ΟΙ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥΣ...

Δεν έχουμε χώρο για σένα Χριστέ μου...

Χριστούγεννα ξανά. Χριστούγεννα όμως χωρίς Χριστό. Τι ειρωνεία Θεέ μου; Μάλιστα, καταφέραμε να βγάλουμε το Χριστό όχι μόνο απ’ τα Χριστούγεννα μα και απ’ τη ζωή μας. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά ο άνθρωπος έχει γεμίσει μέσα του με κακία και δεν άφησε χώρο για τίποτε άλλο.

Ο άνθρωπος κοιτάζει μονάχα τον εαυτό του, εγωιστικά, αλαζονικά. Έγινε ομφαλοσκόπος για να ψάχνει τώρα να βρει τις αιτίες που είναι δυστυχισμένος. Τις αιτίες που το νόημα πια δεν υπάρχει στη ζωή του. «Ήταν φώτα, χίλια φώτα μα δεν ήτανε το φως» επισημάνει ο ποιητής. Και στους στίχους αυτούς κρύβεται η μεγάλη αλήθεια Σου. Πράγματι, είναι πολλά τα φώτα που αναβοσβήνουν και τραβούν βλέμματα και εντυπώσεις. Είναι πολλά μα ψεύτικα.

Και δυστυχώς είναι αέναη η προσπάθεια να γεμίσεις το άδειο μέσα σου με ευτυχία που προσφέρουν τα υλικά αγαθά. Είναι μάταιο να ψάχνεις την αληθινή ευτυχία μακριά από το Χριστό. Και μεγαλύτεροι υπέρμαχοι αυτού, είναι εκείνοι που προσπάθησαν και δεν τα κατάφεραν. Είναι εκείνοι που «ανίκητοι» δήθεν χωρίς κανένα φόβο μπορούσαν να ισχυρίζονται πως μόνοι τους κατάφεραν τα πάντα, πως μόνοι τους πέτυχαν. Κοίταξε τους τώρα ηττημένοι ψάχνουν να βρουν την ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ για να προσκυνήσουν και αυτοί ότι πιο μεγάλο, ότι πιο αληθινό υπήρξε ποτέ στη Γη μας.

Δεν έχουμε χώρο για σένα Χριστέ. Εσύ δεν ταιριάζεις με τα θέλω μας. Εσύ δεν κάνεις ομοιοκαταληξία με τις αμαρτίες μας. Εσύ έρχεσαι πάλι να τα αλλάξεις όλα. Δεν ταιριάζεις γιατί μας έδειξες την ταπείνωση και εμείς προτιμήσαμε την έπαρση.

Μας ζήτησες την υπακοή και εμείς διαλέξαμε το αντίθετο. Κρύωσε η καρδιά μας. Και το πιο σημαντικό. Ξεχάσαμε να αγαπάμε. Και τονίζω το «ξεχάσαμε» γιατί κάποτε ξέραμε. Ξέραμε να δίνουμε παρηγοριά στον πονεμένο, να προσφέρουμε στον αναγκεμένο, να στεκόμαστε βάλσαμο, παραμυθία και ελπίδα στον απελπισμένο. Εσύ μας έπλασες να αγαπάμε. Και τώρα διαλέξαμε τον πάτο. Τώρα δεν αγαπάμε ούτε τον εαυτό μας.

Θεέ μου, φέτος μέσα στις άγιες μέρες της γέννησής σου έλα ξανά να ζεστάνεις τις παγωμένες καρδιές μας. Έλα να μας δείξεις και πάλι το δρόμο γιατί λοξοδρομήσαμε. Άνοιξε και πάλι την αγκαλιά σου και εμείς σαν άλλοι άσωτοι γιοι θα τρέξουμε σ’ αυτήν. Και εμείς μετανιωμένοι και ταπεινωμένοι θα επαναλάβουμε τα λόγια των δύο μαθητών του που βάδιζαν προς Εμμαούς: «Κύριε μείνων μεθ’ ημών ότι προς εσπέρα εστί και κέκλικεν η ημέρα» Κύριε μείνε μαζί μας γιατί γύρω μας είναι πυκνό το σκοτάδι της κακίας και της αδικίας, γιατί νυχτωθήκαμε μακριά σου. Έλα να κάνεις φάτνη την καρδιά μας και μείνε μαζί μας παντοτινά!

«Ήταν φώτα, χίλια φώτα μα δεν ήτανε το φως»