"Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ" ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ...ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ, & ΤΟ 2024 (Ε)...με αφορμή τα 84 χρόνια από την Εθνική Επέτειο του "Όχι" της 28ης Οκτωβρίου 1940 !!!

 

Εν Ανθοκήποις Νέας Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης, Μακεδονία, Ελλάς.

Περίοδος νέας εκκλησιαστικής & κατηχητικής χρονιάς 2024-2025. 

Φθινόπωρο-Χειμώνας 2024-2025. 

Πέμπτη 31η Οκτωβρίου 2024.

Δείτε όλες αυτές τις παρακάτω επετείους της πατρίδος μας,

σε μια αναδρομή της Ελληνικής ιστορίας...

* 571 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, 1453-2024

* 200+3 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, 1821-2024

* 105 χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων, 1919-2024

* 100+2 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, 1922-2024

* 50 χρόνια από την στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, 1974-2024

...όμως & σήμερα τιμούμε... 

* 84 χρόνια από το "Όχι" των Ελλήνων στον Ιταλογερμανικό Άξονα, 1940-2024  

...ενώ σε λίγες μέρες θα θυμηθούμε...

* 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας, 1973-2024.

Σχόλιον...σημερινό !!!

(...έστω και λίγο αργοπορημένο !!!)

Τιμούμε σήμερα, 28η Οκτωβρίου 2024, την επέτειο των 84 χρόνων από το πιο βροντερό '"Οχι" που ακούστηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου, ένα "Όχι" που μπορεί να στοίχισε στην πατρίδα μας πεντακόσιες χιλιάδες νεκρούς, αλλά βοήθησε, καθυστερώντας τον ατρόμητο, μέχρι τότε, στρατό του Χίτλερ και του Μουσολίνι, στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κατάκτησης όλης της Ευρώπης κάτω από την μπότα του φασισμού, και του β΄ παγκοσμίου πολέμου, δίνοντας την ευκαιρία στους συμμάχους μας να ανασυνταχθούν και εν τέλει μα πετύχουν την νίκη κατά του Γερμανοϊταλικού άξονα, γλυτώνοντας την Ευρώπη και την ανθρωπότητα ολόκληρη, από τον εφιάλτη της ταπείνωσης και της υποδούλωσης, αφού η γερμανική στρατιωτική μηχανή, σκορπούσε τον τρόμο και κατακτούσε την μια πόλη μετά την άλλη, την μια χώρα μετά την άλλη...σχεδόν αμαχητί στις περισσότερες των περιπτώσεων, όπως γνωρίζουμε !!! 

Και βέβαια αυτό το αναπάντεχο...μα και τόσο χρήσιμο συμπληρώνω !!! για όλους τους ευρωπαίους 'Όχι", πλημμυρισμένο από..."αποκοτιά" !!! και μεγαλείο, της μικρής και ασήμαντης χώρας μας με την ατρόμητη ψυχή των ανθρώπων της όμως, ήταν αυτό που έκανε τον μεγάλο Τσόρτσιλ μέσα στο Αγγλικό Κοινοβούλιο να πει την φράση πως "...οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες", αναγνωρίζοντας την αξία της αντίστασης των Ελλήνων κατά των Γερμανών το 1940, κάνοντας τους το... "πέρασμα" από την Ελλάδα, όχι έναν απλό περίπατο όπως έλεγαν ειρωνικά, αλλά να τους στερήσει την νίκη, που φαινόταν βέβαιη μέχρι τότε.  

Και έτσι σήμερα, τελώντας με συντριβή την  επιμνημόσυνη δέηση, μαζί με τους ιερείς των όμορων Ενοριών, στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, για τους αδικοχαμένους κεκοιμημένους αδελφούς μας που σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς το 1940 έως το 1944 (...ας μην λησμονούμε πως εδώ στην πόλη μας, στην Νέα Ευκαρπία, έχουμε πληρώσει βαρύ τίμημα αίματος με την εκτέλεση από τους Γερμανούς των 14 παλικαριών μας, όλων συγγενών και φίλων μας, στις 31 Ιουλίου του 1944) αλλά αμέσως μετά βλέποντας με συγκίνηση και τους μαθητές των Σχολείων μας, εδώ στην Νέα Ευκαρπία, αλλά και τους Πολιτιστικούς Συλλόγους της να περνούν περήφανα από μπροστά μας στην εξέδρα των επισήμων στην οδό Πολυτεχνείου, 

χωρίς άλλο λόγο και αιτία, αλλά με πολύ αγάπη και θαυμασμό, ο νους μου, αλλά και των περισσσοτέρων από εμάς νομίζω, πάει στον Στρατηγό Μακρυγιάννη, αυτήν την σημαδιακή μέρα και μας κάνει σήμερα να επαναδημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα μας αυτό το άρθρο, το οποίο και βρήκα μέσα σε παλαιές αναρτήσεις μας και το ξαναδιάβασα...προσθέτοντας και αυτό το μικρό σχόλιο, και αναγνωρίζοντας μέσα στα απομνημονεύματα του, αλλά και στους σχολιασμούς του συγγραφέως του άρθρου αυτού, "Ο πόνος του Μακρυγιάννη" της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 

ακόμα και στις δικές μου σκέψεις τότε, αλλά και στα γεγονότα που εξιστορεί, στις χαρούμενες και θλιβερές επετείους για τις οποίες και το ανεβάσαμε την περίοδο εκείνη στην ιστοσελίδα μας, της Άλωσης της Πόλης και της έναρξης της ελληνικής επανάστασης του 1821, αναγνωρίζοντας λοιπόν, ομοιότητες και διαφορές με την σημερινή αλλοπρόσαλλη και περίεργη εποχή των μεγάλων ανακατατάξεων που βιώνουμε, και ανακαλύπτοντας πόσο εκφραστικός και διαχρονικός ήταν ο λόγος του Μακρυγιάννη, πόσο βαθιά πατριωτικός και ηρωϊκός, αλλά και πόσο συγκινητικός και πέρα για πέρα ελληνικός!!! 

Ακούγοντας δε χθες στις ειδήσεις από κάποιους Τούρκους αναλυτές, που έλεγαν με απάθεια πως μπορεί αυτός ο Ιερός Ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, 

το Λίκνο του Βυζαντίου, το Μουσείο, το Μνημείο  παγκόσμιας κληρονομιάς... το τζαμί στις μέρες μας !!! να πέσει, να γκρεμιστεί, από την έλλειψη συντήρησης και λόγω της καταπόνησης από τον κόσμο που δέχθηκε τα τελευταία χρόνια, όταν ξαναλειτούργησε ως τζαμί, κάνοντας την παγκόσμια κοινωνία να σαστίσει από την απόφαση αυτή του Ερντογάν, βρήκα τα λόγια αυτά που έλεγε τότε ο Μακρυγιάννης, και πάλι επίκαιρα και με έκανε να ξαναδιαβάσω το άρθρο αυτό και να προσθέσω και λίγες ακόμα σκέψεις μου και κατόπιν να το αφήσω στην κρίση σας. 

(...πάντα όμως αναλογιζόμενοι ότι τότε που γράφτηκε το σχόλιο αυτό, το ημερολόγιο έδειχνε παραμονές της 25ης Μαρτίου του 2023, ενώ το άρθρο γράφτηκε με αφορμή την επέτειο του 2022 για την Άλωση της Πόλης, στις 29 Μαΐου του 1453)

Διαβάστε το...

Σχόλιον περσινό !!!

Στις 30 Μαΐου του 2022, τότε που όλοι οι Έλληνες είχαμε στο μυαλό μας και θυμόμασταν με θλίψη την αποφράδα εκείνη ημέρα, την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, όπου οι Τούρκοι μπήκαν στην Βασιλεύουσα, πνίγοντας την στο αίμα και ξεκινώντας ουσιαστικά την επί 500 χρόνια σκλαβιά μας κάτω από την Οθωμανική αυτοκρατορία, εμείς από την ιστοσελίδα της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άνης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, τότε αναρτούσαμε σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε στην Ενορία μας, ένα άρθρο  αφιερωμένο τον Στρατηγό Ιωάννη Μακρυγιάννη, τον οποίο και θεωρούμε έναν εκ των πολλών μεγάλων ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, αλλά και έναν εκ των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της απελευθερωμένης πια Ελλάδος, που προσπαθούσε τότε να σταθεί στα πόδια της. 

Σήμερα, εν έτει 2024, Δευτέρα 28η Οκτωβρίου, ενθυμούμενοι ένα μικρό κομμάτι μόνο της δοξασμένης ιστορίας μας και έχοντας εορτάζει πριν από λίγες ημέρες και την 28η Οκτωβρίου του 1940 και την επέτειο της έναρξης του πολέμου και του "Όχι" μας απέναντι στον γερμαϊταλικό άξονα, αλλά πλησιάζοντας και την εξέγερση του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου του 1974, πριν από 51 χρόνια, από μια χούφτα φοιτητές τότε, που όμως ανάγκασε με ηρωϊσμό...και όχι αναίμακτα, την χούντα να φύγει από την χώρα μας αποκαθιστώντας την ελευθερία και πάλι στην χώρα της Δημοκρατίας, την Ελλάδα, πλησιάζοντας όμως και μια άλλη πολύ ξεχωριστή χαρούμενη επέτειο για την πατρίδα μας, την 25η Μαρτίου του 1821, την ηρωϊκή ημέρα της εξέγερσης των Ελλήνων και της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του, μα και όλην την ηρωϊκή και με αίμα γραμμένη ιστορία της χώρας μας, της γλυκιάς Ελλάδος μας, 

η ιστοσελίδα της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της νέας Ευκαρπίας, εδώ στην Δυτική Θεσσαλονίκη και στην Μακεδονία μας, και πάλι προβάλλει με εκτίμηση, θαυμασμό και σεβασμό, ξανά και ξανά το πρόσωπο του Μακρυγιάννη, ενώ παράλληλα θυμάται και αφουγκράζεται τον πόνο του μέσα στα απομνημονεύματα του, γι' αυτό και αναρτούμε σε επανάληψη το παλαιό άρθρο μας εκείνο, με κάποια ακόμα όμως επίκαιρα σχόλια, ειδήσεις, απόψεις, γεγονότα να παρεμβάλλονται ενδιάμεσα, που θεωρούμε σημαντικά και επίκαιρα κατά μια έννοια. 

Ας διαβάσουμε λοιπόν το άρθρο αυτό και...

...Καλή ανάγνωση !!!

«…Ὅταν μου πειράζουν τήν πατρίδα καί θρησκεία μου, θά μιλήσω, ἵνα ἐνεργήσω καί ὅτι θέλουν ἅς μου κάνουν… κι ὅσο ἀγαπῶ τήν πατρίδα μου δέν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Ναρθεῖ ἕνας νά μοῦ εἰπῆ ὅτι θά πάγη ὀμπρός ἡ πατρίδα, στέργομαι νά μοῦ βγάλη καί τά δυό μου μάτια…».

μακριγιάννις.

Άρθρον ιστοσελίδας Ιερού Ναού Αγίων Θεοπατόρων 

Ιωακείμ και Άννης, Ανθοκήπων Νέας Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης, Μακεδονία Ελλάς

Δευτέρα 30η Μαΐου 2022

    Σήμερα, μια μέρα μετά την θύμηση της αποφράδας ημέρας της Άλωσης της Πόλης των πόλεως, της Βασιλεύουσας, του στολιδιού και πρωτεύουσας του Βυζαντίου, της Κωνσταντινουπόλεως, από τους Τούρκους, θυμίζουμε, ήταν Τρίτη 29 Μαΐου του 1453, αλλά και επί τη ευκαιρία των δυο αιώνων πέρυσι από την έναρξη της επανάστασης του '21, αλλά για φέτος και τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, αλλά μέσα στον Μάϊο, και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, θυμίζουμε, ήταν 19 Μαΐου του 1919 

(όπως βλέπετε όλη μας η νεότερη ιστορία μας, έχει να κάνει με τους Τούρκους γείτονες μας, που έκαναν στην διάρκεια των χρόνων...και ακόμα συνεχίζουν να κάνουν ότι μπορούν για να μας προκαλέσουν και να κάνουν την Ελλάδα μας μικρότερη, όπως την έχουν αυτοί ονειρευτεί μεσ' το μυαλό τους, χαράζοντας στους χάρτες τους γαλάζιες πατρίδες κατά το δοκούν και ανακαλύπτοντας τα νέα σύνορα της καρδιάς του "σουλτάνου" τους) 

αποφασίσαμε στην συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας της Ενορίας μας να αναρτήσουμε αυτό το άρθρο...σε επανάληψη αλλά με νέα επίκαιρα σχόλια, το οποίο σήμερα ενώ ζούμε αυτές τις μαύρες επετείους την μια μετά την άλλην, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού συμπληρώθηκαν, την χρονιά που μας πέρασε, 200 ολόκληρα χρόνια από την ξεσηκωμό και τελικά την παλιγγενεσία του Έθνους μας, της Ελλάδος, της πατρίδας μας, 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή του '22, 103 χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων το 1919, και αλίμονο μόλις χθες 569 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

   Η Ελλάδα μας γιόρτασε και πανηγύρισε το 2021, πρωταγωνίστησε στην παγκόσμια ημερήσια διάταξη, προβλήθηκε στις ειδήσεις όλου του κόσμου, επανασυστήθηκε σε όλην την υφήλιο, πρόταξε τους ήρωες της, τους αγώνες της, τις θυσίες της. Και για αυτό υποδέχθηκε όλο καμάρι πέρυσι επίσημους προσκεκλημένους, αρχηγούς κρατών, Πρίγκηπες, Πρωθυπουργούς, Υπουργούς και εκπροσώπους από τις χώρες εκείνες που τις..."άγριες" ημέρες του '21, πίστεψαν στην σκλαβωμένη τότε Ελλάδα και τους "ραγιάδες" Έλληνες και την βοήθησαν στην προσπάθεια της να αποτινάξει τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να διώξει τους Τούρκους κατακτητές από την χώρα τους. 

    Πέρυσι, αλλά και φέτος  θα σημαιοστολιστεί και πάλι η Πρωτεύουσα, η Αθήνα μας, αλλά και όλες οι πόλεις της Ελλάδος...θυμίζουμε πως το 2021 όλες οι εκδηλώσεις έγιναν μόνο στην Ελληνική Πρωτεύουσα, λόγω του κορωνοϊού και των συνεπειών του τότε, συνεπειών ακόμα και στην ιστορία του τόπου μας. Φέτος οι Εύζωνες της χώρας μας, μπήκαν μετά από δυο χρόνια υστερίας λόγω του κορωνοϊού, ξανά μπροστάρηδες σε όλα τα Σώματα Ασφαλείας και του ένδοξου Στρατού της, από ξηράς, θαλάσσης και αέρος, και όλοι μαζί παρέλασαν...φέτος σε γεμάτες εξέδρες...και όχι όπως-όπως πέρυσι, και μπροστά σε σημαίες που θα κραδαίνονται με περηφάνια από τους Έλληνες στρατιώτες, μαθητές των Σχολείων μας, τους Συλλόγους και όλους τους φορείς της πατρίδας μας, 

αλλά κυμάτιζαν αγέρωχες, φωνάζοντας όλοι όμως το ίδιο σύνθημα και σήμερα, όπως και τότε εκπροσωπώντας όλους τους Έλληνες, "Ελευθερία ή Θάνατος", για να το ακούσουν και τώρα όπως και τότε όλοι και κυρίως οι γείτονες μας εξ ανατολών, οι νεότουρκοι και να μην κάνουν σχέδια για γαλάζιες πατρίδες και για σύνορα της καρδιάς του εκάστοτε παράφρονα σουλτάνου τους, αλλά να μαζέψουν το μυαλό τους και να ησυχάσουν μέσα στα προβλήματα που τους ζώνουν από παντού, ενώ και το μέλλον τους διαγράφεται μάλλον ζοφερό και ίσως όχι τόσο ευοίωνο ως νομίζουν, ενώ πρέπει να γνωρίσουν την αποφασιστικότητα μας, όταν και αν θα χρειαστεί να υπερασπίσουμε και πάλι την χώρα μας.  

     Από τα πρόσωπα εκείνα που πρωταγωνίστησαν το '21, διαλέγουμε σήμερα έναν κορυφαίο Στρατηγό της Ελλάδος της Επανάστασης, τον  Μακρυγιάννη, στον οποίο είναι αφιερωμένο και το άρθρο αυτό της ιστοσελίδας του Ιερού Ναού μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, και τον οποίον μέγα πρωτοστάτη των αγώνων του Έθνους μας, 

λόγω της συμπληρώσεως, το 2021 που ήδη διανύσαμε, και της μνήμης των 200 χρόνων εκ της ενάρξεως της επαναστάσεως του '21, που ήδη ως Έλληνες τιμήσαμε  τους ήρωες μας για μια ολόκληρη χρονιά, από την 1η Ιανουαρίου του προηγούμενου έτους μέχρι και το τέλος του...αλλά και πάντα θαρρώ, ενώ και για έναν χρόνο συνεχίσαμε...και θα συνεχίσουμε πάντα να εορτάζουμε το "1821" και το ξεχωριστό νόημα που έχει για εμάς τους Έλληνες. Λανθασμένα, το ξέρω!!! μα ηθελημένα, τον ξεχωρίζω τον Στρατηγό Μακρυγιάννη, από τους υπολοίπους ήρωες της, όλοι ξεχωριστοί άνθρωποι...ίσως "υπεράνθρωποι" για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, στους οποίους πολλά οφείλει το Ελληνικό Έθνος. Όμως ο Μακρυγιάννης φάνταζε στο μυαλό μου από την παιδική μου ηλικία ως ένας Έλληνας γίγαντας, ως μέγας ήρωας που πολέμησε για την πατρίδα του με αυταπάρνηση και αλτρουισμό.

      Όταν όμως στο διάβα της βιοτής μου άρχισα να διαβάζω και να μαθαίνω όλα αυτά που είπε και έκανε και ειδικά τα απομνημονεύματα του, και να καταλαβαίνω την αγάπη του για τον Θεό και την χώρα του, χωρίς ποτέ να διαχωρίζει αυτές τις δύο αξίες στην καρδιά του, θεωρώντας την Ελλάδα και την Ορθοδοξία ένα στην ζωή του, αλλά συνάμα και να γεύομαι τον πόνο του, μέσα από το αληθινό μνημείο της πεζογραφίας του, για την μεταπολεμική Ελλάδα του '21, τότε δάκρυσα με την δωρική λιτότητα των έργων του, το απαράμιλλο ύφος που συναρπάζει, την ζωντάνια και την πυκνότητα του λόγου του.

  Γράφει ο Γ. Σεφέρης: "Ο Μακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχουμε και τον Παπαδιαμάντη" και ο Γιάννης Βλαχογιάννης, που σε αυτόν οφείλουμε την έκδοση και τον σχολιασμό του έργου του μεγάλου αγωνιστή, σημειώνει: "Ο Μακρυγιάννης γράφει τρόπον τινά δια της σπάθης και ουχί δια της γραφίδος."

         Όλο το έργο του περιστρέφεται σταθερά γύρω από δύο πόλους: Την Πατρίδα και την Θρησκεία, έννοιες που δεν τις ξεχωρίζει ποτέ. Ελλάδα γι’ αυτόν σημαίνει Ορθοδοξία. Όμως σήμερα, που όλα περνούν από καινούρια ..."κόσκινα" και περίεργα ιδεολογήματα, δεν βρέθηκε κανείς ν’ αμφισβητήσει την ιστορική ή την λογοτεχνική αξία του έργου και το ηθικό του μεγαλείο.   

        Και για μεν την φιλοπατρία τού Μακρυγιάννη ίσως σε πανηγυρικούς λόγους κάτι να ακούγεται πότε-πότε. Η θερμή πίστις του όμως, όχι μόνο συνήθως αποσιωπάται σκόπιμα, αλλά κάποτε και παρερμηνεύεται κακόβουλα. 

Και δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την πρόοδο τουλάχιστον της ιστορικής έρευνας στον τόπο μας το ότι μερικοί... «ιστορικοί», στρατευμένοι, τις οίδε σε ποιες σκοπιμότητες, ισχυρίζονται ότι ο Μακρυγιάννης στα γεράματά του «τό 'ριξε στην θρησκοληψία», ενώ από τις πρώτες σελίδες των Απομνημονευμάτων του, τους διαψεύδει ο ίδιος.

 Στις μέρες μας είμαστε μάρτυρες ενός εγκληματικού ξηλώματος των πάντων. Εκκλησία, Πατρίδα, Οικογένεια, Παιδεία, Δικαιοσύνη, βάλλονται, απαξιώνονται, ενίοτε και  χλευάζονται με όλα τα μέσα. Πολεμική που άρχισε από την εποχή του Μακρυγιάννη και συνεχίζεται πιο έντονη, πιο ύπουλη και πιο συστηματική σήμερα. Και μας βρίσκει δυστυχώς τους νεοέλληνες σε λήθαργο. 

Η ευμάρεια κι ο καταναλωτισμός μας έχουν ναρκώσει, η παντελής έλλειψη αξιών μας έχει αποχαυνώσει και τώρα η οικονομική κρίση, που μόνο οικονομική δεν είναι, μας έχει αποτελειώσει κατασπαράζοντας τις λίγες οικονομίες που καταφέραμε να κάνουμε τόσα χρόνια, μα περισσότερο και σημαντικότερο είναι κάτι άλλο...πιο σημαντικό!!! Η απαξίωση των ιδανικών μας!!! 

      Σήμερα δε, σε αυτήν την συγκεκριμένη συγκυρία, το κλείσιμο πέρυσι των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του ΄21, ζούμε και έναν ακόμα "πόλεμο", αυτήν την φορά υγειονομικό, με μια πανδημία ενός "περίεργου" και "δύστροπου" κορωνοϊού, που στην χώρα μας, μια μερίδα ανθρώπων με εξουσία, με διάφορες μεθόδους, βρήκε την ευκαιρία και πρόσφορο έδαφος να απαξιώσει για άλλη μια φορά την Πίστη μας και να λοιδορήσει την αγάπη του Έλληνα για την Εκκλησία του Χριστού μας και την Ορθοδοξία, σφραγίζοντας ναούς και απαγορεύοντας το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, λες και η λατρευτική ζωή μας είναι κάτι επουσιώδες και αδιάφορο. 

Ρίχνουν ένα-ένα, σαν να έχουν απόλυτα οργανωμένο το καταχθόνιο σχέδιο τους, τα τελευταία προπύργια της άμυνας μας. Γλώσσα, Θρησκεία, Ιστορία, Ιδέες, Πατρίδα, Οικογένεια, Αξίες, Θεσμοί, Σύμβολα, γκρεμίζονται, λοιδορούνται, μπροστά στο βίαιο πέρασμα της νέας αλλά πολύ περίεργης ιδέας, της "παγκοσμιοποίησης", της απίστευτης αυτής αλεστικής μηχανής, που από την μια μεριά της θα μπαίνουν όλα όσα μας δίδαξε ο Μακρυγιάννης, θα αλέθονται και θα αναμειγνύονται για να δώσουν ένα νέο προϊόν, έναν άνθρωπο πιόνι στα χέρια των κοσμοκρατόρων, ένα κάτοικο του πλανήτη μας κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους και αλίμονο έναν νεοέλληνα χωρίς όμως ίχνος ελληνικής ψυχής, και αυτό θα το ονομάσουν το θαύμα του 21ου αιώνος, καλώντας μας να το προσυπογράψουμε και να το χειροκροτήσουμε. 

     Και ο χρόνος κύλησε μετά την απίστευτη λεβεντιά των προγόνων μας το 1821, πέρασαν 200+1 φέτος χρόνια από τότε που απελευθερωθήκαμε. Η ιστορία της Ελλάδος τότε άρχισε να γράφεται ξανά με λαμπρά γράμματα. Αλλά μετά σταμάτησε και πάλι!!! Χρειάστηκαν 100 χρόνια μετά το 1821 για να αρχίσει να ξαναματώνει η πατρίδα μας στα Μικρασιατικά παράλια της, από τον ίδιο εχθρό, από τον ίδιο λαό, από τον ίδιο κακό γείτονα και την ίδια βαρβαρότητα των πολεμόχαρων Τούρκων. 

Πάλι θάνατος, πάλι ξεριζωμός, πάλι προσφυγιά, φτώχια, πείνα, και την Μικρά Ασία του 1922, το καμάρι της Μητροπολιτικής Ελλάδος να καίγεται, οι περιουσίες να πυρπολούνται και να καταστρέφονται, οι συμπατριώτες μας να σκοτώνονται, οι εκκλησιές μας να ατιμάζονται και η προσφυγιά...για τους τυχερούς παρακαλώ!!! να είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση από την γενοκτονία των Ελλήνων Μικρασιατών, πριν των Ποντίων Ελλήνων και αργότερα των Αρμενίων αδελφών μας, από έναν λαό που ήξερε μόνο να σκοτώνει και να καταστρέφει. Φέτος λοιπόν μια άλλη επέτειο...πένθιμη και μαύρη θυμόμαστε. Τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή του '22 (1922-2022) τις χαμένες μα ποτέ ξεχασμένες πατρίδες μας, τις εστίες των προγόνων μας, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά. Δυστυχώς όμως οι λαοί δεν μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος όπως βλέπουμε στις μέρες μας.    

     Εν έτει 2022 και στον 21ο αιώνα της ταχύτητας, της πληροφορίας, του πολιτισμού και της ευμάρειας, των Διεθνών Συνθηκών και των Παγκοσμίων Συμβάσεων, τους Οργανισμούς των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ένα σωρό ακόμα βαρύγδουπα προσωνύμια, μια χώρα επιτίθεται σε μιάν άλλη...έτσι γιατί μπορεί!!! Δυο Ορθόδοξοι λαοί καταστρέφει ο ένας τον άλλον, έτσι γιατί το θέλει!!! Ο αδελφός σκοτώνει τον αδελφό του, έτσι γιατί όλες οι "Συμβάσεις" για την..."Ειρήνη των Λαών" είναι πια κουρελόχαρτα...ένα πικρόχολο ανέκδοτο, μετά από τον πόλεμο που κήρυξε η Ομοσπονδία των χωρών της Ρωσίας στην Ουκρανία, και που κανένας δεν μπόρεσε να αποτρέψει αυτό το κακό και την αιματοχυσία που δημιούργησε, τον θάνατο τόσων αθώων ανθρώπων, ανδρών, γυναικών ακόμα και παιδιών...ίσως μάλιστα και κανένας να μην το θέλησε ποτέ του!!! 

      Ας προσθέσουμε εδώ και ένα νέο σχόλιο, αφήνοντας το και αυτό στην κρίση σας, όπου πριν ακόμα καταλαγιάσει η στάχτη και ο κουρνιαχτός του παραπάνω πολέμου ξεκίνησε δεύτερος στα νότια σύνορα μας αυτήν την φορά μεταξύ των δυο αιώνιων εχθρών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, μεταξύ των Εβραίων και των Μουσουλμάνων, πάλι με αμάχους στην μέση να πεθαίνουν αβοήθητοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά και με την υφήλιο να κρατά την ανάσα της περιμένοντας να αναφλεγεί ολόκληρη η Μέση Ανατολή, περιμένοντας παράλληλα απευχόμενοι να μην καταστραφεί ίσως ολόκληρος ο πλανήτης Γη, από την αποκοτιά των κυβερνώντων ηγετών τον κόσμο όλο...με τρομερή, όπως βλέπεται, αποτυχία !!! 

    Ένα ακόμα ταπεινό σχόλιο μου, με αφορμή την μορφή του Μακρυγιάννη και τα απομνημονεύματα του είναι, και το αφήνω στην κρίση σας, πως όποιος τολμά στην σημερινή πραγματικότητα να μιλήσει για όλα αυτά τα ιδανικά που ανέφερα παραπάνω και πάλεψε ο Μακρυγιάννης με τους υπόλοιπους ήρωες της επανάστασης του 1821, αλλά και τους μεταγενέστερους ήρωες του τόπου μας το 1940, την γλυκιά Πατρίδα μας, την Θρησκεία και την Ορθοδοξία μας, την ιερή Οικογένεια, την άσπιλη όπως θέλουμε Δημοκρατία, τα Άγια Σύμβολα μας, την Παράδοση του τόπου μας, εκκλησιαστική και λαϊκή και όλα τα "υλικά" που έπλασαν την χώρα μας ανά τους αιώνες και την έκαμαν ότι είναι σήμερα, μια ξεχωριστή πατρίδα για τους Έλληνες αλλά και μια μελλοντική πατρίδα για τους "νόμιμα" φιλοξενούμενους της μετανάστες και πρόσφυγες που κατέφυγαν σε αυτόν τον ευλογημένο και φιλόξενο τόπο για να σωθούν, τότε αυτός ο κακομοίρης Έλληνας που θα ψελλίσει και μόνο τις λέξεις που εμπεριέχουν...κατ' εμέ, το μεγαλείο της Ελλάδος, αυτός αμέσως χαρακτηρίζεται από τους μοντέρνους και ανατρεπτικούς της "νέας τάξης πραγμάτων", χαρακτηρίζεται φασίστας, αναχρονιστικός, συντηρητικός και οπισθοδρομικός. 
    Ενώ πρόοδος για όλους αυτούς τους οπαδούς με τα περίεργα ιδεολογήματα και τις ιδεοληψίες, ανθρώπους που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια, που μας κυβερνούν σήμερα ή που σκέφτονται να μας κυβερνήσουν  οσονούπω,  προοδευτικό για όλους αυτούς σημαίνει, κατάργηση των παρελάσεων, του Εθνικού Ύμνου μας, η υποστολή της Σημαίας μας, η απαγόρευση των Ιερών Εικόνων από τα Δημόσια κτίρια, η υπονόμευση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η αφαίρεση, ή, διαστρέβλωση της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Πίστης μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η παντελής απαξίωση της Προσευχής στα Σχολεία μας...προσέξτε, ακόμη και η αλλαγή της ιστορίας μας, μέσα από την διδακτική ύλη και τα γραφόμενα στα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά μας,πρόσφατα δε και ο απεμπολισμός του ονόματος της Μακεδονίας μας, με ότι απορρέει από αυτό το ένδοξο ελληνικό όνομα, την βαρύτητα και  την ιστορία του και η συμφωνία της μετονομασίας των γειτόνων μας σε Βόρεια Μακεδονία, η μετάλλαξη του Ελληνικού κράτος από Ορθόδοξο σε "ουδετερόθρησκο", 

μια νέα λέξη που πρόσφατα μάθαμε και η οποία θα προστεθεί με μελανά γράμματα στις μέρες μας στο ελληνικό λεξικό, κράτος που ονειρεύονται κάποιοι και εν τέλει σιγά-σιγά αυτό ξεπροβάλλει...το βλέπουμε να συμβαίνει, ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, που θα επέλθει όπως διαφαίνεται, και κατά την γνώμη μου θα είναι σαν να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τα συστατικά του οξυγόνου που περιέχει η ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει, με θλιβερό αποτέλεσμα να χάσουμε τον αέρα που αναπνέουμε, ένα Σύνταγμα για την Ελλάδα μας με πολλές και περίεργες ερμηνείες, χωρίς ήθος, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς την αναφορά στην Αγία Τριάδα, χωρίς αναπνοή όπως είπα, και τελικά χωρίς ελπίδα, χωρίς ιστορία, ένα Σύνταγμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εκάστοτε κυβερνώντων την πατρίδα μας...όχι απαραίτητα Ελλήνων υπηκόων, αλλά και ξένων, ίσως και εχθρών, σίγουρα όμως..."συμμάχων", συμμάχων που από την εποχή του Μακρυγιάννη βασανίζουν την χώρα μας με όποιον τρόπο μπορούν και τους αφήνουμε.

    Κινδυνεύουμε να "αποχρωματισθούμε" εθνικά και θρησκευτικά. Έχουμε ανάγκη από εγρήγορση και αναβαπτισμό στο ρωμαλέο πνεύμα του Μακρυγιάννη, προτού μαραθεί κάθε ικμάδα ελληνικότητος, πριν νεκρωθούν τα αντανακλαστικά μας, θέλουμε να ακολουθήσουμε ικανούς και  θαρραλέους ηγέτες, πολιτικούς και θρησκευτικούς, που θα ορθώσουν το ανάστημα τους και θα εναντιωθούν μπροστά στον γίγαντα της παγκοσμιοποίησης και της αθεΐας, αθρησκείας ή της πανθρησκείας αν θέλετε, τελευταία δε της ουδετεθρησκείας, όπως την αποκαλούν κάποιο κύκλοι...με άκρατο ενθουσιασμό!!!

      Η ελλαδική Εκκλησία μας δεν κατάφερε στα χρόνια που πέρασαν, να  αφυπνίσει ως όφειλε την θρησκευτική πνευματικότητα και την φιλοπατρία των Ορθοδόξων Ελλήνων, να τους κατηχήσει επαρκώς, να τους ενώσει αδιάρρηκτα, να τους προσκαλέσει με τρόπο πιστικό στις εκκλησιές της και έτσι χωρίς αυτήν την άκρατη αγάπη στον Χριστό και την Εκκλησία Του, χωρίς την θέρμη για τα ιδανικά της πατρίδος του, την δύναμη και την αντοχή σε μάχες σώμα με σώμα πια, η κοινωνία μας 
υπέκυψε, κατέρρευσε, παραδόθηκε πια, σε κάθε λογής εξευτελισμό, ειδικά η χώρα μας, η περήφανη κάποτε Ελλάδα μας.  Οικονομικοί εξευτελισμοί με μισθούς και συντάξεις πείνας, ατελείωτες ώρες εργασίας με σχεδόν μηδαμινή αμοιβή, το κράτος μας να ισορροπεί μεταξύ νόμου και παρανομίας, συνταγματικά δικαιώματα να καταπατούνται και η διοίκηση του, η δικαστική και εκτελεστική, να εφαρμόζεται δίνοντας την εντύπωση ότι βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο, ενώ να μην μπορεί πια κανείς να δώσει στους πολίτες του την αίσθηση της ασφάλειας.

    Η Υγεία, η Παιδεία να φυλλορροούν, τα ιδεώδη, τα ήθη και τα έθιμα, τα σύμβολα της πατρίδας μας, για τα οποία χύθηκε το αίμα των προγόνων μας, να είναι παρωχημένες ιδέες και αναχρονιστικές, η Εκκλησία του Χριστού μας, ανυπεράσπιστη πια, να διώκεται, να υπόκειται σε βανδαλισμούς και διασυρμό, ενώ οι χριστιανοί της, σχεδόν όλοι οι Έλληνες δηλαδή, να έχουν γίνει στόχαστρο μέσα στο "σπίτι" τους, εσωτερικών και εξωτερικών τζιχαντιστών, ισλαμιστών, τρομοκρατών, "αντι" εξουσιαστών, αναρχικών, ακτιβιστών και κάθε λογής περιθωριακών τύπων και ψυχολογικά ταλαιπωρημένων νέων κυρίως, που έχαιραν όμως μέχρι και χθες, της κρατικής προστασίας, ενίοτε δε και της εκτιμήσεως.

     Από την άλλη πάλι το κράτος μας, όπως παραδόθηκε στην νέα ηγεσία του πρόσφατα, με παραλυμένη την κρατική μηχανή της, προσπαθεί τώρα να έρθει αντιμέτωπη με μια ζοφερή κατάσταση και αγωνίζεται καθημερινά να επιβάλλει την τάξη έχοντας να αντιμετωπίσει,  βανδαλιστικές επιθέσεις "αντι" εξουσιαστικών, ακτιβιστικών ομάδων. Και μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό, ελαφρά τη καρδία, ψηφίζει και την ανέγερση τζαμιού, και αργότερα και άλλων μουσουλμανικών τεμένων  στην Ορθόδοξη Ελλάδα και μάλιστα με χρήματα και δαπάνη κρατική, δηλαδή του καθενός μας, ενώ η Ορθοδοξία διώκεται από παντού, χαϊδεύει δε τους αδελφούς  μουσουλμάνους και αδιαφορεί ή κοιτά με εχθρότητα, ενίοτε και αγριότητα την Εκκλησία, θέλοντας να την αποδυναμώσει έτι περισσότερο. Και έτσι ακίνδυνη και ακέφαλη πια η Εκκλησία, που προϋπήρχε του Κράτους και το βοήθησε να ανασυγκροτηθεί στο διάβα της ιστορίας, αδιαμαρτύρητα να περιμένει την ριζική αποπομπή της από την καθημερινότητα μας, αλλά και τον διαχωρισμό της από τον κρατικό μηχανισμό, που χωρίς έλεγχο πια να λέει και να πράττει κατά το δοκούν. 
      Δεν γνωρίζω, όμως φαντάζομαι, ποια θα ήταν τα λόγια του Μακρυγιάννη και για το κλείσιμο των εκκλησιών εν' όψει της πανδημίας που έχει χτυπήσει την υφήλιο λόγω της εξάπλωσης ενός περίεργου ιού που εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά και σπέρνει τον τρόμο παγκοσμίως, ενώ εδώ στην Ελλάδα μας αμπάρωσε στα σπίτια μας, μας έκανε αντικοινωνικούς, μας τρομοκρατεί με την μεταδοτικότητα του, αλλά δίνει και την ευκαιρία σε κάποιους πολέμιους της Εκκλησίας να την ενοχοποιήσει, παρουσιάζοντας την ώς εστία εξάπλωσης της αρρώστιας με την λειτουργία των εκκλησιών, την Θεία Λειτουργία και φυσικά την Θεία Κοινωνία που είναι στο στόχαστρο των πάντων σήμερα, μια αρρώστια, επιδημία, πανδημία, λοιμό κατά την εκκλησιαστική ιστορία, που αφήνει άφωνους τους επιστήμονες ανά τον κόσμο, οι οποίοι, ανήμποροι να καταλάβουν τι συμβαίνει, μας προτείνουν να πλένουμε τα χέρια μας...με θρησκευτική ευλάβεια μας λένε, και μετά μανίας, επίσης μας προτρέπουν και να μην ακουμπάμε κανέναν και τίποτε για να επιβιώσουμε, εξισώνοντας την εκκλησία της γειτονιάς μας με το μανάβικο, το χασάπικο και το μπακάλικο της, και κλείνοντας την...μέχρι νεοτέρας, 
απαγορεύοντας την Θεία Ευχαριστία, τις Λειτουργίες και φυσικά την Θεία Κοινωνία, που μπορεί για κάποιους να θεωρείτε ως ένας τρόπος μετάδοσης ενός ιού, για κάποιους άλλους ανθρώπους όμως να είναι ο τρόπος μετάδοσης της Χάρης του Θεού, ενώ για τους πιο θερμούς χριστιανούς, η Θεία Κοινωνία να είναι εφάμιλλη με το οξυγόνο τους και ο λόγος της ύπαρξης τους, να είναι η επι-Κοινωνία τους με τον Χριστό και Θεό τους. Νομίζω, αγαπητοί μας αναγνώστες, πως ο Μακρυγιάννης ίσως και να θύμωνε που με κρατική εντολή τα pet shop ήταν  ανοιχτά κατά τις "περίεργες" μέρες που "μεσουρανούσε" ο κορωνοϊός, να θύμωνε για την μέριμνα μιας ολόκληρης κρατικής μηχανής για τα σκυλάκια και τα γατάκια, τα συμπαθέστατα και αγαπημένα κατοικίδια μας, ενώ παράλληλα φρόντισε οι εκκλησιές του λαού του Χριστού μας, έναν λαό που τις έχτισε και τις καλλώπισε με τον μόχθο, το αίμα, τον ιδρώτα και τις θυσίες του, να είναι κλειστές. Δεν θα θύμωνε απλά, θα οργίζονταν...το λιγότερο!!!
      Πως θα αντιδρούσε άραγε ο Μακρυγιάννης βλέποντας σήμερα τους Τούρκους, από τους οποίους κάποτε μας απελευθέρωσε, να μιλούν για εμάς τους Έλληνες και να μας αποκαλούν, κουνώντας μας το δάκτυλο, ναζιστές και απάνθρωπους επειδή υπερασπιζόμαστε τα σύνορα μας σε ξηρά και θάλασσα, όχι από τους πρόσφυγες και μετανάστες που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του, αλλά από τις επεκτατικές, πολεμόχαρες βλέψεις και ύπουλες πρακτικές που εφεύρει κάθε τόσο για να δημιουργήσει προβλήματα στην χώρα μας, και όχι μόνο, και διεκδικώντας σχεδόν τα πάντ από τα εδάφη και τις θάλασσες μας, συμπεριφερόμενος ανοιχτά ως εισβολέας στην πατρίδα μας, που αμύνεται  σθεναρά για τα κυριαρχικά δικαιώματα της, αλλά και σαν νταής,

 απειλώντας  τους πάντες, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, γεγονός που του ανοίγει όλο και περισσότερο την όρεξη για περαιτέρω προβλήματα με τους γείτονες του, που όμως θα του λύσουν τα άλλα προβλήματα, αυτά που έχει μέσα στην χώρα του.  Νομίζω πως ίσως να έχανε την ψυχραιμία του και την ευγένεια με την οποία συνήθως εκφράζεται ο Μακρυγιάννης στα συγγράμματα του. Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει και η διπλωματία είναι αυτή που καθορίζει τα πολεμικά παιχνίδια των ταραξιών της οικουμένης, ενός εκ των οποίων είναι και ο νέος "σουλτάνος" με τα σύνορα της καρδιά του και τις γαλάζιες πατρίδες του. 

     Εδώ για λίγο ας σταματήσουμε και ας συμπεριλάβουμε στο προπερσινό άρθρο μας αυτό, του 2022, και νέα δεδομένα σχετικά με τις ορέξεις του Ερντογάν που παραπάνω σας αναφέραμε, και φέτος του βγήκαν ξινές, μιας και διπλός καταστροφικός σεισμός τράνταξε την νοτιοανατολική Τουρκία, γκρεμίζοντας χιλιάδες σπίτια σαν τραπουλόχαρτα και βυθίζοντας έναν ολόκληρο λαό στο πένθος, κάνοντας τους υπερήφανους κατοίκους της Τουρκίας, πρόσφυγες στην ίδια τους την χώρα και φτωχοποιώντας έτι περαιτέρω την γείτονα χώρα που δεν ήταν και στα καλύτερα της τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της πολιτικής του ηγέτη της, ο οποίος και έδωσε την άδεια να χτιστούν σπίτια με "περίεργες" προδιαγραφές και υλικά αμφιβόλου ποιότητος και αντοχής με αποτέλεσμα σήμερα η Τουρκία να θρηνεί 50.000 θύματα από τους σεισμούς. 

  Η Ελλάδα χωρίς καν πρόσκληση, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις, βλέποντας την αδυναμία της γείτονος να διαχειριστεί όλην αυτήν  την καταστροφή, έσπευσε να βοηθήσει με τους διασώστες της, παραμερίζοντας τις απειλές πολέμου, τις ύβρεις, τις εχθρικές διαθέσεις της ηγεσίας της Τουρκίας, αλλά συμμεριζόμενη απόλυτα την ανάγκη των αδελφών της κάτω από τόνους χαλάσματα που άφησε ο καταστροφικός σεισμός, προκαλώντας τον θαυμασμό όλου του κόσμου, αλλά και την αγάπη του ταλαιπωρημένου αυτού λαού, που τώρα φιλούσε τα χέρια των διασωστών της. Μετά την κατακραυγή του ίδιου του λαού του, ο Ερντογάν αναδιπλώθηκε, αναζήτησε να βρεί συμμάχους, συνεχάρη τους Έλληνες και τώρα ζητά διέξοδο στα αδιέξοδα του. Όλα αυτά όμως, πάνω στα φέρετρα του λαού του...και για πόσο!!!

    Όμως ήρθε και η δική μας η σειρά αμέσως μετά, κάνοντας μας να βρεθούμε έμπροσθεν των ευθυνών μας πριν λίγες ημέρες, όταν σε ένα απίστευτο σιδηροδρομικό δυστύχημα, πάγωσαν οι Έλληνες αντικρύζοντας από τους δέκτες των τηλεοράσεων τους δυο τρένα να συγκρούονται μεταξύ τους, με θύματα στην πλειονότητα τους νέα παιδιά που γυρνούσαν από το εορταστικό τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, και τώρα με συντριβή να βλέπει όλη η χώρα τους γονείς τους να μην ξέρουν τι να κάνουν, πως να αντιδράσουν, μπροστά στην δυστυχία που τους βρήκε, και όλους μας μαζί τους να αναρωτιόμαστε...γιατί;;; 

   Και με τον Μακρυγιάννη τόσο επίκαιρο όσο ποτέ μέσα στα απομνημονεύματα του, όπου τον βλέπουμε να μιλά για την πατρίδα του και να βουρκώνει, όπως θα βούρκωνε αν έβλεπε τους διασώστες μας στην Τουρκία να σκάβουν στα χαλάσματα για να βοηθήσουν τους..."εχθρούς" τους σε μια δύσκολη στιγμή. 

Όσο για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, μάλλον και πάλι θα βούρκωνε για την απώλεια μας, αλλά και γιατί εμείς οι ίδιοι με την ανευθυνότητα μας σήμερα σκοτώνουμε τα παιδιά μας, παζαρεύοντας, όπως φαίνεται, με την κακή μας "τύχη" για το μέλλον τους. Ίσως δεν είναι και το ορθότερο όμως προσπαθώ κάθε φορά να φανταστώ...ή μάλλον συνειρμικά γίνεται αυτό μέσα στο μυαλό μου!!! σε ότι και αν συμβαίνει στην πατρίδα μου, την αντίστοιχη αντίδραση του Μακρυγιάννη πάνω σ' αυτό το γεγονός, γιατί τον θεωρώ μεγάλο στοχαστή και έναν άνθρωπο, που αν υπήρχε...αν ζούσε σήμερα, ίσως να έφτιαχνε μια καλύτερη Ελλάδα από αυτήν που έχουμε...ίσως πάλι όχι!!! Τι θα μπορούσε λοιπόν να πεί για αυτήν την τραγωδία ο Μακρυγιάννης;;; Δεν θα μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για τους υπεύθυνους αυτής της τραγωδίας, ενώ για τους πολιτικούς μας θα έλεγε ακόμα χειρότερα...και άδικο θα είχε;;; Αυτά και ας συνεχίσουμε το παλαιό άρθρο μας...

      Όσο για τους λόγους του Μακρυγιάννη, "τον Πόνο του Μακρυγιάννη", όπως αυτός βγαίνει, εκφράζεται, μέσα από τα απομνημονεύματα του, όπου δεν μπορούσε να φανταστεί τότε την πατρίδα του, την Ελλάδα, χωρίς Χριστό, και το Κράτος της πατρίδας του χωρίς την Εκκλησία, 

αυτό το Κράτος που απελευθέρωσε και ανασυγκρότησε με αίμα και θυσίες, μαζί με τους υπολοίπους ήρωες της επανάστασης του 1821, αναβαπτισμένο τότε με το Νέο του Σύνταγμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, όλος αυτός ο πόνος σήμερα να παραμένει στην νεοελληνική ιστορία, που ξαναγράφεται από περίεργους νεοσοφιστές, ανίδεους σκεπτικιστές, ανθρώπους  με παγκοσμιοποιημένα οράματα, ιστορικούς ανθέλληνες και ιδεολόγους της πεντάρας, αλλά και πολιτευτές εκλεγμένους από εμάς, να οδηγούν την χώρα αυτή που υποτίθεται ότι υπηρετούν, ψηφίζοντας περίεργα νομοθετήματα, σε άλλες μορφές οικογένειας, σε γονέα 1 και γονέα 2 και άλλες τέτοιες χαριτωμένες μορφές ζωής, ξένες με την ιδιοσυγκρασία των πολιτών της, τον γάμο μια απλή συμφωνία μπροστά σ' έναν συμβολαιογράφο, τον όρο άνδρας και γυναίκα, μπαμπάς και μαμά...λέξεις ιερές μέχρι σήμερα !!! να αμφισβητούνται και ανύπαρκτοι να έχουν καταλήξει.

     Αυτός ο γνήσιος ανθρώπινος πόνος και η θλίψη, που βγαίνει μέσα σε όλα όσα ακολούθησαν από την εποχή του Μακρυγιάννη μέχρι σήμερα, ας μην μείνει βουβός και γραφικός, ως το εθνοθρησκευτικό παραλήρημα ενός γέροντος, που τα έχασε στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πόνος που εκφράζεται και σήμερα μέσα από τα λόγια ενός άλλου σύγχρονου μεγάλου και προοδευτικού καλλιτέχνη, του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μας μιλά για την πατρίδα του και στενοχωριέται για την κατάντια της, μιλά για την Μακεδονία, την γλώσσα, την εθνικότητα και την ιστορία της, και βουρκώνει, λόγια που στις μέρες μας υποβιβάζονται και λιδορούνται από μερίδα των πάλαι ποτέ συντρόφων του, αφού δεν ταιριάζουν πια με τους σκοπούς τους.

     Στην ανάγκη, να αναδείξει τους επίκαιρους λόγους και τον "Πόνο του Μακρυγιάννη",  θέλει να διακονήσει το άρθρο μου αυτό, που δημοσιεύει φιλοξενώντας σήμερα η ιστοσελίδα του Ιερού Ναού μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, το οποίο με ελάχιστα αποσπάσματα από τον θησαυρό των Απομνημονευμάτων του θρυλικού στρατηγού μας, του Ιωάννη Μακρυγιάννη και τον προφητικό και αφυπνιστικό λόγο του, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναδείξει και το παράπονο του μέσου Έλληνα...του μέσου Ορθόδοξου βαπτισμένου Χριστιανού. 
       Για τον λόγο αυτό και προβαίνει στην αναδημοσίευση του άρθρου της Ιεράς Μονής Παρακλήτου το 2009 με τον τίτλο "Ο πόνος του Μακρυγιάννη", που υπάρχει παρακάτω, αλλά και τα δικά μου ταπεινά σχόλια..."εφ' όλης της ύλης", συγχωρέστε με!!! που προηγήθηκαν, που συνολικά θέλουν να θίξουν τις ευαίσθητες χορδές της ηρωικής ελληνικής ψυχής, να την βοηθήσουν να ξαναβρεί την ταυτότητά της, και να βιώσει δυναμικά σήμερα την ανεκτίμητη ελληνορθόδοξη παράδοση, παράδοση για την οποία μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε. 

        Εξάλλου αν ψάξουμε στα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια ελληνικής, αλλά και παγκόσμιας ιστορίας, όσα ιδεολογήματα και αν σκαρφίστηκαν, όσες σοφιστείες και αν επιστράτευσαν οι επίγειοι ηγέτες του κόσμου για να σαγηνεύσουν τους οπαδούς τους, εν τέλει όλοι τους απογοήτευσαν τον λαό τους, γιατί κανένας από αυτούς δεν ήταν αληθινός, κανένας δεν έδειξε τον ουρανό ως προορισμό του ανθρώπου, κανένας δεν μπόρεσε να μιλήσει για το αιώνιο, αλλά τα λόγια του περιορίστηκαν μόνο στο πεπερασμένο, το λίγο, το σύντομο, το κτιστό, το φθαρτό. Και ενώ όλοι και όλα μας πρόδωσαν και μας ξεγέλασαν τάζοντας μας..."λαγούς με πετραχήλια" και υπόσχοντας σχεδόν τα πάντα ανά τους αιώνες, όσοι είχαν και έχουν τον Χριστό, τις διδαχές Του, το Ευαγγέλιο Του, την Ορθοδοξία μας και την Εκκλησία Του για οδηγό τους καθημερινά, αυτούς δεν τους απογοήτευσε και δεν πρόκειται να τους απογοητεύσει και να τους εγκαταλείψει ποτέ ο Δεσπότης Χριστός, ως γνήσιος Πατέρας, ως Κύριος και Θεός των πάντων.  

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης

**********************************************************

"...Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους."

μακριγιάννης

*Στην συνέχεια του άρθρου του π. Χρυσοστόμου Τελίδη, σας παραθέτουμε αποσπάσματα από μια όμορφη έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου που τιτλοφορείτε "Ο πόνος του Μακρυγιάννη". Σας τα παρουσιάζουμε δημοσιευμένα αυτούσια στην ιστοσελίδα του Ιερού Ναού μας, ενώ τα έχουμε εμπλουτίσει με ζωγραφιές και εικόνες της εποχής για να ταιριάζουν στο ύφος των αναρτήσεων μας...

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!

«Θεοτόκε, μητέρα του παντός, το καύχημα της παρθενίας, το καύχημα της αρετής και τα πάντα της αγαθότης, προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι αδύνατοι, εις εσπλαχνίαν της αγαθότης σου, να λυπηθείς τους αθώους εκείνους οπού φέρνουν την αμαρτωλή τους προσευχή ειλικρινώς εις τον παντουργόν και εις την βασιλείαν του, εκείνους οπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι και γυμνοί, εκείνους οπού αφήσαν χήρες και αρφανά, εκείνους οπού ’χυσαν το αίμα τους, κατά τον όρκον τους, ν’ αναστηθεί διά της δυνάμεως του Παντοκράτορα η σκλαβωμένη τους πατρίδα και να λαμπρυθεί ο Σταυρός της Ορθοδοξίας,..»

"Ο πόνος του Μακρυγιάννη"

Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2009

     Σε μια από τις πρώτες ήδη σελίδες των Απομνημονευμάτων του ο Μακρυγιάννης μάς παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό γεγονός των παιδικών του χρόνων. Γεγονός που εκφράζει εύγλωττα τους δύο πόλους, γύρω από τους οποίους, καθώς έχουμε πη, θα στραφή όλη του η ζωή: την ζωντανή πίστι του στον Θεό και την αγνή φιλοπατρία του.

"...Έγινα ως δακατέσσερων χρονών και πήγα εις έναν πατριώτην μου εις Ντεσφίναν… Στάθηκα με εκείνον μια ημέρα. Ήταν γιορτή και παγγύρι τ’ Αγιαννιού. Πήγαμεν εις το παγγύρι· μόδωσε το ντουφέκι του να το βαστώ. Εγώ θέλησα να το ρίξω, ετζακίστη. Τότε μ’ έπιασε σε όλον τον κόσμο ομπρός και με πέθανε εις το ξύλο. Δεν μ’ έβλαβε το ξύλο τόσο, περισσότερον η ντροπή του κόσμου. Τότε όλοι τρώγαν και πίναν και εγώ έκλαιγα. Αυτό το παράπονο δεν ηύρα άλλον κριτή να το ειπώ να με δικιώση, έκρινα εύλογον  να προστρέξω εις τον Άι-Γιάννη, ότι εις το σπίτι του μόγινε αυτείνη η ζημία και η ατιμία. Μπαίνω τη νύχτα μέσα εις την εκκλησιά του και κλειώ την πόρτα κι αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες: «τ’ είναι αυτό οπούγινε σε μέναν, γομάρι είμαι να με δέρνουν;». Και τον περικαλώ να μου δώση άρματα καλά κι ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα και εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον. Με τις πολλές φωνές κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιον."

     Πέρασαν χρόνια κι ο μικρός Μακρυγιάννης ανδρώθηκε και «έκανε κατάστασιν» (απέκτησε χρήματα), όμως δεν ξέχασε «τις συμφωνίες με τον αληθινόν φίλον του»:

"...Τότε έφκιασα ντουφέκι ασημένιον, πιστιόλες κα άρματα και ένα καντήλι καλό. Και αρματωμένος καλά και συγυρισμένος το πήρα και πήγα εις τον προστάτην μου και ευεργέτην μου και αληθινόν φίλον, -τον Άι-Γιάννη, και σώζεται ως την σήμερον- έχω και τόνομά μου γραμμένο εις το καντήλι. Και τον προσκύνησα με δάκρυα από μέσα από τα σπλάχνα μου, ότι θυμήθηκα όλες μου τις ταλαιπωρίες οπού εδοκίμασα…"

     Η επανάστασις γρήγορα φούντωσε. Αλλά μετά τις πρώτες επιτυχίες, οι διχόνοιες και οι φατριασμοί εξασθένησαν τις ελληνικές δυνάμεις. Τότε ακριβώς επιτίθεται ο πανίσχυρος Ιμπραήμ κατά της Πελοποννήσου. Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα ανατίθεται στον Μακρυγιάννη να τον αναχαιτίση. Ο τότε νεαρός οπλαρχηγός σχεδιάζει ν’ αναμετρηθή με τον πολυάριθμο εχθρικό στρατό στο Νιόκαστρο της Πύλου. Ξέρει ότι τα φυσικά μέσα που διαθέτει δεν του φθάνουν για να νικήση. Αλλά ξέρει επίσης να αντλή την ακαταμάχητη υπερφυσική δύναμι από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

"…Τα μεσάνυχτα περνώντα -αφηγείται- έστειλα και πήρα τον παπά και μας ξεμολόγησε και λειτούργησε και μεταλάβαμε…"

     Η κοινωνία του με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας δεν ήταν κάτι περιστασιακό, το οποίο επέβαλε ο έσχατος κίνδυνος που διέτρεχε. Ήταν μια ζωντανή κοινωνία σ’ όλη του τη ζωή. Στην εποχή μας που πολύ επιπόλαια αντιμετωπίζεται η αναγκαιότητα των μυστηρίων της Θ. Ευχαριστίας και μάλιστα της Εξομολογήσεως, είναι σημαντική η μαρτυρία μιας τόσο φωτισμένης προσωπικότητος σαν τον Μακρυγιάννη για την σχέσι ολόκληρης της οικογενείας του μ’ έναν Πνευματικό. 

"...έρχεται ο σεβάσμιος αγαθός Δεσπότης Μπουντουνίτζας (Μεδενίτσας) - έρχεται πάντοτες· με ξεμολογάει εμένα και την οικογένειά μου."

    Μετά το Νιόκαστρο, όπου οι εσωτερικές συνθήκες ήταν για τον Μακρυγιάννη εξαιρετικά δύσκολες, θα χτυπήση τον Ιμπραήμ στους Μύλους του Ναυπλίου. Και εδώ, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η πίστις του στον Θεό και η αγάπη του στην πατρίδα μεγαλούργησαν. Λίγο πριν από την θρυλική νίκη του, είχε μία αξιομνημόνευτη συνομιλία με τον γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ.

"...Εκεί οπούφκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει: Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες· τι πόλεμο θα κάνετε με τον Μπραΐμη, αυτού; Του λέγω: Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες· κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· και όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. Τρεμπιέν, λέγει και αναχώρησε ο ναύαρχος."

     Οι αγώνες τόσων ετών εκαρποφόρησαν. Υπάρχει τώρα λίγη ελεύθερη Ελλάδα… Απειλείται ωστόσο πάλι και από εσωτερικούς και από εξωτερικούς κινδύνους. Ο ήρωάς μας αγωνιά και αγωνίζεται καθώς βλέπει να κινδυνεύουν η Πατρίδα και η Ορθοδοξία.

"…Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάνουν…Κι αυτείνη η πατρίδα δεν λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη μ’ αίματα και θυσίες· κι από αυτά έγινε βασίλειον -κι όχι να βραβεύωνται ολοένα οι κόλακες, κι οι αγωνισταί ν’ αδικιώνται. Ότι όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτείνοι κοιμώνταν. Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου καλά, με θρέφει· αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού."

     Με την οξυδέρκεια που τον χαρακτηρίζει αντιλαμβάνεται από πολύ νωρίς, ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί της φυλής μας. Πονάει πολύ βλέποντας τις ραδιουργίες των ευρωπαίων απεσταλμένων στα πολιτικά παρασκήνια της Ελλάδος. Αγανακτεί για τις ύπουλες επεμβάσεις τους στα ιερά και τα όσια του έθνους μας και για τον φατριασμό των πολιτικών δυνάμεων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που ήταν κι αυτός δικό τους έργο. Γίνεται εκτός εαυτού βλέποντας την ηθική διαφθορά των Ευρωπαίων να μολύνη την ελληνική οικογένεια, την ελληνική κοινωνία. Ο τρόπος του είναι οξύς. Η γλώσσα του σκληρή. Πολλές φορές φαίνεται καθαρά, πως θέλει να μιλήση με το σπαθί του, καθώς θα έλεγε ο Βλαχογιάννης. 

"...Αφού ο Θεός τους λυπήθηκε και θέλει να τους αναστήση, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβήσουνε, να μην ξαναειπωθούν Έλληνες. Και τι σας έκαμεν αυτό το όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλουσίων; Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κόπιαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ’ αρετή, με ΄λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν νάχη αρετή και φώτα και πατριωτισμόν…" 

       "...Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους αρετή… και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβήν εις τους απογόνους εμάς - γύμναση της κακίας και παραλυσίας. Τέτοι’ αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν. Μια χούφρα απόγονοι εκείνων των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ’ άλλα αναγκαία του πολέμου ξεσκεπάσαμεν την μάσκαρα του Γκραν Σινιόρε, του Σουλτάνου, οπούχε εις το πρόσωπόν του κι εσκίαζε εσέναν τον μεγάλο Ευρωπαίγον…" 

       "...Όταν ο φτωχός ο Έλληνας τον καταπολέμησε ξυπόλυτος και γυμνός, τότε πολέμαγε και μ’ εσένα τον χριστιανόν, -με τις αντενέργειές σου, και τον δόλο σου και την απάτη σου κι εφόδιασμα τις πρώτες χρονιές των κάστρων. Αν δεν τα ‘φόδιαζες εσύ ο Ευρωπαίγος, ήξερες που θα πηγαίναμεν μ’ εκείνη την ορμή. Ύστερα μας γιομώσατε και φατρίες… πήρε ο καθείς σας το μερίδιόν του· και μας καταντήσετε μπαλλαρίνες σας· και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας ότι δεν την αιστανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται δεν γεννιέται με γνώση· οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κι εμάς τους δυστυχείς."

        Σαν γνήσιος εκφραστής των αισθημάτων του ελληνικού λαού ξέρει και το διακηρύττει ότι αυτός ο αγνός λαός αποστρέφεται τις ατιμίες των ηγετών «των μεγάλων δυνάμεων» και στηρίζεται με εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη του Θεού.

"...Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχη σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκείνου η δικαιοσύνη μάς έσωσε και θέλει μάς σώση· ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια - και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ’ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και ‘περασπίζετε τους άτιμους και παραλυμένους· και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία…"

Φοβερός λόγος το «όλοι οι τίμιοι Έλληνες». Ο Μακρυγιάννης χωρίς περιστροφές παρασημοφορεί με το παράσημο της ατιμίας όσους χωρίς εθνική αξιοπρέπεια ασπάζονται τα ξενόφερτα ευρωπαϊκά ήθη, που οδηγούν στην ηθική παραλυσία.

       Δεν είναι όμως άδικος και φανατισμένος ο Στρατηγός. Ξέρει να διακρίνη και να ευγνωμονή με ειλικρίνεια αυτούς, που υπήρξαν «τίμιοι άντρες» και βοήθησαν την πατρίδα μας στα δύσκολα πρώτα βήματά της.

"...Τους έκανα ένα τραπέζι πολλά καλό… και είπα· «Από δικαιοσύνη διψάγει η πατρίδα και ‘λικρίνεια· όποιοι την κυβερνούνε ο Θεός να τους φωτίση και να τους οδηγήση εις αυτό». Έπγε κι ο Ρουντχάρτης* διά ‘μένα. Είναι η αλήθεια του Θεού, όσον καιρό κυβέρνησε αυτός μεγάλη δικαιοσύνη και ‘λικρίνεια είδαμεν· και ξόδιαζε κι εξ ιδίων του πολλά. Αλλά την αρετή εις την Ελλάδα η ‘διοτέλεια την κάνει κακία… κι έφυγε από την πατρίδα μας ο καλός κι αγαθός άνθρωπος· και εις τον δρόμον πέθανε από την πίκρα του. Ο Θεός να τόχη την ψυχή του αυτεινού του αγαθού ανθρώπου…"

       Και μη νομίση κανείς ότι το μαστίγωμα του Ευρωπαίου στηρίζεται σε αόριστους φόβους και φαντασιοπληξίες. Η συζήτησις του Μακρυγιάννη με τον γάλλο περιηγητή Μαλέρμπ αποκαλύπτει τις εχθρικές διαθέσεις των Δυτικών εναντίον της Ορθοδοξίας:

"...Του λέγω… μ’ όλον τούτο τώρα, οπού ζούμεν όλοι οι τίμιοι Έλληνες ευχαριστούμεν τους Φιλέλληνας εις τον κόπον οπού έλαβαν διά να μας σκηματίσουν κι εμάς έθνος, οπού ήμαστε τόσους αιώνες σ’ ενού λιονταριού τα νύχια. Μου λέγει, ένα θα σας βλάψη εσάς, το κεφάλαιον της θρησκείας, οπού αυτείνη η ιδέα είναι σ’ εσάς πολύ τυπωμένη…Και του απαντάει: Χωρίς αρετή και θρησκεία δεν σκηματίζεται κοινωνία, ούτε βασίλειον. Και πράγμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητο, οπού το βαστήξαμεν εις την τυραγνία του Τούρκου δεν το δίνομεν τώρα, ούτε το καταφρονούμεν οι Έλληνες… Και τι έχεις εσύ δια ‘μένα τι δοξάζω εγώ; Και διατί να φροντίζω εγώ διά ‘σένα τι δοξάζεις; Ο Θεός ας θεωρήση του κάθε ενού την γνώμη, είναι φροντίδα αυτεινού… κι όχι του λόγου σου να μου το ειπής· δεν σε ακούγω, αλλά και ο Θεός ο ιδικός σου να μου το ειπή δεν σαλεύει το μάτι μου…"

      Λίγο αργότερα αυτή η ύπουλη επίθεσις κατά της Ορθοδοξίας, έγινε προκλητική με την συνεργασία και μερικών δικών μας γραικύλων. Τότε είναι που ξεσπαθώνει. Ριζωμένος βαθειά στην ορθόδοξη πίστι μας με ιερό πάθος χτυπάει όλους αυτούς που μας έφεραν την ηθική παραλυσία και, 

"...οπού επεβαίνουν και εις την θρησκεία μας διά να μας φκειάσουνε του δό(γ)ματός τους από ολίγον κατ’ ολίγον... Κι ό,τι οδηγίες έστελνε ο Φίλιππας, ο βασιλέας της Γαλλίας, και η κυβέρνησή του εκείνο γένονταν. Κι όλος ο αγώνας τους, τώρα οπού έλαβαν επιρροή και τα μέσα εδώ, είναι διά την θρησκείαν· σκολειά γαλλικά, μοναστήρια, εκκλησίες και πλήθος άλλα μέσα και κατήχησες εις τον κόσμο για να προβοδέψουν αυτό το έργο. Μάσαν κι όλους τους μπερμπάντες δικούς μας και ξένους κι αγωνίζονται σ’ αυτό το αντικείμενο με μεγάλη προθυμία… Μεγάλε βασιλέα… Οι ψεύτες και οι κόλακες οπού σας κάνουν… και χάνετε την δικαιοσύνην σας… και δοξολογάτε τον διάβολον, αυτείνοι δεν πιστεύουν Θεόν. Δεν δουλεύουν διά την πατρίδα και θρησκεία αυτείνοι, δουλεύουν οι γενναίγοι άντρες και σκοτώνονται δι’ αυτά… Όχι να κάθεσαι εσύ, ένας μεγάλος βασιλέας και να καταγένεσαι να αλλαξοπιστήσης μιαν χούφτα ανθρώπους, οπού ήταν τόσους αιώνες χαμένοι και σβυσμένοι από την κοινωνία. Εκείνος οπού τους κυρίεψε τους έκαιγε εις τους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε ν’ αλλάζουν την θρησκεία τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτας… Τώρα ο Θεός, ο δίκιος και παντοδύναμος, οπού ορίζει κι εσένα, ανάστησε αυτείνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως και ανατολικώς…"

      Δεν διστάζει να τα βάλη και με τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, όταν υποπτεύεται πως συμπράττει στα ξένα σχέδια κατά της θρησκείας μας.

"...Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων εναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου… Πάγω εις τον Κωλέτη και του λέγω… δεν μας αφήνεις πλέον ήσυχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς… Γνωρίζομεν τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων οπού εργάζονται δια την θρησκεία μας -θρησκείαν δεν αλλάζομεν εμείς, ούτε την πουλούμεν".

      Μια προφητική επικαιρότητα χαρακτηρίζει τις έντονες διαμαρτυρίες του Μακρυγιάννη, για πολλά στραβά κι ανάποδα της εποχής του, που σήμερα θα τα λέγαμε ξεθεμέλιωμα της οικογενείας, βεβήλωσι του ιερού χώρου της παιδείας και εξαχρείωσι των ηθών κυρίως από τα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας, που κατά κανόνα είναι διαβρωτικά, με ιδιαίτερες επιπτώσεις στην ευόλισθη νεολαία μας.

"...Το έθνος αφανίστη όλως διόλου και η θρησκεία-εκκλησία εις την πρωτεύουσα δεν είναι και μας γελάνε όλος ο κόσμος. Οι φατρίες σας, τόνα μέρος και τ’ άλλο, θέλετε θέατρο· το φκιάσετε κι αυτό διά να μας μάθη την παραλυσία. Και δι’ αυτό παίρνουν δυο αδέλφια δυο αδελφές. Ό,τι του λες - «η θρησκεία δεν είναι τίποτας!» Και τα παιδιά οπού τα στέλνουν να φωτιστούν γράμματα κι αρετή, από μέσα το κράτος κι απόξω, φωτίζονται την τραγουδική και ηθική του θεάτρου· και πουλάνε τα βιβλία τους οι μαθηταί να πάνε να ακούσουνε την Ρίτα Βάσσω, την τραγουδίστρια του θεάτρου· ότι παλαβώσανε οι γέροντες, όχι τα παιδάκια να μην πουλήσουνε τα βιβλία τους… Γι’ αυτείνη την προκοπή σού στέλνει κάθε γονέας το παιδί του εις την πρωτεύουσα; Αυτά τα φώτα να γυμναστή;"

       Με την χαρακτηριστική του λακωνικότητα καταγγέλλει μια μεγάλη ιεροσυλία: Την διάλυσι και λεηλασία των μοναστηριών από τους Βαυαρούς. Φεύγοντας από την χώρα μας οι ανθέλληνες αυτοί φαίνεται πως μας άφησαν κάποιους διαδόχους για να ξεθεμελιώσουν ό,τι απέμεινε στα προπύργια αυτά όχι μόνο της πίστεως αλλά και της ελευθερίας, που την προσφορά τους και τις θυσίες τους για την Επανάστασι μόνο ανιστόρητοι ή δούλοι σε ξένα αφεντικά πολύ όψιμα σκέφθηκαν ν’ αμφισβητήσουν. Θα τολμήσουν άραγε ν’ αμφισβητήσουν και την ακόλουθη συντριπτική μαρτυρία του Μακρυγιάννη;

"...Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας (πυριτιδαποθήκες) κι όλα τα αναγκαία του πολέμου· οτ’ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσίασαν οι καϊμένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα. Και οι Μπαυαρέζοι παντήχαιναν, ότ’ είναι οι Καπουτζίνοι της Ευρώπης, δεν ήξεραν ότ’ είναι σεμνοί κι αγαθοί άνθρωποι και με τα έργα των χεριών τους απόχτησαν αυτά, αγωνίζοντας και δουλεύοντας τόσους αιώνες· και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι έτρωγαν ψωμί… και χάλασαν  (οι Μπαυαρέζοι) και ρήμαξαν όλους τους ναούς των μοναστηριών."

      Κι όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο κύρος γιατί δεν τα λέει ένας άκαπνος και καλοζωισμένος «τσιφλικάς», αλλά ένας πολεμιστής με επτά παράσημα - τραύματα στα πεδία των μαχών.

"…Εγώ δεν ξέρω κολακείες και πάντοτες του είπα (του βασιλέως) την αλήθεια. Ό,τι γράφω εδώ του το είπα και στοματικώς πολλάκις, ότι σ’ αυτείνη την πατρίδα οπού βασιλεύει αυτός, όσο να γένη έτοιμον το βασίλειον έλυωσαν λιοντάρια -εγώ ‘μπρος σ’ εκείνους είμ’ ένας ψύλλος. Όμως έκανα κι εγώ ό,τι μπορούσα. Είχα δύο ποδάρια, τζακίστη το ένα, είχα δύο χέρια, έχω ένα· την κοιλιά μου τρύπια, το κεφάλι με δύο τρύπες. Το λοιπόν αν θέλωμεν το λίγο να γένη μεγάλον, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, ν’ αγαπάμε πατρίδα· νάχωμεν αρετή τα παιδιά μας να μαθαίνωμεν γράμματα κι ηθική."

      Φαίνεται πως χάσαμε αυτό το κριτήριο που λέγεται ελληνορθόδοξο ήθος, γι’ αυτό και χτυπούν παράξενα στ’ αυτιά μας τα ταπεινά λόγια του Στρατηγού. Μέγας αυτός από τα πεδία των μαχών αναγνωρίζει στον εαυτό του την τελευταία θέσι. Ποθούσε και λαχταρούσε να δη όλους τους Έλληνες αδιακρίτως μονιασμένους στον αγώνα για την Ελλάδα και την θρησκεία της. Γι’ αυτό και συμβουλεύει με τον υπέροχο τρόπο του τονίζοντας:

"...Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμι λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα… όσοι αγνωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί να την φυλάμεν και όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε ποτε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ» όταν όμως αγωνίζωνται πολλοί και φκιάνουν τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώσι, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους."

      Με το ψέμα και τον δόλο δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Σ’ όλη του την ζωή μόχθησε για την αλήθεια. Για χάρι της ήταν έτοιμος να θυσιάση και την ζωή του.

"… Ότι εις την αλήθειά μου πεθαίνω… Και διά να μιλώ την αλήθεια κατατρέχομαι κι από βασιλέα κι από προκομμένους. Θέλουν την αλήθεια κι όποιος την ειπή κιντυνεύεται. Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι! Ούτε βασιλείς σε ζυγώνουν, ούτε οι προκομμένοι· μόνον ρωτούν διά σένα και ύστερα σε κατατρέχουν."

       Στην υλιστική και εγωκεντρική εποχή μας θα φανή απίστευτο το ύψος της χριστιανικής αγάπης του Μακρυγιάννη που εγγίζει και πάλι στα όρια της θυσίας. Η αυταπάρνησις που εκφράζεται στο ακόλουθο απόσπασμα σπάνια συναντάται μέσα στην ιστορία. Μας συγκινεί και μας συγκλονίζει.

"…Είχα κι ένα μήνα οπού άρχισα να παίρνω μιστόν του βαθμού μου, καθώς και οι άλλοι έπαιρνα τρακόσες εξήντα δραχμές. Είδα αυτό, και πέθαιναν οι άνθρωποι εις τα παλιοκλήσια, οπλαρχηγοί και άλλοι, κι από την πείνα κι από το κρύον, τότε στοχάστηκα: Οι αγωνισταί να πεθαίνουν της πείνας, κι εμείς να πλερωνώμαστε ολίγοι άνθρωποι; Εμείς οι ολίγοι φέραμε την λευτεριά; Να κόψωμεν κι εμείς τον μιστόν μας, είτε να πάρουν και οι αδελφοί μας συναγωνισταί! Ει δε ξίκι να γένη και σ’ εμάς! Τότε φκιάνω μιαν αναφορά και λέγω: «Επειδήτις όσοι αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείνα και την ταλαιπωρίαν, καθώς και χήρες των σκοτωμένων και τα παιδιά τους, τον μισθόν οπού μου δίνετε διατάξετε να μου κοπή όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστάς και χήρες κι αρφανά των σκοτωμένων…"

     Πρέπει να κλείσουμε την δειγματοληπτική αυτή παρουσίασι των απομνημονευμάτων του στρατηγού Μακρυγιάννη με το μνημειώδες κείμενο της διαθήκης του, που συντάχθηκε την νύκτα του κινήματος της 2ας προς 3η Σεπτεμβρίου 1843.

     Στον Μακρυγιάννη οφείλεται εξ ολοκλήρου η διοργάνωσις του κινήματος αυτού, που συνετέλεσε στην ομαλοποίησι του ελευθέρου βίου και στην επιβολή του πρώτου ελληνικού συντάγματος, δηλαδή στην θεμελίωσι μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας χωρίς τις αυθαιρεσίες της κηδεμονευόμενης από τους Βαυαρούς μοναρχίας.

     Το κίνημα όμως κινδύνεψε ν’ αποτύχη γιατί εν μέρει αποκαλύφθηκε. Το σπίτι του Στρατηγού το βράδυ εκείνο πολιορκείται από στρατιώτες (πεζούς και ιππείς). Η ζωή του για μια ακόμη φορά διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο. Σ’ αυτή την σκοτεινή ώρα πέφτει στα γόνατα και ζητάει «φώτισιν και θάρρος». Σηκώνεται ενισχυμένος και μέσα σ’ εκείνη την αντάρα γράφει τη διαθήκη του, που είναι ένας εθνικοθρησκευτικός θούριος:

"Εις δόξαν του δίκιου και μεγάλου Θεού. Κύριε Παντοδύναμε! Εσύ, Κύριε, θα σώσης αυτό το αθώο έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός! Ελέησέ μας, φώτισέ μας και κίνησέ μας εναντίον του δόλου και της απάτης, της συτηματικής τυραγνίας της πατρίδος και της θρησκείας. Εις δόξαν Σου, Κύριε, σηκώνεται απόψε η σημαία της λευτεριάς αναντίον της τυραγνίας! Πατριώτες! Πεθαίνω διά την πατρίδα. Στέκω εις τον όρκον μου τον πρώτον. Δεν μπορώ, πατρίδα, να σε βλέπω τοιούτως και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγιές να διακονεύουν και τις νιες να τις βιάζουν διά κομμάτι ψωμί εις την τιμή τους οι απατεώνες της πατρίδος. Γιομάτες οι φυλακές από αγωνιστές και στα σοκάκια σου διακονεύουν αυτείνοι οι αγωνισταί, οπού χύσανε το αίμα τους διά να ξαναειπωθή «πατρίδα Ελλάς». 

Είτε ελευτερία κατά τους αγώνες μας και θυσίες μας, είτε θάνατος σ’ εμάς! Πεθαίνω εγώ πρώτος απόψε. Έχετε γεια, πατριώτες, και εις την άλλην ζωήν σμίγομεν, εκεί οπούναι και οι άλλοι συναγωνισταί  μας, εις τον κόρφον του αληθινού Βασιλέως, του μεγάλου Θεού, του αληθινού. Πατρίδα, σ’ αφήνω ανήλικα παιδιά και γυναίκα, αν τ’ αφήσουνε ζωντανά, τ’ αφήνω εις την προστασίαν σου. Κοίταξε ότ’ είναι παιδιά του τίμιου αγωνιστή Μακρυγιάννη. Ποτές αυτός δεν σε ψύχρανε εις τα δεινά σου και τώρα πρόθυμος να πεθάνη διά σένα για να σε ιδούνε τα παιδιά του ελεύτερη Ελλάδα κι όχι παλιόψαθα της τυραγνίας και των κολάκων της. Διά τα παιδιά μου αφήνω κηδεμόνες τον κύριον Μιχαήλ Σκινά, Μελά, Δόσιον, Καλλεφουρνά, γυναικάδελφόν μου Σκουζέ και την γυναίκα μου. Και νάκολουθήσετε κατά την παλιά μου διαθήκη ό,τι διαλαμβάνει· κι αν αμελήσετε εις την άλλη ζωήν θα μου δώσετε λόγον. Βιαστικός γράφω με την σημαία μου στο χέρι. Έχετε γεια όλοι και την τυραγνία να μην την αφήσετε να φωλιάση εις την πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα οπού χύθηκαν.

1843 Σεπτεμβρίου 3**

                                                                               μακριγιάννις.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*   Ρούντχαρτ: Αρχικαγκελάριος του Όθωνος

**  Το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου έγινε αποδεκτό από τον λαό και επεκράτησε. Επεβλήθη το πρώτο σύνταγμα. Σε ανάμνηση του ιστορικού αυτού γεγονότος η πλατεία προ των τότε Ανακτόρων (σημερινής Βουλής) ονομάσθηκε πλατεία Συντάγματος από την κραυγή του λαού προς τους βασιλείς «Σύνταγμα-Σύνταγμα» και μια από τις κεντρικές οδούς των Αθηνών 3ης Σεπτεμβρίου.

Και ας μην λησμονούμε πως, μπορεί να τελείωσαν, μα δεν ξεχάστηκαν, από την 25η Μαρτίου του 1821, τα...

...ενώ από το 2022, ξύπνησαν και πάλι οι μνήμες  μας, αυτές των 100 χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή το Φθινόπωρο του '22.

Όμως την 19η Μαΐου του 1919, είχαμε και μια ακόμα Γενοκτονία από τους Τούρκους, αυτήν την φορά κατά των Ελλήνων του Πόντου...

...ενώ δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε με θλίψη και συγκίνηση την Άλωση της Πόλης, την 29η Μαΐου 1453, της Κωνσταντινούπολης μας!!!

Θυμηθήκαμε πριν λίγες ημέρες και το μεγαλύτερο "Όχι" που άκουσε ποτέ η ανθρωπότητα όλη και το "...πως οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες" !!!

Μέσα σ΄ όλες αυτές τις επετείους, να σου και μια Δικτατορία στην Ελλάδα, με νωπή ακόμα την πληγή στην καρδιά του νεοέλληνα... 

...και φυσικά με τις πληγές να συνεχίζονται και στην νεότερη ιστορία της Ελλάδος, όπου η Δικτατορία τότε σφράγισε και την διχοτόμηση της Κύπρου μας, μέχρι και σήμερα...

Ας ευχηθούμε να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να αποδείξουμε την ανδρεία του λαού μας, όμως αν μας καλέσει η πατρίδα μας και πάλι, εμείς θα σταθούμε πιστοί στην ιστορία που ήδη έχουμε διαγράψει μέχρι τις μέρες μας και θα υπερασπιστούμε την Ελλάδα μας και τα ιδανικά της !!!