Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (μέρος 3ον)

Εν Ανθοκήποις Νέας Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης,

Μακεδονία, "Οκτώβριος 2019"

*η συνέχεια  και το τέλος του άρθρου του π. Χρυσοστόμου Τελίδη, 
"Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" με το 30 μέρος του...

Η λαμπάδα, το λάδι, το κρασί 

και το θυμίαμα...

      ...είναι ο τρόπος που εμείς οι χριστιανοί λέμε "ευχαριστώ" στον Χριστό για την Θυσία Του, για την Αγάπη Του και για την Εκκλησία Του, που μας άφησε παρακαταθήκη και αποκούμπι για όταν Τον χρειαζόμαστε, την μεγάλη αγκαλιά Του για όταν η ζωή μας κουράζει και εκεί θα βρίσκουμε πάντα την ξεκούραση και την ασφάλεια. Αυτό είναι η Εκκλησία του Χριστού μας και κατ' επέκταση οι Ιεροί Ναοί Του, τα Μοναστήρια Του, τα Παρεκκλήσια Του, τα ξωκλήσια και τα Προσκυνήματα Του ανά τον κόσμο. Είναι η ανάσα και το οξυγόνο μας σε έναν κόσμο με αέρα δύσοσμο, αποπνικτικό και μερικές φορές δηλητηριώδη.  

              Όμως η αγάπη του περιεστώτος λαού του Θεού, και της γνήσιας ελληνικής Ορθόδοξης εκκλησιαστικής και λαϊκής παράδοσης του, έχει βρει πολλούς περισσότερους τρόπους για να πει το "ευχαριστώ" της στον Θεό και για να εκφράσει την λατρεία του προς Αυτόν και έτσι μαζί με το πρόσφορο ή την ¨λειτουργιά" ή τον Άρτο που φέρνουμε στον Ιερό Ναό της Ενορίας μας, και που αφιερώσαμε δυο παλαιότερα άρθρα μας (μέρος 1ον: "Το τάμα, το πρόσφορο, το δώρο ...και το αντίδωρο") & (μέρος 2ον: "Πως παρασκευάζουμε το πρόσφορο ή την λειτουργιά"), αλλά και με αυτά τα δώρα μας που αναφέρουμε στην επικεφαλίδα του σημερινού μας άρθρου, τις αγνές λαμπάδες μας για την Αγία Τράπεζα, το λάδι για τα καντήλια της εκκλησιάς μας, το κρασί για την Θεία Κοινωνία, το ευωδιαστό θυμίαμα για το θυμιατό στην τέλεση όλων των Ακολουθιών, σίγουρα μπορούμε να φανταστούμε πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι, πολλοί περισσότεροι για να Του εκφράσουμε την πίστη μας, όσοι ακριβώς είναι και οι τρόποι που ο Χριστός μας δείχνει και την δική Του Αγάπη. Αμέτρητοι!!!

       Κάθε φορά που θα μπούμε στον Ιερό Ναό της Ενορίας μας ή και σε οποιονδήποτε Ναό του Θεού και αφού ομολογήσουμε με το σημείου του Σταυρού την πίστη μας, τρέχουμε στο παγκάρι να πάρουμε ένα κερί που ανάβοντας το για υγεία των οικείων μας, ή για την ψυχή των κεκοιμημένων αδελφών μας, προσφέρουμε στον Θεό την ψυχή μας για να την γιατρέψει και να μας την επιστρέψει καθαρή και μαλακή, όπως ακριβώς ήταν και όταν γεννηθήκαμε. 

       Κάθε φορά που τα βήματα μας οδηγούν σε μια εκκλησιά και προσκυνούμε τις εικόνες της και κατ΄επέκταση τους απεικονιζόμενους Αγίους που είναι αγιογραφημένοι σε αυτές, τότε με το μικρό δώρο μας αυτό, ένα βάρος βγαίνει από την καρδιά μας, ένα βάρος που το σηκώνει πια μαζί μας ο Άγιος και το κουβαλά κάνοντας το ελαφρύτερο για εμάς μέχρι να το ξεφορτωθούμε κατά το Μυστήριο της  Ιεράς Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας.

       Όμως και ένα χειροποίητο κέντημα που θα στολίσει την Αγία Τράπεζα και τα προσκυνητάρια του Ναού, ένα τάμα ακουμπισμένο στις εικόνες, ένα ματσάκι λουλούδια για τα ανθοδοχεία μέσα στο Άγιο Βήμα, δυο λαμπάδες από αγνό μελισσοκέρι στα κηροπήγια του Θυσιαστηρίου, λίγα χρήματα στο κουτί του Φιλοπτώχου Ταμείου, ή της Ενοριακής Νεανικής Εστίας, μπορούν να δώσουν το στίγμα του δώρου μας και της προσφοράς μας στην Εκκλησία του Χριστού ζεσταίνοντας έτσι με την σημασία του την δική μας ψυχή που το έχει ανάγκη, και κανείς άλλος.

       Η ευπρέπεια και ο καλλωπισμός της εκκλησιάς της Ενορίας μας, η καθαριότητα και η καθημερινή διακονία του, οι πανηγύρεις, τα εδέσματα και τα φαγητά που θα μαγειρέψουμε και που θα προσφέρουμε στα τραπέζια για τις γιορτές των εορταζομένων Αγίων του Ναού της γειτονιάς μας, η γλυκιά κούραση και ο ιδρώτας της προσφοράς μας για το κοινό καλό και την ανάδειξη της Ενορίας μας, όλα αυτά και άλλα πολλά, πολύ περισσότερα, όσα και οι χριστιανοί μας, είναι τα δώρα μας στον Αρχηγό και Ιδρυτή της Εκκλησίας μας, Χριστό, το "ευχαριστώ" για την υπομονή Του στα λάθη και στις αστοχίες μας, δώρα που, επ΄ ουδενί,  δεν χρειάζεται ο Χριστός για να μας συγχωρέσει και να μας τυλίξει στην αγκαλιά Του σαν στοργικός Πατέρας, αλλά όλα αυτά είναι δώρα και θυσίες που εμείς έχουμε ανάγκη για να αποδείξουμε στον εαυτό μας την μετάνοια και την ειλικρινή συγνώμη μας. 
       Υπάρχουν όμως φορές που αδυνατούμε να υποστηρίξουμε το "ευχαριστώ" μας στον Ιησού Χριστό, στην Παναγία μας και τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα εδώ στην δική μας Ενορία και τους υπόλοιπους Αγίους και Αγίες μας, γιατί μας λείπουν τα χρήματα, μας έχει τσακίσει η ανεργία, μας ταλαιπωρούν οι αρρώστιες, η κόπωση μας έχει κάνει νωθρούς, τα γερατειά μας σβήνουν κάθε ενέργεια για να προσφέρουμε στην εκκλησιά της γειτονιάς μας και τότε ο νους μας εξαντλημένος από τις κακουχίες πια ξεπερνά το ψυχικό του πλεόνασμα, αφού δεν υπάρχει πια, και αναζητά το υστέρημα, αυτό που έχει κρυμμένο στην καρδιά του για ώρα ανάγκης.
     Τότε θα ακούσουμε τον ιερέα της Ενορίας στις παραινέσεις του, αφουγκραζόμενος και αναγνωρίζοντας την υλική αδυναμία του ποιμνίου του, αλλά και γνωρίζοντας την διάθεση της προσφοράς του, να ανταποδώσει δηλαδή στον Θεό έστω και κάτι λίγο για την καθημερινή φροντίδα Του, τότε τον ακούμε να ζητά από εμάς όχι πια χρήματα και υλικά αγαθά, αλλά ζητά να του δώσουμε την δύναμη των χαρισμάτων μας, των χαρισμάτων που πήραμε από το Άγιο Πνεύμα κατά το Μυστήριο της Βαπτίσεως μας και του Χρίσματος και που κατόπιν τα αξιοποιήσαμε, όπως και ο δούλος ο καλός στην παραβολή των ταλάντων, ο οποίος και άκουσε από τον Κύριο του να του λέει «ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ!...είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου». 

      Η προσφορά μας στον Χριστό και στην Εκκλησία Του δεν είναι κάτι το πεπερασμένο, είναι ανεξάντλητη, όσα και τα χαρίσματα του Θεού στην ανθρωπότητα και είναι για τον κάθε έναν από εμάς σπουδαία, είναι μοναδικά, αλλά και τόσο διαφορετικά και μπορούν όλα να δοθούν, να προσφερθούν "εις Δόξαν Θεού", δώρο στην εμπιστοσύνη και στην Αγάπη που μας δείχνει ακόμα και αν εμείς δεν το αξίζουμε. 

       Σκεφτείτε λοιπόν, όταν τίποτε δεν έχει μένει για να δείξουμε στον Θεό την ευγνωμοσύνη μας, κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Σκεφτείτε την ικανότητα μας στην μαγειρική, στην ζαχαροπλαστική και στην νοικοκυροσύνη, σκεφτείτε την καθαριότητα και την ευταξία που κρατάμε στα σπιτικά μας να την παραχωρήσουμε και στην εκκλησιά μας, την δεξιότητα μας στο πλέξιμο, στο κέντημα και στο ράψιμο, την δύναμη των χεριών μας, την αξία της ματιάς μας, της ακοής και του λόγου μας, τα γερά και σταθερά πόδια μας, το τάλαντο της φωνής μας, τις γνώσεις μας και την ευστροφία μας, την εξυπνάδα μας, την ελεύθερη ώρα μας, την φύση της δουλειάς μας, την εργασία μας που μας δίνει τα προς το ζείν, σκεφτείτε να την χαρίσουμε στην ελεύθερη ώρα μας στο άλλο "σπίτι" μας, τον Ναό της γειτονιάς μας και ψάχνοντας ίσως βρείτε ακόμα περισσότερους τρόπους για το καθημερινό "ευχαριστώ" μας, για το "Δόξα τω Θεώ" κάθε μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας και αντικρίζουμε την όμορφη εκκλησιά της Ενορίας μας και χαιρόμαστε για την προκοπή της. 

       Ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία, ακριβώς λίγο πριν τελειώσει, στην οπισθάμβωνο ευχή τον ιερέα να δέεται στον Θεό “...αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου..”. Αγίασε Κύριε αυτούς που αγαπούν την ευπρεπή παράσταση και την τάξη τού Ναού σου, και η δέηση αυτή γίνεται βάλσαμο στην ψυχή μας λίγο πριν ο ιερέας μας απολύσει με τις ευχές "...των Αγίων Πατέρων ημών..." και τις δικές του για να πάμε στο σπίτι μας και στις δουλειές μας, 

στην οικογένεια και στην καθημερινή βιοτή μας, γνωρίζοντας όμως πως η προσφορά μας, η "λειτουργιά", η λαμπάδα, το λάδι και το κρασί, το καρβουνάκι, το φυτιλάκι και το θυμίαμα, το ασπροκέντι που στολίζει τον Άγιο μας, το λουλούδι που ακουμπά στο προσκεφάλι της Παναγίας μας, τα χρήματα και ο ιδρώτας και ο κόπος μας για να είναι ο Ναός μας όπως και το σπίτι μας, να λάμπουν από καθαριότητα και τάξη, δεν θα πάει χαμένη αλλά πίσω σε εμάς και στα παιδιά μας θα γυρίσει αντίδωρο του δώρου και της προσπάθειας μας και μάλιστα μεγενθυμένο, μεγαλύτερο, ωραιότερο, πιο δυνατό, πιο ισχυρό... "εκατονταπλασίονα", όπως θα ακούσουμε και από τον Ευαγγελιστή Λουκά την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019, στην παραβολή του σπορέως "καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα."
      Και βέβαια να μην λησμονούμε, τώρα που τελειώνει με το 3ο μέρος του το άρθρο μας αυτό, πως με την αγάπη και την προσφορά όλων, μια προσφορά που είχε χίλιους τρόπους για να αναδειχθεί από την θεμελίωση ακόμα  της ταπεινής κατακόμβης μας το 2005, η οποία μετά τα Θυρανοίξια της το 2007, τόσα χρόνια φιλοξένησε τις λατρευτικές μας ανάγκες, μέχρι και σήμερα, των ενοριτών, συνδρομητών, αφιερωτών, προσκυνητών, επισκεπτών, οικοδομήθηκε σε αυτές τις δύσκολες ημέρες μας, τις άσχημες, τις  δύσοσμες και θυμωμένες, ένας πανέμορφος και μεγαλόπρεπος, αλλά και μοναδικός στον κόσμο όλο Ενοριακός Ιερός Ναός, των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, στους Ανθοκήπους της Νέας Ευκαρπίας, στην Δυτική Θεσσαλονίκη και στην Μακεδονία μας, που το Σάββατο 12 Οκτωβρίου του 2019 στις 6.00 μ.μ, τελούμε τα Θυρανοίξια του, και παραδίδεται προς χρήση στους ιδιοκτήτες τους, στον Ιωακείμ και την Άννα, ως πατρικό σπίτι της Παναγίας κόρης τους, αλλά και προς τον Εγγονό τους Χριστό, κληροδότημα και μέγα θησαύρισμα από τους προστάτες Αγίους μας, και προστάτες των ζευγαριών που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν και θα προσέρχονται από τούδε και στο εξής για να τους δώσουν το Θείο Δώρο της τεκνογονίας, σε όλους εμάς, σε όλους εσάς, σε όλην την Ορθοδοξία!!!

Αγαπήστε αδελφοί μου τις εκκλησιές σας, όπως αγαπάτε και τα σπίτια σας και μάλιστα φροντίστε να είναι όμορφες και καθαρές, όπως είναι και το σαλόνι του σπιτιού σας!!! 

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης