ΘΩΜΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΗΜΩΝ ΓΕΝΟΜΕΝΟΥ...

Αποτέλεσμα εικόνας για θωμά μικραγιαννανίτη

...Αιωνία η μνήμη!!!
_____________________________

Η Ενορία μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ & Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, κόσμησε με φωτογραφίες το άρθρο αυτό του π. Παύλου Ιωσηφίδη,

το δημοσίευσε πρώτη τότε στην ιστοσελίδα της και το αναδημοσιεύει και σήμερα, που κλείνουν τρία χρόνια από την κοίμηση του, ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής και μνημόσυνο στον μακαριστό Γέροντα των Θωμάδων της Μικράς Άγίας Άννας και γέροντα μας, τον "Παπαθωμά", ο οποίος εκοιμήθη την 27η Αυγούστου 2016, την ημέρα που το "Περιβόλι της Παναγιάς", το Άγιον Όρος, εόρταζε την Κοίμηση της Θεοτόκου, και τον οποίο γνωρίσαμε μέσω του π. Χρυσοστόμου Τελίδη, εφημερίου του Ναού μας, αλλά και από την παρουσία του στο αναλόγιο φιλοξενούμενος της Ενορίας μας, να ψάλλει τους Αγίους μας, τον Ιωακείμ και την Άννα, στις Πανηγύρεις τους με περισσή μαεστρία, με την βαθιά στεντόρεια φωνή του, αλλά και τον δικό του μοναδικό βυζαντινό, αγιορείτικο τρόπο, που θα μείνει αξέχαστος και ριζωμένος στις καρδιές μας.

Καλό Παράδεισο παπαθωμά...
...& Καλή αντάμωση!!!
_____________________________

*η ιστοσελίδα μας φιλοξενεί...

...το άρθρον του π. Παύλου Ιερομονάχου, εκ των Θωμάδων,
Γέροντος Σκευοφύλακος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Δημοσίευσις εις την Romfea gr, την 2α Σεπτεμβρίου 2016

"Άνθρωπος του Θεού και πιστός θεράπων."

Τα ως άνω εγκωμιαστικά – υμνολογικά λόγια εγράφησαν προς τιμήν του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου επισκόπου Μύρων, τα οποία και δανείζομαι να προσαρτήσω εις μνημόσυνον του επ' ελπίδι ζωής αιωνίου, προ ημερών κεκοιμημένου γέροντος ημών Θωμά Ιερομονάχου.

Αισθάνθηκα για πρώτη φορά στην μέχρι τώρα ζωή μου συν Θεώ, να αρθρογραφήσω για έναν όντως του Θεού άνθρωπον και πιστόν Αυτού θεράποντα εν ταις μοναχικαίς αρεταίς ενώ δόλος ουκ έστι. Όταν προ 47 χρόνων με ηξίωσεν ο Θεός να κατευθύνω τα βήματα και τη ζωή μου στο Αγιώνυμον Όρος, απεσταλμένος προς την τότε συνοδεία του μακαριστού γέροντος μας Θωμά μοναχού, δεκαπενταετής ων τη ηλικία, τον πρώτο που αντίκρυσα στον περίβολο της τότε ταπείνης καλύβης του Αποστόλου Θωμά, ήτο ο τότε διάκονος Θωμάς 28 ετών, τον οποίον είδα ως πρόσωπον έχων Αγγέλου φωτεινού, ως τον Αρχιδιάκονο Στέφανον εις τας Πράξεις των Αποστόλων.

Εκείνη η εικόνα του φωτεινού προσώπου του δεν έχει φύγει ποτέ από τη ζωή μου έως και της τελευταίας μου πνοής πιστεύω.

Η μετ' αυτού και των τότε αειμνήστων πλέον και εις σκηνάς δικαίων αναπαυομένων, αειμνήστων γεροντάδων μου Θωμά του Σοφού κατά πνεύμα μοναχού, και Κυπριανού του απλού και ακάκου τη καρδία, μοναχική μου ζωή και ενάσκησις μου μένουν αναλοίωτα εις την καθ' ημέραν, εν πολλαίς θλίψεσι και δοκιμασίαις βιοτή μου.

Όσα και να γράψω πιστεύω, δεν θα υπάρξει μία τελευταία σελίδα, ιδία, διά τον αείμνηστον πλέον Θωμάν τον Ιερομόναχον τον από Θεού και τη Πανυμνήτω Αυτού Μητρί Κυρία Θεοτόκο, υπερευλογημένον, και χαριτωμένον αυτόν Αγιορείτην Ιερομόναχον, πεπαιδευμένον εν ταις μοναχικαίς αρεταίς, αι οποίαι διέκριναν την μέχρι τούδε επί γης βιοτή του.

Άνθρωπος τέλειας αγάπης ως ο Θεός θέλει, υπομονής, σύνεσης, αγαθοεργιών, ανιδιοτέλειας, θυσίας, προσφοράς σκανδαλώδους και δικαιοσύνης. Του οφείλω μετά Θεόν τα πάντα διά την πνευματική μου ποδηγεσία, διά την μουσικήν μου κατάρτισην, την οποίαν με ιδιαιτέραν προθυμία και διδασκαλία, ενεφύτευσε εις τας πενιχράς μου δυνάμεις.

Ο ευρεγέτης μου στην ψαλτική και μουσική τέχνη, της παράδοσης και της ακραιφνούς εκτέλεσης των ιερώ μουσικών κειμένων, ως απαιτείτω στον πανίερον τόπο της μετανοίας μας το Περιβόλι της Παναγίας. Ως ψάλτης ο αείμνηστος, τι είπω; Ή τι καταγράψω; Ή τι λαλήσω; Τρέμει εδώ η γραφίδα μου, θαμπώνουν τα μάτια μου από τα δάκρυα, πάλλεται η καρδία μου και αγάλλεται η ψυχή μου. Μέτρον σύγκρισης δεν υπήρξε στη μουσική του παιδεία και κατάρτιση κατά κοινήν ομολογία, πεπαιδευμένον της μουσικής εργατών.

Μαθητής αομάτου μοναχού ιεροψάλτου Δοσιθέου Κατουνακιώτου τ’ ούνομα, ανεδείχθη υπέρ τον διδάσκαλον, διδάσκαλος και ερμηνευτής ακραιφνής, μετ’ ευλαβείας πολλής, των πατρικών περί της ψαλτικής παραδόσεως. Ομολογώ και ουκ αρνούμαι κατά το αγιογραφικόν λόγιον, ότι ο Γέρων παπά Θωμάς των Θωμάδων υπήρξε ο μεγιστάνας των μουσικοδιδασκάλων, και εκτελεστών της βυζαντινής μουσικής παραδόσεως, ως ίσως ελάχιστοι εν Αγιωνύμω Όρει υπάρξαντες, του απερχομένου 20^ου αιώνος έως και τα νυν.

Ανεκτίμητος θυσαυρός, αυτής ταύτης της τεθυσαυρισμένης εν Αγίω Όρει ψαλτικής παραδόσεως. Ευχαριστώ από μέσης καρδίας τον πανοικτίρμονα Θεόν, Ως της με κατηξίωσεν τον ελάχιστον και μηδαμινόν, να έχω έναν τοιούτον κατά πρώτον άνθρωπον, ως ανωτέρω έγραψα άνθρωπον του Θεού, συμοναστήν εν τη ερήμω του Αγιωνύμου Όρους, της Μικράς Αγίας Άννης και του Αποστόλου Θωμά το ιερόν σκήνωμα της μετανοίας μας, μετά των προμνημονευθέντων αειμνήστων πατέρων και γερόντων, κατά την μοναχικήν ωρολογία ασκητών, και διδάσκαλον μέγαν της του ιερού Δαμασκηνού ψαλτικής τέχνης.

Θα ήτο παράλειψις εάν δεν αναφερόμουν στο μεγάλο ταλέντο του, της παραδοσιακής τέχνης του εργοχείρου της αργυροχρυσοχοΐας, όπου υπήρξε από εκατό χρόνων και πλέον στην συνοδεία των αειμνήστων γεροντάδων μας, αριστοτέχνης σε όλα τα επίπεδα των κατασκευών των ιερών αντικειμένων και λειτουργικών πραγμάτων, ήτοι, Ευαγγελίων, Σταυρών, Εξαπτερύγων, κανδηλών, θυμιατών, λειψανοθηκών και άλλων αντικειμένων, με την χειροποίητη πάντοτε τεχνική, στο σφυρηλάτισμα, στο καλέμι και στην προσέλα, ικανότατος και θαυμαστός.

Ευφυής στην τέχνη και δημιουργικός σε αυτήν, δεν αδυνατούσε σε τίποτε, στην οξυδέρκεια, φαντασία και δημιουργικότητά του. Όλα αυτά τα έζησα πολύ ζωντανά κοντά του όπου και σε αυτόν τον τομέα, του εργοχείρου της Αδελφότητας των Θωμάδων, υπήρξα μαθητής και συνεχιστής του. Έργα του υπάρχουν παντού, τόσο στις Ιερές Μονές και Κελλιά του Αγίου Όρους, όσο και εν τω κόσμω σε διαφόρους Ναούς και Μοναστήρια.

Επιλήψηταί μοι ο χρόνος διηγούμενον, εν τη γραφίδι μου, υπέρ του μακαριστού γέροντός μου Θωμά Ιερομονάχου, του εν σκηναίς δικαίων αναπαυόμενον. Ουκ απέθανεν αλλά ζει. Ζει εν τη αγήρω μακαριότητι προγευόμενος την γλυκύτητα του Αγίου Παραδείσου, ων κατηργάσατο από κοιλίας μητρός του.

Θεράπων, ως εν αρχή δι’ αυτόν έγραψα των εντολών του Θεού, εν ταις μοναχικαίς αρεταίς και αυτού του Θείου θελήματος. Έψαλλε επί 60 συναπτά έτη εις τας διαφόρους πανηγύρεις των Ιερών Μονών του Αγιωνύμου Όρους, εν ευλαβεία πολλή, διαθέσει ψυχής όλης, δοξάζων τον εν τοις Αγίοις δοξαζόμενον Θεόν, την Πανάχραντον Δέσποιναν και Κυρίαν, του Ιερού ημών Άθωνος, ιδία δε, εν τη Ιερά ημών Σκήτη της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης, και το Κυριακόν αυτής.

Εις απάσας τα Δεσποτοθεομητορικάς, ως και τας πανηγύρεις των ιερών κελλίων, ως άλλος Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης ο μελίρυττος. Του καλλικελάδου, γλυκοφθόγγου και εξτασιαστού εν ταις ακοαίς των πιστών απάντων, και μετριόφρονος, ταπεινού, συνετού, και άρχοντος των όλων πνευματικών και ηθικών αξιών, άνθρωπον του Θεού καθαρόν, και υπό πάντων αγαπόμενον και ευλαβούμενον, του και εν σκηναίς δικαίων πλέον αναπαυόμενον.

Θεωρώ τούτον, ως εν ουρανώ πλέον κατασκηνούντα, να ψάλλει αενάως με την γλυκυτάτην, και μοναδικήν κατά την έκφρασην της ποιότητος φωνής του, τα Μεγαλεία του Θεού, εν τη θριαμβευούση εκκλησία, μετά των προαπελθόντων Αγιορειτών μεγάλων ψαλτών, ήτοι, Δοσιθέου του και διαδασκάλου του αομάτου, Διονυσίου του Φιρφιρή του διακόνου, Ματθαίου του Βατοπεδινού, Συνεσίου του Σταυρονικητιανού, παπά Χρυσοστόμου του Αγιαναννίτου. Έτι δε τον προσφάτως προ αυτού απελθόντων, εις τας ουρανίους σκηνάς αειμνήστων μοναχών και ψαλτών, των και γειτόνων μας, πατρός Στεφάνου των Δανιηλαίων, και Σπυρίδωνος του Μικραγιαναννίτου του βροντοφώνου.Έτι μετά του αειμνήστου και Άρχοντος της μουσικής τέχνης, έκφρασης και παράδοσης αυτής Ματθαίου του Τσαμκιράνη.

Η λύπη η εν εμοί υπάρχουσα, εις χαράν μεταβάλεται, ότι ο γέροντάς μου παπά Θωμάς, ηξιώθει παρά Θεού πολλών χαρίτων, και δόξης πολλής. Ηξιώθει μακαρίου τέλους, κατά το προφητικόν, (Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτών βάσανος). Τον δρόμον ο μακαριστός γέρων Θωμάς της μοναχικής ζωής τετέλεκεν, την πίστην ακραιφνή τετήρηκε, τας θλίψεις και δοκιμασίας και νόσους κατ’ αυτόν υπέμεινεν και εβάστασεν αγογγίστως. Λοιπόν, κατά τον ειπόντα Μέγαν Απόστολον Παύλον, απόκειται αυτώ ο της δικαιοσύνης Στέφανος εν εκείνη τη ημέρα.

Κατακλείω τα ως άνω γεγραμμένα επιγραμματικά. Εξαιτούμενος την προς Θεόν πρός με πρεσβεία του, ομολογώ και πάλιν και πολλάκις, και ουκ αρνούμενος, και κατά την φωνήν εν ενί στόματι και μια καρδία, των προσελθόντων πατέρων, Καθηγουμένων, Ιερομονάχων, Μοναχών, και πνευματικών αυτού τέκνων, εις την εξόδιον αυτού ακολουθίαν. Ο μεγάλος παπά Θωμάς σε όλα! Θα υπάρξει όντως ο αναντικατάστατος, και η ζώσα ες αεί, εν Αγίω Όρει ιστορία.