Αναρτήθηκε από
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Αδικημένος ιεράρχης στον επίγειο βίο του,
αλλά τελικά δοξασμένος και θεόπτης
Άγιος της Εκκλησίας μας.
αλλά τελικά δοξασμένος και θεόπτης
Άγιος της Εκκλησίας μας.
Γεννήθηκε το 1846 στὴν Σηλυβρία της Θράκης και τοῦ δόθηκε τὸ ὄνομα Ἀναστάσιος.
Τὰ πρῶτα γράμματα μαζὶ μὲ χριστιανικὲς διδαχὲς τὰ ἔλαβε ἀπὸ τὴν μητέρα του.
Κατόπιν μετανάστευσε στὴν Κωνσταντινούπολη και από εκεί πήγε στην Χίο, όπου μετὰ από ἑπτὰ χρόνια εἰσῆλθε ὡς δόκιμος μοναχὸς στὴν «Νέα Μονή», τῆς Χίου και τρία χρόνια ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Λάζαρος.
Λίγους μῆνες ἀργότερα χειροτονήθηκε ἱεροδιάκονος και ἔλαβε τὸ ὄνομα Νεκτάριος.
Έφυγε για τὴν Aλεξάνδρεια καί από εκεί αργότερα για την Ἀθήνα όπου γράφτηκε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τρία χρόνια ἀργότερα και ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και αργότερα έγινε Ἀρχιμανδρίτης.
Ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀξία τοῦ Ἁγίου καὶ βλέποντας τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία τὸν περιέβαλαν οἱ πιστοί, τὸν χειροτόνησε Επίσκοπο Πενταπόλεως.
Ὁ Ἅγιος ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ ζῆλο καὶ ὑποδειγματικὸ τρόπο. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα να τον συκοφαντήσουν και να τον εκδιώξουν από την Αίγυπτο.
Πάει ξανά στην Αθήνα και μετά από μεγάλη περιπλάνηση αναγνωρίζεται τὸ ἦθος, ὁ ἐξαίσιος χαρακτήρας και, ἡ εὐσέβειά του και ἀποφασίστηκε νὰ διοριστεῖ διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου σχολῆς, όπου παρέμεινε εκει γιὰ 14 ὁλόκληρα χρόνια.
Κατόπιν του γεννήθηκε η επιθυμία να μονάσει και με μερικὲς ἀκόμα γυναῖκες που ἐπιθυμοῦσαν νὰ μονάσουν καὶ ἀναζητοῦσαν ἕνα πνευματικὸ ὁδηγό, έφτασε στὴν Αἴγινα, επισκεύασε το παλαιό μοναστήρι της Ἁγίας Τριάδος και ασχολήθηκε με την οργάνωση καὶ πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν μοναχών του.
Υπέβαλε τὴν παραίτησή του στην Ριζάρειο το 1908 και ἐγκαταστάθηκε μόνιμα στην Μονή.
Τὰ τελευταῖα χρόνια της ζωῆς του, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔπασχε ἀπὸ χρόνια ασθένεια, ἡ ὁποία τοῦ δημιουργοῦσε ἀφόρητους πόνους.
Μεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα στὸ Ἀρεταίειο νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ νοσηλεύτηκε και τελικὰ την 9η Νοεμβρίου τοῦ 1920 ἀνεχώρησε γιὰ τοὺς Οὐρανούς, σὲ ἡλικία 74 ἐτῶν.
Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου μεταφέρθηκε στὴν Αἴγινα καὶ ἀπὸ τὸ λιμάνι μέχρι τὴν Μονὴ τὸ μετέφεραν στὰ χέρια τους οἱ πιστοί.
Τὸ ἱερό του σκήνωμα ἤδη εἶχε ἀρχίσει νὰ ἀναδίδει εὐωδία ενώ παρέμεινε σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση γιὰ εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια!
Τριάντα δύο χρόνια, δέ, μετὰ τὴν κοίμησή του ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του, στὶς 2 Σεπτεμβρίου τοῦ 1953 και συνέχιζε να ευοδιάζει.
Ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή του, ὡς Ἁγίου της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἔγινε τὸ 1961.
Τότε καθορίστηκε καὶ ἡ 9η Νοεμβρίου ὡς ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
Μια μαρτυρία...
"Ο Άγιος Νεκτάριος και ο Εισαγγελέας"
"Ο Άγιος Νεκτάριος και ο Εισαγγελέας"
Δείτε αγαπητοί μας αναγνώστες τι παθαίνουν όσοι τα βάζουν με Αγίους. Διαβάζουμε σε κείμενα της εποχής εκείνης, μια ιστορία όπου ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορήθηκε, όπως έγινε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ως ανήθικος και ακόλαστος:
"Πολλά όμως διασπείρονταν από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανεγέρσεως της Μονής. Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Αυτός διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αυτός ο δυστυχής ήταν μασώνος μοντέρνος, νεωτεριστής και έκανε πολύ κακό στην Εκκλησία. Αλλά και ποία διαφορά στο τέλος των δύο Ιεραρχών. 
(Ο Μελέτιος υπήρξε...και υπάρχει ακόμα, σημείο αντιλεγόμενο. Το πρόσωπό του συγκεντρώνει τα βέλη των Γ.Ο.Χ και γενικά των αντι-οικουμενιστών, από τους οποίους κατηγορείται ως μασόνος και διαφθορέας της Εκκλησίας. Άλλοι όμως εκκλησιαστικοί κύκλοι τον θαυμάζουν για το έργο του και τις ικανότητες του, όπως και τον πατριάρχη Αθηναγόρα. Εμείς σιωπούμε και αφήνουμε την κρίση στον Θεό)
Ο Μεταξάκης, που έκανε τόσα εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχε οικτρό τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεβάτι του νεκρό και με την γλώσσα του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσα, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ι. Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοση και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχε άγιο τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνο από το Πανελλήνιο, αλλά και από όλη την Υδρόγειο.
Είναι αληθές, ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάσει και εκεί πολλές θλίψεις και πίκρες. Παρ’ όλη την εκεί εργασία του, πολλοί κακοί, άνθρωποι, όργανα του διαβόλου έλεγαν, ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και, ότι όλα αυτά που κάνει, είναι υποκριτικά. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και, ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν, ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι.
Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν στην Αίγινα Κερού είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη. Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρη της και πολλές φορές επιχείρησε να την σκοτώσει. Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, το δέχτηκε και το προστάτεψε.
Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχτεί. Ο Ανακριτής έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή τότε γέροντα: "Βρε παλιοκαλόγερε!… που είναι τα παιδιά που κάνεις; (Επακολούθησε αισχρότατη φράση). Αυτά κάνεις εδώ πέρα;" Κατόπιν τον έπιασε από το ράσο και τον απειλούσε, λέγοντας: "Θα σου ξεριζώσω τα γένια τρίχα, τρίχα. "Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξι. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε: Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός!! Και πράγματι!«έστι δίκης οφθαλμός, Ος τα πανθ’ ορά».
Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαριά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του. Το χέρι εκείνο, που έπιασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε. Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιο, για να τον συγχωρέσει. Πράγματι τον πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου, μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθεί.
(Ο Μελέτιος υπήρξε...και υπάρχει ακόμα, σημείο αντιλεγόμενο. Το πρόσωπό του συγκεντρώνει τα βέλη των Γ.Ο.Χ και γενικά των αντι-οικουμενιστών, από τους οποίους κατηγορείται ως μασόνος και διαφθορέας της Εκκλησίας. Άλλοι όμως εκκλησιαστικοί κύκλοι τον θαυμάζουν για το έργο του και τις ικανότητες του, όπως και τον πατριάρχη Αθηναγόρα. Εμείς σιωπούμε και αφήνουμε την κρίση στον Θεό)Ο Μεταξάκης, που έκανε τόσα εις βάρος της Ορθοδοξίας, είχε οικτρό τέλος. Τον βρήκαν ένα πρωί κάτω από το κρεβάτι του νεκρό και με την γλώσσα του έξω. Αυτήν ακριβώς την γλώσσα, που έλεγε αυτά στον Άγιο και τόσα εις βάρος της Ι. Παραδόσεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας! Εξ αντιθέτου, ο Πενταπόλεως, που έμεινε πιστός εις την Ι. Παράδοση και υπέμεινε τους πειρασμούς και διώξεις, είχε άγιο τέλος και σήμερον τιμάται, όχι μόνο από το Πανελλήνιο, αλλά και από όλη την Υδρόγειο.
Είναι αληθές, ότι ο Θεός παρεχώρησε να περάσει και εκεί πολλές θλίψεις και πίκρες. Παρ’ όλη την εκεί εργασία του, πολλοί κακοί, άνθρωποι, όργανα του διαβόλου έλεγαν, ότι ο Άγιος είναι υποκριτής και, ότι όλα αυτά που κάνει, είναι υποκριτικά. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να τον κατηγορούν για ανηθικότητες και, ότι το Μοναστήρι το κατάντησε άντρο ακολασίας! Διέδιδαν, ότι οι Μοναχές γεννούσαν νόθα παιδιά και τα πετούσε στο πηγάδι.
Κάποια μητέρα, μάλιστα, που την έλεγαν στην Αίγινα Κερού είχε μια κόρη 16 ετών χαριτωμένη, συνετή, φρόνιμη και θεοφοβούμενη. Η μητέρα αυτή είχε μανία καταδιώξεως προς την κόρη της και πολλές φορές επιχείρησε να την σκοτώσει. Το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα βρήκε καταφύγιο στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Ο Άγιος, πονόψυχος καθώς ήταν, το δέχτηκε και το προστάτεψε.
Η Κερού δεν μπορούσε να το χωνέψει και άρχισε να συκοφαντεί τον Άγιο. Ο Εισαγγελεύς πήρε την κατάθεση και την επομένη πήγε αγριεμένος στην Αίγινα με δυο χωροφύλακες. Παραβίασε την πόρτα, παρά τους κανονισμούς του Μοναστηριού, και μπήκε κατ’ ευθεία στο διαμέρισμα του Αγίου. Οι Μοναχές αναστατώθηκαν και άρχισαν να κλαίνε.
Ο Δεσπότης σηκώθηκε με το συνηθισμένο Χριστιανικό του χαμόγελο να τους υποδεχτεί. Ο Ανακριτής έξω φρενών, είπε εις τον εβδομηκονταετή τότε γέροντα: "Βρε παλιοκαλόγερε!… που είναι τα παιδιά που κάνεις; (Επακολούθησε αισχρότατη φράση). Αυτά κάνεις εδώ πέρα;" Κατόπιν τον έπιασε από το ράσο και τον απειλούσε, λέγοντας: "Θα σου ξεριζώσω τα γένια τρίχα, τρίχα. "Ο Άγιος δεν έβγαλε λέξι. Μόνον με το χέρι του έδειχνε ψηλά και έλεγε: Βλέπει ο Θεός. Ξέρει ο Θεός!! Και πράγματι!«έστι δίκης οφθαλμός, Ος τα πανθ’ ορά». Ο ασεβέστατος Εισαγγελεύς σε μια εβδομάδα αρρώστησε βαριά. Είχε τρομερούς πόνους από την αρρώστια του. Το χέρι εκείνο, που έπιασε και κουνούσε τον Άγιο, ξεράθηκε. Τότε το συναισθάνθηκε και ζήτησε να τον πάνε μπροστά στον Άγιο, για να τον συγχωρέσει. Πράγματι τον πήγαν. Έπεσε στα πόδια του Αγίου, μαζί με την γυναίκα του και ζητούσε να τον λυπηθεί.
Ο Άγιος προσευχήθηκε στο Θεό πολύ. Ήταν ο μακάριος ανεξίκακος και μακρόθυμος. Τον συγχώρησε με την καρδιά του. Τού Εισαγγελέως έπειτα από δύο χρόνια του κόψανε το χέρι. Εκείνο το χέρι που κουνούσε, από το γιακά του ράσου, τον Άγιο.
Το Μοναστήρι του όμως, παρ’ όλα αυτά, πρόκοψε. Εν τω μεταξύ η Αδελφότης μεγάλωσε, γιατί προσετέθησαν και άλλες Αδελφές και μάλιστα μορφωμένες. Έγινε ένα πνευματικόν κέντρο, που ξεκούραζε ψυχικά και φώτιζε τους ανθρώπους.”
 |
| Με ένα κλικ στον σύνδεσμο μας θα δείτε μερικά στοιχεία για το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου |
Σχόλια και ειδήσεις της Ενορίας μας:
Πολύ περιληπτικά αυτός ήταν ο βίος του Αγίου Νεκταρίου και ένα από τα γεγονότα που στιγμάτισαν την ζωή του. Όμως και από άλλες πτυχές της προσωπικής ζωής του και από λεπτομέρειες του βίου του, ο οποίος πολλάκις έχει γραφτεί, αλλά και από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν κοντά του και που από στόμα σε στόμα μεταφέρονται με τις διηγήσεις τους, καταλαβαίνουμε πως ο Άγιος Νεκτάριος δεν πέρασε καλά στην επίγεια ζωή του.
Λοιδορήθηκε, αμφισβητήθηκε, εκδιώχθηκε, αδικήθηκε, συκοφαντήθηκε από τους ανθρώπους του περίγυρου του, πείνασε πολλές φορές στην προσπάθεια του για επιβίωση, όμως στο τέλος αφού υπομονετικά περιπλανήθηκε σε όχι πάντα φιλόξενους τόπους, αποκαταστάθηκε το όνομα του και αναγνωρίστηκε το ήθος του το οποίο είχε αμφισβητηθεί από ανθρώπους μικρόψυχους και κακεντρεχείς.
Ο απλός κόσμος όμως, με το αλάνθαστο ένστικτο του, τον περιέβαλε με πολύ αγάπη, τον καθιέρωσε στην καρδιά του, τόσο εν ζωή όσο και μετά την κοίμηση του, ειδικά στο νησί που αγάπησε, την Αίγινα και στο μοναστήρι του, όπου πολλά θαύματα έχουν να διηγηθούν οι μοναχές του αλλά ο κόσμος που τον επισκέπτονταν κατά την διαμονή του εκεί για να πάρει την ευλογία του και κουράγιο για να συνεχίσει τον επίγειο αγώνα του.
τον νοιώθουμε κοντά μας, τον επικαλούμαστε συχνά στις προσευχές μας και τον τιμούμε με κάθε ευκαιρία, κυρίως όμως την ημέρα της εορτής του, την 9η Νοεμβρίου με τον Όρθρο, όπου ψάλλουμε την Ακολουθία του από την ιδιαιτέρα φυλλάδα του που έχουμε στον ναό μας και κατόπιν την Θεία Λειτουργία του.
Χρόνια Πολλά
σε αυτούς που φέρουν το όνομα του,
στον Νεκτάριο και στη Νεκταρία.
σε αυτούς που φέρουν το όνομα του,
στον Νεκτάριο και στη Νεκταρία.
Ας έχουν και την ευχή και την προστασία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου