ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθαίου η' 28-34, θ' 1) "Η θεραπεία των δύο δαιμονιζομένων"

"...καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν 

ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν." 

        Διώξαμε τον Χριστό από κοντά μας, αδελφοί μου, αγαπητοί φίλοι

 διαδικτυακοί και μη, αναγνώστες των άρθρων μας και υποστηρικτές του αγώνα μας, τόσο στην κατήχηση της Ενορίας μας, το φιλανθρωπικό της έργο, όσο και στο χτίσιμο της υπέργειας πια και περίλαμπρης εκκλησίας που αξίζει στους γονείς της Παναγίας μας, τους Δικαίους Θεοπάτορες, τον Ιωακείμ και την Άννα, αλλά και σε όλους εμάς τους Ανθοκηπιώτες, που χρόνια τώρα τελούμε τις λειτουργικές και λατρευτικές ανάγκες μας στην όμορφη, φιλόξενη, μα προσωρινή κατακόμβη της.      

           Του ζητήσαμε να φύγει μέσα από τις ψυχές μας, και μάλιστα όχι με τρόπο ιδιαίτερα ευγενικό και κομψό, γιατί η παρουσία Του και μόνο ήταν και είναι ένας "σιωπηλός" μα και τόσο "κραυγαλέος" έλεγχος, ήταν και είναι δίκαιη αλλά και βασανιστική κριτική στην βάρβαρη βιοτή μας και στην ασχήμια της ζωής που επιλέξαμε να ζούμε. Και όταν το κάναμε, αυτή η απομάκρυνση από τον Χριστό και την αγάπη Του, από την άδολη αγκαλιά και την προστασία Του, είχε και έχει ως αποτέλεσμα όλα αυτά που βιώνει ο πλανήτης μας τον τελευταίο καιρό. 

        Για να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας...τι βλέπουμε αγαπητοί μας αναγνώστες και φίλοι μας; Τρομοκρατικά χτυπήματα από ισλαμικά κέντρα, πύργοι να πέφτουν σαν χάρτινοι, βόμβες να εκρήγνυνται, άνθρωποι ζωσμένοι με εκρηκτικά και φορτηγά να παρασύρουν στον θάνατο αθώο κόσμο, βυθίζοντας στο πένθος κράτη ολόκληρα, όπως στην Νίκαια της Γαλλίας, θυμάστε πριν μερικά χρόνια, ή ακόμα πιο πρόσφατα  στην Γερμανία, όπου ένας και μόνο άνθρωπος με τσεκούρι μέσα σε τραίνο και ένας άλλος με όπλο σε κατάστημα, ή στην αγαπημένη γειτονική μας Κωνσταντινούπολη, όπου μακελάρηδες σπέρνουν τον θάνατο μέσα στην "Βασιλεύουσα", αλλά και στην Αγγλία και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, οι οποίοι τάχα ενστερνίστηκαν τα απάνθρωπα ιδεώδη του ισλαμικού κράτους και στο όνομα της "τζιχάντ", του θρησκευτικού πολέμου δηλαδή, που άνοιξαν εναντίον όλων των αλλοθρήσκων, να σπέρνουν τον θάνατο σε δεκάδες ψυχές και να τραυματίζουν πολλούς περισσότερους. 

     Αλλού τώρα, σε άλλο μέρος του "αναπτυγμένου" πλανήτη μας, υπό τον φόβο του θανάτου από τους πολέμους που έχουν οι χώρες τους, μετανάστες και πρόσφυγες να πνίγονται στις θάλασσες μας, και μόνο η ελληνορθόδοξη ψυχή να δίνει το χέρι και να τους περιθάλπει όταν οι αποτυχημένα "πολιτισμένοι" λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου, συζητούν και ξανασυζητούν το μεταναστευτικό πρόβλημα, αλλά παράλληλα κλείνουν και τα σύνορα τους για να μην χαλάσουν την ζαχαρένια τους και την "πολιτισμένη" ζωή τους. 

     Πραξικοπήματα και δικτατορίες να γίνονται μέσα στην νύχτα όπως και πάλι στην γείτονα Τουρκία ή οποία πρωταγωνιστεί τον τελευταίο καιρό στα τρομοκρατικά χτυπήματα, με φυλακίσεις και θανάτους, κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περίεργες δίκες, ενώ συζητείται σοβαρά  μέσα στον 21ο αιώνα που ζούμε, η επαναφορά της θανατικής ποινής στην γειτονική μας χώρα, από έναν "σουλτάνο" κυβερνήτη που κάνει εκλογές παρωδία στην χώρα του, και που κουνά το δάκτυλο του απειλητικά στην Ελλάδα μας, καταπατά καθημερινά τα εναέρια και θαλάσσια σύνορα μας και προσφάτως κρατά σε ομηρία έλληνες στρατιωτικούς μας χωρίς λόγο και αιτία, αλλά απειλεί και όλη την Ευρώπη...και όχι μόνο. 
Δείτε και στην Αμερική τι έκαναν πέρυσι οι σωματοφύλακες του  Τούρκου "σουλτάνου"στους Κούρδους αμερικάνους πολίτες που διαμαρτυρήθηκαν για τους συμπατριώτες τους, και οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν άγρια μέσα στο αμερικανικό έδαφος, για να πάρουν όμως την οργισμένη απάντηση μιας αστυνομίας που εκεί δεν κοροϊδεύει αλλά καταστέλλει την βία, ενώ εδώ στην χώρα μας απλά την παρακολουθεί αμήχανα.   
      Οικονομικά και κοινωνικά ιδεολογήματα και θεωρίες καταρρέουν το ένα μετά το άλλο από την απουσία του Χριστού στα συνδετικά συστατικά τους, σαν αχυρένια οικοδομήματα, η λέξη αγάπη στον συνάνθρωπο απουσιάζει και αυτή από το λεξιλόγιο μας και οι λέξεις κέρδος, επενδύσεις, χρήματα και εξουσία γεμίζουν πια το κενό που άφησε η αποχώρηση του Χριστού, αφού τον διώξαμε από την ζωή μας και τώρα η αβεβαιότητα μας χτυπά καθημερινά τις πόρτες μας. Ποιος θα μπει και ποιος θα βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το GREXIT, BREXIT, το Euro, τα δάνεια και τα μνημόνια τους, οι πιέσεις παγκοσμίως για λιγότερη δικαιοσύνη και περισσότερη ανισότητα.        

     Βλέπουμε συνονθυλεύματα εμπορικών και οικονομικών παγκοσμιοποιημένων κέντρων, έχοντας πάρει στα χέρια περίεργες εξουσίες από ακατανόμαστες αρχές, να βυθίζουν χώρες ολόκληρες στην φτώχεια και στον μαρασμό χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, όπως την Ελλάδα μας, που ζει έχοντας κλείσει οκτώ ολόκληρα χρόνια τώρα υπό την εξουσία αλλά και την κυριαρχία τους και ίσως να συνεχίσει να ζει έτσι για πολλά ακόμα.

      Και αν φέρουμε, με έναν μαγικό τρόπο, πιο κοντά στο βλέμμα τον κατά τα άλλα όμορφο πλανήτη μας, τότε θα δούμε και άλλες ασχήμιες που δεν φαίνονται από μακριά. Θα δούμε πως ενώ τα παιδιά του 3ου κόσμου, πεινούν και διψούν, με την Εκκλησία να πρωτοστατεί με το ιεραποστολικό της έργο εκεί, τα άλλα παιδιά, αυτά της "πολιτισμένης" Δύσης μπουκωμένα, βαριεστημένα και κουρασμένα από μια ζωή χωρίς Χριστό, που τους διδάσκουν στα έγκριτα και σπουδαία σχολεία τους, οι σπουδαγμένοι τάχα δάσκαλοι τους, αλλά και στα "πολιτισμένα" σπίτια τους να τα νουθετούν οι "ενημερωμένοι" και "υποψιασμένοι" δήθεν γονείς τους, μικρά παιδιά του δημοτικού ή και μεγαλύτερα, του Γυμνασίου και του Λυκείου, να σηκώνουν το όπλο του πατέρα τους, ή αυτό που μπορούν να προμηθευτούν σχετικά εύκολα στην μαύρη αγορά στην χώρα τους, ή και νόμιμα στην Αμερική πλέον, και να σκοτώνουν αδιακρίτως και χωρίς λόγο τους συμμαθητές τους, ή, το πρωτάκουστο για τα ελληνικά δεδομένα που μας κάνει όλους να ντρεπόμαστε και να νιώθουμε υπαίτιοι, κάποιος να έρχεται στο "τσακίρ κέφι" και να πυροβολεί στον αέρα σκοτώνοντας ένα παιδί που παίζει στο σχολείο του αμέριμνο, ή δεκατετράχρονος να μαχαιρώνει με ασύλληπτη ευκολία τον φίλο του, όπως είδαμε στις ειδήσεις περασμένες χρονιές, και αποσβολωμένοι να παρακολουθούμε τα γεγονότα, μη μπορώντας να πιστέψουμε ότι συμβαίνει και σε εμάς το κακό αυτό. 

      Γιατί όπου απουσιάζει ο Χριστός, μην γελιέστε, η θέση του εύκολα καταλαμβάνεται από τον διάβολο που καραδοκεί. Τα ναρκωτικά, τα όπλα, ή πορνεία, η τρομοκρατία, οι κλοπές και συνολικά η εγκληματικότητα, χτυπά την πόρτα και της Ελλάδος, και την χτυπά δυνατά και απειλητικά προσπαθώντας να την σπάσει. Ενώ η Εκκλησία απέμεινε μόνο, και ο τρόπος ζωής που διδάσκει, για να σταθεί εμπόδιο και να ανακάμψει αυτήν την "δύσοσμη" πορεία του παγκοσμιοποιημένου και περίεργου κόσμου που μας σερβίρεται αφειδώς ως πολιτισμένος, αν φυσικά την αφήσουμε, και την βοηθήσουμε μάλιστα, σε αγαστή συνεργασία με τον λαό της, Ελλάδα και Χριστός από κοινού, Κράτος και Εκκλησία μαζί, να προστατέψει την μεγάλη κληρονομιά της που χάνεται στα βάθη της ιστορίας, να διαφυλάξει την ομορφιά που αποπνέει η ζεστασιά των ανθρώπων της, να κρατήσει ζωντανή την παράδοση της χώρας μας, εκκλησιαστική και λαϊκή, που μας χαριτώνει και μας κάνει όλους περήφανους για την καταγωγή μας, ειδικά εδώ στην Μακεδονία μας, που στις μέρες ταλαιπωρείται από ανθέλληνες, εθνοκάπηλους δήθεν πατριώτες, που μας ζητούν χωρίς αισχύνη, χωρίς ντροπή να απαρνηθούμε και αμαχητί να συναινέσουμε σε μια εθνικά επιβλαβή, κατά άλλους προδοτική, για τον τόπο μας συμφωνία.   

              Και τώρα αναρωτιόμαστε, "γιατί αυτό ή το άλλο κακό σε μένα Χριστέ μου" ή το σύνηθες "γιατί Παναγία μου", "γιατί να γίνονται πόλεμοι", "γιατί να υπάρχει φτώχεια", ή να ακούμε από τα χείλη κάποιων αδαών να λένε ειρωνικά το "γιατί ο καλός Θεός σας τα επιτρέπει όλα αυτά", όταν εμείς οι ίδιοι εξοστρακίσαμε τον Χριστό και τους Αγίους από την ζωή μας και από την καθημερινότητα μας. Όταν οι εκλεγμένοι από εμάς τους ίδιους αντιπρόσωποι στο κοινοβούλιο μας, ψηφίζουν περίεργους νόμους, όταν αφήνουμε να κυκλοφορούν ανάμεσα μας, βουλευτές και υπουργοί με περίεργες ιδέες και αντιλήψεις για την οικογενειακή συμβίωση και για τον γάμο,  όταν παθητικά δεχόμαστε να αποδομούν κάποιοι την ιστορία του τόπου μας και τα ιερά σύμβολα μας, όταν τους ακούμε και τους βλέπουμε να υποβαθμίζουν την αναγκαιότητα της "ύπαρξης" του Χριστού μέσα στα σχολειά της ελληνορθόδοξης, κατά τα άλλα, Παιδείας μας, αλλά και να ζητούν με μένος να κατέβει η εικόνα του Χριστού από τα δημόσια κτίρια, τα νοσοκομεία και από τα Δικαστήρια της χώρας γιατί τους ενοχλεί η παρουσία Του, τους ενοχλεί η δίκαιη ματιά Του.

        Και ενώ κάποια μειοψηφία των κυβερνώντων φρέσκων καρεκλοκενταύρων,  δέχονται, ή και παροτρύνουν την δημιουργία τζαμιών και μουσουλμανικών τεμενών παραχωρώντας γη ή και χρηματοδοτώντας την ανέγερση τους, από την άλλη υποκινούν ή επιτρέπουν να λοιδορείται η Εκκλησία  του Χριστού μας και να παραγκωνίζεται, αφού χάσαμε πια την δύναμη και την λάμψη που μας έδινε ο Χριστός στην ζωή μας, αφού αδειάσαμε τις εκκλησιές και τα κατηχητικά Του, δεν πάμε να εκκλησιαστούμε την Κυριακή όταν γλυκά χτυπά η καμπάνα της, ίσως για να πάμε να ψωνίσουμε αργότερα στα ανοιχτά, βάσει νόμου παρακαλώ, μαγαζιά της περιοχής μας την Κυριακή, ούτε οδηγούμε τα παιδιά μας στην ασφαλή αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού μας, 

όπου μπορεί ο νέος να αναπαυθεί και να γνωρίσει την καλοσύνη και την αγάπη για να βγει αργότερα στην κοινωνία, υγιής και χρήσιμος στον συνάνθρωπο του, και αν χρειαστεί, να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στο κακό και το άδικο. 

     Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να αναγκάσουμε τον Χριστό να φύγει και από την Ελλάδα, να μας εγκαταλείψει όπως έφυγε και από αλλού, που νόμισαν οι ανόητοι αυτοί λαοί πως δεν τον χρειάζονται άλλο και τώρα κοντεύει να καταστραφεί ο κόσμος τους από την αποκοτιά τους, συμπαρασύροντας μας όλους και εδραιώνοντας ουσιαστικά την εξουσία του μισάνθρωπου διαβόλου στην παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων που οδηγούμαστε έχοντας "ακυρώσει" τον Χριστό της αγάπης.

          Όμως η ιστοσελίδα της Ενορίας μας, με το κυριακάτικο άρθρο της σήμερα, παρότι σχολιάζει και λέει ευθαρσώς την γνώμη της για τα τεκταινόμενα και τις αστοχίες των κάθε λογής υπευθύνων,  δεν θα χρησιμεύσει για προπαγάνδα καμιάς πολιτικής φιλοσοφίας και ιδεολογήματος, αφού είναι πάνω και έξω από αυτά, αλλά με αφορμή το ευαγγέλιο της Κυριακής αυτής της 1ης Ιουλίου 2018, που θα ακουστεί από τα χείλη των ιερέων όλης της Ορθόδοξης χριστιανοσύνης, θα αναλύσουμε όσο μπορούμε τα λόγια του Χριστού μας, όπως μας τα μεταφέρει ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος, για να αναδείξουμε τα νοήματα από την ιστορία που κρύβεται σε αυτά και ίσως να επαναλαμβάνονται ακόμα και στις μέρες μας.  

     Και πράγματι, η ιστορία αυτή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου  επαναλήφθηκε αναρίθμητες φορές μέσα στην πορεία της. Την στάση αυτή την υιοθέτησαν και συνεχίζουν να υιοθετούν ένα πλήθος ανθρώπων. Για τι ακριβώς πρόκειται; Για την απαίτηση του ανθρώπου να φύγει ο Θεός από την ζωή του. Για την προσπάθεια που πολλοί καταβάλλουν, μερικοί με τρόπο μάλιστα μανιασμένο, να κόψουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον ουρανό. 

     Οι Γεργεσηνοί πληροφορήθηκαν το μέγα θαύμα που έκανε ο Χριστός. Είδαν την θαυμαστή μεταβολή των δύο δαιμονιζομένων. Όμως, όντας άπιστοι και αναίσθητοι, δεν συγκινήθηκαν, δεν πίστεψαν. Αντίθετα ήρθαν και όλοι μαζί ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει από τα σύνορά τους.

     Όταν οι άνθρωποι ζουν άτακτη ζωή, που προσκρούει στο θέλημα και το νόμο του Θεού, αισθάνονται απέχθεια για τη ζωή της αγιότητας. Δεν την θέλουν για τον εαυτό τους, αλλά προσπαθούν απεγνωσμένα να την διώξουν και από τους οικείους τους, γιατί η ύπαρξη της κατά Θεώ ζωής έρχεται αντιμέτωπη με την συνείδηση τους. Αλλά εκτός από αυτό αρνούνται ακόμη και τον ίδιο τον Θεό, την παρουσία Του, την αγάπη, την ευλογία Του στη ζωή τους.

     Και η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται. Και χθες και σήμερα και θα συνεχιστεί όσο εμείς το επιτρέπουμε κλείνοντας τα αυτιά μας στον Λόγο Του. Πολλοί ζητούμε να φύγει ο Χριστός από κοντά μας. Δεν τον θέλουμε. Δεν ανεχόμαστε την Θεία παρουσία Του. Δεν αποδεχόμαστε το Ευαγγέλιό Του. Δεν τον δεχόμαστε ως κύριο του κόσμου και της ιστορίας. 

      Αφαιρούμε κάθε ίχνος Του, πρώτα, όπως αναφέραμε και πρίν, από τα σχολειά των παιδιών μας και από τα δημόσια κτίρια, κατεβάζοντας τις εικόνες Του, απαγορεύοντας ή δαιμονοποιόντας την διδασκαλία των θρησκευτικών στην εκπαίδευση.

Μετά, από την σημαία του Έθνους μας αφαιρούμε τον Σταυρό του μαρτυρίου Του. Πρόσφατα κάποιοι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου μας αναρωτιόταν γιατί να υπάρχει και το όνομα της Αγίας Τριάδος στο Σύνταγμα της χώρας μας, 

ενώ δεν τους αρέσει πια η Εκκλησία να συμβαδίζει και να συνεργάζεται με το Ελληνικό κράτος αλλά να διαχωριστεί από αυτό γιατί βλέπετε τους εμποδίζει στα περίεργα σχέδια που οργανώνουν. Ακόμα ψηφίζουμε να ζούμε με σύμφωνα συμβίωσης και πολιτικούς γάμους μεταξύ μας, αρεσκόμαστε στο να κάνουμε παρδαλές και κραυγαλέες παρελάσεις μέσα στις πόλεις μας, επιδεικνύοντας δημόσια την διαφορετικότητα της σεξουαλικότητας μας, λες και αυτό πρέπει να αφορά το σύμπαν όλο, ενώ παράλληλα δαιμονοποιούμε τις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις κατά τις εθνικές μας επετείους, αποφεύγουμε να βαπτίσουμε τα μωρά μας και όταν το κάνουμε είναι για εμάς μια κοινωνική εκδήλωση και όχι ένα Μυστήριο της Εκκλησίας μας, φιμώνουμε ή υβρίζουμε τους Λειτουργούς στις εκκλησιές Του, χλευάζουμε τους πιστούς σε Αυτόν. Ας δούμε και τι άλλο κάνουμε:

         Πολλοί, κατ’ αρχάς, διώχνουμε τον Χριστό από την καρδιά μας, αν και ο Κύριος συνιστά: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου…» (Μάρκ. 12,30). Κι εμείς; 

Εμείς προσφέρουμε αλλού την καρδιά μας. Αντί να την φυλάξουμε καθαρή την αφήνουμε να υποδουλώνεται σε ποικίλα πάθη, πάθη σκοτεινά και ανομολόγητα πολλές φορές. Γινόμαστε φιλόχρυσοι παρά φιλόχριστοι. Φιλόσαρκοι παρά φιλόθεοι. Φιλόδοξοι παρά ταπεινοί. Έτσι ο Χριστός φεύγει από την καρδιά μας. Δεν τον θέλουμε. Τον αγνοούμε ή και τον διώχνουμε.

        Μετά διώχνουμε τον Χριστό από την οικογένειά μας. Ας είμαστε Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Συχνά ο Χριστός είναι ο μεγάλος απών από την οικογένειά μας. Δεν τον καλέσαμε ποτέ να έρθει ανάμεσά μας και να μας φωτίσει. 

Στα σπίτια μας δεν υπάρχει εικονοστάσι, δεν καίει κανδήλι, δεν ανάβει θυμιατό, δεν ακούγεται προσευχή, καθόμαστε στο τραπέζι χωρίς να ζητήσουμε την ευλογία Του, κοιμόμαστε το βράδυ και ξυπνάμε το πρωΐ χωρίς Σταυρό. Πού χρόνος για όλα αυτά; Μας τον απορρόφησε η βιοτή και η καθημερινότητα μας, η τηλεόραση και η ξέφρενη διασκέδαση. 

      Εξόριστος και εξοστρακισμένος όμως από την οικογένειά μας ο Χριστός και την Κυριακή. Θα κοιμηθούμε μέχρι το μεσημέρι, γιατί γυρίσαμε χαράματα από την διασκέδαση, θα πάμε εκδρομή, θα φύγουμε για το εξοχικό, θα πιάσουμε τις παραλίες. 

Και ακόμα χειρότερα, θα στεναχωρηθούμε όταν χτυπήσει η καμπάνα της εκκλησιάς μας για να μας καλέσει στην Θεία Λειτουργία, γιατί ο ήχος της θα μας χαλάσει τον ύπνο, ίσως πάμε και για ψώνια, μιας και η αγορά την Κυριακή θα είναι ανοιχτή, και με νόμο πλέον καθ' όλην την διάρκεια του χρόνου, ενώ οι εκκλησιαστικοί ύμνοι από την δοξολογία μας στον Θεό, που γλυκά θα ακουστούν από τα μεγάφωνα του Ναού, θα έρχονται αντιμέτωποι με την συνείδηση μας και το χρέος που βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως έχουμε απέναντι στον Θεό, και τότε αναστατωμένοι θα ζητήσουμε από τον ιερέα ή τους επιτρόπους, ή και από την αστυνομία ακόμα, για να σταματήσει πια αυτός ο έλεγχος της συνείδησης μας, για να φιμώσουμε την Εκκλησία, που πάντα θα μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας.

       Ακόμη, διώχνουμε τον Χριστό και από την εργασία μας. Πώς; Με τον τρόπο που εργαζόμαστε. Όταν αδικούμε και εκμεταλλευόμαστε τον εργαζόμενο, όταν υποκρύπτουμε τα οικονομικά μας μεγέθη από την πολιτεία, βλέποντας παράλληλα και το ίδιο το κράτος να μας αδικεί παράφορα και να μας θεωρεί ως εχθρούς του, όταν εξαπατούμε και εμπαίζουμε τον εργοδότη, όταν κλέβουμε και ξεγελούμε τον πελάτη, όταν…, όταν… Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, Τον αρνούμαστε στην πράξη. Τον ανασταυρώνουμε και πάλι, όπως γράφει ο Απόστολος  Παύλος.(Εβρ. 6,6).

       Έστω και αν σε κάποια γωνιά του τοίχου βρίσκεται κρεμασμένη η εικόνα Του. Έστω και αν σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης ή βαθιά σε κάποιο συρτάρι βρίσκεται καταχωνιασμένο το Ευαγγέλιο. Στην ουσία ο Χριστός είναι απών. Και είναι απών διότι τον διώξαμε εμείς οι ίδιοι, αφού δεν τον γνωρίσαμε, δεν τον διδάξαμε στα παιδιά μας, αφού δεν τα οδηγήσαμε ποτέ στο κατηχητικό το Σάββατο για να μάθουν πως να τον αγαπούν και την Κυριακή δεν τα πήραμε από το χέρι για να τα πάμε στην εκκλησία να κοινωνήσουν το Σώμα και το Αίμα Του, αφού δεν αφήνουμε την γιαγιά και τον παππού να τους μιλήσει για τον Χριστό.

     Αγαπητοί αναγνώστες της ιστοσελίδας του Ναού μας, διαδικτυακοί και προσωπικοί φίλοι της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης , στους Ανθόκηπους της Νέας Ευκαρπίας, ο Χριστός παρ’ όλα αυτά που του κάνουμε, παρ’ όλα τα προσβλητικά λόγια για την Εκκλησία Του, τις απίστευτες πράξεις μας, την σκληροκαρδία μας, 

τον υπέρμετρο εγωισμό και τα αχαλίνωτα πάθη μας, δεν φεύγει από κοντά μας, ο Χριστός έρχεται πάλι και μας χτυπά την πόρτα ζητώντας να του ανοίξουμε, ζητώντας να τον δεχθούμε για να μαλακώσει τις καρδιές μας και να οδηγήσει τις ψυχές μας στον ουρανό που μας ανήκει.

      Ας αφουγκραστούμε και ας ενστερνιστούμε την διδασκαλία του  Χριστού μας, ας ακούσουμε την γλυκιά φωνή Του και ας του ανοίξουμε διάπλατα την πόρτα μας, ας  τον κάνουμε ένοικο...ή καλύτερα ιδιοκτήτη  της καρδιάς μας και κυβερνήτη της ζωής μας, ας τρέξουμε στην εκκλησία της Ενορίας μας και ας τον παρακαλέσουμε, όχι να φύγει από την πόλη μας, όπως έκαναν οι άκαρδοι Γεργεσηνοί του Ευαγγελίου, αλλά να μείνει και να ριζώσει στον τόπο μας, προστασία και ευλογία σε εμάς και στα παιδιά μας.

Καλώς να ορίσει 

και να μείνει για πάντα μαζί μας!!!

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης

"Κυριακή 1η Ιουλίου 2018"

Το Ευαγγέλιο 

της Κυριακής Ε΄ Ματθαίου

(Μτθ. η´28 - θ´ 1)

Πρωτότυπο κείμενο:

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ῾Υπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Νεοελληνική απόδοση:

Εκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γεργεσηνῶν, τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ τὰ μνήματα, τόσο φοβεροί, ποὺ κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ περάσει ἀπὸ κεῖνο τὸν δρόμο. Καὶ μὲ κραυγὲς τοῦ ἔλεγαν· «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ᾿ ἐμᾶς, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ῏Ηρθες ἐδῶ νὰ μᾶς βασανίσεις πρὶν τὴν ὥρα μας;» Μακριὰ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔβοσκε ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Καὶ οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν λέγοντας· «῍Αν εἶναι νὰ μᾶς διώξεις, ἄφησέ μας νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι τῶν χοίρων». Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε· «Πηγαίνετε». Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά. Οἱ βοσκοὶ ἔφυγαν, πῆγαν στὴν πόλη καὶ ἀνάγγειλαν ὅλα τὰ συμβάντα καὶ ὅ,τι ἔγινε μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Βγῆκε τότε ὅλη ἡ πόλη νὰ συναντήσει τὸν ᾿Ιησοῦ, κι ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του.

Ο Απόστολος 

της Κυριακής Ε΄ Ματθαίου

(Προς Ρωμαίους ι´ 1-10) 

Πρωτότυπο κέμενο:

Αδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ᾿Αγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς»· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· «Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ «τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ᾿Αλλὰ τί λέγει; «᾿Εγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ῞Οτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα:

Αδελφοί, ἡ σφοδρή ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ δέησή μου στὸν Θεὸ εἶναι νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ᾿Ιουδαῖοι στὴ σωτηρία. Μπορῶ νὰ σᾶς βεβαιώσω πὼς ἔχουν ζῆλο Θεοῦ, ἀλλὰ χωρὶς τὴ σωστὴ γνώση. Γι’ αὐτό, στὴν πράξη ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς πὼς μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δικαιώσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ δικαιωθοῦν μὲ τὰ ἔργα τους. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς δὲν ἀποδέχτηκαν τὴ δικαίωση ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς μέσω τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ τέλος τοῦ νόμου, ἀφοῦ ἐκπληρώνει τὸν σκοπό του, δίνοντας τὴ σωτηρία σ’ ὅποιον πιστεύει. ῾Ο Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν νόμο, ὅτι ὅποιος πράττει σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ νόμου, θὰ βρεῖ σ’ αὐτὲς τὴ ζωή. Γιὰ τὴ δικαίωση ὅμως ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη, λέει· Μὴν ἀναρωτηθεῖς, ποιὸς μπορεῖ ν’ ἀνέβει στὸν οὐρανό; γιὰ νὰ κατεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστό. Οὔτε νὰ πεῖς, ποιὸς μπορεῖ νὰ κατεβεῖ στὸν ἅδη; γιὰ ν’ ἀνεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς. ᾿Αλλὰ τί λέει; Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου, καὶ ἐννοεῖ τὸν λόγο τῆς πίστεως ποὺ κηρύττουμε. ῍Αν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου πὼς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου πὼς ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ βρεῖς τὴ σωτηρία. Πραγματικά, ὅποιος πιστεύει μὲ τὴν καρδιά του ὁδηγεῖται στὴ δικαίωση, κι ὅποιος ὁμολογεῖ μὲ τὸ στόμα ὁδηγεῖται στὴ σωτηρία.