ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...

"Πολύς λόγος για το τίποτε"

Δυστυχώς όμως τώρα είναι πολύ αργά!!!

      Η Ενορία μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας,  αφουγκραζόμενη τις ανησυχίες των ενοριτών της, μέσω της ιστοσελίδας της και με μοναδικό κίνητρο το πνευματικό όφελος των αναγνωστών της, δεν θα μπορούσε να μην συμπεριλάβει στις αναρτήσεις και στα άρθρα της, το μεγάλο πια θέμα, όπως αυτό έχει γιγαντωθεί στις μέρες μας, του παλαιού και του νέου ημερολογίου. Ένα θέμα καθαρά πρακτικής φύσεως που διογκώθηκε από ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερα αναπτυγμένο το χριστιανικό φρόνημα, για να γίνει, επειδή δεν δόθηκε αμέσως η πρέπουσα σημασία από την Εκκλησία και η επικινδυνότητα του, θέμα σήμερα που ταλανίζει την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. 
       Η σημερινή πρακτική του απόλυτου διαχωρισμού μεταξύ παλαιού και νέου ημερολογίου, η απόσχιση από το Σώμα της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος, η αντικανονική χειροτονία Επισκόπων, Ιερέων και Διακόνων και η εγκατάλειψη της Αποστολικής Διαδοχής εκ μέρους των οπαδών του παλαιού ημερολογίου, έχει φέρει την επίσημη Εκκλησία σε πολύ δύσκολη θέση, δίνοντας την δυνατότητα σε αυτούς που την εχθρεύονται, να την χλευάζουν και να την λοιδορούν, ενώ στους ίδιους τους χριστιανούς, που δεν γνωρίζουν το θέμα εκ βάθους, να είναι ανήμποροι να αντιδράσουν στα σχόλια εναντίον της Εκκλησίας.

             Βλέπουμε, ιδιαίτερα στις ημέρες μας, εξαιτίας όλων αυτών των πρακτικών, να έχουν βρει την ευκαιρία κάποιοι ανίδεοι νεοσοφιστές και ψευτοδιανοούμενοι, ακόμα και να γελούν εις βάρος μας βλέποντας την αντιπαράθεση μεταξύ των χριστιανών και τα καμώματα κάποιων γραφικών ζηλωτών οπαδών αλλά και ιερέων του παλαιού ημερολογίου, αλλά και θερμόαιμων πιστών του νέου ημερολογίου ενίοτε, που δεν συνάδουν με την χριστιανική διδασκαλία, αλλά αντίθετα δίνουν λαβές για σχόλια και ασχήμιες από μερίδα του λαού μας, που μη γνωρίζοντας την πραγματικότητα στην ιστορία της αλλαγής του ημερολογίου στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία, μέχρι και σήμερα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να αμφιταλαντεύεται, ενώ δεν είναι και λίγοι οι χριστιανοί που βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση όταν κατάλαβαν πως τα Μυστήρια που προέβησαν από άγνοια στο παρελθόν, από ιερείς του παλαιού ημερολογίου για αυτούς και τα παιδιά τους, σήμερα δεν μπορούν να γίνουν δεκτά από την επίσημη Εκκλησία και είναι άκυρα.

      Ας προσπαθήσουμε όμως να σας εξηγήσουμε μερικά στοιχεία από την διαμάχη παλαιού και νέου ημερολογίου, που δείχνουν πόση μικρής σημασίας θα έπρεπε να έχει αυτή η διαφορά των 14 ημερών για την ζωντανή Πίστη μας και την Αγάπη της Εκκλησίας του ιδρυτού της Χριστού στην ζωή μας. Μάλιστα βρήκαμε ένα άρθρο που μας άρεσε γιατί είναι μικρό, περιεκτικό και κατανοητό, προερχόμενο από νέους ανθρώπους, από την ιστοσελίδα  Ορθόδοξες χριστιανικές νεανικές ομάδες και του μαθητικού τομέα του Συλλόγου " Μέγας Βασίλειος", που έχει όνομα  "Χαρούμενοι αγωνιστές", και σας το αναδημοσιεύουμε για να δείτε πόσο πλανεμένοι ήμαστε όλοι οι πιστοί, όταν αφήνουμε να μας απασχολούν τέτοια ζητήματα, ενώ η ζωή του χριστιανού μπορεί μόνο μέσα από την ενότητα και την αγάπη να μεγαλουργήσει και να καθαγιαστεί. 

      Προσευχή λοιπόν είναι η πρόταση μας απέναντι στον φανατισμό και τον ζηλωτισμό,   προσευχή και γνώση, προσευχή για την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και γνώση του Ευαγγελίου, της Πίστης μας, αλλά και της εκκλησιαστικής ιστορίας.

Το άρθρο της ιστοσελίδας αυτής, αναρτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2017, και τιτλοφορείται...
"Τι διαφορά έχουν Παλαιό και Νέο Ημερολόγιο και γιατί δεν «τα βρίσκουμε» μεταξύ μας;"

-Η ερώτηση που τέθηκε στην ιστοσελίδα ήταν...

Αφού όλοι αγωνιζόμαστε εναντίον των αιρέσεων και των εκτροπών της Ορθόδοξης διδασκαλίας και της μοναδικότητας της Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού, γιατί δε μπορούν οι παλαιοημερολογίτες (και λεγόμενοι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί) να τα βρουν με την Εκκλησία του Χριστού αφού η διαφορά είναι μόνο στο θέμα του ημερολογίου? Συμβαδίζει αυτή η στάση με την διδασκαλία του Κυρίου?

-Η απάντηση της ιστοσελίδας ήταν...

Ας δούμε το θέμα μας ιστορικά. Στις 16 Φεβρουαρίου 1924 εισήχθη στην Εκκλησία της Ελλάδος το Νέο Ημερολόγιο, οπότε και η συγκεκριμένη ημερομηνία έγινε αυτόματα 1 Μαρτίου 1924.

Η αλλαγή δεν έγινε επιπόλαια, αλλά ύστερα από πολλές συσκέψεις της Ιεράς Συνόδου με καθηγητές πανεπιστημίου και αρμόδιες επιτροπές. Γι’ αυτόν τον λόγο και η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα, από όλους, δηλαδή, τους ιεράρχες. Η πρώτη αντίδραση ξεκίνησε από κάποιους αγιορείτες μοναχούς οι οποίοι ξεσήκωσαν τον απλό λαό λέγοντας πως η κίνηση αυτή πρόδιδε την πίστη των πατέρων μας. Οι αντιδράσεις, δυστυχώς, γενικεύτηκαν και δημιουργήθηκε ένταση και απαράδεκτες ενέργειες και από τις δύο πλευρές. Ο φανατισμός οδήγησε μια μερίδα χριστιανών να δημιουργήσουν δική τους Εκκλησία. Αρχικά αναζήτησαν για κάποιους επικεφαλής, αλλά όπου και αν απευθύνθηκαν (Έλληνες ιεράρχες, Σερβική Εκκλησία) δεν βρήκαν ανταπόκριση.

Το ουσιαστικό πρόβλημα ξεκίνησε ένδεκα ολόκληρα χρόνια αργότερα όταν τρεις ιεράρχες, “θυμήθηκαν” πως έπρεπε να αγωνιστούν υπέρ τού “πάτριου” ημερολογίου. Στις 26 Μαΐου 1935 συλλειτούργησαν σε ναό της Αθήνας, διακήρυξαν των αγώνα υπέρ της επαναφοράς του παλαιού ημερολογίου και προχώρησαν σε χειροτονίες τεσσάρων επισκόπων. Έτσι έγινε το σχίσμα.

Ας δούμε τώρα και μερικά πρακτικά ζητήματα. Για οικονομία χρόνου και χώρου θα τα παραθέσουμε επιγραμματικά και χωρίς πολλές επεξηγήσεις, οι οποίες είναι όντως ενδιαφέρουσες και προτείνεται να αναζητηθούν περαιτέρω από τον αναγνώστη.

• Δεν υφίσταται πραγματική ιερωσύνη στους παλαιοημερολογίτες. Οι επίσκοποι που αποκόπησαν από την Εκκλησία, καθώς και αυτοί που χειροτονήθηκαν αμέσως μετά, καθαιρέθηκαν αμέσως από την Εκκλησία της Ελλάδος ως σχισματικοί. Τα μυστήριά τους είναι άκυρα και για αυτό πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα ώστε να μην εκκλησιαζόμαστε και να μην συμμετέχουμε σε μυστήριά τους.
• Το νέο ημερολόγιο δεν είναι το παπικό όπως διατείνονται οι παλαιοημερολογίτες. Η Εκκλησία της Ελλάδος φρόντισε το νέο ημερολόγιο να ακολουθεί πιστά τους κανόνες της Εκκλησίας με κυριότερο ζήτημα τον εορτασμό τού Πάσχα, γεγονός που δεν ακολούθησαν οι παπικοί κατά την δική τους προσαρμογή του ημερολογίου (βλ. Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄).
• Οι παλαιοημερολογίτες δεν αγωνίζονται εναντίον κάποιας αίρεσης γι’ αυτό είναι απαράδεκτη η ανυπάκουη στάση τους απέναντι στην Εκκλησία. Πήραν ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα και το έκαναν πρωτεύον. Εξάλλου όλα τα ημερολόγια επιστημονικά πάσχουν από ατέλειες. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αλλαγές ημερολογίου ή ημερομηνιών για πρακτικούς λόγους έγιναν καθόλη την ιστορία τόσο της Παλαιάς Διαθήκης όσο και της Καινής. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι Εβραίοι μπορούσαν, αν υπήρχε νομικό ή πρακτικό κώλυμα, να γιορτάσουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα. Στην Εκκλησία μας γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται μεταθέσεις εορτών τακτικά (π.χ. συμπτώσεις εορτής αγίων και δεσποτικών εορτών), ο δε ίδιος ο Χριστός γιόρτασε το Πάσχα με τούς μαθητές του ημέρα Πέμπτη και όχι Σάββατο που ήταν θεόσδοτη παράδοση!

Αν θέλουμε να συνοψίσουμε τις πιο σοβαρές εκτροπές των παλαιοημερολογιτών, αυτές μπορούν να αποτυπωθούν ως εξής:

• Ανυπακοή στις αποφάσεις της επίσημης Εκκλησίας,
• αποκοπή (σχίσμα) από τον άρραφο χιτώνα του Χριστού, δηλαδή, την Εκκλησία, και, ως εκ τούτου, διακοπή της αποστολικής διαδοχής σε αυτούς,
• απομόνωση από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες,
• φανατισμός που οδηγεί σε, επιεικώς, απαράδεκτες καταστάσεις άγνοιας και μεσαιωνισμού,
• και το χειρότερο, που αποδεικνύει την πλάνη τους, είναι ότι οι ίδιοι έχουν διαμελισθεί σήμερα μεταξύ τους σε έξι αρχιεπισκοπές!

Κι αν ακόμη δεν ακούν κανέναν, τουλάχιστον ας ακούσουν τα λόγια της Καινής Διαθήκης, τα λόγια του ίδιου του Χριστού στους Φαρισαίους: “Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο” (Μαρκ. Β΄ 27). Αλλά και ο Απόστολος Παύλος που είπε στους Γαλάτες (σε ελεύθερη μετάφραση): “Τώρα που γνωρίσατε τον Θεό, (…), επιστρέφετε πάλι στα ασθενή και πτωχά στοιχεία και υποδουλώνεστε σε αυτά; Καταντήσατε να ασχολείστε με ημέρες, μήνες, καιρούς και χρόνους;” (Γαλ. Δ΄ 9-10). Το δικό μας χρέος αγάπης απέναντι στους Παλαιοημερολογίτες είναι να προσευχόμαστε σθεναρά για την επιστροφή τους, όπως εύχεται όλη η Εκκλησία κατά την Θεία Λειτουργία «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως».

Υ.Γ.: Το Παλαιό Ημερολόγιο χρησιμοποιείται ακόμα σε κάποιες Ορθόδοξες χώρες (π.χ. Ρωσία) αλλά και σε ολόκληρο το Άγιο Όρος. Αυτοί όμως δεν έχουν αποκοπεί από την κανονική Εκκλησία και μνημονεύουν κανονικά τους Ορθοδόξους αρχιερείς (π.χ. το Άγιο Όρος μνημονεύει τον Οικουμενικό Πατριάρχη, στον οποίο υπάγεται). «Παλαιοημερολογίτες» ονομάζονται μόνο οι σχισματικοί, που δεν αποτελούν πλέον μέλη της κανονικής Εκκλησίας.

****************** 

     Αυτό ήταν το άρθρο της ιστοσελίδας "Χαρούμενοι αγωνιστές", των Ορθόδοξων χριστιανικών νεανικών ομάδων και του μαθητικού τομέα του Συλλόγου " Μέγας Βασίλειος",  με θέμα το παλαιό και το νέο ημερολόγιο. Η Ενορία μας το αγκάλιασε και το αναδημοσίευσε, τόσο πέρυσι τέτοια περίπου εποχή, όσο και στις φετινές αναρτήσεις της, συμπληρώνοντας και κάποιες δικές της απόψεις, πιστεύοντας ακράδαντα πως με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει με τις μικρές δυνάμεις της ιστοσελίδας της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων, του Ιωακείμ και της 'Αννας, στους Ανθόκηπους της Νέας Ευκαρπίας, στην κατανόηση του προβλήματος, έτσι ώστε το επικίνδυνο αυτό θέμα που έχει διχάσει το Σώμα της Εκκλησίας να μην δημιουργήσει περισσότερες πληγές από όσες ήδη υπάρχουν. 

     Λεπτομέρειες για τα ιστορικά γεγονότα δεν θα δείτε να αναφέρονται στα δικά μας σχόλια, αλλά ούτε από το άρθρο που αναδημοσιεύουμε, αφού αυτές είναι γνωστές ή εύκολα μπορείτε να τις βρείτε στο διαδίκτυο. Η πρόθεση του συγγραφέως του άρθρου αυτού της ιστοσελίδας της Ενορίας μας, είναι απλά να εμβαθύνει σε αυτά τα γεγονότα που προσέβαλαν την ενότητα της Εκκλησίας τότε και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι σήμερα, αλλά και να παρουσιάσει την γνώμη της με λόγο ενωτικό, αδελφικό, προτρεπτικό και αγαπητικό.

     Το παλαιό ημερολόγιο, το "Πάτριο" ή το "Γνήσιο", όπως συνηθίζεται να αναφέρεται στους κύκλους των παλαιοημερολογιτών, των Γ.Ο.Χ, όπως ονομάζουν τους εαυτούς τους (Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί), 
σαφώς και είναι το πρώτο, το αρχικό, αυτό δηλαδή με το οποίο ξεκίνησε η Εκκλησία του Χριστού, να μετρά τον χρόνο ύπαρξης της από τους πρωτοχριστιανικούς  ακόμα χρόνους, να γιγαντώνεται και να ακμάζει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η ημερομηνία είναι θέσφατο, ένα θέμα δογματικό μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία, και η αλλαγή της για πρακτικούς και διαδικαστικούς λόγους μπορεί να διχάζει και να δημιουργεί πολεμικό και εχθρικό κλίμα στην αγκαλιά της Εκκλησίας, ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ του λαού της. 
     Ας μην λησμονούμε και τα λόγια του ίδιου του Ιησού στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο β΄ στίχος 23, όπου απευθυνόμενος προς τους Φαρισαίους που σκανδαλίστηκαν όταν ημέρα Σάββατο οι μαθητές Του έκοβαν τα χόρτα για να περάσει μέσα στο χωράφι που περπατούσε,  τον ακούμε να τους λέει πως... 

"...τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον· ". 
     Επίσης ποτέ να μην μας διαφεύγει πως από τους Αποστολικούς ακόμα χρόνους η Εκκλησία του Χριστού είχε συνολικό τρόπο έκφρασης και εκφοράς των απόψεων και των αποφάσεων της. Είχε τους θεοφόρους Πατέρες της, 
που ενώ πολλές φορές διαφώνησαν μεταξύ τους, και μάλιστα για πολύ σοβαρά και δογματικά Θέματα, πάντα έδειχναν υπακοή στις αποφάσεις του συνόλου, είχε τους ικανούς Ιεράρχες της και τις Συνόδους, Οικουμενικές και μη, που συγκαλούνταν για την επίλυση τυχών προβλημάτων που ταλάνιζαν την ενότητα και την συνοχή της, τακτική που συνεχίστηκε μέχρι και σήμερα, φυσικά χωρίς πια την δύναμη της Οικουμενικότητας, δύναμη που χάθηκε αφού επήλθε το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1053 μ.Χ,  τακτική η οποία και θα συνεχίζεται για πάντα σύμφωνα με τους θεοεμπνευσμένους  εκκλησιαστικούς Κανόνες της. 

  Παράδειγμα ενότητας και 
αβροφροσύνης, οικονομίας και αγάπης, ας πάρουμε από το Άγιον Όρος και την Αθωνική Κοινότητα, όπου όλοι οι αγιορείτες μοναχοί, εκτός πολύ λίγων εξαιρέσεων, παρότι σωστά χρησιμοποιούν στις καθημερινές Ακολουθίες τους και στην εν γένει λατρευτική ζωή τους μέσα στο Άγιον Όρος, το παλαιό ημερολόγιο, κρατώντας έτσι παραδόσεις αιώνων, όταν θα βρεθούν "στον κόσμο", όπως χαριτωμένα ονομάζουν την εκτός της Αθωνικής Πολιτείας περιοχή, και βρεθούν σε Ενορίες Ιερών Μητροπόλεων της Ελλαδικής Εκκλησίας, αλλά και Μητροπόλεις του εξωτερικού, και χρειαστεί να συλλειτουργήσουν με άλλους ιερείς, 
σε Ναούς που ακολουθούν το νέο Ημερολόγιο, τότε συμμορφώνονται με τους κανόνες αυτούς χωρίς κανένα πρόβλημα, συμμεριζόμενοι το εκκλησιαστικό τυπικό του τόπου που τους φιλοξενεί, όπως και οι ιερείς και μοναχοί από "τον κόσμο", όταν πατήσουν το πόδι τους στο Αγιόνυμον Όρος και αυτοί υπόκεινται στο αγιορείτικο τυπικό και ημερολόγιο. Απλές τακτικές που ενώνουν αντί να διχάζουν.
     Ως ελάχιστο δείγμα της ενωτικής δύναμης της Ορθοδοξίας, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα πετυχημένο ως παράδειγμα, αλλά είναι το μοναδικό εδώ και αιώνες, σας θυμίζουμε την πρόσφατη Μεγάλη και Ιστορική Πανορθόδοξη, σύμφωνα με τους αρχικούς σχεδιασμούς,
 Διορθόδοξη τελικά, Σύνοδο των Προκαθημένων των 14 Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών που συμμετείχαν στο Κολυμπάρι της Κρήτης, που συγκλήθηκε από τις 16 έως τις 26 Ιουνίου του 2016. 
Ένα πολλά υποσχόμενο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα, που έγινε με μεγάλη και επίπονη προετοιμασία σαράντα ετών, με αμφίβολα όμως αποτελέσματα, αφού οι εγωϊσμοί, οι πρωτοκαθεδρίες και οι μισαλλοδοξίες μεταξύ των Προκαθημένων, δεν άφησαν πολλά περιθώρια επίλυσης σοβαρών θεμάτων που ταλαιπωρούν το Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας χρόνια τώρα, αλλά την επίλυση, ή έστω την καταγραφή δευτερευόντων προβλημάτων, ενώ οι αποφάσεις και το τελικό κείμενο που διατυπώθηκε και υπογράφηκε ήταν πολύ κατώτερο των περιστάσεων. 
Σαν γεγονός πάντως, υπήρξε μεγαλειώδες και μοναδικό, ενώ δεν μπόρεσε να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο και τα μάτια όλου του κόσμου για δέκα ημέρες είχαν "καρφωθεί" επάνω στην Ορθοδοξία και ότι πραγματικά μεγάλο εκπροσωπεί, αναμένοντας από αυτήν πολύ περισσότερα. 
      Τώρα, συγκεκριμένα εδώ στην Ελλαδική Εκκλησία, η Ιερά Σύνοδος είναι η φωνή της, ενώ τα μέλη της, οι εκάστοτε Συνοδικοί Μητροπολίτες υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, είναι το επίσημο όργανο της. 
Όσοι δε, διαφωνούν με τις αποφάσεις του επίσημου αυτού οργάνου της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου δηλαδή, και αποφασίζουν να φύγουν και να αποσχιστούν από το Σώμα της, δηλώνοντας ανυπακοή για εγωιστικούς ή άλλους δικούς τους προσωπικούς λόγους, αυτοί μόνο κακό μπορούν να προσφέρουν στην χριστιανοσύνη και στην Πίστη μας, κάτι που έγινε και στην περίπτωση των παλαιοημερολογιτών επισκόπων, οι οποίοι και δημιούργησαν το γνωστό ρήγμα και την "αιμορραγία" μεταξύ του συνόλου των αδελφών χριστιανών.

     Ευχόμαστε το άρθρο μας αυτό να σας βοήθησε στην κατανόηση των ιστορικών γεγονότων, αλλά και στην συνειδητοποίηση πως το "Παλαιό" και το "Νέο" ημερολόγιο δεν μπορεί, 
δεν επιτρέπεται, να δημιουργεί έχθρες και φιλοπολεμικό κλίμα μεταξύ των χριστιανών, ειδικά τώρα που η Εκκλησία, η οποία βάλλεται πανταχόθεν, πρέπει να είναι ενωμένη και δυνατή για να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα, σημαντικά και σύγχρονα, όπως αυτό της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτό της αθεΐας και της θεοποίησης της ύλης, όπως αυτό της παντελούς εγκατάλειψης της ιδέας της ενωμένης  ελληνικής οικογένειας, των θεσμών της πατρίδας μας και των αξιών της ελληνικής ζωντανής λαϊκής και εκκλησιαστικής παραδόσεως μας, των συμβόλων του τόπου μας, του Σταυρού και της γαλανόλευκης σημαίας μας, της ηρωϊκής και ένδοξης ιστορίας της χώρας μας, της αρχαιοτέρας όλων των γλωσσών του κόσμου και της γνησίας ταυτότητας των Ελλήνων του βορά, των αιωνίων και μοναδικών Μακεδόνων της πατρίδας μας, της Ελλάδας...της Βόρειας Ελλάδας...της Μακεδονίας, που πλέον, με δική μας υπαιτιότητα, τίθεται σε αμφισβήτηση από όλον τον κόσμο. 

     Η Ορθοδοξία και η επίσημη Εκκλησία της, με τους κανονικούς Αρχιερείς και τους ιερείς της, τώρα και πάντα, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε Θεία Λειτουργία και Ακολουθία της, θα εύχεται και θα προσεύχεται υπέρ της ενώσεως της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, απευθυνόμενη σε όλους τους αδελφούς της, που κάποια στιγμή αποσχίστηκαν από το Σώμα της.

     Θα εύχεται και θα προσεύχεται για τους παλαιοημερολογίτες αδελφούς μας, με τους οποίους καμιά μα καμία δογματική διαφορά δεν υπάρχει, οπότε και κανένας λόγος αντιμαχίας και σύγκρουσης. Αλλά σε δεύτερη φάση, θα εύχεται και θα προσεύχεται και για τους αλλόδοξους, αιρετικούς αδελφούς μας, όπως τους μονοφυσίτες, τους ευαγγελικούς, τους ρωμαιοκαθολικούς, τους διαμαρτυρόμενους ή εναλλακτικά προτεστάντες, και πόσους άλλους, που θέλησαν να δημιουργήσουν την δική τους εγωϊστική εκδοχή της Αλήθειας του Χριστού μας.  

     Ακόμα-ακόμα πάντα θα προσεύχεται και για τους ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, μα και για τις νέες ιδέες-θρησκείες που ξεφυτρώνουν ευκαιριακά και απρόσμενα, αποκυήματα ενός καινούργιου κόσμου και ενός σύγχρονου τρόπου ζωής που έρχεται δυναμικά καλύπτοντας τα κενά της δικής μας αμέλειας, τα κενά, τις ελλείψεις και τις παραλείψεις που προκύπτουν κάθε φορά που η Ορθοδοξία δεν δίνει την πρέπουσα έμφαση στην κατήχηση των πιστών της και ιδιαίτερα της νεότητας, κάθε φορά που κοιτά αδιάφορα την σύγχρονη πραγματικότητα και αρκείται στο να βαυκαλίζεται από τους εκπροσώπους της, αναπαυμένη στις δάφνες της, πιστεύοντας  λανθασμένα πως όλα για αυτήν είναι δεδομένα και ιδανικά μέσα στην "κλειστή κοινωνία" στην οποία απευθύνεται, στην οποία κινείται και για την οποία δραστηριοποιείτε.

     Αυτή φυσικά η κατάσταση της Εκκλησίας μας δεν πρέπει να συνεχιστεί, αλλά θα έπρεπε δυναμικά, μέσα από τα εντεταλμένα και επίσημα όργανα της, τον Αρχιεπίσκοπο και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, να πάρει στέρεες αποφάσεις, να δείξει πυγμή και βούληση, να βγει μπροστά και να αφουγκραστεί τα υπαρξιακά προβλήματα του Έλληνα και την έλλειψη κατήχησης του, ίσως να συγκρουστεί, αν χρειαστεί, μα κυρίως, ιεραποστολικά να δείξει την ζωντάνια και την επικαιρότητα των λόγων του Χριστού και Ιδρυτή της Εκκλησίας Του, αλλά και να μεταλαμπαδεύσει τις διδασκαλίες Του.

         Επίσης νομίζω πως θα έπρεπε ακόμα και να παλέψει, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια που της επιτρέπει το Ελληνορθόδοξο Σύνταγμα της χώρας μας, μέχρι φυσικά και αυτό να αναθεωρηθεί, όπως επιτάσσει η "πρόοδος" και η νέα τάξη πραγμάτων που ευαγγελίζονται οι εκάστοτε κυβερνώντες, να παλέψει και να νικήσει, ασκώντας τα δημοκρατικά δικαιώματα της και τον σεβασμό αλλά και την επιρροή που έχει στον ελληνορθόδοξο λαό μας, δια λόγου και έργου, για την συνέχεια και το μέλλον της, με συνέπεια και όραμα, λόγο δυναμικό και αιχμηρό, 

έργο τεκμηριωμένο και δημιουργικό, σοβαρές αποφάσεις και μελετημένες κινήσεις, που να συνάδουν όμως με το ενωτικό και αγαπητικό πνεύμα της.

      Και αν πρέπει να βάλω έναν τίτλο στο άρθρο μου αυτό, το οποίο απευθύνεται σε όλους τους χριστιανούς, παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες, θα έλεγα πως...

...μας ενώνουν περισσότερα από όσα μας χωρίζουν!!!   

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης