ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ.κε΄31-46)

 «Καί πελεύσονται οτοι ες κόλασιν αώνιον
 ο δέ δίκαιοι ες ζωήν αώνιον.»
      Εμαστε τόσο πορροφημένοι και τόσο βουτηγμένοι στά πράγματα το κόσμου, στίς φροντίδες τς ζως, στε πολύ λίγο σκεπτόμαστε τι κάποτε, ταν θελήση Θεός, θά δώσουμε λόγο τν πράξεών μας. λλ’ σο καί ν λησμονομε τήν λήθεια ατή σο καί ν φαίνεται νοχλητική πολλές φορές καί θέλουμε νά τήν λησμονήσουμε, τό λάνθαστο στόμα το Κυρίου μς δίνει τήν διαβεβαίωση τι «θά λθ Υός το νθρώπου ν τ δόξ ατο» γιά νά κρίνει τίς γενεές τν νθρώπων.
       Τότε θά ἔλθει  Χριστός «μετά δυνάμεως καί δόξης πολλς» γιά νά πισφραγίσει μέ τήν δίκαιη κρίση του καί μέ τήν τελευταία καί νδοξη νέργειά του τό μυστήριο τς θείας οκονομίας. Τότε, πως λιος λιώνει τά χιόνια καί ποκαλύπτει τά σπήλαια καί τίς χαράδρες τν βουνν, τσι καί παρουσία το λίου τς δικαιοσύνης θά φωτίσει καί τά πιό κρυφά μέρη τν συνειδήσεων.
        λλοίμονο σ’ κείνους πού πέρασαν τή ζωή τους στό ψέμα καί στήν ποκρισία˙ θά ξευτελισθον στά μάτια γγέλων καί νθρώπων. Καί χαρά σ’ κείνους πού φρόντισαν νά φωτίσουν μέ τό φς τς ζως τους˙ θά πιβραβευθον γιά τήν ντιμότητα καί τήν καθαριότητά τους.
        Τό γλυκύ καί φιλάνθρωπο πρόσωπο το Χριστο θά γίνει τήν μέρα κείνη δικαιόκριτο καί παντοκρατορικό. Στήν μφάνισή Του θά συντριβον γ καί ορανός, πως μς λέγει γιος ωάννης Θεολόγος στήν ποκάλυψη: «Καί θρόνον μέγαν λευκόν καί τόν καθήμενον π’ ατ ο πό προσώπου φυγεν γ καί ορανός, καί τόπος οχ ερέθη ατος» (ποκ., κ΄ 11). Θά χήσουν ο γγελοι τίς σάλπιγγες τους καί θά σεισθον τά θεμέλια τς γς πό τήν παρουσία το Υο το νθρώπου, πού ατή τή φορά δέν θά λθ δύναμος καί ταπεινός, λλά «μετά δυνάμεως καί δόξης πολλς»
    Καί δέν θά ζητήσει  Χριστός πό τούς κρινομένους νηστεες, οτε γρυπνίες, οτε γονυκλισίες. Πάντα τατα είναι καλά καί φέλιμα, στήν ψυχή μόνον, ταν χουν όμως φετηρία καί τέλος τήν κορωνίδα τν ρετν, τήν γάπη. Χωρίς ατήν καταντον τύποι νώφελοι, πού καταπονον μέν, λλά δέν γιάζουν τόν πιστό. Δέν πορρίπτει Κύριος καμμιά ρετή. ναφέρεται μόνο στήν λεήμονα καρδιά, γιατί π’ ατήν ξαρτνται ο πόλοιπες ρετές. 
    ποιος γαπ τόν Θεό, κενος τόν λατρεύει νύκτα καί μέρα, ποφεύγει τή λατρεία παντός κτίσματος, πέχει πό τήν μαρτία, τόν δοξολογε. ποιος γαπ τόν πλησίον του προσφέρει τιμή, σέβεται τούς γονες, ποφεύγει τήν μοιχεία, τήν κλοπή, τόν φόνο, τήν ψευδομαρτυρία, οδέποτε πιθυμε ξένο πράγμα. λεήμων εναι δίκαιος καί νάρετος, δέ νελεήμων παραβάτης καί μαρτωλός. Γι’ ατό Κύριος θεσε ς κριτήριο τήν γάπη, γιατί πό τήν γάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον «….λος νόμος καί ο προφται κρέμανται».
        Μέ βάση, λοιπόν, τήν γάπη θά μς κρίν κατά τήν μέρα τς δικαίας νταποδόσεως. Σ’ κείνους πού πέδειξαν λεήμονη συμπεριφορά θά επ: «πείνασα, δίψασα, ξένος μουν, γυμνός ρρωστος, φυλακισμένος καί μέ διακονήσατε μέ γάπη. Γι’ ατό κληρονομήσατε τήν Βασιλεία το Θεο». Στούς λλους πού ζησαν γωϊστικά, κλεισμένοι ρμητικά στούς αυτούς τους καί μειναν συγκίνητοι στόν πόνο καί στήν δοκιμασία το πλησίον θά επη: «Φύγετε πό μπροστά μου καταραμένοι νθρωποι καί πηγαίνετε στό πρ τς κολάσεως˙ πείνασα, δίψασα, ξένος μουν, γυμνός, ρρωστος, φυλακισμένος καί σες δέν μο συμπαρασταθήκατε».
          Εναι δυνατόν νά σκεφθε κανείς καί νά ρωτήση: κώδικας μέ τόν ποο θά κριθομε εναι μόνον φιλανθρωπία; Σέ τίποτα δέ θά λογισθ πίστη πρός τόν ησο; Πρίν παντήσωμε στό ρώτημα, ς φέρωμε πάλι μπροστά μας τήν εκόνα τς κρίσεως. 
*Ποιός εναι τό κεντρικό πρόσωπο; Χριστός. 
*Ποιός εναι κενος πού χωρίζει τόν κόσμο σέ δύο στρατόπεδα; Χριστός. 
* στάση μας πρός ποον μς καθιστ πρόβατα ρίφια; πρός τόν Χριστό. 
Χριστός, λοιπόν, εναι κενος πού δίδει ατία στήν γάπη μας. Μακρυά καί χωρίς τόν Χριστό σωτηρία δέν πάρχει. Ατός εναι πύλη, πό τήν ποα ποιος εσέλθη σώζεται καί ερίσκει τήν νομή τς Βασιλείας τν ορανν.
      ν Χριστός, περιγράφοντας τήν μέλλουσα κρίση, ξρε περισσότερο τά γαθά ργα, τό πραξε διότι θελε νά πατάξη τήν καρπία πολλν χριστιανν καί νά μς διδάξη τι πίστη μαζί μέ τά ργα σώζουν τόν πιστό.
     μέλλουσα κρίση καί νταπόδοση εναι συνέπεια καί πόρροια τς δικαιοσύνης το Θεο, τς δικαιοσύνης κείνης ποία θά τιμωρήσει σφαλς ,τι κακό δέν πέπεσε στήν ντίληψη τν νθρώπων ,τι δέν κατόρθωσε δικαιοσύνη τν νθρώπων νά τιμωρήσ. λλ’ εναι καί παίτηση τς δικαιοσύνης το Θεο, πού θά νταμείψ τούς νθρώπους κείνους, τούς ποίους χι μόνον δέν κατόρθωσε νά νταμείψει  δικαιοσύνη τν νθρώπων, λλ’ σως καί νά δίκησε.
       Εναι πωσδήποτε τελής πονομή τς νθρώπινης δικαιοσύνης. Κατ’ ρχήν δέν πάρχουν νόμοι νθρώπινοι, τόσοι στε νά προβλέπουν τήν τιμωρία λων τν κακν. Πόσες περιπτώσεις νηθικότητος μένουν τιμώρητες πό τούς νόμους τν νθρώπων! Ποιός πατέρας τιμωρήθηκε, γιατί παραμέλησε τήν νατροφή τν παιδιν του! Καί ντιθέτως, πόσοι δίκαιοι, πόσοι ργάτες τς ρετς, πόσοι θλητές τς θικς μειναν φανες ρωες καί, ντί μοιβς, πληρώθηκαν μέ τό νόμισμα τς χαριστίας! 
        λλ’ πάρχουν καί νόμοι πού ρχονται σέ πλήρη ντίθεση μέ τήν θική το Εαγγελίου. Ο πλέον νήθικες πράξεις θεσπίζονται σέ ρισμένα τολάχιστον κράτη ς νόμιμες καί δέν τιμωρονται πομένως. λλ’ πάρχουν καί περιπτώσεις, σως μέτρητες, κατά τίς ποες μεγάλα γκλήματα παραμένουν τιμώρητα, χωρίς καμμιά δίκη, γιατί δέν κατέστη δυνατόν νά νακαλυφθον ο δράστες, λλά καί περιπτώσεις κατά τίς ποες συνελήφθησαν μέν ο δράστες, λλ’ θωώθηκαν λλείψει μαρτύρων καί νοχοποιητικν στοιχείων καί γιά διαφόρους λόγους. Καί μως, λα ατά περνον παρατήρητα σ’ ατόν τόν κόσμο. Πρέπει, ν τούτοις, νά εμαστε βέβαιοι τι δέν θά περάσουν παρατήρητα στό κριτήριο το Θεο.
    Σήμερα, Κυριακή της Απόκρεω, η Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας πενθυμίζει την δευτέρα και αδέκαστη παρουσία του  Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εμείς δεν έχουμε παρά να την ακούσουμε και  όσες καί ν εναι ο δυσκολίες τν προβλημάτων τς ζως μας, ση καί ν εναι ζάλη τν μεριμνν το βίου μας, εμείς ς φήνουμε κάποτε νά ρχεται στή σκέψη μας πραγματικότης τς κρίσεως καί τς αωνίου ζως που ακολουθεί, στε τίς σκέψεις μας, τίς ποφάσεις μας καί τίς πράξεις μας νά ρυθμίζουμε μέ τήν προοπτική τς αωνιότητος, γιά νά βρεθομε στή μερίδα, ποία θά κούσει τήν φωνή το Κυρίου:
 «Δετε ο ελογημένοι το Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν τοιμασμένην μν Βασιλείαν πό καταβολς κόσμου».
TAG