ΣΗΜΕΡΑ Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ...ΈΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ'40 ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ"...

...Ένα πρώτο σχόλιο 

του ιστολογίου της Ενορίας μας...

Εν όψει της Εθνικής Επετείου του ηρωϊκού "Όχι" των Ελλήνων απέναντι στον Ιταλογερμανικό άξονα την 28η Οκτωβρίου 1940, και θέλοντας να γνωρίσει στους νέους μας αυτά που θυσίασαν οι μεγαλύτεροι υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας, αλλά και να αναδείξει την σημασία του Εθνικού Συμβόλου της Ελλάδος μας, 

την Γαλανόλευκη Σημαία μας, και της τιμής που πρέπει να της αποδίδουμε, η ιστοσελίδα της Ενορίας μας, 

 σήμερα Τρίτη 27/10/2020, αναδημοσιεύει ένα άρθρο με μια ιστορία που δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 28ης του Οκτωβρίου του 2012 της Ναυτικής Ελλάδος, το οποίο μας απέστειλε στο email του Ιερού Ναού μας, ο π. Δημήτριος Μπόκος από τον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου στην Πρέβεζα, τον οποίο και ευχαριστούμε για την αγάπη του, αλλά και τον ευχόμαστε "Έτη πολλά" για την ονομαστική του εορτή...

Η συντακτική ομάδα της Ενορίας μας αναδημοσιεύει αυτούσια την όμορφη και τόσο παραδειγματική για όλα τα παιδιά μας, διήγηση αυτή, αλλάζοντας μόνο την μορφή της και εικονογραφώντας το κείμενο της ανάρτησης μας, για να ταιριάζει περισσότερο με το ύφος της ιστοσελίδας μας.

Χρόνια Πολλά 

σε όλους τους απανταχού Έλληνες, 

που με την πρώτη ευκαιρία συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να φωνάζουν "Οχι" όποτε χρειάζεται, σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε απειλεί την κυριαρχία μας

 στην ελληνική γη, στον αέρα της και στην θάλασσα της!!! 

“Τα ‘δωσα και τα δύο στη πατρίδα”.

 "Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ"

Διηγείται ο Πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού (ε. α.) Δημ. Ντούλιας:

Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος,

όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν όταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.
Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, 

γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες , απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.
Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος (ο Εθνικός Ύμνος). Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ, σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία.

Τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, 

η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, μ’ αυτό που θα σας πω παρακάτω. Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του είπε:
- Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο; κ.λ.π.

Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και ότι άρχισε να τρέμει.
Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με τη δύναμη των χεριών του ( που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχή του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά.

- Πώς να σηκωθώ, κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δύο!
Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από τα γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος, όπως και εγώ, γύρω του έκλαιγε και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο από όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός.
Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. 

Ποιος ξέρει τί να γίνεται! Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μια φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει, αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηλήκιού του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει «τας κεκανονισμένας τιμάς», που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, σε λεύτερη πατρίδα. 

Και οι άλλοι, οι πολλοί, να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να ’χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.
Γι’ αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το σχολείο για το Έπος του 1940.

Για το καλό της Πατρίδας μας!

Πηγή: https://www.pelasgoskoritsas.gr/2013/11/blog-post.html?m=1

Επιμέλεια: Αντιύλη, Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα. E-mail: antiyli.gr@gmail.com