ΚΥΡΙΑΚΗ κ΄ (Ζ΄ ΛΟΥΚΑ) "Η ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου & η θεραπεία της αιμορροούσης" (Λουκά η΄ 41-56).

Τα δύο θαύματα του Χριστού...

"Η θεραπεία της αιμορροούσης"

"Η ανάστασις της κόρης του Ιαείρου"

«...Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται.»

        Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας φέρνει μπροστά σε ακόμη δύο θαύματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που στο ένα έχουμε την θεραπεία μιας μακροχρόνια βασανιζόμενης και άρρωστης γυναίκας με ακατάσχετη αιμορραγία, χωρίς καμιά ελπίδα γιατρειάς, αλλά με τεράστια και ακλόνητη πίστη και στο δεύτερο θαύμα, έχουμε την υπέρβαση της ζωής πάνω στον θάνατο, την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, που και σε αυτήν την περίπτωση η πίστις του Αρχισυναγώγου ήταν αυτή που είχε καταλυτική συνέπεια στο γεγονός της ανάστασης της αγαπημένης κόρης του.  

      Η πίστη του Ιαείρου έσπαζε σίγουρα και θρυμμάτιζε τους ασφυκτικούς κλοιούς της τυπικότητας και ρηχότητας και διείσδυε στην ουσία των πραγμάτων. Επιθυμούσε διακαώς τη θεραπεία της κόρης του. Ωστόσο, δίσταζε να ζητήσει κάτι τέτοιο από τον Κύριο, ο οποίος όμως δεν τον αγνόησε αλλά κίνησε για να τον επισκεφθεί εκείνος στο σπίτι του.

       Ο πολύς κόσμος είχε περικυκλώσει ασφυκτικά τον Κύριο και συνωστιζόταν σε σημείο που αδυνατούσε να προχωρήσει με τους μαθητές Του. Αποκάλυπτε αυτή η αληθινή εικόνα του λαού που περικύκλωνε τον Χριστό σε κάθε εμφάνιση Του, την αληθινή ανθρώπινη φύση των κατοίκων εκείνης της πόλης, αλλά και την ανθρώπινη πλευρά του Χριστού που συμπονά και συμπάσχει με τον άνθρωπο, που ακουμπά τις ψυχές με τα λόγια Του και που παρηγορεί υγιείς και ασθενείς. 

      Η θεϊκή φύση του Χριστού από την άλλη ξεχώριζε μέσα σε αυτό το πλήθος. Τα λόγια Του είχαν εξ' αρχής αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων που έτρεχαν στο κατόπι Του και τον ακολουθούσαν σε κάθε μετακίνηση Του για να τον ακούσουν και να πάρουν δύναμη στην δύσκολη ζωή που ζούσαν, ενώ τα θαύματα Του, ως επιστέγασμα της αυτής της θεϊκής φύσης Του, ήταν η απόδειξη της μοναδικότητας Του μέσα σε μια κοινωνία σκληρή και στενάχωρη. 

       Δείγματα αυτής της αυθεντικής κοινωνίας δίνει και η περίπτωση της αιμορροούσας γυναίκας. Υπέφερε για περισσότερο από 12 χρόνια από ακατάσχετη αιμορραγία. Απογοητευμένη από τον εαυτό της, η γυναίκα φανέρωσε την αγάπη της στον Χριστό με τον πιο αθόρυβο τρόπο. Αισθανόταν την αναξιότητά της για να μιλήσει στον Κύριο και να τον παρακαλέσει για το πρόβλημά της. Η καρδιακή ωστόσο επικοινωνία στάθηκε ικανή να σπάσει τα φράγματα εκείνα την εμπόδιζαν στην εκπλήρωση του ευγενούς της πόθου. Την οδηγούσε σε μια αλλιώτικη συνάντηση με τον Σωτήρα Χριστό. Ήταν σίγουρη ότι αν ακουμπούσε το κράσπεδο του ιματίου Του θα γινόταν καλά. Όπως και έγινε. Η αγάπη της απέσπασε τη θεϊκή θαυματουργή δύναμη της αγάπης του Χριστού. Η αιμορροούσα γίνεται παράδειγμα και πρόκληση για μια προσωπική επικοινωνία μας με τον Χριστό.

        Ο Κύριος πάντοτε επιβραβεύει τα δείγματα της πίστης, όπως ήταν εκείνη που έδειξε η αιμορροούσα γυναίκα. Ήθελε να κρατήσει τη σχέση της με τον Χριστό κρυμμένη από τους άλλους. Έχοντας την ταπείνωση ως βάση της, θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο. 

Ο Κύριος όμως δεν αφήνει χωρίς επιβράβευση την ταπείνωση αυτή, ταπείνωση η οποία βέβαια είναι συνδεδεμένη με την πίστη μας.

        Και ακριβώς, η αγάπη και η ταπείνωση της γυναίκας αυτής είναι που απέσπασε τη θεϊκή δύναμη του Χριστού και όταν εκείνη άγγιξε το ρούχο Του πιστεύοντας ακράδαντα πως θα γίνει καλά «έγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος». Και ενώ εκείνη έτρεμε, γιατί δεν ξέφυγε η μυστική συμπεριφορά της και όταν ομολόγησε πως «ιάθη παραχρήμα», ο Χριστός δεν την αποπήρε αλλά την επιβράβευσε θεραπεύοντας την επίμονη αρρώστια της, αλλά και λέγοντας της,  «θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην».

       Η πίστη στον Χριστό είναι πραγματικά εκείνη που σώζει τον άνθρωπο, τον θεραπεύει, τον ανασταίνει. Αντίθετα, όταν η πίστη στρέφεται αποκλειστικά στον εαυτό μας, τότε εκδηλώνεται με την μορφή του εγωισμού, της υπέρτατης και καταστροφικής υπερηφάνειας, του εγωκεντρισμού και της παντελούς έλλειψης αγάπης, προκαλώντας εμπλοκές και εμφράγματα στη ζωή μας. 

    Αυτό έγινε και με εκείνους που είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ιαείρου καθώς έμαθαν πως το κορίτσι πέθανε. Και όταν ο Κύριος τους είπε «μη κλαίετε, ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει», τότε όλοι μαζί τον λοιδόρησαν, τον  κορόιδεψαν «κατεγέλων αυτού ειδότες ότι απέθανεν», ενώ σε άλλες περιπτώσεις της ζωής του Κυρίου μας, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ή παρόμοιοι με αυτούς, άνθρωποι με πίστη μόνο στον εαυτό τους και στην δύναμη που πηγάζει αλαζονικά μόνο από αυτόν, θυμάστε πως, τον εκδίωξαν, τον κυνήγησαν, τον συκοφάντησαν, ενώ οι σκληρότεροι εξ' αυτών τον βασάνισαν, τον σταύρωσαν και εν τέλει τον θανάτωσαν, γιατί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, να χωρέσουν μέσα στο πεπερασμένο μυαλό τους, ότι μπροστά τους είχαν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, έτσι Αυτός με την Ανάσταση Του, τους Αποστόλους Του, τους Αγίους, τους Οσίους, τους Μάρτυρες  και την ζώσα Εκκλησία που ίδρυσε και τα Μυστήρια της, στέκεται Αρχηγός  της βιοτής μας, αλλά και φύλακας της ψυχής μας. 

       Όμως και εμείς, αγαπητοί μου αναγνώστες και φίλοι, διαδικτυακοί και μή, αιμορραγούμε στην καθημερινότητα μας χρόνια τώρα, σαν την αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου, έχουμε αρρώστιες και θανάτους στις οικογένειες μας, όπως η κόρη του Ιαείρου στην αφήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, "νοσούν" οι κόρες και οι γιοί μας, πολλοί από αυτούς "πεθαίνουν" στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν μέσα σε αυτό το άθλιο και μίζερο περιβάλλον της ανωνυμίας και της απρόσωπης παγκοσμιοποίησης των πάντων σε όλο τον κόσμο, προσφάτως και στην πατρίδα μας.

                 Άς  αγγίξουμε καθώς περνά από δίπλα μας το κράσπεδο...την άκρη από το ρούχο του Χριστού μας, την Εκκλησία Του, με ακράδαντη πίστη, ας τον καλέσουμε στο σπίτι μας να μας κάνει καλά...να μας θεραπεύσει, και Αυτός θα τρέξει στην ανάγκη μας, θα μαλακώσει την ψυχή μας, θα μας γιατρέψει από τον πόνο και την θλίψη των πονηρών και αποκαλυπτικών καιρών που διανύουμε στην πατρίδα μας και τέλος θα μας βοηθήσει μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας Του, να νοιώσουμε την ζεστασιά και την ανάσα Του μέσα στον κρύο χειμώνα της ασχήμιας μιας κοινωνίας χωρίς Χριστό, που νοσεί και πεθαίνει. 

Ευχόμαστε από καρδιάς να έχετε ένα όμορφο και ευλογημένο Σαββατοκύριακο.

*κάνοντας κλικ στο "Διαβάστε περισσότερα" θα βρείτε το Ευαγγέλιο της Κυριακής Ζ΄ Λουκά, σε πρωτότυπο κείμενο, αλλά και σε νεοελληνική απόδοση...

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ΄ΛΟΥΚΑ,

 ΤΗΣ 6ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

(κατά Λουκάν η΄ 41 - 56)

 "Η ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου & 

η θεραπεία της αιμοροούσης" 

Πρωτοτυπο κείμενο:

⁴¹ Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ οὗτος ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ⁴² ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. ⁴³ καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, ⁴⁴ προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. ⁴⁵ καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ⁴⁶ ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ’ ἐμοῦ. ⁴⁷ ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. ⁴⁸ ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ⁴⁹ Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. ⁵⁰ ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. ⁵¹ ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. ⁵² ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. ⁵³ καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. ⁵⁴ αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· Ἡ παῖς, ἐγείρου. ⁵⁵ καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. ⁵⁶ καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς· ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός. 

*********

Νεοελληνική απόδοσις:

⁴¹ Και ιδού, ήλθε κάποιος άνθρωπος, ονόματι Ιάρειος, ο οποίος ήτο και άρχων της συναγωγής. Και αφού έπεσεν εις τα πόδια του Ιησού, τον παρακαλούσε να μεταβή στο σπίτι του, ⁴² διότι η μονογενής κόρη, την οποίαν είχε, δώδεκα περίπου ετών, ήτο ετοιμοθάνατος. Καθώς δε ο Ιησούς επήγαινεν στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη τον επίεζαν με τον συνωστισμόν των. ⁴³ Και μια γυναίκα, που από δώδεκα έτη υπέφερε από αιμοραγίαν και η οποία είχε εξοδέψει όλην την περιουσίαν της εις ιατρούς, χωρίς να μπορέση να θεραπευθή από κανένα, ⁴⁴επλησίασε πίσω από τον Ιησούν, ήγγισε την άκρη από το ιμάτιόν του και αμέσως εσταμάτησε η αιμοραγία της. ⁴⁵ Και είπεν ο Ιησούς· “ποιός είναι αυτός, που με ήγγισε;” Επειδή δε όλοι ηρνούντο, είπεν ο Πετρος και οι μαθηταί που ήσαν μαζή του· “διδάσκαλε, τα πλήθη σε στενοχωρούν και σε πιέζουν ολόγυρα και συ λέγεις ποιός με ήγγισε;” ⁴⁶ Ο δε Ιησούς είπε· “κάποιος με ήγγισε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι δύναμις θαυματουργική εβγήκε από εμέ”. ⁴⁷ Η δε γυναίκα, όταν είδε ότι δεν εξέφυγε από την προσοχήν του Ιησού, τρέμουσα από φόβον και ευλάβειαν ήλθε, έπεσε γονατιστή εμπρός του και διηγήθηκε εις αυτόν και εμπρός εις όλον το πλήθος την αιτίαν, δια την οποίαν τον ήγγισεν, όπως επίσης και το γεγονός, ότι εθεραπεύθηκε αμέσως. ⁴⁸ Ο δε Ιησούς της είπε· “θάρρος, κόρη μου, η πίστις σου σε έχει σώσει· πήγαινε ειρηνική και χαρούμενη, χωρίς την ανησυχίαν και την θλίψιν που είχες προηγουμένως από την ασθένειάν σου”. ⁴⁹ Ενώ δε αυτός ακόμη ωμιλούσε, έρχεται κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου λέγων εις αυτόν, ότι “πέθανε η κόρη σου, μη ενοχλείς και μη βάζεις εις κόπον τον διδάσκαλον”. ⁵⁰ Ο Ιησούς όμως, όταν ήκουσε την είδησιν, είπεν στον αρχισυνάγωγον· “μη φοβείσαι, μόνον πίστευε και θα σωθή η κόρη σου”. ⁵¹ Οταν δε ήλθε στο σπίτι, δεν αφήκε κανένα να μπη, ει μη μόνον τον Πετρον και τον Ιωάννην και τον Ιάκωβον και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. ⁵² Εκλαιαν δε όλοι και οδυρόμενοι εκτυπούσαν τας κεφαλάς και τα στήθη των δια την νεκράν. Ο δε Ιησούς είπε· “μη κλαίετε· δεν απέθανε, αλλά κοιμάται”. ⁵³ Και τον περιγελούσαν, διότι ήξευραν καλά, ότι η κόρη είχε πεθάνει. ⁵⁴ Αυτός όμως έβγαλε όλους έξω, επιασε το χέρι της και εφώναξε λέγων· “Κορη, σήκω επάνω”. ⁵⁵ Και αμέσως η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε· και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν να φάγη, δια να αναλάβη τελείως από την εξάντλησιν της ασθενείας που την οδήγησε στον θάνατον. ⁵⁶ Και έμειναν εκστατικοί και κατάπληκτοι οι γονείς αυτής. Ο δε Ιησούς παρήγγειλε εις αυτούς, να μη είπουν εις κανένα το γεγονός.