Αναρτήθηκε από
Δύο θαύματα του Χριστού, και ...
ένα "θαύμα" των Ελλήνων.
Στο Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής,της 28ης Οκτωβρίου του 2012, που η Εκκλησία μας εορτάζει την Παναγία μας με την Τιμία Σκέπη της και το Έθνος μας εορτάζει το βροντερό ΟΧΙ του, σε Γερμανούς και Ιταλούς το 1940, ακούμε από τον ιερέα να μας αφηγείται δύο θαύματα του Χριστού. Αυτό της δωδεκαετούς αιμορροούσης και αυτό της ανάστασης της κόρης του Ιαείρου.
Στην δεύτερη περίπτωση, έχουμε έναν άρχοντα της Συναγωγής, τον Ιάειρο, που είχε μέσα του μεγάλη και ζωντανή πίστη στο Χριστό. Αυτή η πίστη τον στήριξε, όταν έμαθε πως η άρρωστη θυγατέρα του, πέθανε. Ήταν απόλυτα βέβαιος πως ο Κύριος έχει τη θεϊκή δύναμη να την αναστήσει από τους νεκρούς.
Ήταν θα έλεγε κανείς ένας απλός, ξύλινος και λεπτός φράχτης απέναντι στον δυνατό και πολυάριθμο στρατό των Γερμανών, που κατακτούσε αμαχητί την μια χώρα μετά την άλλη, ένας ξύλινος και αδύναμος φαινομενικά φράχτης που με απίστευτο όμως τότε θάρρος φώναξε το θρυλικό ΟΧΙ του, που ακούστηκε δυνατά σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, που τότε γονάτισε μπροστά στον γερμανικό επεκτατισμό.
Μετά ακολούθησαν οι μάχες των Ελλήνων με τους επίδοξους κατακτητές τους, που θύμιζαν την μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ, που μπορεί να μην ήταν νικητήριες, παρέμειναν όμως χαραγμένες στην παγκόσμια ιστορία ως μάχες απίστευτα ηρωικές και προς στιγμήν σταμάτησαν την φόρα των Γερμανών, δίνοντας τον χρόνο στους συμμάχους μας Ευρωπαίους να ανασυνταχθούν και αργότερα να νικήσουν τον παγκόσμιο αυτό εχθρό.
Όλα αυτά βέβαια δεν ήταν αναίμακτα, αλλά άφησαν πίσω τους πολύ πόνο, πείνα, θάνατο, καταστροφή, όμως έκανε το Ελληνικό έθνος να είναι υπερήφανο για τους ήρωες του, υπερήφανο για τους γενναίους προγόνους του, μια υπερηφάνεια που αγωνίζονται λυσσαλέα την ειρηνική κατά τα άλλα σημερινή εποχή μας, οι τότε εχθροί μας, που ουσιαστικά "νικήθηκαν" από μια χούφτα Έλληνες, και τώρα συνεταίροι μας, να μας την πάρουν.
ένα "θαύμα" των Ελλήνων.
Στο Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής,της 28ης Οκτωβρίου του 2012, που η Εκκλησία μας εορτάζει την Παναγία μας με την Τιμία Σκέπη της και το Έθνος μας εορτάζει το βροντερό ΟΧΙ του, σε Γερμανούς και Ιταλούς το 1940, ακούμε από τον ιερέα να μας αφηγείται δύο θαύματα του Χριστού. Αυτό της δωδεκαετούς αιμορροούσης και αυτό της ανάστασης της κόρης του Ιαείρου.
Στην πρώτη περίπτωση, η άρρωστη γυναίκα είχε μέσα της μεγάλη πίστη. Είχε μια ακράδαντη βεβαιότητα, πως άμα αγγίξει Τον Κύριο, θα γίνει αμέσως καλά από την αρρώστια της. Παρόμοια πίστη δύσκολα βρίσκει κανείς ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η πίστη είχε χαρίσει επίσης στην άρρωστη γυναίκα και άλλες θαυμαστές αρετές. Είχε βαθύτατο σεβασμό στη θεότητα του Κυρίου. Δε ήθελε να τον ενοχλήσει με τη δική της αρρώστια, είχε αποκτήσει σε μεγάλο βαθμό την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Δε θεωρούσε τον εαυτό της άξιο να ασχοληθεί ο Κύριος με αυτή και τέλος είχε μεγάλη υπομονή σ όλη τη διάρκεια της αρρώστιας της. Είχε δοκιμαστεί δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Υπόμενε χωρίς γογγυσμό τη θλίψη της και κρατούσε πάντα μέσα της την ελπίδα πως ο παντοδύναμος Κύριος θα τη θεραπεύσει.
Ο Κύριος βραβεύει με τον τρόπο που διαβάσαμε στην περικοπή την πίστη της γυναίκας μπροστά σ όλο τον κόσμο. Έτσι βραβεύει ο Κύριος πάντα την πίστη, την ταπείνωση και την υπομονή, όπου και να τη συναντήσει. Η γυναίκα ήθελε από ταπείνωση να μείνει άγνωστη στους άλλους. Ο Κύριος όμως και την παινεύει και τη θεραπεύει με τον καλύτερο τρόπο μπροστά σ' όλους τους ανθρώπους.
Μ' αυτό το θαύμα ο Κύριος μας φανερώνει πως είναι ο «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων», όπως συχνά διαβάζουμε στην Εκκλησία μας. Οι θεραπείες που κάνει είναι θαύματα της θεϊκής δυνάμεως Του. Αυτή τη δύναμη πρέπει πριν απ όλα να ζητάμε από τον Κύριο, όταν τύχει και αρρωστήσουμε και εμείς. Ύστερα να καλούμε και το γιατρό και να ζητάμε τη βοήθεια της επιστήμης για να μας θεραπεύσει από την αρρώστια μας.
Στην δεύτερη περίπτωση, έχουμε έναν άρχοντα της Συναγωγής, τον Ιάειρο, που είχε μέσα του μεγάλη και ζωντανή πίστη στο Χριστό. Αυτή η πίστη τον στήριξε, όταν έμαθε πως η άρρωστη θυγατέρα του, πέθανε. Ήταν απόλυτα βέβαιος πως ο Κύριος έχει τη θεϊκή δύναμη να την αναστήσει από τους νεκρούς.
Ο Κύριος, όπως και άλλοτε έχουμε πει, είναι η ζωή και η ανάσταση μας. Μας ανασταίνει σωματικά και πνευματικά. Από τώρα πρέπει να καταλαβαίνουμε, πως η απιστία οδηγεί τον άνθρωπο στον πνευματικό θάνατο. Κάτι παρόμοιο έγινε με όλους εκείνους, που περιγελούσαν τον Κύριο στο σπίτι του Ιάειρου. Δεν ήθελαν να πιστέψουν, πως πραγματικά το κορίτσι δεν είχε πεθάνει, αλλά κοιμόταν. Γι αυτό και ο Κύριος τους έβγαλε έξω, γιατί δεν τους θεώρησε άξιους να παραβρεθούν στο θαύμα της αναστάσεως της θυγατέρας.
Μετά, έτσι απλά ζήτησε από το νεκρό κορίτσι να σηκωθεί και αυτό, υπακούοντας στον ένα και μοναδικό που έχει εξουσία στον θάνατο,τον Χριστό, σηκώθηκε αφήνοντας κατάπληκτους τους πάντες, και με το θαύμα του αυτό μας έδειξε την δύναμη Του, μας έδειξε πως μετά τον "θάνατο"μας, έρχεται η "ανάσταση"μας.
Φέτος όμως αυτήν την Κυριακή, συνεορτάζουμε και την Εθνική μας εορτή, όπου ξαναθυμόμαστε πανηγυρικά όλοι οι Έλληνες το πιο βροντόφωνο ΟΧΙ που ακούστηκε ποτέ παγκοσμίως, και εξηγούμαι:
Η Ελλάδα ήταν τότε, το 1940, μια χώρα βασανισμένη, φτωχή και ανήμπορη, ίσως μάλιστα να την καταντήσαμε να είναι έτσι ακόμα και σήμερα, που εμπόδιζε όμως τον δρόμο της πανίσχυρης Γερμανίας και των Ιταλών συμμάχων της.
Ήταν θα έλεγε κανείς ένας απλός, ξύλινος και λεπτός φράχτης απέναντι στον δυνατό και πολυάριθμο στρατό των Γερμανών, που κατακτούσε αμαχητί την μια χώρα μετά την άλλη, ένας ξύλινος και αδύναμος φαινομενικά φράχτης που με απίστευτο όμως τότε θάρρος φώναξε το θρυλικό ΟΧΙ του, που ακούστηκε δυνατά σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο, που τότε γονάτισε μπροστά στον γερμανικό επεκτατισμό.
Μετά ακολούθησαν οι μάχες των Ελλήνων με τους επίδοξους κατακτητές τους, που θύμιζαν την μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ, που μπορεί να μην ήταν νικητήριες, παρέμειναν όμως χαραγμένες στην παγκόσμια ιστορία ως μάχες απίστευτα ηρωικές και προς στιγμήν σταμάτησαν την φόρα των Γερμανών, δίνοντας τον χρόνο στους συμμάχους μας Ευρωπαίους να ανασυνταχθούν και αργότερα να νικήσουν τον παγκόσμιο αυτό εχθρό.
Όλα αυτά βέβαια δεν ήταν αναίμακτα, αλλά άφησαν πίσω τους πολύ πόνο, πείνα, θάνατο, καταστροφή, όμως έκανε το Ελληνικό έθνος να είναι υπερήφανο για τους ήρωες του, υπερήφανο για τους γενναίους προγόνους του, μια υπερηφάνεια που αγωνίζονται λυσσαλέα την ειρηνική κατά τα άλλα σημερινή εποχή μας, οι τότε εχθροί μας, που ουσιαστικά "νικήθηκαν" από μια χούφτα Έλληνες, και τώρα συνεταίροι μας, να μας την πάρουν.
Τους κακοφάνηκε τότε η αντίσταση μας, τους κακοφαίνεται και τώρα...σαν να μην άλλαξε τίποτε. Μόνο εύχομαι να "νικήσουμε"πάλι, γιατί ξέρουμε τι μας περιμένει από μια ενδεχόμενη ήττα μας, γιατί έχουμε ξαναζήσει την Γερμανική κατοχή.
Η Παναγιά όμως, που σήμερα γιορτάζει μας αγαπά και δεν θα αφήσει την Ελλάδα μόνη της, θα την προστατέψει και θα την βοηθήσει και πάλι.
Φτάνει να της το ζητάμε κάθε Κυριακή...κάθε μέρα, φτάνει να θέλουμε αυτήν και τον Σωτήρα Υιό της, κοντά μας!!!
π.Χρυσόστομος Τελίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου