Η ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, ΤΟΥ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

"Η έγερσις του Λαζάρου"

Ο Άγιος και Δίκαιος Λάζαρος, 

ο τετραήμερος φίλος του Χριστού 

& Επίσκοπος Κιτίου Κύπρου. 

    Ο Λάζαρος ζούσε στην Βηθανία, εβραϊκή λέξη που σημαίνει «οίκος Φοινίκων» μια μικρή και ασήμαντη κωμόπολη στο χώρο της Παλαιστίνης, τόπος όμως που αγαπούσε ιδιαίτερα και παρέμενε πολύ συχνά ο Ιησούς. Και αυτό, οφειλόταν στον ιδιαίτερο δεσμό αγάπης και φιλίας που συνέδεε τον θεάνθρωπο με την οικογένεια του Λαζάρου και με τον λεπρό, όπως πολλοί θεωρούν, πατέρα του Αγίου. Γνωστή είναι η φιλοξενία του Κυρίου στο σπίτι της Μάρθας και Μαρίας, αδελφών του Λαζάρου, ο οποίος αξιώθηκε να ονομαστεί από τον ίδιο τον διδάσκαλο ως φίλος του αγαπημένος. 

    Ο Άγιος Λάζαρος, μετά την έγερση του, περίπου το 33 μ.Χ, κατέφυγε διωκόμενος στη νήσο Κύπρο, επειδή οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήθελαν να τον σκοτώσουν για τον λόγο ότι πλήθος Ιουδαίων πήγαινε στο σπίτι του στη Βηθανία, για να βεβαιωθεί για το θαΰμα, το όποιο διαδιδόταν από στόμα σε στόμα, καί, όταν διαπίστωναν ότι ό Λάζαρος ζοϋσε, πίστευαν στο Χριστό. 

    Αργότερα στην Κύπρο τον συνάντησαν οι απόστολοι Παύλος καί Βαρνάβας καί τον χειροτόνησαν πρώτο Επίσκοπο της Εκκλησίας του Κυτίου, κοντά στην σημερινή Λάρνακα, την οποία κοσμεί περίλαμπρος ναός του αγίου Λαζάρου, όπου μέσα του βρίσκεται καί ό πάνσεπτος τάφος του. 

    Ο Άγιος Λάζαρος ποίμανε το λαό του Κιτίου για τριάντα χρόνια μετά την Ανάσταση του, με ταπείνωση καί αγάπη, ενώ υπήρξε αγαπητός από το ποίμνιο του αλλά και όλο τον λαό γενικότερα, αν και η τοπική παράδοση  αναφέρει ότι ό άγιος Λάζαρος τα χρόνια πού έζησε μετά την πρώτη του ανάσταση ήταν σκυθρωπός καί αγέλαστος, όχι γιατί δεν είχε χάρη Θεοϋ, άφοΰ ανάμεσα στα αγαθά πού αυτή παρέχει στους πιστούς με το Πανάγιο Πνεύμα είναι ή «χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότης» (Γαλ. ε’ 22), αλλά γιατί τα μάτια του είδαν τη ατέλειωτη καταδίκη των αμαρτωλών κατά την τετραήμερη παραμονή του στον “Αδη. 

     Μετά τη δεύτερη κοίμηση του, πού συνέβη στίς 16 Οκτωβρίου του 63 μ.Χ, ό Άγιος Λάζαρος ετάφη σε μαρμάρινη λάρνακα, ή όποια έφερε την επιγραφή: 
«Λάζαρος ό τετραήμερος καί φίλος του Χρίστου». Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του,  έγινε στα χρόνια της βασιλείας του Λέοντος ΣΤ’ του Σοφοΰ, στις 17 Οκτωβρίου το έτος 890 μ.Χ.

    Έτσι η Αγία Εκκλησία μας εορτάζει το θαύμα της έγερσης του Αγίου εκ των νεκρών, το «Σάββατο του Λαζάρου», προ της Κυριακής των Βαΐων, ενώ την κοίμηση του (16 Οκτωβρίου) και την ανακομιδή των Λειψάνων του την εορτάζει μαζί, την 17^η Οκτωβρίου εκάστου έτους. 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.

   Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.