Αναρτήθηκε από
"Τη Κυριακή μετά την εορτήν της Υπαπαντής, αποφάσει της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ωρίσθη όπως τιμάται η μνήμη των Αγίων Μητέρων των Τριών Ιεραρχών, Εμμελείας (30/5), Νόννης (5/8) και Ανθούσης (28/1)"
Όποιος μελετά τη ζωή και το έργο
των Τριών Ιεραρχών διαπιστώνει ότι οι
μεγάλοι παιδαγωγοί εις την εν Χριστώ
ζωή και στην σμίλευση κατά Θεό της
προσωπικότητάς τους υπήρξαν κυρίως
οι άγιες μητέρες τους. Αυτές υπήρξαν
σαρκικές μητέρες αλλά και πνευματικές.
Αυτές τους κυοφόρησαν, τους γέννησαν,
τους ανέθρεψαν, τους στήριξαν με τις
προσευχές τους, τις συμβουλές τους,
το παράδειγμά τους. Στο βίο των Τριών
Ιεραρχών δεν βρίσκουμε γέροντες και
πνευματικούς οδηγούς. Αν εξαιρέσουμε
τον άγιο Χρυσόστομο, ο οποίος αφού
χειροτονήθηκε αναγνώστης σε ηλικία 21 ετών, έφυγε στην έρημο όπου
και μόνασε κοντά σε γέροντα 4 έτη, δεν έχουμε άλλο στοιχείο
καθοδηγήσεως τους.
Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος μόνασαν μόνοι τους στα κτήματά τους, ή συντροφιά μαζί στο κτήμα του Βασιλείου στον Πόντο, παρά τον Ίριν ποταμό, και ανεδείχθησαν δια της ιδιωτικής ασκήσεως τους, όπως και ο Χρυσόστομος, ο οποίος μόνασε και 2 έτη μόνος του σε σπήλαιο, της θεολογικής κατά μόνας μελέτης τους, και οπωσδήποτε βάσει των γνωριμιών αγίων ανδρών που συνάντησαν, κυρίως ο Βασίλειος, στα ταξίδια και τις περιηγήσεις τους. Οι κατά σάρκα πατέρες τους, του μεν Βασιλείου απέθανε όταν ήταν σε ηλικία 15 ετών, αφήνοντάς τον έτσι αβοήθητο στην δύσκολη περίοδο της εφηβείας, του δε Γρηγορίου ήταν στην αρχή αιρετικός (Υψιστάριος· θρήσκευμα που αποτελείτο από ιουδαϊκά και εθνικά στοιχεία και η λατρεία του υψίστου Θεού συνδυαζόταν με τη λατρεία του πυρός) και αργότερα χώλαινε στην διάκριση των θεολογικών εννοιών μ’ αποτέλεσμα να υπογράψει και φιλοαρειανικό σύμβολο πίστεως ως επίσκοπος. Γι’ αυτό βοηθήθηκε από τον υιό του στην διαποίμανση χωρίς αυτός να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Και ο πατέρας του Χρυσοστόμου πέθανε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Συνεπώς οι πατέρες των Τριών Ιεραρχών δεν μπόρεσαν ν’ ασκήσουν ουσιαστική αγωγή στα παιδιά τους.
Οι μητέρες τους λοιπόν ήταν αυτές που διαμόρφωσαν μετά το Θεό τις προσωπικότητές τους και τον χαρακτήρα τους και ουσιαστικά δημιούργησαν... θεμελίωσαν, συν Θεώ αυτούς τους μεγάλους Αγίους μας, αυτούς τους Φωστήρες της Ορθοδοξίας. Γιαυτό προς τιμήν τους η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησία της Ελλάδος, καθιέρωσε με απόφαση της, εκτός των προσωπικών εορτών τους και μια όπου θα εορτάζουν όλες μαζί όπως και οι γιοί τους οι Τρεις Ιεράρχες. Αυτή η ημέρα είναι η πρώτη Κυριακή μετά την Υπαπαντή του Κυρίου, δηλώνοντας και με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία μας την ημέρα της Υπαπαντής ως την επίσημη ημέρα της εορτής της Μητέρας Η 2α Φεβρουαρίου λοιπόν εκάστου έτους, προς τιμήν της Μεγαλυτέρας των Μητέρων, της Παναγίας μας, αλλά και των μητέρων των Τριών Ιεραρχών, Εμμελείας, Νόννης και Ανθούσης, θεωρείτε από την Εκκλησία μας ως η ημέρα όπου εορτάζουν οι μητέρες μας.
Ας δούμε όμως ξεχωριστά την επίδραση που είχε κάθε μητέρα στον υιό της.
Η ΕΜΜΕΛΕΙΑ
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Από τη μητέρα του Εμμελεία ομολογεί ότι γνώρισε το Θεό. Η μητέρα του γέννησε δέκα παιδιά, από τα οποία το
ένα δεν επέζησε. Τέσσερα αγόρια και πέντε κορίτσια.
Όλα τ’ αγόρια και μία κόρη, η Μακρίνα, αφιερώθηκαν.
Τρεις επίσκοποι (Βασίλειος, Γρηγόριος, Πέτρος) και δύο
μοναχοί (Ναυκράτιος και Μακρίνα).
Η Εμμελεία είχε κάνει το σπίτι Εκκλησία ενώ οι περισσότερες μητέρες και γονείς το κάνουν θέατρο. Τους δίδαξε Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Τα έμαθε να προσεύχονται. Τα στήριξε στην κατά Θεό αφιέρωση. Πρώτη αυτή, μετά το θάνατο του συζύγου της, μαζί με τη κόρη της Μακρίνα συνέπηξε μονή στα κτήματα της οικογενείας στον Πόντο. Κοντά τους πήγε και ο Ναυκράτιος, ο οποίος μόνασε σε ανάλογη ανδρική. Αργότερα μετά το τέλος των σπουδών του ακολούθησε και ο Βασίλειος.
Η Εμμελεία είχε σύντροφο πιστό και μόνιμο σ’ όλη τη ζωή της τον πόνο. Πέθανε ο πατέρας της σαν μάρτυρας στους διωγμούς, πέθανε ο άνδρας της νέος, ο γιος της Ναυκράτιος σκοτώθηκε, 27 ετών, σε κυνήγι, και ο Βασίλειος ήταν μόνιμα άρρωστος και καταβεβλημένος. Κι όμως παρέμεινε στητή και ολόρθη. Ασκούσε την ελεημοσύνη σε μεγάλο βαθμό και στήριζε τα παιδιά της.
Η γιαγιά του Μ. Βασιλείου Μακρίνα και η μεγάλη του αδελφή που πήρε το ίδιο όνομα με τη γιαγιά τους ήταν άλλες δύο γυναίκες που στήριξαν και καθοδήγησαν τον Βασίλειο.
Η Αγία Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της Αγίας Εμμελείας, την 30η Μαΐου.
Η ΝΟΝΑ
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
Η μητέρα του Νόννα ήταν δάσκαλος της ευσεβείας όλης της οικογενείας τους. Πέτυχε τον άνδρα της από αιρετικό να τον κάνει ορθόδοξο και μάλιστα να τον καλλιεργήσει τόσο, ώστε αργότερα να γίνει ιερέας και επίσκοπος Ναζιανζού. Επίσης, αν και υπήρξε άτεκνη για πολλά χρόνια και έφθασε σε προχωρημένη ηλικία χωρίς παιδιά, πέτυχε με τις προσευχές και τα δάκρυά της να καταργήσει την ατεκνία της και απέκτησε 3 παιδιά· την Γοργονία, τον Γρηγόριο και τον Καισάριο. Έχασε όμως τον Καισάριο σε ηλικία 38 ετών το 368, και την Γοργονία σε ηλικία 42 ετών το 369. Ο μόνος που επέζησε και τους έκλεισε τα μάτια, αυτήν και τον άνδρα της, ήταν ο Γρηγόριος τον οποίον αφιέρωσαν στον Θεό εξ αρχής, σαν το πρώτο αγόρι τους. Έτσι αυτή ήταν όσο ζούσε το στήριγμά του.Η Αγία Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της Αγίας Νόννης, την 5η Αυγούστου.
Η ΑΝΘΟΥΣΑ
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Γεννήθηκε το 325 μ.Χ. στην Αντιόχεια, την μεγαλούπολη της Συρίας από πλούσια και ευγενική οικογένεια.
Ανθούσα ήταν τ' όνομά της και μέσα στην καρδιά της άνθιζαν οι χριστιανικές αρετές. Πιο πολύ η πίστη και η αγάπη στον αληθινό Θεό.
Από ενωρίς αξιώθηκε να βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη, τον κρυμμένο θησαυρό, τον μοναδικό και αιώνιο. Γνώριζε πλέον ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι η αληθινή χαρά για κάθε ψυχή, για κάθε οικογένεια και για όλο τον κόσμο.
Την ενάρετη αυτή κόρη διάλεξε και πήρε ως σύζυγό του ο Σεκούνδος, κι αυτός ζωντανό μέλος της Αντιοχειανής Εκκλησίας. Στο αξίωμά του ήταν άρχων διοικητής των στρατιωτών της Συρίας. Ήσαν ανδρόγυνο ευλογημένο από τον Θεό, αγαπημένο και προπαντός χαρούμενο. Αλλά η μόνιμη χαρά και η αμετακίνητη ευτυχία υπάρχει μόνο στον ουρανό. Ο πατέρας της οικογένειας, ο καλός Σεκούνδος, ο στρατηλάτης, απέθανε ξαφνικά. Η Ανθούσα δέχτηκε πλήγμα βαρύτατο, λίγο καιρό μετά τη γέννηση του υιού της Ιωάννη. Και ήταν μόνο 20 ετών. Σιγά-σιγά κόπαζε η τρικυμία και ο Θεός ησύχαζε τα άγρια κύματα. Με χριστιανική πίστη η Ανθούσα απεφάσισε να μείνει χήρα, ενώ μέσα στη μεγάλη τρικυμία της θλίψεως δεν ναυάγησε. Ουσιαστικά έζησε σαν παρθένος έχοντας όμως τα βάρη του γάμου· μία κόρη, που μόνο μία φορά την αναφέρει ο Παλλάδιος και της οποίας αγνοούμε και το όνομά της, και τον Ιωάννη, στον οποίο έκτοτε αφιερώθηκε εξολοκλήρου.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ομολογεί ότι η μητέρα του έλεγε: «Με τη βοήθεια του Θεού κατόρθωνα να υπομένω», «Ως χριστιανή χήρα μητέρα αληθώς τεκνοτρόφησε», «Αυτή είναι η πιο μεγάλη περιουσία, αυτός ο ανέκφραστος πλούτος, η αρετή». «Έγινε τύπος των πιστών εν πίστει, εν αγάπη και εν αγνεία».
Την Ανθούσα θαύμαζε πολύ και ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος του Ιωάννη, ο Λιβάνιος, (ο πιο φανατικός ειδωλολάτρης). Και είπε εγκωμιαστικά:
«Αλήθεια! Τι είδους γυναίκες υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών»!
Τόσο πολύ σπουδαίο πράγμα ήταν η αφοσίωση της μητέρας μου στον νεκρό πατέρα μου και στον υιό της. Γινόταν για μένα η προστατευτική φτερούγα για τη σωτηρία μου, αναφέρει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όταν ο Ιωάννης εισέδυσε βαθύτερα στο πνεύμα της χριστιανικής πίστεως και το 370μ.Χ. εδέχθη το άγιο Βάπτισμα, η ευτυχία της Ανθούσας ήταν μεγάλη. Γιατί έγινε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού ο υιός της κι έτσι η απατηλή δόξα των ανθρώπων δεν θάμπωσε τα μάτια της ψυχής του.
Μαζί με τον φίλο του Βασίλειο σκέφτονται να μονάσουν. Η μητέρα του Ανθούσα του ζητεί μια χάρη: «... όταν λοιπόν με παραδώσεις στη γη, τότε πήγαινε όπου θέλεις. Σε ικετεύω μη με παραδώσεις σε δεύτερη χηρεία... Κάμε λοιπόν υπομονή, παιδί μου».
Η ευλαβεστάτη Ανθούσα δεν απατήθηκε στην προαίσθησή της. Δύο χρόνια μετά, όπως το είχε προείπει στον Ιωάννη, «εκοιμήθη εν Κυρίω» σε ηλικία περίπου 43 ετών.
Επενέβη και εδώ η θαυμαστή πρόνοια του Θεού. Και η μητέρα δεν στερήθηκε τη συντροφιά του υιού της μέχρι της εσχάτης της αναπνοής και ο Ιωάννης ακολούθησε «μετά χαράς» την κλήση του Θεού. Αφού μοίρασε όλη του την περιουσία, αναχώρησε για την έρημο.
Από ενωρίς αξιώθηκε να βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη, τον κρυμμένο θησαυρό, τον μοναδικό και αιώνιο. Γνώριζε πλέον ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι η αληθινή χαρά για κάθε ψυχή, για κάθε οικογένεια και για όλο τον κόσμο.
Την ενάρετη αυτή κόρη διάλεξε και πήρε ως σύζυγό του ο Σεκούνδος, κι αυτός ζωντανό μέλος της Αντιοχειανής Εκκλησίας. Στο αξίωμά του ήταν άρχων διοικητής των στρατιωτών της Συρίας. Ήσαν ανδρόγυνο ευλογημένο από τον Θεό, αγαπημένο και προπαντός χαρούμενο. Αλλά η μόνιμη χαρά και η αμετακίνητη ευτυχία υπάρχει μόνο στον ουρανό. Ο πατέρας της οικογένειας, ο καλός Σεκούνδος, ο στρατηλάτης, απέθανε ξαφνικά. Η Ανθούσα δέχτηκε πλήγμα βαρύτατο, λίγο καιρό μετά τη γέννηση του υιού της Ιωάννη. Και ήταν μόνο 20 ετών. Σιγά-σιγά κόπαζε η τρικυμία και ο Θεός ησύχαζε τα άγρια κύματα. Με χριστιανική πίστη η Ανθούσα απεφάσισε να μείνει χήρα, ενώ μέσα στη μεγάλη τρικυμία της θλίψεως δεν ναυάγησε. Ουσιαστικά έζησε σαν παρθένος έχοντας όμως τα βάρη του γάμου· μία κόρη, που μόνο μία φορά την αναφέρει ο Παλλάδιος και της οποίας αγνοούμε και το όνομά της, και τον Ιωάννη, στον οποίο έκτοτε αφιερώθηκε εξολοκλήρου.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ομολογεί ότι η μητέρα του έλεγε: «Με τη βοήθεια του Θεού κατόρθωνα να υπομένω», «Ως χριστιανή χήρα μητέρα αληθώς τεκνοτρόφησε», «Αυτή είναι η πιο μεγάλη περιουσία, αυτός ο ανέκφραστος πλούτος, η αρετή». «Έγινε τύπος των πιστών εν πίστει, εν αγάπη και εν αγνεία».
Την Ανθούσα θαύμαζε πολύ και ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος του Ιωάννη, ο Λιβάνιος, (ο πιο φανατικός ειδωλολάτρης). Και είπε εγκωμιαστικά:
«Αλήθεια! Τι είδους γυναίκες υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών»!
Τόσο πολύ σπουδαίο πράγμα ήταν η αφοσίωση της μητέρας μου στον νεκρό πατέρα μου και στον υιό της. Γινόταν για μένα η προστατευτική φτερούγα για τη σωτηρία μου, αναφέρει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Όταν ο Ιωάννης εισέδυσε βαθύτερα στο πνεύμα της χριστιανικής πίστεως και το 370μ.Χ. εδέχθη το άγιο Βάπτισμα, η ευτυχία της Ανθούσας ήταν μεγάλη. Γιατί έγινε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού ο υιός της κι έτσι η απατηλή δόξα των ανθρώπων δεν θάμπωσε τα μάτια της ψυχής του.
Μαζί με τον φίλο του Βασίλειο σκέφτονται να μονάσουν. Η μητέρα του Ανθούσα του ζητεί μια χάρη: «... όταν λοιπόν με παραδώσεις στη γη, τότε πήγαινε όπου θέλεις. Σε ικετεύω μη με παραδώσεις σε δεύτερη χηρεία... Κάμε λοιπόν υπομονή, παιδί μου».
Η ευλαβεστάτη Ανθούσα δεν απατήθηκε στην προαίσθησή της. Δύο χρόνια μετά, όπως το είχε προείπει στον Ιωάννη, «εκοιμήθη εν Κυρίω» σε ηλικία περίπου 43 ετών.
Επενέβη και εδώ η θαυμαστή πρόνοια του Θεού. Και η μητέρα δεν στερήθηκε τη συντροφιά του υιού της μέχρι της εσχάτης της αναπνοής και ο Ιωάννης ακολούθησε «μετά χαράς» την κλήση του Θεού. Αφού μοίρασε όλη του την περιουσία, αναχώρησε για την έρημο.
Η Αγία Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της Αγίας Ανθούσης, την 28η Ιανουαρίου, μια εορτή την οποία όσο και αν ψάξαμε δεν βρήκαμε μέσα στο Ορθόδοξο Συναξάρι.
Ἀπὸ τὸν Ἑσπερινό ἁγίων Μητέρων Τριῶν Ἱεραρχῶν
Παροιμιῶν τὸ Ἀνάγνωσμα. (Κεφ, λα', 10 -20, 25)
«Γυναῖκα ἀνδρείαν τὶς εὑρήσει; τιμιωτέρα δὲ ἐστι λίθων πολυτελῶν ὴ τοιαύτη».
Τί σὲ ὦ Ἐμμέλεια εἴπωμεν; Τὴν φιλότεκνον μητέραν, ἐπὶ τέκνοις θαυμαστοῖς, ἢ φιλόστοργον γυναίκαν, ἐπὶ ἔργοις ἱεροῖς; Τὸν Μέγαν γὰρ Βασίλειον ἐκύησας, σὺν Πέτρῳ καὶ Ναυκράτιον ἐθήλασας, Νύσσης Γρηγόριον πρόεδρον, Μακρίναν τε θεοφώτιστον, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.Πῶς σὲ θεία Νόννα καλέσωμεν; Προσευχῆς θερμῆς μητέραν, ὡς Προφήτου Σαμουήλ, ἢ συμβίαν γλυκυτάτην, ὡς μηνύει Γαβριήλ; Τὸν πάνσοφον Γρηγόριον ἐβλάστησας, Καισάριον καὶ Γοργονίαν ἔθρεψας, τῆς εὐσεβείας τοῖς νάμασι, καὶ τοῖς τῆς πίστεως ὕδασιν, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Πῶς σὲ νῦν Ἀνθοῦσα ὑμνήσωμεν; Ὡς Σεκούνδου τὴν συμβίαν, ἄρχοντος χριστιανοῦ, ἢ μητέραν Ἰωάννου, Χρυσοστόμου τοῦ σοφοῦ. Ὡς στήλην σωφροσύνης καὶ σεμνότητος, ὑπόδειγμα μητέρων καθαρότητος, ἀγάπης ἄνθος μυρίπνοον, καὶ στέφος δόξης ἀμάραντον, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον.
"Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστήρας..."
Τὰς τρεῖς Ἁγίας Μητέρας τῶν Διδασκάλων τιμήσωμεν, τὰς τοὺς Ἱεράρχας τεκούσας, καὶ τοῦ Χριστοῦ θεοκήρυκας, τὰς ποτισάσας εὐσεβείας τὸ γάλα, καὶ τὴν πίστιν ἔνδον τῇ ἐκθρεψάσῃ, τούτους ὡς δένδρα θάλλοντας, Ἐμμέλειαν τὴν θείαν, καὶ τὴν Νόνναν τὴν τρισμακάριστον, σὺν τῇ σεμνῇ τῇ Ἀνθούσῃ, τὴν ἐκπλήξασαν Λιβάνιον. Δεῦτε οἱ τῶν ἄθλων αὐτῶν μιμηταί, συνελθόντες ᾄσμασι μέλψωμεν, καὶ γὰρ αὐταὶ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν καθικετεύουσι.
*σήμερα, επί τη ευκαιρία της εορτής των μητέρων των Τριών Ιεραρχών, που εορτάζουν αύριο, Κυριακή μετά την εορτήν της Υπαπαντής του Κυρίου μας, αναρτούμε στην ιστοσελίδα μας και αυτό το μικρό σχετικό άρθρο με θέμα...
Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων,
η ιεροσύνη & η μητρότητα.
Σήμερα γίνεται πολύς λόγος, μέσα στα πλαίσια της πλήρους εξισώσεως ανδρών και γυναικών, να δοθεί από την Εκκλησία ακόμα και η ιεροσύνη στις γυναίκες. Και ήδη μέσα στα ατελείωτα παρακλάδια του προτεσταντισμού θα δούμε να γίνεται αυτό με αποτελέσματα που δεν φαντάζουν όμορφα στα δικά μας ορθόδοξα μάτια, αλλά που δεν συμφωνούν ούτε με τους Κανόνες της Εκκλησίας μας, ακόμα ούτε με την ελληνική εκκλησιαστική αλλά και λαϊκή παράδοση μας. Η καθ’ ημάς όμως Ορθόδοξη Ανατολή έχει ως ιεροσύνη της γυναίκας την μητρότητα και την αγωγή των παιδιών της.
να χειροτονηθεί ιερέας στην Ορθοδοξία μας, αυτή θα έπρεπε να ήταν η Παναγία μας, η οποία όμως ποτέ δεν ζήτησε, ποτέ δεν θέλησε, ούτε καν διανοήθηκε να πάρει αυτόν τον ρόλο, όσο και αν τον άξιζε, αλλά αθόρυβα και πολυτρόπως υπηρέτησε την Εκκλησία που ίδρυσε ο Υιός της τα πρώτα χριστιανικά χρόνια εμπράκτως και ακόμα την διακονεί, πρεσβεύοντας στον Χριστό μέχρι τις μέρες μας για όλους εμάς τα γνήσια μέλη της. Είναι κατώτερη η Παναγία Θεοτόκος από τους ιερείς μας; Εξάλλου γνωρίζουμε πως στα πρωτοχριστιανικά χρόνια υπήρχε και ο θεσμός των "Διακονισσών",
γυναικών στις οποίες η Εκκλησία έδωσε την ιδιαιτέρα τιμή να διακονούν ποικιλοτρόπως μέσα και έξω εκ του Ιερού Βήματος, ενώ η συνέχεια αυτής της εκκλησιαστικής παραδόσεως είναι σήμερα οι γυναίκες νεωκόροι και οι κυρίες των Ενοριακών Φιλοπτώχων Ταμείων, γυναίκες οι οποίες με την ευχή του τοπικού τους Επισκόπου ή του Ιερέως της Ενορίας τους παίρνουν την ευλογία, να διακονούν τον λαό του Θεού, μέσα και έξω από το Άγιο Βήμα. 
Η είσοδος οπότε στο ιερό των γυναικών απαγορεύεται, απλώς και μόνο επειδή είναι λαϊκές, μη ιερείς δηλαδή και όχι επειδή είναι γυναίκες. Ο ΞΘ' κανόνας της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου απαγορεύει ακόμα και στους άντρες, εκτός από τον αυτοκράτορα (επειδή ήταν ο πολιτικός αρχηγός του σώματος της Εκκλησίας, ο οποίος εδικαιούτο ακόμα και να κοινωνήσει εντός του Αγίου Βήματος), να εισέρχονται στο ιερό. Πού βρίσκεται λοιπόν ο μισογυνισμός για τον οποίο κατηγορείτε χρόνια τώρα η Εκκλησία μας;
Δεν γίνεται λοιπόν ιερεύς η ίδια η γυναίκα, γεννά όμως τους ιερείς της Ορθοδοξίας μας και τους στηρίζει.
Ο πλούτος της καρποφορίας των μεγάλων αυτών ανδρών και εν γένει όλων των αγίων υπήρξε καρπός, μετά την χάρη του Θεού βέβαια, της ταπεινώσεως, της αγάπης, της θυσίας, και της ευσεβείας των μητέρων τους, όπως ακριβώς βλέπουμε και παίρνουμε ως παράδειγμα της Αγίες μητέρες των Τριών Ιεραρχών.
Το έργο της μητρότητας και της κατά Χριστόν ανατροφής και αγωγής των παιδιών είναι αναμφισβήτητα πολύ μεγάλο, τόσο που θα μπορούσε υπερβάλλοντας κάποιος να πει, πως είναι σαν και το έργο της ιερωσύνης.
Χρόνια Πολλά
σε όλες τις μητέρες!!!
σε όλες τις μητέρες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου