Αναρτήθηκε από
Σήμερα, τα δύο θαύματα του Χριστού,
και...αύριο, "το θαύμα" των Ελλήνων.
Στο Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής, της 27 ης Οκτωβρίου του 2013, θα ακούσουμε από τον ιερέα να μας αφηγείται δύο θαύματα του Χριστού. Αυτό της δωδεκαετούς αιμορροούσης και αυτό της ανάστασης της κόρης του Ιαείρου.
Στην πρώτη περίπτωση, η άρρωστη γυναίκα είχε μέσα της μεγάλη πίστη. Είχε μια ακράδαντη βεβαιότητα, πως άμα αγγίξει Τον Κύριο, θα γίνει αμέσως καλά από την αρρώστια της. Παρόμοια πίστη δύσκολα βρίσκει κανείς ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η πίστη είχε χαρίσει επίσης στην άρρωστη γυναίκα και άλλες θαυμαστές αρετές. Είχε βαθύτατο σεβασμό στη θεότητα του Κυρίου. Δε ήθελε να τον ενοχλήσει με τη δική της αρρώστια, είχε αποκτήσει σε μεγάλο βαθμό την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Δε θεωρούσε τον εαυτό της άξιο να ασχοληθεί ο Κύριος με αυτή και τέλος είχε μεγάλη υπομονή σ όλη τη διάρκεια της αρρώστιας της. Είχε δοκιμαστεί δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Υπόμενε χωρίς γογγυσμό τη θλίψη της και κρατούσε πάντα μέσα της την ελπίδα πως ο παντοδύναμος Κύριος θα τη θεραπεύσει.
Ο Κύριος βραβεύει με τον τρόπο που διαβάσαμε στην περικοπή την πίστη της γυναίκας μπροστά σ'όλο τον κόσμο. Έτσι βραβεύει ο Κύριος πάντα την πίστη, την ταπείνωση και την υπομονή, όπου και να τη συναντήσει. Η γυναίκα ήθελε από ταπείνωση να μείνει άγνωστη στους άλλους. Ο Κύριος όμως και την παινεύει και τη θεραπεύει με τον καλύτερο τρόπο μπροστά σ' όλους τους ανθρώπους.
Μ' αυτό το θαύμα ο Κύριος μας φανερώνει πως είναι ο «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων», όπως συχνά διαβάζουμε στην Εκκλησία μας. Οι θεραπείες που κάνει είναι θαύματα της θεϊκής δυνάμεως Του. Αυτή τη δύναμη πρέπει πριν απ όλα να ζητάμε από τον Κύριο, όταν τύχει και αρρωστήσουμε και εμείς. Ύστερα να καλούμε και το γιατρό και να ζητάμε τη βοήθεια της επιστήμης για να μας θεραπεύσει από την αρρώστια μας.
Στην δεύτερη περίπτωση, έχουμε έναν άρχοντα της Συναγωγής, τον Ιάειρο, που είχε μέσα του μεγάλη και ζωντανή πίστη στο Χριστό. Αυτή η πίστη τον στήριξε, όταν έμαθε πως η άρρωστη θυγατέρα του, πέθανε. Ήταν απόλυτα βέβαιος πως ο Κύριος έχει τη θεϊκή δύναμη να την αναστήσει από τους νεκρούς.
Ο Κύριος, όπως και άλλοτε έχουμε πει, είναι η ζωή και η ανάσταση μας. Μας ανασταίνει σωματικά και πνευματικά. Από τώρα πρέπει να καταλαβαίνουμε, πως η απιστία οδηγεί τον άνθρωπο στον πνευματικό θάνατο. Κάτι παρόμοιο έγινε με όλους εκείνους, που περιγελούσαν τον Κύριο στο σπίτι του Ιάειρου. Δεν ήθελαν να πιστέψουν, πως πραγματικά το κορίτσι δεν είχε πεθάνει, αλλά κοιμόταν. Γι αυτό και ο Κύριος τους έβγαλε έξω, γιατί δεν τους θεώρησε άξιους να παραβρεθούν στο θαύμα της αναστάσεως της θυγατέρας.
Μετά, έτσι απλά ζήτησε από το νεκρό κορίτσι να σηκωθεί και αυτό, υπακούοντας στον ένα και μοναδικό που έχει εξουσία στον θάνατο,τον Χριστό, σηκώθηκε αφήνοντας κατάπληκτους τους πάντες, και με το θαύμα του αυτό μας έδειξε την δύναμη Του, μας έδειξε πως μετά τον "θάνατο"μας, έρχεται η "ανάσταση"μας.
Η Εθνική επέτειος του "ΟΧΙ"!!!
Δευτέρα 28η Οκτωβρίου αύριο και ενώ η Εκκλησία μας μαζί με τον λαό του Θεού πανηγυρίζει το πρόσωπο της Παναγίας με την εορτή της Φωτοφόρου Σκέπης της, πανηγυρίζει και το Ελληνικό Έθνος και όλοι μας ξαναθυμόμαστε το πιο βροντόφωνο ΟΧΙ που ακούστηκε ποτέ παγκοσμίως, και εξηγούμαι:
Η Ελλάδα ήταν τότε, στα 1940, μια χώρα βασανισμένη, φτωχή και ανήμπορη, ίσως μάλιστα να την καταντήσαμε να είναι έτσι ακόμα και σήμερα, που εμπόδιζε όμως τον δρόμο της πανίσχυρης Γερμανίας και των Ιταλών συμμάχων της.
Ήταν, θα έλεγε κανείς ένας απλός, ξύλινος και λεπτός φράχτης απέναντι στον δυνατό και πολυάριθμο στρατό των Γερμανών, που συμμαχώντας με τον Ιταλικό στρατό, κατακτούσε αμαχητί την μια χώρα μετά την άλλη. Η Ελλάδα φάνταζε στα μάτια Ιταλών και Γερμανών, ένας ξύλινος και αδύναμος φαινομενικά φράχτης που με απίστευτο όμως τότε θάρρος φώναξε το θρυλικό ΟΧΙ του, που ακούστηκε δυνατά σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, που τότε γονάτισε μπροστά στον γερμανικό επεκτατισμό.
Μετά ακολούθησαν οι μάχες των Ελλήνων με τους επίδοξους κατακτητές τους, που θύμιζαν την μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ, θύμιζαν την μάχη του Αγίου Νέστορα που σήμερα εορτάζουμε, μαθητή του Αγίου Δημητρίου που εορτάσαμε χθές και που με την ευλογία του πάλεψε με ένα θεριό της εποχής, τον ανίκητο Λυαίο, ένα παράδειγμα για να θυμηθούμε και τους Αγίους που προβάλει αυτές τις ημέρες η Εκκλησία μας, μάχες που μπορεί να μην ήταν νικητήριες, παρέμειναν όμως χαραγμένες στην παγκόσμια ιστορία ως μάχες απίστευτα ηρωικές και προς στιγμήν σταμάτησαν την φόρα των Γερμανών, δίνοντας τον χρόνο στους συμμάχους μας Ευρωπαίους να ανασυνταχθούν και αργότερα να νικήσουν τον παγκόσμιο αυτό εχθρό.
Όλα αυτά βέβαια δεν ήταν αναίμακτα, αλλά άφησαν πίσω τους πολύ πόνο, πείνα, θάνατο, καταστροφή, όμως έκανε το Ελληνικό έθνος να είναι υπερήφανο για τους ήρωες του, υπερήφανο για τους γενναίους προγόνους του, μια υπερηφάνεια που αγωνίζονται λυσσαλέα την ειρηνική κατά τα άλλα σημερινή εποχή μας, οι τότε εχθροί μας, που ουσιαστικά "νικήθηκαν" από μια χούφτα Έλληνες, και τώρα συνεταίροι μας, να μας την πάρουν.
Τους κακοφάνηκε τότε η αντίσταση μας, τους κακοφαίνεται και τώρα...που σαν να μην άλλαξε τίποτε αγωνίζονται με κάθε μέσον και πάλι να μας ταπεινώσουν.
Εγώ μόνο εύχομαι αυτήν την φορά να τους "νικήσουμε", γιατί αλλιώς ξέρουμε τι μας περιμένει από μια ενδεχόμενη ήττα μας, γιατί έχουμε ξαναζήσει την Γερμανική κατοχή, γιατί έχουμε νοιώσει στο πετσί μας την "αγάπη" των συμμάχων μας.
Η Παναγιά όμως, που αύριο γιορτάζει, μαζί με ολόκληρο το ελληνικό έθνος, μας αγαπά και δεν θα αφήσει την Ελλάδα μόνη της, θα την προστατέψει και θα την βοηθήσει και πάλι.
Φτάνει να της το ζητάμε κάθε Κυριακή...κάθε μέρα...σε κάθε γιορτή της, φτάνει να θέλουμε αυτήν και τον Σωτήρα Υιό της, κοντά μας!!!
π. Χρυσόστομος Τελίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου