1. Γ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ...ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ!!!

«Χαίρε κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις, 

                            Χαίρε απογενώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις».

      Ο Ακάθιστος ύμνος, ή αλλιώς οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου, όπως αναφέρεται συνήθως από τους πιστούς, είναι ένα τροπάριο δοξολογικό, ένας ύμνος, ένα ποίημα για την Παναγία Θεοτόκο και Παρθένο Μαρία, μητέρα του Χριστού και Θεού και όλων μας, ενώ θα πρέπει να γνωρίζουμε πως αναφέρετε κυρίως σε δύο κορυφαία γεγονότα της ζωής και της ιστορίας του κόσμου μας.

      Το πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, μεγάλη Θεομητορική εορτή της Ορθοδοξίας, την οποία φέτος και εν όψει της εμφάνισης του κορονοϊού και της πανδημίας του σε όλην την υφήλιο, η χώρα μας, με απόφαση της Κυβέρνησης, δεν θα πανηγυρίσει και δεν θα εορτάσει καθόλου, την Τετάρτη της 25^ης Μαρτίου 2020, με τις εκκλησιές, χωρίς δοξολογίες, αλλά και στεφάνια στα μνημεία των ηρώων μας, χωρίς επιμνημόσυνες δεήσεις και χωρίς παρελάσεις, με άδειους και κλειστούς τους Ιερούς Ναούς μας, παρ' ότι συμπίπτει, και όχι τυχαία, με την παλιγγενεσία του έθνους μας, μιας πατρίδας που η ανάσα της Παναγίας ακουμπάει τα πρόσωπα των ανθρώπων της, που οι Έλληνες την αγαπούν σαν την Μάνα τους και ειδικά τώρα στους δύσκολους και πονηρούς αυτούς καιρούς επιζητούν την προστασία και τις πρεσβείες της στο Υιό της και Χριστό μας.

      Το δεύτερο, ως συνέπεια του πρώτου, είναι η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, δηλαδή η Γέννησις, η ζωή και η διδασκαλία, η πορεία προς την Σταύρωση και η Ανάστασις του Κυρίου μας, του Ιησού Χριστού.

      Αυτά τα δύο γεγονότα, που ουσιαστικά είναι η ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου, μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας τα θυμίζει κάθε Παρασκευή σε όλους μας ανεξαιρέτως μέσα από τον ζεστό και ειλικρινή Χαιρετισμό που απευθύνουμε στην Θεοτόκο, ελάχιστο φόρο τιμής για την προστασία και την αγάπη της για όλον τον κόσμο, μα ιδιαιτέρως στο ελληνικό γένος.

     Στην Γ’ Στάση των Χαιρετισμών, μέρος του Ακαθίστου Ύμνου, μια όμορφη Ακολουθία, που φέτος, ίσως για πρώτη φορά  από πάντοτε, τουλάχιστον στην δική μας ευλογημένη χώρα, ενώ λατρεύει όσο τίποτε άλλο, την Μάνα της την Παναγιά, οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν την τέλεση τους, λόγω μιας δαιμονικής ασθένειας που καθημερινά μας κλέβει βίαια κάθε στοιχείο του ελληνορθόδοξου χαρακτήρα μας, αφήνοντας μας να...πλένουμε τα χέρια μας και να κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας, για το καλό της δημόσιας υγείας που προέχει των πάντων, σε αυτήν λοιπόν την γ' κατά σειρά στάση των Χαιρετισμών, αναφέρονται οι συνέπειες για εμάς τους ανθρώπους, που είχε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η ενανθρώπηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και γι’ αυτά τα δύο μεγάλα γεγονότα απευθύνουμε όλα αυτά τα «χαίρε»  στην Υπεραγία Θεοτόκο.

      Τα «χαίρε» αυτά, που όλοι μας σιγοψάλλαμε...μέχρι τώρα τουλάχιστον και ανά τους αιώνες, κάθε Παρασκευή μαζί με τον ιερέα, είναι ένας τρόπος για να δοξάσουμε την Θεοτόκο Παναγία μας. Και σήμερα, ως συγγραφέας αυτού του άρθρου που είναι αφιερωμένο σε αυτήν, αλλά και ως ταπεινός υπηρέτης του "πατρικού της σπιτιού", 
του Ιερού Ναού των γονέων της, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, στους Ανθόκηπους της Νέας Ευκαρπίας, μια εκκλησιά μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο που χτίστηκε και είναι έτοιμη για να φιλοξενήσει την αγάπη σας, για να στεγάσει τα όνειρα και την πίστη σας, έχοντας τελέσει τα Θυρανοίξια του με κάθε επισημότητα το Σαββατοκύριακο της 12ης & 13ης Οκτωβρίου του 2019, αλλά μόνο αφού υποχωρήσει ο λοιμός που κατατρώει τα σωθικά μας και επιτραπεί και πάλι η λατρευτική ζωή των πιστών,
από τους γ' Χαιρετισμούς θα’ θελα να μείνω σ’ ένα και μόνο λόγο, σ’ έναν και μόνο στίχο του φωτισμένου συγγραφέως του ποιήματος των Χαιρετισμών της Παναγιάς, για κάποιους του Αγίου Ρωμανού του μελωδού, για άλλους πάλι όχι, όποιος και αν είναι αυτός, ο οποίος μας λέει εύστοχα και με περισσή ομορφιά: 

«Χαίρε κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις, 

Χαίρε απογενώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις».

«Χαίρε 'σύ, που κυοφόρησες  Εκείνον, που θα οδηγήσει τους πλανεμένους,

Χαίρε 'σύ, που γέννησες Αυτόν, που θα ελευθερώσει τους αιχμαλώτους».

    Σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες και διαδικτυακοί φίλοι, είμαστε και τα δύο από αυτά που γράφει ο συγγραφέας ποιητής. Είμαστε και  πλανεμένοι αλλά και αιχμάλωτοι. Πλανηθήκαμε, γιατί στηριχθήκαμε στην δική μας και μόνο ατελή σοφία. 

Τουλάχιστον οι ρήτορες των Αθηναίων έμειναν έκπληκτοι. Εμείς πιστέψαμε ότι, ακόμα και από αυτούς είμαστε πιο έξυπνοι και θελήσαμε να προσπεράσουμε το γεγονός. Το γεγονός της αγάπης του Θεού. Τι καταφέραμε; Μπερδευτήκαμε, πλανηθήκαμε στη ζωή μας, πήραμε λάθος δρόμους και φτάσαμε σε αδιέξοδα. Στα αδιέξοδα, που ζούμε και σήμερα. Στα αδιέξοδα, που ζουν οι άνθρωποι όλων των εποχών όταν, αντί να εμπιστευθούν το λόγο και την αλήθεια του Χριστού, επιμένουν στο δικό τους θέλημα και έτσι έχουμε ότι μας συμβαίνει στον κόσμο και παλιότερα και τώρα. Απλά, τώρα επιβεβαιωθήκαμε, ότι χρεοκοπήσαμε...με εισαγωγικά και χωρίς και ότι αποτύχαμε παντελώς. Όχι, γιατί δεν ξέραμε να χειριστούμε  καλά τα "οικονομικά" μας, και πάλι με εισαγωγικά ή χωρίς, αλλά γιατί προβάλλαμε μπροστά τον εγωισμό μας και εκεί ήταν που τσακιστήκαμε. Σπάσαμε τα μούτρα μας πάνω στο ίδιο το είδωλο μας...στο εγώ μας. 

       Βλέπετε στις μέρες μας, αυτές τις τρομερές ημέρες που περνά όλη η ανθρωπότητα, πόσο ανίσχυροι είμαστε μπροστά σε μια αρρώστια, η οποία με όλη την τεχνολογία και τεχνογνωσία των επιστημόνων μας, δρα ανεξέλεγκτα και μεταδίδεται χωρίς να μπορεί κανένας να την σταματήσει. 
      Που είναι η εξυπνάδα της "επιστημονικής κοινότητας", που τόσα χρόνια αποθεώναμε γιατί νομίζαμε ότι χάριν σε αυτούς ήμασταν προφυλαγμένοι από επιδημίες και πανδημίες, τώρα που νοσεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού της υφηλίου ολόκληρης; 
Θεοποιήσαμε την επιστήμη η οποία σήμερα, τον 21ο αιώνα της άμεσης πληροφόρησης, του διαδικτύου και της ταχύτητας, μας έχει παντελώς απογοητεύσει, προτάσσοντας ως λύση για την νέα αυτή ασθένεια που εμφανίστηκε από το πουθενά και χωρίς προηγούμενο... να πλένουμε τακτικά και με επιμέλεια τα χέρια μας και να μην ξεμυτίζουμε από το σπίτι μας...μέχρι νεοτέρας. Ο "πολιτισμός" σε όλο του το μεγαλείο!!!
             Μετά το ηχηρό αυτό χαστούκι στην ανικανότητα των πανσόφων της επιστήμης...που μέχρι τώρα τουλάχιστον, πλένει και αυτή τα χέρια της μαζί μας, και μάλιστα με μεγαλύτερη από εμάς σχολαστικότητα, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει παγκοσμίως έναν ύποπτο ιό που προέκυψε από το πουθενά θαρρείς, αυτοί οι ίδιοι ανίσχυροι έναντι της πανδημίας άνθρωποι, μας ζητούν να εγκαταλείψουμε την πίστη μας, ή μάλλον καλύτερα για να ακριβολογώ, να την καταπνίξουμε μέσα μας για λίγο, για να σωθούμε, να πατήσουμε ένα κουμπί για να την σταματήσουμε προσωρινά μέχρι να γιατρευτούμε, PAUSE στην πίστη μας, λες και η πίστη είναι μια από τις μηχανές που ανακάλυψαν πρόσφατα, ένα κουμπί που όταν όλα τελειώσουν και το ξαναπατήσουμε, θα ξεκινήσει η πίστη μας και πάλι από εκεί που την σταματήσαμε (πόσα λίγα ξέρουν για την πίστη οι άνθρωποι αυτοί, αλλά και πόσο μικροί είμαστε εμείς που τους πιστεύουμε...πολύ φοβούμαι πως τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο).  
      Μας ζητούν επίσης να χωθούμε μέσα στα σπίτια μας, να κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια μας, την ψυχή και την καρδιά μας, να πάψουμε να είμαστε κοινωνικοί, να μην αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, να κυκλοφορούμε σαν καρναβάλια με μάσκες και πανοπλίες στους δρόμους, ή και καθόλου αν γίνεται, απλά να αγοράζουμε τα προϊόντα τους για να επιβιώνουμε σε μια ζωή ανούσια, όπου μας βάζουν να τους χειροκροτούμε από τα μπαλκόνια μας, να ελπίζουμε σε αυτούς αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος πια για να ελπίζουμε, και να χτυπάμε τα κατσαρολικά μας, λες και δεν ήταν υπεύθυνοι για την υγεία μας όλοι αυτοί οι επιστήμονες, οι γιατροί, οι βιολόγοι, οι επιδημιολόγοι, οι οποίοι και  δεν στάθηκαν αντάξιοι των περιστάσεων που ζούμε (φυσικά και δεν αναφέρομαι...το καταλαβαίνεται αυτό...στους γιατρούς και στους νοσηλευτές και όλους τους άλλους ήρωες που αγωνίζονται στα νοσοκομεία μας, αλλά σε όλους εκείνους που είχαν αρχικά την ευθύνη να μην συμβεί ποτέ αυτό που συνέβη)
         Και τώρα μας ζητούν ακόμα περισσότερα. 
Μας ζητούν, και δικαίως εδώ που φθάσαμε από την ανευθυνότητα τους, να αδειάσουμε και να κλείσουμε και τις εκκλησιές μας, να καταργήσουμε τις λατρευτικές συνήθειες μας και μάλιστα μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέχρι που κάποιοι από αυτούς, οι πιο "έξυπνοι" φαντάζομαι,  ανακάλυψαν πρόωρα και αναπόδεικτα ακόμα και τον τρόπο μετάδοσης του ιού τους...την Θεία Κοινωνία. Και εδώ που μας έφτασαν, τι μπορούμε να κάνουμε; Πως θα συνεχίσουμε να ζούμε, πως θα συνεχίσουμε να θεολογούμε τώρα που ο Χριστός μας "ξανασταυρώνεται";  

     Αποδειχθήκαμε πόσο ανόητοι είμαστε. Πόσο αστοιχείωτοι είμαστε, αφού δεν καταφέραμε να κερδίσουμε την ζωή που θέλουμε. Αφού συνεχίζουμε να μην καταφέρνουμε να κρατάμε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και χάρη. Αφού δεν καταφέρνουμε να χαρίσουμε ένα χαμόγελο στα ίδια μας τα παιδιά. Πορευόμαστε καλά, λοιπόν; Είμαστε άνθρωποι στο σωστό δρόμο; Είμαστε άνθρωποι που ξέρουμε τι θέλουμε, ή που απεδείχθη ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε και τι ζητάμε; Και πού μας οδήγησε αυτή η πλάνη; Όπου οδηγούν όλες οι πλάνες της σύγχρονης κατά τα άλλα κοινωνίας που νομίζουμε ότι ζούμε. Στην παντελή αιχμαλωσία της ψυχής και του σώματος μας. Και η σωματική αιχμαλωσία αποδεδειγμένα είναι πιο υποφερτή από αυτήν της ψυχής μας.

      Στα πεντακόσια χρόνια της σκλαβιάς μας στους βάρβαρους Τούρκους κατακτητές, οι οποίοι και σήμερα μας επιβουλεύονται, μας απειλούν και θέλουν να μας καθυποτάξουν όπως βλέπουμε καθημερινά, αλλά και στον πόλεμο του '40 κάτω από την μπότα των Γερμανών και Ιταλών, οι οποίοι και αυτοί σήμερα, με τον τρόπο τους, αγωνίζονται να μας επιβληθούν και να μας ταπεινώσουν, επιχειρήθηκε τότε, και τα κατάφεραν και στις δύο περιπτώσεις, να μας αιχμαλωτίσουν το σώμα. 
Τότε ζήσαμε την απόλυτη φτώχεια, την πείνα, την απαξίωση, τον εξευτελισμό, τον θάνατο. Όμως δεν κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν, να υποτάξουν την ψυχή μας, την ηρωϊκή ψυχή του Έλληνα. Γι’ αυτό, έχοντας την ψυχή μας ελεύθερη, διεκδικήσαμε και τελικά κερδίσαμε και την σωματική μας ελευθερία. Όχι αναίμακτα όπως γνωρίζουμε πολύ καλά εμείς οι Έλληνες!!!

      Την προηγούμενη δεκαετή χρονική περίοδο, και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά από τις άλλες περιόδους κατοχής της χώρας μας, ζήσαμε την παντοειδή "αιχμαλωσία" μας. Μέχρι πρότινος ήμασταν, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, ένα κράτος υπό διαρκή περιορισμό, παντελή επιτήρηση, εσωτερικό και εξωτερικό έλεγχο με αφορμή τα οικονομικά δεδομένα μας και την επικείμενη χρεοκοπία μας. 
Ας μην βαυκαλιζόμαστε... ήμασταν υπό κατοχή, ήμασταν αιχμάλωτοι. Ένα κράτος, που ήδη έχει υποθηκευτεί το σπίτι και η ζωή του καθενός πολίτη του, ίσως και των παιδιών αυτών, όλη η περιουσία του τόπου μας, της πατρίδας μας. Μην ξαφνιαστούμε, όταν ξυπνώντας από τον λήθαργο μας κάποια στιγμή, από όλον αυτόν τον κουρνιαχτό που προκαλούν φίλοι και εχθροί μας, αντιληφθούμε πως τίποτα δεν μας ανήκει πια, πως ακόμα και η ζωή και το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας είναι υποθηκευμένα. Πως τα καταφέραμε; Είναι απλό, οι άρχοντες των λαών όλης της υφηλίου, οι δαιμόνιοι κυβερνήτες των πάντων γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο και στοχεύουν κατευθείαν στην ψυχή μας. Αιχμαλωτιστήκαμε οικειοθελώς στην ψυχή μας με όλα αυτά τα επίγεια αγαθά που μας πρόσφεραν οι "επιστήθιοι φίλοι" μας. 

       Αλλά ποια είναι η αιχμαλωσία της ψυχής μας; Η αιχμαλωσία που γέννησαν τα πάθη. Και δουλεύοντας στα πάθη μας ξεπουληθήκαμε και στην ψυχή και στο σώμα μας. 
Γι’ αυτό γίναμε και ανίκανοι να χαρίσουμε ένα χαμόγελο στα παιδιά μας, που τόσο έχουν ανάγκη σήμερα, και για αυτό η Ενορία μας έχει σε πρώτη προτεραιότητα την νεότητα της, τα παιδιά της, τους μαθητές της, τα κατηχητόπουλα της "Ιθάκης" της. Γι’ αυτό με ακούτε και εμένα να σας κουράζω πολλές φορές με ατελείωτες λεπτομέρειες για τα κατορθώματα και τις πολλές δραστηριότητες τους, αλλά και τα όμορφα επιτεύγματα τους. 

       Αλλά τώρα, σήμερα, κινδυνεύουμε και πάλι. Αυτήν την φορά όχι ως μια αδύναμη χώρα με οικονομικά προβλήματα, αλλά κινδυνεύουμε παγκοσμίως και μάλιστα από λοιμό, κατά την εκκλησιαστική γλώσσα, από μια ασθένεια, μια επιδημία και τώρα μια πανδημία...κινδυνεύουμε σε σημείο που δεν διανοηθήκαμε ποτέ ότι θα μπορούσαμε να φτάσουμε εν' όψει της επιστημονικής επανάστασης του 21ου αιώνα. Πιστέψαμε πως τα θέματα υγείας τουλάχιστον τα είχαμε λύσει, βάζοντας νέους, πανέξυπνους, σοφούς, μορφωμένους και ικανούς ανθρώπους να μας φυλάνε, οι οποίοι τώρα σηκώνουν τα χέρια τους, ενώ μας ζητούν τα δικά μας να τα πλένουμε σχολαστικά μήπως και σωθούμε και να μένουμε στο σπίτι μέχρι νεωτέρας. Και η λύση πουθενά, η γιατριά στο μακρινό μέλλον και τα μηνύματα απαισιόδοξα, ίσως και τρομακτικά. 

       Η Εκκλησία μας και αυτή αγωνιά μαζί με τους πιστούς που ποιμαίνει. Μας ζητά και αυτή, μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο, και θα κριθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος για τις αποφάσεις της, συμμορφούμενη απόλυτα με τις επιταγές της Πολιτείας, που και αυτή θα κριθεί όταν έρθει η ώρα, εδώ που φθάσαμε...μας ζητά να πλένουμε τα χέρια μας και να αδειάσουμε και να κλείσουμε προσωρινά τους Ναούς που χτίσαμε με τον ιδρώτα και το αίμα μας, να μην συνωστιζόμαστε σε αυτούς και να προσευχόμαστε από το σπίτι μας. Η ιδιωτική προσευχή στα σπίτια μας, η αδιάλειπτη προσευχή των πατέρων στους κλειστούς ναούς τους και των μοναχών στα μοναστήρια τους, με τις παρούσες συνθήκες, είναι η μόνη λύση που μπορούν να μας προτείνουν για την σωτηρία μας. 
     Όπως το κάναμε σε άλλες δύσκολες ώρες, έτσι και τώρα ταπεινά πρέπει να μετανιώσουμε και να ζητήσουμε συγνώμη. Να κάνουμε αυτό που θα διαβάσουμε, από το σπίτι μας τώρα πια, στο ποίημα που θα ψάλλαμε κάτω από άλλες συνθήκες πανηγυρικά στην εκκλησία μας την Παρασκευή που μας έρχεται, προς την Παναγιά μας, στην γ΄ στάση των Χαιρετισμών της. Να «ξενωθώμεν», να αλλάξουμε, να γίνουμε ξένοι στην νοοτροπία αυτού του κόσμου και να αποκτήσουμε "νουν Χριστού και φρόνημα Χριστού". Και τότε θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας, θα ξαναβρούμε τα σπίτια μας, την ζωή μας. Και τότε θα είμαστε ικανοί και δυνατοί, ενώ τώρα αδυνατούμε, και λόγω της μικρής και ατροφικής πίστης μας νικηθήκαμε...προσέξτε, «ψυχή τε και σώματι».

     Αλλά αυτή η αλλαγή προϋποθέτει την δική μας εσωτερική αλλαγή. Όταν, με αυτή την νέα τάξη πραγμάτων που μας επέβαλαν, μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία,  υπάκουων ρομπότ, καταφέραμε και δημιουργήσαμε μέσω των παιδιών μας μια ολόκληρη γενιά από στρατιώτες που με μεγάλη ευκολία 
και χωρίς δεύτερη σκέψη υποκύπτουν στις σειρήνες της πονηρής εποχής που ζούμε, ενώ το μόνο που αναζητούν είναι η καλοπέραση και ο ωχαδερφισμός, αυτό σημαίνει πως εμείς ξεπουλήσαμε τις ψυχές τους και μάλιστα φθηνά,
 "έναντι πινακίου φακής". Εάν λοιπόν, δεν αποκτήσουμε ένα φρόνημα οντολογικής ελευθερίας, αυτό που μας χαρίζει η αγάπη του Θεού, τότε ουσιαστικά δεν έχουμε μέλλον, και...ας μου επιτραπεί η έκφραση... να μη μας παραμυθιάζει κανένας.

     Γι’ αυτό λοιπόν, ζώντας μέσα στην Εκκλησία και στα Μυστήρια της μπορούμε να δούμε την αλήθεια...βέβαια αμέσως μετά την πανδημία!!! Μπορούμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Γιατί αν πραγματικά μελετήσουμε την ζωή της, θα δούμε ότι αυτά που θέλουμε σήμερα για να ζήσουμε ευπρεπώς, είναι ακριβώς αυτά που υπάρχουν στην Παράδοση της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, αυτά που δίδαξε ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας, ο Χριστός, αυτά που κήρυξαν στην συνέχεια οι Απόστολοι Του, αυτά που έγραψαν οι Μεγάλοι και θεοφόροι Πατέρες μας και στην συνέχεια έκαναν πράξη οι μυριάδες  Άγιοι μας, αυτά που από άμβωνος σήμερα εμείς οι ιερείς προτείνουμε στον λαό του Θεού.

       Αγαπητοί μου αδελφοί, φίλοι καλοί πια, και αναγνώστες της ιστοσελίδας της Ενορίας μας, δεν είναι άλλο πράγμα η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, το σπίτι μας, οι δουλειές μας, οι φίλοι μας και άλλο πράγμα η Εκκλησία και η Ενορία της γειτονιάς μας. Η ζώσα Εκκλησία είναι η σωσμένη ζωή μας, μια ζωή όπως ακριβώς την ονειρευτήκαμε. Όμως τώρα...για όσο χρειαστεί υπό τις παρούσες συνθήκες...θα σταματήσει να "λειτουργεί" και γοερά, σιωπηλά αλλά με ζήλο, θα παρακαλέσει τον Θεό να βγει αλώβητη και από αυτόν τον πειρασμό, που για κάποιον λόγο επιτρέπει . Τώρα ήρθε η στιγμή όπου τα λόγια, που ίσως εμείς οι ιερείς λέγαμε μηχανικά πολλές φορές, να γίνουν πράξη, να γίνουν ζεστή και αγνή προσευχή:
 "Έτι δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθήναι την αγίαν εκκλησίαν ταύτην και πάσαν πόλιν και χώραν από λοιμού, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφύλων, εμφυλίου πολέμου και αφνιδίου θανάτου, υπέρ του ίλεων, ευμενή και ευδιάλλακτον γενέσθσι τον αγαθόν και φιλάνθρωπον Θεόν ημών, του αποστρέψαι και διασκεδάσαι πάσαν οργήν και νόσον την καθ' ημών κινουμένην και ρύσασθαι ημάς εκ της επικειμένης δικαίας αυτού απειλής και ελεήσαι ημάς"
     Αλλά παράλληλα η Εκκλησία μας υπόσχεται ότι θα συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε...σταμάτησε ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της. Συγκλονιστικό αν το σκεφτείς!!! Άραγε θα καταφέρει να κάνει "επανεκκίνηση", διερωτώμαι!!! Και γι’ αυτό την Παρασκευή δεν θα τελέσει τους Γ' Χαιρετισμούς, την Κυριακή που μας έρχεται, της Σταυροπροσκυνήσεως, δεν θα προσκυνήσει τον Σταυρό, και την Τετάρτη, 25η Μαρτίου, δεν θα εορτάσει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ το Έθνος μας δεν θα τιμήσει τους ήρωες προγόνους του...και οψόμεθα για το μέλλον.  Όμως η καμπάνα θα χτυπά, όχι πλέον για να μας καλέσει και μας προσκαλέσει στην κλειστή εκκλησιά της γειτονιάς μας, που ειδικά για τους χριστιανούς ήταν το αποκούμπι μας τόσα χρόνια μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αλλά για παρηγοριά και ελπίδα, για να μας δείχνει πως συνεχίζει να προσεύχεται, απλά με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

       Να παρακαλέσουμε λοιπόν, από το σπίτι μας αυτό το ανοιξιάτικο βραδινό, με αφορμή την Παρασκευή αυτή των Γ΄Χαιρετισμών, την όμορφη Παναγία μας, την μάνα του Χριστού μας, την αγαπημένη και μονάκριβη κόρη των γονιών της και προστατών των ζευγαριών που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν, 
φύλακες των παιδιών μας και υποστηρικτές της οικογενείας, προστάτες της γειτονιάς των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, της ευλογημένης Ενορίας μας, των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων, του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, και γονατιστοί να της προσφέρουμε το λουλούδι που της χρωστάμε όλοι μας, ακουμπώντας το στην εικόνα της, που αυτήν την ημέρα ας βάλουμε στο κέντρο του σπιτιού μας, αφού η εκκλησιά μας πρέπει να μείνει κλειστή, αλλά και της ζωής μας, λαμπάδα από μελισσοκέρι να ανάψουμε και να εναποθέσουμε μπροστά της για να φωτιστεί το πρόσωπο της και μετά το φως αυτό να μας φωτίσει όλους μας, αλλά και τον τόπο μας, την όμορφη Ελλάδα, και τον κόσμο, την υφήλιο ολόκληρη, που τώρα βασανίζεται και κρύβεται μέσα στα σπίτια της, να την θερμοπαρακαλέσουμε για να ζητήσει από τον Υιό της, να μην μας αφήσει αβοήθητους και να μας σώσει από όλη αυτήν την ασχήμια που έχουμε γύρω μας. 

       Έτσι φωτισμένοι από το γλυκό πρόσωπο της Παναγιάς, θα ξαναβρούμε τις αλήθειες, που ξέραμε από τους γονιούς μας και τώρα τις ξεχάσαμε, θα ξαναβρούμε το θάρρος που μας χάρισαν οι ηρωϊκοί πρόγονοι μας και τώρα μας κλέβουν λίγο-λίγο και με περισσή μαεστρία, με καταχθόνια σχέδια, με σαγήνη και υπομονή, όλοι αυτοί οι καινούργιοι «φίλοι» που μας ζητούν να τους εμπιστευθούμε, και χωρίς αυτό το θάρρος και την τόλμη πια, την πίστη, την γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα, την ελληνική πλούσια παράδοση, τα ιερά σύμβολα μας, την σημαία και τον Σταυρό μας, άρρωστοι και κλεισμένοι ερμητικά στα σπίτια μας για να σωθούμε,  
κιοτέψαμε, φοβηθήκαμε και δειλιάσαμε, εντραπήκαμε για την πίστη του Χριστού μας για την οποία μας χλευάζουν οι ταλαιπωρημένοι αλλόπιστοι που ευγενικά φιλοξενήσαμε μέχρι σήμερα, ως πρόσφυγες στην χώρα μας, αφού γνωρίζουμε και εμείς από παλιά την άδικη προσφυγιά και τον διωγμό από τις εστίες μας, και τώρα που δεν μπορούμε άλλο να το κάνουμε, που η αγκαλιά της πατρίδας μας κλείνει για να σώσει τους πολίτες της από την επιδρομή τους, τώρα  μας αποκαλούν ναζιστές και απάνθρωπους, ενώ στα σύνορα μας πετούν βόμβες, πέτρες και δακρυγόνα, προσπαθώντας δια της βίας να περάσουν. 

      Θα ξαναβρούμε, βλέποντας και τον πόνο μέσα στην ματιά της γλυκιάς Παναγίας Θεοτόκου, να μας κοιτά με παράπονο από την εικόνα της, που δεν στολίσαμε στην εκκλησιά μας, που δεν φωτίσαμε όπως συνηθίζουμε εδώ στην Ενορία μας με τις δώδεκα λαμπάδες της, που δεν χαιρετήσαμε με τον ιερέα μας και δεν ψάλλαμε όλοι μαζί, αλλά από το σπίτι μας γοερά μα εγκάρδια της φωνάξαμε, "Χαίρε νύμφη ανύμφευτε".
       Παναγιά μου, βοήθα μας, μην μας εγκαταλείπεις τώρα που βασανιζόμαστε, και εμείς σου υποσχόμαστε πως όταν όλο αυτό τελειώσει, όταν αυτή η ασχήμια εξαφανιστεί, όταν ανοίξουν και πάλι οι εκκλησιές, όταν ο πιστός γευτεί και πάλι το Σώμα και Αίμα του Υιού σου, τότε θα πάμε να ξυπνήσουμε τους ιερείς μας, τους φύλακες αγγέλους που φιλούν μόνοι τους τον Ναό μας, θα βάλουμε το κλειδί στην κλειδαριά και θα ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες του, θα χτυπήσουμε τις καμπάνες  χαρμόσυνα και πάλι, θα ανάψουμε και θα κουνήσουμε τους πολυελαίους, και τότε διπλά και τρίδιπλα θα σε στολίσουμε, άπειρες λαμπάδες θα σου βάλουμε, μετάνοιες θα σου κάμουμε και θα γλυκοφιλήσουμε την εικόνα σου και ποτέ μα ποτέ δεν θα σε ξαναπικράνουμε. 

Καλή δύναμη αδελφοί μου...

...όλοι μας θα την χρειαστούμε μέχρι την...Ανάσταση!!! 

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης