17η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973, Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ...δυστυχώς και αυτή εν μέσω κορωνοϊού!!!

Κι άλλοι ήρωες στην χώρα των ηρώων...

...και αυτήν την φορά ήρωες παιδιά!!! 

    Στο βιβλίο της τεράστιας Ελληνικής ιστορίας του τόπου μας, από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, την νεότερη ιστορία, μια ιστορία που ακόμα γράφεται και καταγράφεται, έχουν καταχωρηθεί τα ονόματα πολλών μεγάλων ηρώων που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα μας, για να είναι ελεύθερη και να είμαστε περήφανοι όλοι μας που κατοικούμε σε αυτήν.
    Και εκεί που λέγαμε πως δεν χρειάζονται άλλοι ηρωισμοί, μιας και ελεύθεροι είμαστε και κανείς πια δεν απειλεί την ελευθερία και την Δημοκρατία μας, να σου μια δικτατορία που πάλι μας την στέρησε, οδηγώντας τον τόπο μας σε διωγμούς ανθρώπων για τα πολιτικά φρονήματα τους, σε βασανιστήρια, σε εξορίες και σε ότι ακόμα απορρέει από τέτοια απολυταρχικά πολιτεύματα και καθεστώτα.

    Οι Έλληνες προς στιγμήν μούδιασαν από αυτήν την νέα κατάσταση και μετά φοβισμένοι λούφαξαν στην καθημερινότητα τους και άφησαν την Ελλάδα σε μια περίεργη πορεία, μια ατραπό που δεν θα μπορούσε να συνάδει όμως με την πρότερη ένδοξη ιστορία της και την Δημοκρατία της, μιας και αυτή εδώ γεννήθηκε και κυριάρχησε παγκοσμίως, κάνοντας όλον τον κόσμο να μιλά για αυτήν, αλλά και όλους να προσπαθούν να την εφαρμόσουν στην διακυβέρνηση της χώρας τους...όχι πάντα με επιτυχία!!!
    Επτά χρόνια κράτησε αυτό το καθεστώς στην Ελλάδα, όμως οι ένδοξοι Έλληνες και ειδικά τα παιδιά τους, ανήσυχα πνεύματα, ατίθασες καρδιές, επαναστάτες εκ φύσεως και πεποιθήσεως, που δεν ήθελαν να ζουν σε τέτοια πατρίδα, μια βραδιά ταμπουρώθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, είπαν όχι στο στρατιωτικό κράτος που τους κυβερνούσε και έδωσαν την μάχη τους. Δαβίδ και Γολιάθ, η υψωμένη γροθιά απέναντι στα τάνκς.

    Όμως, όπως όλες οι μάχες, έτσι και αυτή  είχε  θύματα και μάλιστα νέα παιδιά, φοιτητές και αγωνιστές της ελευθερίας, την νεολαία, την αφρόκρεμα των ελληνικών οικογενειών...τα παιδιά μας, τα νιάτα μας, το μέλλον μας!!!   

Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος βλέποντας την εικόνα του τανκ του στρατού να σπάει την σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου την στιγμή που επάνω της κρέμονταν τα παιδιά μας; Ποιο βρώμικο μυαλό μπορεί να διέταξε έναν νέο Έλληνα στρατιώτη να σκοτώσει νέους Έλληνες φοιτητές;
    Αυτούς τους ήρωες τιμούμε σήμερα, γιατί μετά από αυτόν τον ηρωισμό των φοιτητών και την γενική κατακραυγή, που προκάλεσε η πράξη του τότε καθεστώτος να βγάλει τα τάνκς στους δρόμους και να εισβάλει στο Πολυτεχνείο με τα παιδιά μας μέσα να αντιστέκονται, προκάλεσε και την πτώση της κυβέρνησης της χούντας των συνταγματαρχών και αποκαταστάθηκε και πάλι η Δημοκρατία στην ένδοξη...μα ταλαιπωρημένη Ελλάδα.
    Όταν η πολιτική κατάσταση ομαλοποιήθηκε, δικαιολογημένα αργία κηρύχθηκε η ημέρα αυτή για την Εκπαίδευση πανελλαδικά, ενώ στα Σχολεία μας, όλων των βαθμίδων, την μέρα αυτή σε ετοιμασίες για γιορτές με τραγούδια και πανηγυρισμούς  ενθαρρύνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των παιδιών μας, για να διδαχθούν την ιστορία της πατρίδας τους και για να τιμήσουν εκείνα τα άλλα παιδιά και αυτά, που θυσιάστηκαν για να ζήσουν ελεύθεροι οι υπόλοιποι, αλλά και για να μην ξεχαστούν ποτέ οι θυσίες τους, μα ούτε και εμείς όμως να ξεχαστούμε αφήνοντας ξανά πολιτεύματα μη δημοκρατικά να κυβερνήσουν αυτόν τον ένδοξο τόπο.

    Αργότερα βέβαια, όπως συμβαίνει πάντοτε στην ιστορία μας, αυτά τα ίδια την αμαύρωσαν, "τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου", τα οποία αφού μεγάλωσαν και άρχισαν να χαίρουν της εκτιμήσεως όλων μας, μπήκαν στην πολιτική. Πολλοί από αυτούς πούλησαν την ψυχή και τις ιδέες τους, άλλοι εξαργύρωσαν την θυσία τους με πολύ ποταπά ανταλλάγματα, 

μερικοί  απαρνήθηκαν τον Θεό και έσβησαν τον Χριστό και την Εκκλησία του από την ζωή τους, κάποιο λίγοι την πολέμησαν, ακόμα λιγότεροι όμως συνεχίζουν να μάχονται με μένος εναντίον της, έχασαν τον προσανατολισμό τους, πρόδωσαν τις αξίες τους και στην λυσσαλέα  προσπάθεια τους να κυβερνήσουν αυτοί την χώρα, γιατί θεώρησαν τον εαυτό τους καλύτερο από τους προηγούμενους, την διέλυσαν, πολλοί την πρόδωσαν και όλοι...μα όλοι την απαξίωσαν παγκοσμίως και αναίσχυντα τώρα την παραδίδουν στους απογόνους τους...ποιους, εμάς!!!

    Φέτος, η 17η Νοέμβρη εν έτι 2021, και εν μέσω του 4ου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού, μιας θανατηφόρου νόσου που μεταδίδεται με απίστευτους ρυθμούς και μάλιστα έχει πολύ άσχημα χαρακτηριστικά, αφού μας φορά μάσκα, μας απομακρύνει από τους δικούς μας ανθρώπους, μας κλείνει στα σπίτια μας, κλειδώνει τις επιχειρήσεις μας, σφραγίζει τις εκκλησιές μας, τρομοκρατεί  τους πάντες με τις όλο και αυξανόμενες εισαγωγές στα νοσοκομεία, όπου μάλιστα εκεί η μοναξιά των νοσούντων στις μονάδες εντατικής θεραπείας έχει πολύ ψυχικό, πνευματικό και σωματικό πόνο, ενώ στις μέρες μας ένα ακόμα..."επικείμενο νόσημα" εμφανίζεται στην καθημερινότητα μας, ο διχασμός, η διαίρεση, το μίσος, η υστερία και η αντιπαλότητα μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, εμφανίζονται οι παραλογισμοί των αρνητών της μάσκας και της πανδημίας,

ξεπροβάλουν χωρίς λόγο και αιτία ακόμα και μέσα στο σώμα της Εκκλησίας οι ολιγόπιστοι και οι υπερ-ορθόδοξοι και άλλα τέτοια..."χαριτωμένα"!!! 

Και όλη αυτή η ασχήμια αποδεκατίζει εν ριπή οφθαλμού, ότι χτίσαμε με αγώνα και αίμα, και που σε ένα βαθμό στερεί και την ελευθερία μας, ενώ η Δημοκρατία πάει περίπατο, λόγω της υγειονομικής κρίσης, του covid-19, που έφερε καραντίνα, που έφερε lock down, που έφερε απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεις άνω των 4 ατόμων...σας θυμίζουν μήπως κάτι από τα παλιά όλες αυτές οι ανακοινώσεις και οι μεθοδεύσεις. 

   Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα, αποφασίστηκαν και άλλα "όμορφα", όπως η ακύρωση, ή συρρίκνωση των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου και οι εορταστικές εκδηλώσεις που συνόδευαν αυτές τις εθνικές εορτές μας, μα ακόμη και ο εορτασμός του Πάσχα, θυμίζουμε πως έκλεισαν "κάποιοι" τις εκκλησιές μας, στοχοποιώντας μάλιστα τους πιστούς ως εστία μετάδοσης της πανδημίας, και μέσα σ' όλα αυτά αποφασίστηκε και η απαγόρευση, ή μείωση των διαδηλώσεων και της πορείας που κάθε χρόνο γίνονταν στην μνήμη των ηρώων φοιτητών μας του Πολυτεχνείου, αλλά και όλες οι εκδηλώσεις που "στόλιζαν" κάποτε αυτήν την όμορφη γιορτή της Δημοκρατίας...

φυσικά όπως πάντα με τις απαραίτητες εξαιρέσεις των..."γνωστών αγνώστων" της κάθε εποχής και την αμαύρωση της επετείου με απίστευτους κανιβαλισμούς, ένθεν και ένθεν!!! 

    Και δικαίως αναβάλλονται ή συρρικνώνονται και φέτος οι εορτασμοί, για 2η χρονιά...δυστυχώς και πάλι για του χρόνου, και πρώτα και πάντα ο Θεός φυσικά, αφού η νέα αυτή ασθένεια δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια για να ζήσουμε όπως το αξίζουμε, τιμώντας την νιότη και τον αυθορμητισμό των φοιτητών του Πολυτεχνείου, τότε, την 17η Νοέμβρη του 1973. Τα παιδιά μας στενοχωριούνται που δεν θα συμμετάσχουν στην επέτειο αυτή, όχι όπως παλαιά τουλάχιστον, οι πολιτικοί αντιδρούν, τα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την περίσταση, και η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση...σαν να μην πέρασε μια μέρα!!! Ας ευχηθούμε σε αυτήν την περίεργη και "άρρωστη" συγκυρία που και φέτος βιώνουμε, να πρυτανεύσει η λογική και η αυτοσυγκράτηση από όλους τους Έλληνες, αλλά και η "εφευρετικότητα", ή εξυπνάδα...αν θέλετε, έτσι ώστε όσες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής γίνουν για τους ήρωες μας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην χώρα μας, αυτές να μην προκαλέσουν συνωστισμό, συγχρωτισμό και εν τέλει γεμίσουν τα νοσοκομεία μας με κρούσματα του ιού...ίσως και νεκρούς.

    Όμως εδώ σταματώ το άρθρο μας αυτό, που αναρτούμε στην ιστοσελίδα της Ενορίας μας, ως φόρο τιμής στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, για να μην γίνω περισσότερο δυσάρεστος και χαλάσω την επέτειο αυτή της Δημοκρατίας, εξάλλου είμαι σίγουρος πως η νεότερη μας ιστορία δικαίως τιμά τους νέους αυτούς για τον αγώνα τους για την Δημοκρατία και την Ελευθερία των ιδεών και των πιστεύω τους, όμως πολύ φοβάμαι πως τους ίδιους αυτούς νέους, που μεγαλώνοντας ξέχασαν τα ιδανικά τους και απομακρύνθηκαν από Θεό και ανθρώπους, η μεταγενέστερη ιστορία αλλά και οι επόμενες γενεές θα τους στηλιτεύσει και θα γράψει για αυτούς με μελανά γράμματα στο βιβλίο της.

Ευχαριστούμε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που θυσιάστηκαν για την Δημοκρατία, όσο για τους ζωντανούς, επειδή η ιστορία συνεχίζει να γράφεται...

...είδομεν, ίδομεν και οψόμεθα!!!

ιερομόναχος π. Χρυσόστομος Τελίδης