ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ΛΟΥΚΑ "ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ" (Λουκά, ιη΄ 10-14) & ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ, ΕΜΜΕΛΕΙΑΣ, ΝΟΝΑΣ & ΑΝΘΟΥΣΑΣ.

Άρχεται το Τριώδιον

Είδησις: Την Τετάρτην και την Παρασκευήν της παρούσης εβδομάδος,

 ή τις και "προφωνήσιμος" καλείται, "και δια κρέατος ακινδύνως καταλύομεν" 

(Θεόδωρος Βαλσαμών, Πατριάρχης Αντιοχείας & νομικός Εκκλησιαστικού Δικαίου)

     

"...ο εις Φαρισαίος

 και ο έτερος Τελώνης..."

     Μὲ τὴν Κυριακή της 5ης Φεβρουαρίου 2017, αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι της ιστοσελίδας μας, φέτος ἐγκαινιάζεται γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἡ λεγομένη περίοδος τοῦ Τριωδίου ἢ ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀπὸ σήμερα ἀρχίζουν οἱ κινητὲς γιορτὲς πρὶν ἀπὸ τό Πάσχα. Ἡ περίοδος αὐτή, ἡ ὁποῖα κλείνει μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, δημιουργεῖ μὲ ὅσα ψάλλονται καὶ τελοῦνται στοὺς ἱεροὺς Ναούς μεγάλες καὶ ἱερὲς συγκινήσεις καλώντας συγχρόνως τοὺς πιστοὺς σὲ  πνευματικὸ ἀγῶνα. Ἔτσι μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ  του Φαρισαίου, ποὺ θα ἀκουστεί αυτήν την Κυριακή από τους ιερείς μας στις εκκλησιές όλης της οικουμένης, όπου υπάρχει Ορθοδοξία, διδασκόμαστε γιὰ τό κακὸ ποὺ προκαλεῖ  στὸν ἄνθρωπο ἡ ὑπερηφάνεια καὶ παράλληλα γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς πραγματικῆς προσευχῆς καὶ τῆς ταπείνωσης.

        Οἱ δύο ἄνθρωποι ποὺ ἀνέβηκαν στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, σύμφωνα μὲ τήν εὐαγγελικὴ ἀφήγηση, ξεκίνησαν ὁ καθένας ἀπὸ μιὰ διαφορετικὴ αἰτία. Καὶ αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμή. Ὁ μὲν Φαρισαῖος πῆγε  στὸ Ναό, διότι ἦταν δημόσιος τόπος λατρείας, πιὸ δημόσιος ἀπὸ τὶς γωνιὲς καὶ τοὺς δρόμους τῆς πόλης. Ἐκεῖ θὰ τὸν ἔβλεπαν περισσότεροι ἄνθρωποι, θὰ ἐπικροτοῦσαν τὴν εὐλάβεια του καὶ  ἔτσι  θὰ ἱκανοποιοῦνταν ὁ ἐγωισμὸς του. Ὁ δὲ Τελώνης πῆγε στὸ Ἱερὸ, ὄχι μόνο διότι ἦταν τόπος καθορισμένος γιὰ κοινὴ λατρεία, σὰν οἶκος προσευχῆς, ἀλλά καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη σοβαρὸ λόγο: ἤθελε νὰ βρῆ παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση στὴ συνείδησή του, ἡ ὁποῖα τὸν βασάνιζε ἀκριβῶς ἐπειδὴ αἰσθανόταν ὅτι ἦταν ἁμαρτωλός.

      Ἡ προσευχὴ τὴν ὁποῖα κάνουν καὶ οἱ δύο πρὸς τὸν Θεὸ, εἶναι ἡ νοερὰ, ἡ ἀτομικὴ προσευχή. Ὅμως αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Φαρισαῖος δὲν εἶναι κἂν προσευχή, ἀλλὰ εἶναι ἐπίδειξη τῶν προσόντων ποὺ πίστευε ὅτι εἶχε: «οὐκ εἰμι ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». Δηλαδὴ, οὔτε λίγο οὔτε πολὺ, ἦταν σὰν νὰ ἀνάγκαζε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀνταμείψει γιὰ τὶς ἀρετές του.  «Νηστεύω δύο φόρες τήν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸ Ναὸ τό δέκατο ἀπὸ τά εἰσοδήματα μου», συνεχίζει να βροντοφωνάζει μέσα στον ναό για να τον ακούσουν, απαριθμώντας τις αρετές που νόμιζε ότι κατείχε. Ὁ Τελώνης ἀντίθετα, συντετριμμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, φωνάζει μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του: «Θεέ μου, συγχώρεσε με τόν ἁμαρτωλό».

       Ἡ στάση τοῦ Φαρισαίου εἶναι προκλητικὴ, κάτι ποὺ συμβαίνει μὲ ὅλους ἐκείνους τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν πωρωμένη τήν συνείδησή τους. Στέκονται καὶ αὐτοί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπερήφανοι σὰν νὰ εἶναι ἀναμάρτητοι. Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ ζητήσουν τό ἔλεος Του, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ,  ἀντὶ νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὶς δωρεὲς καὶ τὶς χαρὲς ποὺ τοὺς παρέχει, δικαιώνουν τὸν ἑαυτό τους γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους: «Δὲν σκότωσα…» λένε οἱ περισσότεροι.  Πράγματι, ἴσως νὰ μὴν ἀφαίρεσαν τὴ ζωὴ κάποιου συνανθρώπου τους, ὅμως φόνος εἶναι καὶ ἡ συκοφαντία καὶ ὅ,τι δήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ βλάψει τήν προσωπικότητα καὶ τό ἦθος τοῦ ἀδελφοῦ  τους. Ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς καὶ ἡ δηλητηρίαση τῶν συνειδήσεων, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τήν συκοφαντία, εἶναι ἐξ ἴσου μεγάλες ἁμαρτίες, ἐπειδὴ καὶ τὰ δύο εἶναι ἔργα τοῦ διαβόλου.

      Ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ τὸ κακὸ ποὺ τοῦ συνέβαινε. Ὁ ἐγωϊσμὸς τύφλωσε τά μάτια τῆς ψυχῆς του  καὶ δὲν ἔβλεπε τόν δρόμο ποὺ θὰ τόν ὁδηγοῦσε στὴ  σωτηρία του. Ἀντίθετα ὁ Τελώνης, μὲ τήν ταπείνωση καὶ μὲ τήν  συναίσθηση ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς, σώθηκε. Ἡ στάση αὐτὴ μᾶς διδάσκει πὼς πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε τόν πνευματικὸ μας ἀγῶνα μὲ ταπεινοφροσύνη, ἐπειδὴ αὐτή εἶναι ποὺ τελειοποιεῖ  τούς ἀνθρώπους καὶ ἀνακηρύσσει τοὺς ἁγίους. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος τήν ὀνομάζει «μείζονα τῶν ἀρετῶν» καὶ σὲ ἕνα του βιβλίο γράφει: «Ἂν μὲ ρωτήσεις τὶ εἶναι πρῶτο στὸ χριστιανισμὸ  θὰ ἀπαντήσω: Ἡ ταπεινοφροσύνη. Τὶ δεύτερο; Ἡ  ταπεινοφροσύνη. Τὶ τρίτο; Ἡ  ταπεινοφροσύνη, διότι χωρὶς αὐτὴν καὶ ἡ  πιὸ μεγάλη ἀρετὴ καταντᾶ κακία».

      Ἀνέβηκαν καὶ οἱ δύο στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ὁ  Φαρισαῖος  δὲν κατάφερε νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν Θεό, διότι ἡ   ἀλαζονεία του δὲν τὸν ἄφηνε νὰ προσευχηθῆ μέ εἰλικρίνεια. Ὅμως ὁ Τελώνης, μὲ τὴν ψυχικὴ του συντριβὴ, κατάφερε ὥστε ἡ προσευχή του νὰ φθάσει στὸ θρόνο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ φύγει ἀπό τόν Ναὸ γιὰ τὸ σπίτι του «δικαιωμένος». Γι” αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος  Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς λέει πὼς ἡ εἰλικρινὴς προσευχὴ   «ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀφοῦ ξεπεράσει ἀκόμη καὶ κάθε τὶ τὸ ἐπουράνιο, κάθε θεωρητικὴ σκέψη περὶ Θεοῦ, τὸν φέρνει μπροστὰ  σ’ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι πάνω ἀπ” ὅλα». Εἶναι δηλαδὴ ἡ προσευχή ἀνέβασμα, συνάντησις μὲ τὸν Θεὸ καὶ παράστασις μπροστὰ Του.

    Γιατὶ ὅμως χρειάζεται ἡ προσευχή, αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀνάβαση στὸν οὐρανὸ, προκειμένου νὰ συναντήσουμε τὸ Θεό; Μήπως ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πανταχοῦ παρὼν; Δὲν εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος «ἐν αὐτῷ ζῷμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν;» Σίγουρα καὶ εἶναι πανταχοῦ παρών, ὅμως σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ  οὐρανὸς εἶναι ὁ χῶρος τῆς κατοικίας τοῦ Θεοῦ. «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» λέμε στὴν Κυριακὴ προσευχή, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται μακριὰ μας, στὸν οὐρανό, ἀλλὰ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς μὲ τὸν νοῦ μας καὶ τήν καρδιὰ μας εἴμαστε ἀπομακρυσμένοι ἀπ’ αὐτόν, διότι ἔχουμε στραμμένη τὴν προσοχή μας στὰ γήϊνα καὶ πρόσκαιρα.

     Τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα λοιπόν αγαπημένοι φίλοι μας διαδικτυακοί και μή, που θα ακούσουμε αύριο την Κυριακή της 5ης Φεβρουαρίου του 2017, μᾶς δείχνει τὸν δρόμο τῆς νίκης γιὰ τὰ  πάθη  μας  ποὺ προέρχονται ἀπὸ τήν ὑπερηφάνεια. Ἡ  δὲ Ἐκκλησία,  σὰν καλὴ παιδαγωγός, τώρα ποὺ ἀρχίζει τό Τριώδιο, μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη μᾶς ὁδηγεῖ γιὰ νὰ φθάσουμε στὶς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα πνευματικὰ καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι ὥστε νὰ δεχθοῦμε τὸν ἀναστημένο Κύριο. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἕναν ὕπουλο ἐχθρὸ, τὴν ἁμαρτία, καὶ πρέπει σιγὰ – σιγὰ νὰ ἐνισχυθοῦμε μὲ ἐκεῖνα τά πνευματικὰ ἐφόδια ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε προτοῦ αὐτὴ μᾶς καταβάλει καὶ μᾶς νικήσει.

       Ἀγαπητοὶ μας αναγνώστες, ἕνα ἰδιόμελο τοῦ Τριωδίου τοῦ ἑσπερινοῦ μᾶς λέει χαρακτηριστικὰ: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς ἀδελφοί. Ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται,  ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες  ‘‘ Ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς’’». Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ταπείνωση οἱ ἥρωες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἅγιοι, κερδίσαν τὸν Παράδεισο. Γι” αὐτὸ κι ἐμεῖς ἂς προσευχόμαστε σωστὰ καὶ ἄς μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ ὅτι αὐτὸς ποὺ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του ταπεινώνεται. 

Ἂς ταπεινωθοῦμε μπροστὰ στὸν Θεό μὲ εἰλικρίνεια καὶ πίστη, ἂς νηστέψουμε ὅπως πρέπει καὶ μέ κατάνυξη νὰ παρακαλέσουμε ὥστε «ὁ  Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήση τοὺς ἁμαρτωλοὺς» καὶ ἔτσι δικαιωμένοι ἀπὸ Αὐτὸν νὰ κληρονομήσουμε τὴν Οὐράνια Βασιλεία Του.  

      Όμως η Εκκλησία μας αυτήν την Κυριακή, που εκτός από Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου είναι και η Κυριακή μετά την εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας, θα τιμήσει και τις Αγίες μητέρες των Τριών Ιεραρχών, την Εμμέλεια, την Νόννα και την Ανθούσα, σύμφωνα με Απόφαση της Ιεράς Συνόδου, όπου μετά την εορτή της Υπαπαντής, την 2α Φεβρουαρίου, που έχει καθοριστεί από την Εκκλησία μας να εορτάζεται"η μέρα της μητέρας" (και όχι την 1^η Κυριακή του Μαΐου), στο πρόσωπο της Παναγίας Μάνας του Χριστού μας, που "σαραντίζει" και εισοδεύει με δώρα τον Θεάνθρωπο Υιό της στον Ναό και στον Αρχιερέα Συμεών, 

την Κυριακή αυτή να εορτάζουν και τρεις αξιόλογες μητέρες Αγίες, που γαλούχησαν και ανέθρεψαν τους Τρεις Φωστήρες της Ορθοδοξίας μας, τον Μέγα Βασίλειο,  τον Θεολόγο Γρηγόριο και τον Χρυσόστομο Ιωάννη.

      Τον Τελώνη να έχουμε ως υπόδειγμα, και στην συμπεριφορά του να γίνουμε μιμητές, ξεχνώντας τον φαφλατά και επιδειξία Φαρισαίο που νομίζει πως προσεύχεται, ευχαριστώντας μόνο το εγώ του, αλλά και όλες εσείς οι μανάδες των νέων ελληνόπουλων, ως παράδειγμα μίμησης, την Εμμέλεια, την Νόννα και την Ανθούσα να έχετε στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, με σκοπό την ανατροφή των επόμενων "τριών Ιεραρχών", που έχει ανάγκη η Εκκλησία και η Πατρίδα μας.

      Μιας και αν δεν το γνωρίζετε ή δεν το πολυσκέπτεστε σας το λέω ευθέως: Οι καλοί και μορφωμένοι ιερείς, οι  ενάρετοι Αρχιερείς, οι ευλαβείς μοναχοί και μοναχές μας, 

οι καλοσυνάτοι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι όμορφοι και χαριτωμένοι κατηχητές και κατηχήτριες, οι ευαίσθητοι και καλοί Δήμαρχοι, οι τίμιοι Υπουργοί και αληθινοί Πρωθυπουργοί που θα σέβονται το λαό που κυβερνούν, θα βγουν από τα σπίτια σας, το φίλτρο της αγάπης σας, τις νουθεσίες και τον χρόνο που ασχοληθήκατε για την ανατροφή τους, από τις βάσεις και τα θεμέλια που τους βάλατε, από την συμπεριφορά που τους επιδείξατε με την ζωή σας κοντά τους όλα αυτά τα χρόνια της ανατροφής τους. 

       Και αν ήμαστε όλοι εμείς, αγαπητοί μας αναγνώστες, ικανοποιημένοι από τον εαυτό σας για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, τότε έτσι δεν πρέπει να νοιώθουμε και για την ηγεσία της χώρας μας, τους Άρχοντες που επιλέξαμε ως κυβερνήτες της ζωής μας, αφού οι άνθρωποι αυτοί κατάγονται από τις δικές μας ελληνικές οικογένειες και πρέπει να έχουν ως σημαία το συμφέρον της Ελλάδος και πατρίδας τους;  

"Το καρναβάλι και ο Χριστιανισμός"

     Όμως στην αρχή του άρθρου μας, αναφερθήκαμε και στην εκκλησιαστική περίοδο που εισερχόμαστε φέτος από την Κυριακή της 5ης Φεβρουαρίου 2017, το λεγόμενο Τριώδιο, που περιέχει τέσσερις Κυριακές, του Τελώνου και του Φαρισαίου, την Κυριακή του Ασώτου, της Απόκρεω και της Τυρινής, για να έρθει η Καθαρά Δευτέρα και να εισέλθουμε αμέσως μετά στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

         Η λέξη Τριώδιο προέρχεται από το ομώνυμο λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας, που οι ύμνοι του αποτελούνται από τρείς μόνο ωδές και είναι μια λέξη και μια περίοδος του χρόνου αφόρητα παρεξηγημένη από όλους μας, αφού από την παιδική ηλικία μας ακόμα, κάποιοι επιτήδειοι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και χαλιναγώγησης της αδύναμης θελήσεως μας, άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερες ηθικές και πνευματικές αναστολές, ορμώμενοι από οικονομικά και όχι μόνο συμφέροντα, έχουν φροντίσει μέσα στο μυαλό μας να φαντάζει η περίοδος αυτή ως την απαρχή του ξέφρενου γλεντιού, της μεταμφίεσης και του καρναβαλιού.

 Ετυμολογικά, Αποκριά, σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, ή  Carnaval κατά την λατινική διάλεκτο, σημαίνει αποχή από το κρέας, μα για κάποιους, ίσως τους περισσοτέρους από εμάς, όταν ακούμε αυτές τις λέξεις το μυαλό μας να πηγαίνει αλλού, ίσως στην Πάτρα και σε αυτούς με περισσότερη φαντασία στην Βραζιλία, σημαίνει  να κρυφτούμε πίσω από μια μάσκα και να γίνουμε υλιστές και καταναλωτές των προϊόντων που μας διαφημίζουν. Αυτό όμως αδελφοί, δεν ισχύει. Δεν έπρεπε να ισχύει ούτε στο παρελθόν μας και επ’ ουδενί, δεν πρέπει να ισχύει και για το μέλλον, τόσο το δικό μας, αλλά και για αυτό των παιδιών μας, ενώ πρέπει να εξαλειφθεί τελείως από την ελληνική λαϊκή παράδοση ή τουλάχιστον να μην μπλέκεται με την εκκλησιαστική παράδοση.

    Τριώδιο για τον χριστιανό είναι η περίοδος της προετοιμασίας του για μια σημαντική αποστολή, τον εξαγνισμό του και τον καθαρισμό του από κάθε τι μιαρό που τον βαραίνει, έτσι ώστε να φθάσει στο Θείο Πάθος, στην Σταύρωση και στην Ανάσταση του Κυρίου, αγνός και δυνατός, αντάξιος της Θυσίας που διεπράχθη για την σωτηρία του.

    Σας παρακαλώ πολύ, γονείς, αυτά να μεταφέρεται στα παιδιά σας στα σπίτια τους, δάσκαλοι και κατηχητές, αυτά να μαθαίνουν οι μαθητές σας στα σχολειά τους, 

ιερείς σας παρακαλώ στις εκκλησιές σας, με αυτά να μάθουν οι ενορίτες σας να πορεύονται στην ζωή τους και όλα τα άλλα, καινοτόμες ιδέες και νεοτερισμούς, καινούργια και περίεργα έθιμα που δεν συνάδουν με την ελληνορθόδοξη παράδοση, τα οποία τελευταία με το ζόρι προσπαθούν να περάσουν στην ζωή μας και που μπορεί να φαντάζουν για όλους εμάς ειδυλλιακά και κραυγαλέα, μπορεί να μας φαντάζουν ακόμα και χαριτωμένα, αυτά να τα αφαιρέσουμε σιγά-σιγά από την καθημερινότητα της περιόδου του Τριωδίου και να προσθέσουμε την «πραγματικότητα» του Χριστού μας, την ομορφιά και την ζεστασιά της Εκκλησίας Του.   

        Καλό Τριώδιο σε όλους σας!!!

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης