100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ.

"...Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγ’νε τα μαναστήρα, κι Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει και δερνοκοπάται. Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι, η Ρωμανία 'πέρασεν, η Ρωμανία 'πάρθεν. Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο."

      Λόγω της συμπλήρωσης των 100 χρόνων από την γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους το 1919, η ιστοσελίδα της Ενορίας των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας (www.intheopatoron.blogspot.gr) δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη, και όλοι εμείς, οι φίλοι και αναγνώστες της, αλλά και όλοι οι κάτοικοι και προσκυνητές του ομώνυμου Ιερού Ναού μας, δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς μπροστά στην κραυγή του ανείπωτου πόνου και της κραυγαλέας αδικίας του χαμού των 353.000 Ελλήνων Ποντίων αδελφών μας, που δολοφονήθηκαν βάρβαρα, σφαγιάσθηκαν κυριολεκτικά, και μάλιστα χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, εμφανή τουλάχιστον, από τους Τούρκους κατακτητές της πατρίδας τους, του Πόντου.

    Μέσα από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων μας, αλλά και το φωτογραφικό υλικό και τα έγγραφα της εποχής εκείνης, γνωρίζουμε για τις δολοφονίες που διέπραξε τότε το Τουρκικό κράτος, ενώ επίσης γνωρίζουμε πως και οι επιζώντες της καταστροφής αυτής, δεν είχαν καλύτερη τύχη. 
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που επέζησε της σφαγής αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις πατρογονικές εστίες τους, να ξεριζωθεί στην πραγματικότητα, και να καταφύγει διωγμένος είτε στην Νότια Ρωσία στην Γεωργία και στην Ουκρανία, και σε πόλεις όπως στην Οδησσό, στην Κριμαία και άλλες μεγαλουπόλεις, άλλοι πάλι, 400.000 περίπου Ποντίων να έρθουν στην Ελλάδα πρόσφυγες για να βρουν καταφύγιο στην Μητροπολιτική Ελλάδα, όχι πάντα με τις καλύτερες συνθήκες, οι δε κάτοικοι των αστικών περιοχών να τους αντιμετωπίζουν εχθρικά τις περισσότερες φορές.

   Έτσι στην σημερινή ανάρτηση της ιστοσελίδας της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, μαζί με τα δικά μας σχόλια, φιλοξενούμε και ένα μικρό άρθρο που βρήκαμε στο διαδίκτυο και που μας άρεσε, δημοσιευμένο την 8η Μαΐου 2019 με την τίτλο "Η Γενοκτονία των Ποντίων" και από την ιστοσελίδα "σαν σήμερα". 

    Εμείς απλά το εμπλουτίσαμε με φωτογραφίες της εποχής εκείνης  και το διακοσμήσαμε έτσι ώστε να ταιριάζει περισσότερο με τις δικές μας δημοσιεύσεις, και σήμερα σας το παρουσιάζουμε συμμετέχοντας στην θύμηση της Γενοκτονίας των Ποντίων, που κλείνει φέτος τα 100 από την πιο δύσοσμη πράξη φρίκης, μια από τις πολλές που έπραξε η Τουρκία ανά τους αιώνες, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε άλλωστε και την γενοκτονία των Αρμενίων αδελφών μας, βάρβαρες και αποτρόπαιες πράξεις, που επιτέλεσε ένα έθνος σε ένα άλλο έθνος, έτσι και μόνο επειδή μπορούσε, ενώ και στις μέρες μας αυτή η αιμοδιψής και αιμοσταγής χώρα, δεν έχει σταματήσει να επιχειρεί εναντίον άλλων γειτονικών της χωρών, βλέπε Κύπρο με τα κατεχόμενα, Συρία με τους Κούρδους που θεωρεί τρομοκράτες, αλλά και το ελληνικό Αιγαίο και την Μεσόγειο, με τις παράλογες διεκδικήσεις του.   

Και το ημερολόγιο τότε έδειχνε...
...19η Μαΐου του 1919.

 

Η Γενοκτονία των Ποντίων

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της 
περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Τ ο 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

********************

     Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν ποτέ όλοι εμείς οι Έλληνες, πως είμαστε ένα όμορφο και ευλογημένο κουβάρι με προγόνους πρόσφυγες και μετανάστες, από τους οποίους ο καθένας έχει να διηγηθεί και μια πονεμένη ιστορία. Ας την λησμονήσουμε πως είμαστε ένα δυνατό μείγμα λαού που απαρτίζετε από ανθρώπους της ιδίας ελληνικής καταγωγής, με διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικά ήθη και έθιμα, άλλες παραδόσεις, αλλά με την ίδια αγάπη για την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, την ένδοξη ιστορία και τα σύμβολα της, ματωμένα και τα δυό μέσα στην πορεία των αιώνων ζωής της, και τέλος μα πάντα πρώτο, την Πίστη μας στον Χριστό, την Παναγιά μας, τους Αγίους  και στην Ορθοδοξία μας.

      Και τώρα που αλλοεθνείς και αλλόγλωσες ομάδες ανθρώπων, με άλλα από τα δικά μας χαρακτηριστικά χαραγμένα στα πρόσωπα τους, αλλόθρησκοι και άλλου πολιτισμού και ιδιοσυγκρασίας λαοί, μα ανέστιοι και ταλαιπωρημένοι, πληγωμένοι οι περισσότεροι, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, διωγμένοι από τους πολέμους των πατρίδων τους και με αβέβαιο παρόν και μέλλον, ακριβώς όπως υπήρξαν χρόνια πριν οι δικοί μας Πόντιοι πρόγονοι μας τότε το 1919, και λίγο αργότερα οι δικοί 
μας και πάλι Μικρασιάτες πρόγονοι μας το 1922, αλλά και πρόσφατα το 1991 με την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, οι ρωσοπόντιοι πρόγονοι μας, που ήρθαν ξανά στην πατρίδα τους μετά από τόσα χρόνια, και τέλος οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, και αυτοί διωγμένοι από το τυραννικό καθεστώς τους, εμείς οι Έλληνες που ξέρουμε τι θα πει προσφυγιά, δεν μπορούμε να τους γυρίσουμε την πλάτη και ας είναι μουσουλμάνοι, και ας είναι άλλης καταγωγής και άλλης κουλτούρας. Εμείς οι φιλόξενοι Έλληνες θα καλοδεχθούμε όσους νόμιμα θα βρίσκονται στην χώρα μας, θα υποδεχθούμε τα παιδιά τους στα σχολειά μας, θα τους μάθουμε την ιστορία και τον πολιτισμό μας, θα τους διδάξουμε την Πίστη μας στον Χριστό και στην Εκκλησία Του και αν το θελήσουν θα τους βαπτίσουμε και θα τους δεχθούμε με χαρά και στις εκκλησιές μας. 
     Με μια και μόνη προϋπόθεση όμως. Να σέβονται τους νόμους και τους θεσμούς του ελληνικού κράτους, να σέβονται την Πίστη μας και να προσπαθήσουν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία και στις ιδιαιτερότητες της, όπως ακριβώς έκαναν και οι Έλληνες πρόσφυγες και μετανάστες όταν βρέθηκαν σε χώρες που τους φιλοξενούσαν. Όμως αυτό ίσως το θέμα ενός άλλου άρθρου που θα δημοσιεύσουμε στο μέλλον...

Δεν ξεχνώ... 
τι έγινε στις 19 Μαίου του 1919!!!