1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ "Η ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ" Η΄ "ΤΑ ΕΝΝΙΑΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"

Η Κοίμησις και η Μετάστασις της Θεοτόκου, 

η Απόδοσις της εορτής της Θεοτόκου, 

και "Τα εννιάμερα της Παναγίας".

 

    Η Εκκλησία μας την Κυριακή 23 Αυγούστου του 2020, ημέρα Πάσχα και Ανάστασης για αυτήν, αφήνει την Μητέρα των Μητέρων, την Θεοτόκο Παναγιά μας, να ηγηθεί της υμνολογίας και του Τυπικού της, από τις σπάνιες φορές, διότι εορτάζει και πανηγυρίζει, εννέα ημέρες μετά την Υπεραγία Κοίμηση της , μια εορτή τοποθετημένη στο Συναξάρι της, μεγάλη και σημαντική, την "Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου", που σημαίνει πρακτικά την ολοκλήρωση του εκκλησιαστικού τυπικού και της υμνολογίας μιας μεγάλης χριστιανικής εορτής, που ξεκίνησε πριν από οκτώ ημέρες και μετά τις εννέα ημέρες συνεχίζει την καθιερωμένη από τους Πατέρες της Εκκλησίας διάταξη του εορτολογίου. Αφήνει δε ακόμα και το διατεταγμένο Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΑ' της εβδομάδος του Ματθαίου, (Μτθ. ιη΄ 23-35) με την παραβολή του κακού δούλου, το οποίο και αλλάζει με το ενδιάτακτο κατά των εορτών της Παναγίας Θεοτόκου μας, γνωστό Ευαγγέλιον του κατά Λουκάν, ι' 38-42. 

     Ο λαός από την μεριά του, δίνοντας ανθρώπινη διάσταση στην Κοίμηση της Θεοτόκου, και βλέποντας με την δική του κοσμική ματιά το θαύμα της Μετάστασης της Παναγίας μας στους Ουρανούς για να λάβει την θέση που τις άξιζε δίπλα στον Υιό της και Θεό μας, έδωσε σε αυτήν την εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μια αγνή, ζεστή και ανθρώπινη πινελιά, ονομάζοντας την "Τα εννιάμερα της Παναγίας", προσδίδοντας από τα έγκατα της ψυχής του μια ιδιαίτερη τιμή στην "μάνα" του, την Παναγία, ως το πιο κοντινό σε αυτόν πρόσωπο, που γεφυρώνει την τεράστια απόσταση του με τον Θεό και Υιό της, τον Χριστό μας, που τον ανεβάζει στον Ουρανό και του δίνει την ευκαιρία να ζήσει τον Παράδεισο από τώρα. Οι Ορθόδοξοι πιστοί χριστιανοί ανά την υφήλιο της ψάλλουν τα εγκώμια, τις στολίζουν Επιταφίους, ακόμα και κόλλυβο της φτιάχνουν την ημέρα αυτή, κάτι πέρα για πέρα λανθασμένο, αφού το σώμα της Παναγίας, δεν γνώρισε ποτέ την φθορά του θανάτου, αλλά "... μετέστης προς την ζωήν", όπως τόσο χαριτωμένα αναφέρει το Απολυτίκιο της εορτής της Κοιμήσεως, κόλλυβο που το κύριο συστατικό του είναι το σιτάρι που συμβολίζει το ανθρώπινο σώμα που ρίχνεται στο χώμα για να φθαρεί και να σαπίσει, αλλά και να αναγεννηθεί εκ νέου δίνοντας τον νέο καρπό μέσω της ανάστασης του κατά την Δεύτερη και καθοριστική Παρουσία του Χριστού μας και την δικαία κρίση Του.  

     Ο όρος «Απόδοσις» κατά την εκκλησιαστική παράδοση σημαίνει επίσης πως κλείνει με τον ίδιο πανηγυρικό τρόπο και την ίδια εορταστική διάθεση, όπως και άρχισε, η περίοδος του "Δεκαπενταυγούστου" με αποκορύφωμα την εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, την 15η Αυγούστου. Έχοντας δε και την  συνήθεια εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να φτιάχνουμε κόλλυβο στα εννιάμερα των κεκοιμημένων οικείων μας, πολλές φορές κάνουμε το ίδιο και στα Εννιάμερα της Παναγίας μας, ή ακόμα και στην εορτή της Κοιμήσεως της, που μάλλον είναι λανθασμένη ως παράδοση και πρακτική, αλλά..."ουκ έστι προς θάνατον". Η αγάπη για τα προσφιλή μας πρόσωπα, ειδικά εδώ στην Ελλάδα όπου τιμούμε τους νεκρούς μας και προσευχόμαστε για την ανάψυξη των  ψυχών τους και μετά θάνατον, μας έχει οδηγήσει να τελούμε Τρισάγιο στον μνήμα και κόλλυβο να ρίχνουμε σε αυτό, την τρίτη και την ένατη ημέρα μετά τον επίγειο θάνατο τους, "τρίμερα" και "εννιάμερα", αναφέρονται στην παράδοση μας, όμως καλό είναι να γνωρίζουμε πως είναι απομεινάρι που παραλάβαμε εμείς οι Χριστιανοί από την Ιουδαϊκή παράδοση, την οποία και συνεχίζουμε, μνημονεύοντας έτσι τους δικούς μας ανθρώπους, που θάψαμε όταν πέθαναν, και προσευχόμαστε τώρα η ψυχή τους να αναστηθεί όταν έρθει η ώρα της Κρίσης, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σιτάρι όταν πέφτει στην γη, σαπίζει και μετά βλασταίνει και πάλι. 

     Συνεχίζοντας ο λαός του Θεού, να δείχνει τιμή και αγάπη στο πρόσωπο της Παναγίας μας, φρόντισε πάμπολλες και μεγαλοπρεπείς να είναι οι εκκλησίες, τα εξωκλήσια και οι ιερές μονές σε όλη την χώρα, την Ελλάδα μας, αλλά και στο εξωτερικό, που να τιμούν την ημέρα αυτή, "Τα Εννιάμερα της Παναγίας", με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κατάνυξη. Κάποια από αυτά είναι η Παναγιά του Μαλίκη, του Χάρου, η Παναγία η Εννιαμερίτισα, η Παναγία στη Γραβά της Πάτμου, της Φλαμπουριανής, η Παναγία της Ελεούσα στο Κάστρο στην Κύθνο, της Παντάνασσας στους Αρκούς (Λειψοί), η Φανερωμένη στην Σαλαμίνα, αλλά και στη Σάμο, στην Κάρπαθο, στη Σύμη, αλλά και σε κάθε νομό της χώρας βρίσκουμε να τιμάται ιδιαιτέρως η χάρη Της, στις 23 Αυγούστου, στην Απόδοση δηλαδή της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και "Τα Εννιάμερα της Παναγίας" να την αναφέρουν κατ' ιδίαν, και όχι να την εορτάζουν την κυριώνυμον ημέραν, την 15η Αυγούστου, την κορύφωση του "Πάσχα" του καλοκαιριού, στο τέλος του "Δεκαπενταύγουστου", ή να την πανηγυρίζουν και τις δυο αυτές ημέρες. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ευλογημένης συνήθειας είναι και η Ιερά Μονή του Προύσου στην Ευρυτανία, "Η Παναγία η Προυσιώτισσα" όπως την αποκαλούν, ή κατά το εκκλησιαστικότερον... Παναγία η «ἐν τῷ Πυρσῷ τῆς Εὐρυτανίας»,, ή κατά το λαϊκότερον "Ή Κυρά της Ρούμελης", που ένα ολόκληρο αφιέρωμα έχουμε κάνει και εμείς από την ιστοσελίδα μας και με ένα κλικ επάνω στον σύνδεσμο μπορείτε και εσείς να το δείτε και να μάθετε λεπτομέρειες για την όμορφη αυτή σταυροπηγιακή Ιερά Μονή του 12ου αιώνα με την μεγάλη και συγκινητική ιστορία. Η αγάπη δε για την Παναγία κόρη των Αγίων πολιούχων μας, εδώ στους Ανθοκήπους της Νέας Ευκαρπίας, μας, οδήγησε φέτος να τελέσουμε και Αγρυπνία προς τιμήν της Παναγίας με το Θεοτοκονύμιο Προυσιώτισσα, την Παρασκευή που μας πέρασε, την 21η Αυγούστου 2020, από τις 8.30 μ.μ μέχρι τα μεσάνυχτα, 12.00 η ώρα, εδώ όπου βρίσκεται και το "πατρικό" της σπίτι, ο ολοκαίνουργιος Ιερός Ναός των Αγίων και Δικαίων γονέων της, 

του Ιωακείμ και της Άννας, μοναδικός σε όλον τον κόσμο, αφού δεν υπάρχει δεύτερη Ενορία με ομώνυμη εκκλησιά στο όνομα τους, που μετά τα Θυρανοίξια της τον Οκτώβριο του 2019, λειτουργεί κανονικά στο επάνω περίλαμπρο και περικαλλή Ιερό Ναό της, τελώντας όλες τις Ακολουθίες του Νυχθημέρου, τις Θείες Λειτουργίες, τις Πανηγύρεις της, όπως αυτήν που θα πραγματοποιήσουμε το τετραήμερο της 6ης, 7η, 8ης & 9ης Σεπτεμβρίου του 2020, στην εορτή της Συνάξεως των Αγίων Θεοπατόρων, αμέσως μετά την μεγάλη Θεομητορική εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, πρώτα και πάντα ο Θεός, φέτος για 1η φορά σε αυτόν, έστω και με τον κορωνοϊό να καραδοκεί πάνω από την ζωή και την λατρεία μας, για 1η φορά μετά από μια ολόκληρη δεκαετία που η κατακόμβη του εξυπηρετούσε τις λατρευτικές μας ανάγκες και που τώρα παραδόθηκε σε άλλη χρήση, εξασφαλίζοντας τις ανάγκες της "Ιθάκης" της Ενοριακής Νεανικής Εστίας των κατηχητικών των παιδιών μας, αλλά και στο Ενοριακό Φιλόπτωχο Ταμείο μας "Με ανοιχτές αγκάλες". 

     Την ημέρα αυτή, επίσης, γιορτάζουν σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας η Μαρία, ο Μάριος, ο Παναγιώτης, η Παναγιώτα και η Δέσποινα. Ο λαός δίνει άλλο τόνο στην γιορτή και την αποκαλεί λανθασμένα...μα τόσο χαριτωμένα ως...«Τα Εννιάμερα της Παναγίας». Την σκέφτεται σαν μνημόσυνο προς την Μητέρα του Θεού, την πιο κοντινή σε αυτόν ανθρώπινη παρουσία και σύνδεσμο του με το Θείο, όπως εξελίχθηκε η ζωή της μετά την Γέννηση του Χριστού μας και Υιού του Θεού, αλλά και ανθρωπίνως, μονογενούς υιού της Παναγίας μας, και αυτή η εγγύτητα μας κάνει πολλές φορές να ξεχνούμε πως η Παναγία μας δεν γνώρισε ποτέ την φθορά του θανάτου, όπως θα βιώσουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι, αλλά μετέστη αφήνοντας ένα κενοτάφιο να μαρτυρά το θαύμα, και έτσι ως δικό μας προσφιλές πρόσωπο και οικείο, γνώριμο φίλο και προστάτη μας, να πράττουμε τα ανθρωπίνως ανάλογα με τον θάνατο προσφιλών μας ανθρώπων, όπως κόλλυβα και άλλα, όπως ακριβώς θα κάναμε για αυτούς. 

     Πόσων ετών ήταν η Παναγία μας όταν άφησε την επίγεια ζωή της...όταν εκοιμήθη, ποια ήταν η ζωή της με γεγονότα και λεπτομέρειες, η θαυμαστή μετάστασις της, αφήνοντας ένα κενοτάφιο πίσω της για να μας καταδεικνύει το θαύμα, και άλλα πολλά ακόμα ερωτήματα γύρω από το πρόσωπο της, έγινε το θέμα πολλών συγγραφικών προσπαθειών, ήταν ...και παραμένει η έμπνευση, ομιλητών και αξιόλογων συγγραφέων και ιστορικών, υμνογράφων και ποιητών, Αγίων, Οσίων, Μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας μας, χωρίς όμως όλοι αυτοί να δίνουν σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν από μερίδα του λαού, που ούτως ή άλλως, νομίζω πως, δεν είναι απαραίτητες για να καλύψουν το μεγαλείο της Παναγίας αυτής γυναίκας που έγινε εκούσια το σκεύος της ενανθρώπισης και Λόγου του Θεού, με την Γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού, πράξις διόλου απλή και εύκολη, αν αναλογιστούμε ότι ήταν αυτήκοος μάρτυς του προφητικού λόγου του Αγίου Συμεών κατά την Υπαπαντή του Ιησού, ότι γνώριζε πως θα γίνει σημείο αντιλεγόμενο στην ιστορία, αλλά και τον απίστευτο πόνο που θα βιώσει, "ρομφαία" τον αναφέρει, η οποία θα διαπεράσει την ζωή της, καθώς θα δει, ιδίοις όμμασι, τον θάνατο του Σταυροθέντος, αλλά και την ανείπωτη χαρά του Αναστηθέντος Υιού της.
"καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί." (Λουκ. 2' 34-35) 

      Η Μαριάμ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, πριν εξελληνιστεί σε Μαρία, ήταν η μονάκριβη κόρη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, της Άννας και του Ιωακείμ, των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων, όπως αναφέρονται στο Ορθόδοξο Συναξάρι και η Εκκλησία μας ιδιαίτερη μνεία κάνει καθημερινά στις Ακολουθίες του Νυχθημέρου, ενός άτεκνου ζευγαριού, διαλεχτού όμως από τον Θεό, όπως αποκαλύπτεται αργότερα, όταν ήταν πλέον σε προχωρημένο γήρας, "...εν ηλικία προβεβηκυία", η μεν 60 ετών και ο δε 7ο ετών, επιλεγμένου για το Σχέδιο Του, να σώσει τον κόσμο και εμάς από την αμαρτία και τον θάνατο, να ενώσει το παλαιό με το νέο, την Παλιά Διαθήκη με την Καινή, να φέρει τον Ουρανό στην γη και να κάνει την απόκτηση του Παραδείσου εφικτή από όλους τους ανθρώπους. 

       Όλη τους την ζωή πάλευαν να αποκτήσουν ένα παιδί όμως δεν είχαν σταθεί τυχεροί, χωρίς όμως και ποτέ να το βάλουν κάτω, ποτέ δεν απελπίστηκαν, ούτε έχασαν την πίστη τους στον Θεό που διαρκώς παρακαλούσαν για το θαύμα. Αντίθετα ζούσαν σε καθεστώς κοινωνικής απομόνωσης, αφού οι άτεκνοι εκείνης της εποχής θεωρούνταν, λίγο έως πολύ, καταραμένοι ή όχι ευλογημένοι από τον Θεό και σίγουρα αμαρτωλοί και μιαροί.
       Κατά την παράδοση και μέσα από τις μαρτυρίες του Πρωτευαγγέλιου του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, το οποίο όμως δεν συμπεριλαμβάνεται στα επίσημα βιβλία της Εκκλησίας, μας δίνει όμως τις περισσότερες πληροφορίες για την ζωή της Παναγίας μας, η Αγία Άννα προσευχήθηκε στον Θεό δηλώνοντας πως αν της χάριζε ένα παιδί θα το αφιέρωνε σε Εκείνον. Λίγες μέρες μετά, ο αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε το ζευγάρι και τους ενημέρωσε πως οι προσπάθειες τους θα έχουν αποτέλεσμα και το παιδί τους θα είναι φορέας μιας ξεχωριστής αποστολής, εμπλουτίζοντας το Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας με την Θεομητορική επίσης εορτή της "Συλλήψεως της Θεοτόκου", που τιμάται την 9η Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

        Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ζευγαριού, τα λόγια του αγγέλου βγήκαν αληθινά και γέννησαν ένα όμορφο κορίτσι, χαρίζοντας στην ανθρωπότητα την εορτή της "Γεννήσεως της Θεοτόκου", την 8η Σεπτεμβρίου, ενώ την επομένη που εορτάζουν οι γονείς της, έχουμε την εορτή της "Συνάξεως των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων" και μάλιστα εδώ στην ομώνυμη Ενορία μας πανηγυρίζουμε την ημέρα αυτή, την 9η Σεπτεμβρίου, με κάθε επισημότητα. Φέτος δε στο ολοκαίνουργιο σπίτι τους και "πατρικό σπίτι" της Παναγίας μας, μοναδικό στον κόσμο, στον κανονικό υπέργειο Ιερό Ναό τους, που μετά από 10 ολόκληρα χρόνια στην κατακόμβη του, τελέσαμε με κάθε επισημότητα τα Θυρανοίξια του, τον Οκτώβριο του 2019, και από τότε σε αυτόν τελούμε όλες τις Ακολουθίες, τις Θείες Λειτουργίες και τα Μυστήρια της Ενορίας μας, φυσικά τις Πανηγύρεις μας, όπως σε λίγες ημέρες από τώρα την Μεγάλη Πανήγυρη μας για την εορτή της Συνάξεως των Αγίων Θεοπατόρων, την 6η, 7η, 8η και 9η Σεπτεμβρίου 2020. 

       Της έδωσαν το όνομα Μαριάμ οι γονείς της, το οποίο σημαίνει βασίλισσα, κυρία αλλά και ελπίδα. Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οι γονείς της, τήρησαν την υπόσχεση τους και την οδήγησαν το Ναό, συμπληρώνοντας το Συναξάρι μας με ακόμα μια Θεομητορική εορτή "Τα Εισόδια της Θεοτόκου" όπου την παρέλαβε ένας ιερέας ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που αναγνωρίζοντας προφητικά την αποστολή αυτού του παιδιού την οδήγησε στα ενδότερα του Ναού και συγκεκριμένα στα "Άγια των Αγίων", τον ιερότερο χώρο του Ναού. 

       Η Παναγία έζησε 12 χρόνια μέσα στον Ναό αυτό, και στα "Άγια των Αγίων", εκεί όπου κανείς δεν επιτρεπόταν να εισέλθει πλην του Αρχιερέως και αυτό μια μόνο φορά τον χρόνο. Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας αυτός που της έφερνε καθημερινά τροφή ήταν ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, μια διαρκής παρουσία που την συνόδευσε μέχρι τον θάνατο της. Όταν ήρθε η ώρα να βγει από τον Ναό, οι ιερείς αποφάσισαν να την δώσουν σε κάποια οικογένεια, δεδομένου πως η Μαρία ήταν ένα αγνό, άβγαλτο και άκακο κορίτσι, εύκολη βορά στην κοινωνία της αμαρτίας και της σκληρότητας, ενώ ήταν ορφανοί αφοί οι γονείς της είχαν ήδη φύγει από τη ζωή, όταν ήταν ένδεκα ετών και μάλιστα περίπου την ίδια χρονική στιγμή, πεθαίνοντας μαζί, όπως και έζησαν άλλωστε, αγαπημένοι και ευλογημένοι από τον Θεό, μεγάλοι και καταξιωμένοι Άγιοι σήμερα της Εκκλησίας μας, παράδειγμα και προστάτες της οικογενείας και των ζευγαριών που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν και ζητούν την χάρη τους. 

        Τότε, γνωρίζοντας κατά την παράδοση, την ειδική αποστολή της Μαριάμ, οι ιερείς βρήκαν έναν μεγάλο σε ηλικία ενάρετο άνδρα για προστάτη, τον Ιωσήφ, τον μνήστορα, όπως αναφέρεται στο Συναξάρι μας, ο οποίος ήταν χήρος και πατέρας επτά παιδιών, τεσσάρων αγοριών, του Ιακώβου, του Ιωσή, του Σίμωνα και του Ιούδα. και τριών κοριτσιών, που δεν γνωρίζουμε τα ονόματα τους. Τέσσερις μήνες έμεινε κοντά στον Ιωσήφ η Μαριάμ μέχρι να ξεκινήσει πλέον το θεϊκό σχέδιο. 

        Στη Ναζαρέτ όπου ζούσε την επισκέφθηκε ξανά ο Γαβριήλ όπου της είπε το ιστορικό: «Χαίρε κεχαριτωμένη• ο Κύριος μετά σου». δίνοντας μας την εορτή του "Ευαγγελισμού της Θεοτόκου". Και ακούστηκε το Θείο μήνυμα που άλλαξε όλην την ανθρωπότητα: «Μη φοβού Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψει εν γαστρί και τέξει υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν». Τότε έμαθε και η ίδια ποια ήταν η αποστολή της, έχοντας τους αρχικούς ενδοιασμούς της αναλογιζόμενη την παρθενία της, αλλά μήνυμα  το οποίο και αποδέχτηκε με χαρά. 
«Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». 
Λίγους μήνες αργότερα ο Ιησούς γεννήθηκε και η μητέρα του ήταν πάντοτε κοντά του, δίπλα Του, μαζί Του, ακόμη και την οδυνηρή στιγμή της Σταύρωσης. 

       Από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων γνωρίζουμε ότι η Παναγία παρέμεινε κοντά στους μαθητές του Χριστού μέχρι και την ημέρα της Πεντηκοστής. Η τελευταία συνάντηση με τον αρχάγγελο που την συντρόφευε από τα τρία της χρόνια, έγινε τρεις μέρες πριν την Κοίμησή Της. 

       Τότε ο Γαβριήλ την ενημέρωσε ότι πλέον ήρθε η ώρα, δίνοντας της παραδόξως μεγάλη χαρά αφού θα έβλεπε ξανά το παιδί Της. Έτσι η Παναγία μας με μεγάλη επιμέλεια που την διέκρινε σε όλη της την ζωή, ετοίμασε τα πάντα που αφορούσαν την κηδεία της, και προετοιμάστηκε εσωτερικά γνωρίζοντας και τον θάνατο της. Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. 

       Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση Της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και άλλοι, όπως φαίνεται και στην εικόνα της Κοιμήσεως της, ενώ πάνω στο νεκροκρέβατο της βλέπουμε τον ίδιον τον Χριστό, που σε αντίστροφο αυτήν την φορά ρόλο, την φέρει Αυτός γλυκά στην αγκαλιά Του ως μωρό πλέον, τυλιγμένο στα σπάργανα του. 

       Όμως όταν εκοιμήθη η Παναγία μας, και με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της στη Γεσθημανή, ο μοναδικός που δεν ήταν παρών στο γεγονός ήταν ο Απόστολος Θωμάς, όπως ακριβώς έλειπε και από την πρώτη εμφάνιση του Χριστού μετά τον θάνατο του πάνω στον Σταυρό. 

        Λέει η παράδοση πως όταν η νεφέλη, το σύννεφο δηλαδή, μετέφερε τον Θωμά στη Γεσθημανή συνάντησε την Θεοτόκο την στιγμή της ανόδου Της στον ουρανό. Εκείνη του χάρισε την ζώνη Της ("Η Τιμία Ζώνη" η οποία φυλάσσεται μετά περισσής φροντίδας ως θησαυρός στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου στον Άγιον Όρος) για να μπορεί να αποδείξει το γεγονός της συνάντησής τους πριν την Μετάσταση της στον Ουρανό. Όταν ο Θωμάς πήγε και εξιστόρησε το γεγονός αυτό στους υπόλοιπους Αποστόλους, τότε άνοιξαν τον τάφο της Παναγίας και είδαν πως το σώμα έλειπε. Όμως Η Παναγία μας ποτέ δεν έλειψε...ούτε θα λείψει από κοντά μας, ούτε θα σταματήσει να πρεσβεύει για εμάς στον Υιό της, όπως ακριβώς λέει και το Απολυτίκιον της εορτής...

Το Απολυτίκιον της εορτής 

της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* παρακάτω δείτε το Ευαγγέλιο που ακούγεται στις εορτές της Παναγίας μας...

 

Ευαγγέλιον Κυριακής 23ης Αυγούστου 2020

"Απόδοσις Κοιμήσεως Θεοτόκου"

Κατά Λουκάν (ι΄ 38-42, ια΄ 27-28)

Πρωτότυπο κείμενο:

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά. Γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. Καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ.

Ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; Εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται.

Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.

Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας.

Αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:

Τον καιρό εκείνο, ἐμπῆκε ὁ Ἰησοῦς εἰς ἕνα χωριό. Μία γυναῖκα, ποὺ ὠνομάζετο Μάρθα, τὸν ὑποδέχθηκε εἰς τὸ σπίτι της. Αὐτὴ εἶχε ἀδελφὴν ποὺ ὠνομάζετο Μαρία, ἡ ὁποία ἐκαθότανε κοντὰ εἰς τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἄκουε ὅσα ἔλεγε.

Ἀλλ’ ἡ Μάρθα ἦτο ἀπησχολημένη μὲ πολλὴν ὑπηρεσίαν καὶ ἐπλησίασε καὶ εἶπε, «Κύριε, δὲν σὲ μέλει ποὺ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἄφησε μόνη μου νὰ ὑπηρετῶ; Πές της λοιπὸν νὰ μὲ βοηθήσῃ».

Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀπεκρίθη, «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ ἀνησυχεῖς διὰ πολλὰ πράγματα, ἀλλ’ ἕνα πρᾶγμα εἶναι ἀναγκαῖον. Ἡ Μαρία ἐδιάλεξε τὴν καλὴν μερίδα, ἡ ὁποία δὲν θὰ τῆς ἀφαιρεθῇ».

Ἐνῷ ἔλεγε αὐτά, κάποια γυναῖκα ἀπὸ τὸν κόσμον ἐφώναξε καὶ τοῦ εἶπε, «Μακαρία ἡ κοιλιὰ ποὺ σ’ ἐβάσταξε καὶ οἱ μαστοὶ ποὺ ἐθήλασες».

Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Μακάριοι μᾶλλον εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀκούουν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν φυλάττουν».