσχόμενος, ὅτι ἐὰν ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὴν φυλακήν, ἐξάπαντος ἔχει νὰ παραιτήσῃ τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, καὶ νὰ γένῃ Μοναχός, καθὼς καὶ πρότερον ὑπεσχέθη εἰς τὸν Θεόν, νὰ κάμῃ τοῦτο τὸ ἴδιον.
Ὅθεν ὁ θεράπων καὶ μιμητὴς τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ Νικόλαος, δὲν ἐπαράβλεψε τὴν πίστιν καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Ὁσίου, ἀλλ’ ἐφάνη εἰς τὸ ὄνειρόν του μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιον Συμεὼν τὸν Θεοδόχον, καὶ ὁμοῦ οἱ δύω ἔλυσαν τὸν Πέτρον ἀπὸ τὰ βαρέα ἐκεῖνα καὶ ἀδιάλυτα δεσμά, καὶ τὸν ὡδήγησαν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν παλαιὰν Ῥώμην. Ἐκεῖ λοιπὸν πηγαίνωντας ὁ Ὅσιος, ἐκούρευσε τὰ μαλλία τῆς κεφαλῆς του, καὶ ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ἔπειτα ἐμβαίνωντας μέσα εἰς καΐκι, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Ῥώμην.
Κατὰ δὲ θείαν ἀποκάλυψιν ὁδηγηθείς, ἔφθασεν εἰς μίαν ἄκραν τοῦ βουνοῦ τοῦ Ἄθω πρὸς νότον κλίνουσαν, ἡ ὁποία τότε ἦτον ἀκατοίκητος ἀπὸ Μοναχούς, καὶ παντελῶς ἀπεριπάτητος. Ἐκεῖ λοιπὸν εὑρὼν ἕνα σπήλαιον, ἡσύχασεν εἰς αὐτὸ ὁ μακάριος, τρεφόμενος μέν, ἀπὸ ἄγρια χορτάρια, γυμνὸς δὲ μείνας τελείως, ἐπειδὴ ὑπὸ τῆς πολυκαιρίας ἐφθάρησαν παντελῶς τὰ ῥοῦχά του. Ἐσκεπάζετο δὲ μόνον ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν γενείων του, καὶ ἦτον ζωσμένος ἀπὸ φύλλα τῶν χορταρίων. Ὅθεν πολλοὺς πολέμους καὶ διαφόρους πειρασμοὺς ὑπομείνας ἀνδρείως ἀπὸ τοὺς δαίμονας, ἠξιώθη ὁ ἀοίδιμος νὰ λάβῃ θεϊκὰς ὀπτασίας, καὶ νὰ τρέφεται μὲ ἄρτον ἀγγελικόν, ὀνομαζόμενον μάννα, τοῦ ὁποίου ἡ οὐσία, ἦτον εἰς τοὺς ἀνθρώπους τελείως ἀγνώριστος.
Μὲ τοιαύτην λοιπὸν ὑπὲρ ἄνθρωπον καὶ ἀγγελικὴν ζωήν, διαπεράσας ὁ τρισόλβιος χρόνους ὁλοκλήρους πενηντατρεῖς, πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστὸν ἐξεδήμησε. Τὰ δὲ τούτου κατορθώματα, ἐφανέρωσεν ὁ Θεὸς ἐν τῷ τέλει εἰς ἕνα κυνηγόν, καθὼς διηγεῖται ὁ κατὰ πλάτος Βίος του, τὸν ὁποῖον, ἑλληνιστὶ μέν, συνέγραψεν ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεσσαλονίκης ὁ καὶ Παλαμᾶς ἐπικαλούμενος, οὗ ἡ ἀρχή· «Οὐ δίκαιόν ἐστιν ὥς γε μοι δοκῶ», σῳζόμενον ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ. Ὁμοίως καὶ ἕτερός τις. Εὑρίσκεται δὲ καὶ ἁπλοῦς εἰς τὸν Ἐφραίμ, ο οποίος οὗτος ἑλληνικὸς σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Τὸ τοὺς τῶν Ἁγίων Βίους, καὶ τὴν αὐτῶν θεοφιλῆ».
Ὁ Συναξαριστής εορτάζει την μνήμη του, την 12ην του μηνός Ιουνίου εκάστου έτους, μαζί με αυτή του Αγίου Ονουφρίου του Αιγυπτίου, του οποίου τον βίο μπορείτε να διαβάσετε παραπάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου