ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ "Η θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου" ( Μάρκ. θ΄ 17-31) & ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ.

"... πόσος χρόνος εστίν ως τούτο γέγονεν αυτώ; 
ο δε είπε· παιδιόθεν." 

     Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, εκφράζει μέσω του ενδιατάκτου Ευαγγελίου που διαβάζεται από τους ιερείς της απ' άκρη σ' άκρη της γης, στα βάθη και στα πλάτη του πλανήτη μας, όπου κατοικεί και ευδοκιμεί το Ορθόδοξο πνεύμα,  την μεγάλη ανησυχία της για τα "άρρωστα" παιδιά της, που ίσως δεν θα βρεθεί να τα οδηγήσει κοντά της κανένας γονιός, κανείς πατέρας, όπως αυτός της περικοπής της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου από τον ιδρυτή της, τον Σωτήρα μας Χριστό. 

        Δραματικὴ κατάσταση παιδιοῦ καὶ γονέα μας παρουσιάζεται στὴν σημερινὴ  εὐαγγελικὴ περικοπή, η οποία και ὁδηγεῖ τὴν σκέψη μας στὸ παράλληλο σύγχρονο δρᾶμα πολλῶν ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν καὶ δύστυχων γονέων, τῆς τραγικῆς στ᾿ ἀλήθεια ἐποχῆς μας.

Πιάνεται ἡ ἀνάσα μας μπροστὰ σ᾿αὐτὸ  τὸ δρᾶμα καὶ ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο γιὰ τοὺς ἀξιολύπητους γονεῖς καὶ τὰ  δυστυχισμένα παιδιά, μένουμε ἀμήχανοι και ἄφωνοι, ενώ ἕνα «γιατὶ» ἀναπηδάει από μέσα μας, ἀξιώνοντας μιὰν ἀπάντηση καὶ μιὰ σωστὴ λύση στὸ δρᾶμα ποὺ  δημιουργεῖ τόσο σπαραγμὸ καὶκλάμα.

     Εἶχε «πνεῦμα ἄλαλον» ὁ νέος του εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος καὶ τάσεις  αὐτοκαταστροφῆς ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ  δαίμονος. Εὐτύχησε ὅμως νὰ  ὁδηγηθῆ  ἀπὸ τὸν πατέρα του στὸ Χριστὸ καὶ   θεραπεύτηκε. 
Ὁ διάβολος,ἀγαπητοί μου, εἶναι ὀντότης, πρόσωπο, καὶ τὸ ἔργο του εἶναι καταστρεπτικὸ   γιὰ    τὸνἄνθρωπο καὶ τὴν δημιουργία, τὴν φύση. Κάποιοι σήμερα  ἰσχυρίζονται ὅτιὁ διάβολος εἶναι  ἁπλῆ προσωποποίηση τοῦ κακοῦ, ψευδαίσθηση τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰβλέπουν παντοῦ δαιμόνια. 

         Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως διδάσκει ὅτι «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α’ Ἰωάν. 3-8) καὶ ἀκόμα πὼς σαρκώθηκε καὶ σταυρώθηκε καὶ πέθανε καὶ ἀναστήθηκε «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, του τέστιν τὸν διαβόλον» (Ἑβραίους 2-14). 

Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ἡ παιδεία μας καὶ ὅλος  ὁ  πολιτισμός μας ἀγνοεῖ τὴν περὶ δαιμόνων καὶ διαβόλου πραγματικότητα καὶ ὄχι μόνο δὲν τὴν ἀντιμετωπίζει, ἀλλὰ διστάζει νὰ τὴν ψηλαφίσει καὶ   νὰ προβληματισθεί, νὰ μιλήσει γιὰ διάβολο καὶ ἁμαρτία. Ἔτσι λοιπὸν μεγιστοποιεῖται ὁ κίνδυνος νὰ μείνει ὁ σημερινὸς  ἄνθρωπος ἀνίσχυρος, ἀδύνατος, ἀλύτρωτος.

   Σήμερα ἡ δαιμονικὴ ἐπήρεια 

ἐκφράζεται στὸν ἄνθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Ἡ πλέον συνήθης της ἐκδήλωση εἶναι ἡ ἔλλειψη κάθε ἐνδιαφέροντος γιὰ τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες τῆς ζωῆς, τὸ αἴσθημα  ἀνικανότητας, ἡ ἔμμονη ἰδέα πὼς «δὲν ἀξίζει κανεὶς νὰ ζῆ». Ἀθυμία καὶ πλήρης ἀδιαφορία γιὰ ὅλα. Καὶ ἔτσι μὲ πεσμένο ἠθικό, χωρὶς κανένα κέφι, μὲ πλήρη διαταραχὴ τοῦ ψυχικοῦ συστήματος καὶ ἐγκατάλειψη κάθε πνευματικοῦ  καὶ θρησκευτικοῦ μέσου ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Θεό,ἐπέρχεται καὶ κατάρρευση τοῦ νευρικοῦ συστήματος, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ πλήρη ἀπογοήτευση, μοναξιὰ καὶ συχνὰ ἀπόγνωση.

   Ὁ ἅγιος Νεῖλος τονίζει πὼς ἡ δαιμονικὴ αὐτὴ ἐπήρεια εἶναι «σκώληξ καρδίας» ποὺ θίγει καίρια τὴν ψυχὴ καὶ σὰν ἄλλο σκουλήκι κατατρώγει στὴν  συνέχεια καὶ διαλύει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη.      

   Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης, 

ὁ συγγραφέας τῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν (κάντε κλικ στον σύνδεσμο και διαβάστε τον βίο και τα έργα του),  ποὺ σήμερα, Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, εορτάζεται και προβάλλεται για το συγγραφικό του έργο και τον άμεμπτο βίο του, όπως εορτάστηκε και την 30η Μαρτίου, οπότε και είναι η αγία κοίμησις του, αλλά και για την αγιοσύνη του ἀπὸ τὴν  Ἐκκλησία μας, αὐτὴ τὴν δαιμονικὴ ἐπήρεια τὴν ἀποκαλεῖ ἀκηδία. Λέγει λοιπὸν  ὁ ὅσιος· «Ἀκηδία εἶναι παράλυσις τῆς ψυχῆς, χαλάρωσις νοῦ, ὀκνηρία,  ἀδιαφορία, πρὸς πάντα ἀγῶνα, μῖσος κατὰ τοῦ ἐπαγγέλματος» ποὺ ὅλα αὐτὰ ἀπεργάζονται συστηματικὰ τὸν θάνατο, ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· 

«ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β’ Κορινθ. 7-10).  

     Ὁ δε ἱερὸς Χρυσόστομος, που δεν έχει αφήσει κανένα ασχολίαστο σύγχρονο πρόβλημα ανά τους αιώνες, σημειώνει· "ἡ πλέον βλαβερὴ ἀπ᾿ ὅλες τὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες εἶναι ἡ  ὑπερβολὴ  τῆς ἀθυμίας, δηλαδή τῆς κατάθλιψης καὶ τῆςἀπελπισίας".

          Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς δραματικῆς καταστάσεως; Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ  ψυχικὴ ἐρημιὰ ἀπ᾿ τὴ Χάρη τοῦ  Θεοῦ. Ὁ συγκλονισμὸς ἀπ᾿ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀθεΐα ποὺ προκαλεῖ φοβερὸ κενὸ στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀτομικιστική, ἐγωιστική, ἄνετη ζωή. Ὁ κορεσμός, ἡ ἀπληστία, ἡ τεμπελιὰ καὶ φυσικὰ τὰ ναρκωτικά, κάθε είδος ναρκωτικά, τα οποία καθώς μαθαίνω δεν λείπουν και από την δική μας γειτονιά.

         Ἀπ᾿ ὅπου διώχνεται ὁ Θεός αδελφοί μου, μην γελιέστε, τὸ δίχως ἄλλο, θέτει πόδι τὴν ἴδια κιόλας στιγμὴ ὁ σατανᾶς, ποὺ ἐξωθεῖ τὰ πράγματα πρὸς τὴν ἀπόγνωση, τὴν ἀκηδία, τὴν ἀθυμία, τὴν κατάθλιψη. Εἶναι ὅμως καιρὸς νὰ καταλάβουμε πὼς μόνον ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, μπορεῖ νὰ βοηθήσει θετικὰ καὶ  ἀποτελεσματικά. Τὰ φάρμακα ποὺ προσφέρει εἶναι «ἡ ἀναθέρμανση τῆς πίστεως καὶ τῆς  ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν».  Ἡ  προσευχή.   Ἡ μυστηριακὴ ζωή. Ἡ ἐξομολόγηση γιὰ ψυχικὴ εἰρήνευση. Προσφέρει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μάλιστα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ἰωάν. 4-18).

        Ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας εἶναι, καθὼς διαπιστώνεται καθημερινά, ἀπ᾿ τοὺς γονεῖς πρῶτα καὶ ὕστερα ἀπ᾿ ὅλη τὴν δομὴ τῆς σύγχρονης κοινωνίας καὶ  παιδείας,  ἀντιπαιδαγωγική,  ἀφύσικη,  ἀντίθεη,  ἀντιχριστιανική. Δημιουργοῦν οἱ   πιὸ  πολλοὶ γονεῖς ἕνα ἢ δυὸ  παιδιὰ καὶ αὐτὰ τύπους καλομαθημένους, ἐγωιστές, στείρους  ἀπὸ  συναισθήματα καὶ ἰδανικά, μαλθακούς, μὲ ἄδεια ψυχή ἀπὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ μια ζωὴ υλικά ἀνώτερη, αλλά χωρίς θρησκευτική και  εκκλησιαστική συνείδηση. Καὶ ἀφοῦ μετά, στὰ σχολεῖα, γίνεται πλήρης ἀποπροσανατολισμός, πάλι χωρὶς Θεὸ καὶ ἰδανικά, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν βρεθοῦν τὰ παιδιὰ αυτά στὸ κενό, νὰ μὴν ἐκδηλώνονται σὰν «ἄλαλα καὶ κωφά»;

          Στην Ενορία μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας,  αντιλαμβανόμενοι εξ' αρχής την δυσκολία της κατάστασης αυτής των νέων μας, τόσο στα σπίτια τους, όσο και στα σχολειά τους, δεν μείναμε άπραγοι, μα με δυσκολίες και κόπο μεγάλο προσκαλέσαμε τα παιδιά αυτά στην εκκλησιά τους, γεμίσαμε τα κατηχητικά τους, φτιάξαμε χώρους ειδικά για αυτά, σύγχρονους και όμορφους, χρησιμοποιήσαμε με τα λίγα χρήματα που διαθέταμε, την τεχνολογία και την σωστή γνώση της για να τα αγκαλιάσουμε, μιλήσαμε την δική τους γλώσσα πρώτα για να τους φέρουμε κοντά μας και να τους μάθουμε αργότερα το μεγαλείο της ελληνικής διαλέκτου, αφουγκραστήκαμε τις ανάγκες τους, τις μάθαμε πρώτα εμείς και κατόπιν τους τις διδάξαμε μέσα όμως από άλλες ατραπούς, μέσα από το φίλτρο της ηθικής, της αγάπης, της συναδελφικότητας και της άμιλλας.
          Τους κάναμε ποδοσφαιρική ομάδα, ποιος μέσα σε όλην την Μητρόπολη δεν γνωρίζει σήμερα τους δυο φορές χρυσούς Πρωταθλητές "Θεοπάτορες" που φέτος βέβαια δεν πήραν μέρος στο Μητροπολιτικό Πρωτάθλημα αφού τα παιδιά αυτά, αρχικά του Δημοτικού το 2012, έγιναν τώρα έφηβοι και αυτήν την χρονιά έχουν έναν άλλο σημαντικό για την ζωή τους αγώνα, αυτόν των Πανελληνίων εξετάσεων, δημιουργήσαμε και ομάδα ρομποτικής, ποιος σε όλο το πανελλήνιο δεν γνωρίζει σήμερα τους "Ρομποπάτορες", που διέπρεψαν σε διαγωνισμούς, και έκαναν γνωστή την Ενορία μας πανελληνίως, ανακατευτήκαμε και εμείς μαζί με τα κατηχητόπουλα μας σε εκδρομές και περιπάτους, φτιάξαμε ειδικά για αυτούς ιστοσελίδες και χρησιμοποιήσαμε το διαδίκτυο που τόσο αγαπούν για να τους ενώσει με τον Θεό και όχι να τους αποξενώσει από τον κόσμο. 

     Και όταν τα παιδιά της Ενορίας μας, στόμα με στόμα, από το σχολείο, από τους φίλους και τις παρέες τους, έμαθαν πως στην γειτονιά τους κάτι γίνεται, ήρθαν κοντά μας και από πίσω ακολούθησαν ανήσυχοι και οι γονείς τους, περίεργοι για να δουν αν  όλα αυτά που άκουσαν αληθεύουν. Άλλοι ενθουσιάστηκαν, άλλοι δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν την πλευρά αυτή της Εκκλησίας που μιλά διαφορετική γλώσσα από ότι παλαιότερα, αλλά είναι κοντύτερα στους νέους και τις ανάγκες τους, άλλοι πάλι, οι γηραιότεροι, οι πιο καχύποπτοι, οι πιο ιδιότροποι  εξ αυτών, μας κατέκριναν, μερικοί δε μας έβαλαν και εμπόδια. 

     Κανείς, μα κανείς όμως, δεν έμεινε απαθής στην αναπάντεχη αλλαγή που επιτελείτε στον τόπο μας, στην θέα του νέου τους ναού που τώρα χτίζεται και σύντομα, πολύ σύντομα, το Σαββατοκύριακο της 12ης και 13ης Οκτωβρίου 2019, πρώτα ο Θεός, εκεί θα τελούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, σε ένα ναό αντάξιο των μεγάλων Αγίων προστατών μας, του Ιωακείμ και της Άννας, των γονέων της Παναγίας μας, εγκαταλείποντας για πάντα την κατακόμβη μας αυτή που χρόνια τώρα εξυπηρετεί τις λατρευτικές μας ανάγκες, αλλά σε λίγο καιρό θα ανέβουμε επάνω στον κανονικό περίλαμπρο ναό μας και αυτή η κατακόμβη θα μείνει στα παιδιά των κατηχητικών μας, στην "Ιθάκη" τους όπως προσφάτως την ονόμασαν για να τους θυμίζει το δύσκολο ταξίδι αλλά και τον προορισμό τους, τον Χριστό.     
   Και ενώ αυτά τα κατηχητόπουλα κερδίζουν σε διαγωνισμούς και παίρνουν διακρίσεις και κύπελλα και βραβεία, παράλληλα γεμίζουν την κατακόμβη της εκκλησιάς τους, ντύνονται παπαδάκια και βοηθούν τους ιερείς τους στην Θεία Λατρεία, γεμίζουν και τα κατηχητικά σχολεία μας και ανθίζει ξανά ο μαραμένος τόπος μας που λεγόταν κατ' ευφημισμό "Ανθόκηποι" και τώρα έγινε πραγματικά ένα μπουκέτο μυρωδάτα άνθη, που η μυρωδιά του από τα κατορθώματα τους φθάνει στις δίπλα Ενορίες της Νέας Ευκαρπίας, τις ξεπερνά και αγγίζει και τις υπόλοιπες, 
φθάνει μέχρι την Μητρόπολη μας για να καλύψει μέσω του διαδικτύου όλες τις Μητροπόλεις, να γίνει γνωστή με τις επιδόσεις τους πανελληνίως και κατόπιν, η χάρις των Αγίων μας και η παρρησία τους στην μονάκριβη κόρη τους, την Παναγία μας, και τον Εγγονό τους Χριστό, έχοντας το χάρισμα της τεκνογονίας, να εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο, που πια ξέρει που θα απαλύνει τον πόνο της ατεκνίας του, θα προσκυνήσει τα ιερά Λείψανα τους και θα βρει ανακούφιση και γιατρειά στο πρόβλημα του.

       Όμως ξέφυγα από το θέμα μας και άθελα μου σας παρέσυρα και εσάς, ίσως από χαρά για την πνευματική υγεία που αποπνέει πια το πρόσωπο των παιδιών της Ενορίας μας μέσα στην εκκλησία τους, ίσως γιατί και εσείς συμμερίζεστε τις ανησυχίες μου. Όμως αν το δούμε πιο σφαιρικά, και το θέμα μας πραγματικά είναι η ίαση του σεληνιαζομένου νέου του Ευαγγελίου, και στην θέση αυτού βάλουμε όλη την νεολαία μας, τότε μια χαρά στο θέμα μας ήμαστε, στον σωστό δρόμο, στον δρόμο που προσφέρει η Εκκλησία του Χριστού μας, στον Σταυρό, που την προηγούμενη εβδομάδα προσκυνήσαμε, στις εικόνες μας, που λίγο μετά την έναρξη της Αγίας Τεσσαρακοστής περιφέραμε και αναστηλώσαμε, στην νηστεία, στην ελεημοσύνη, στην χαρά και την λύπη της Ορθοδοξίας μας, την χαρμολύπη της Εκκλησίας του Χριστού και των Μυστηρίων της, που μας προσφέρει για να αμυνθούμε στον Σατανά που παραμονεύει εμάς και τα παιδιά μας.  

       Προσοχή καὶ  ἐγρήγορση λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι, διαδικτυακοί και μή. Καὶ αν αντιληφθούμε πως λίγο παρέκκλινε η νεολαία μας, τα παιδιά μας, από το μονοπάτι του Θεού, τότε εμείς οι γονείς τους, οι δάσκαλοι, οι ιερείς και οι κατηχητές τους, ας αναλογιστούμε πως ίσως έχουμε μερίδιο ευθύνης για την παρέκκλιση τους αυτή και ας κάνουμε μια ἀναθεώρηση της τακτικῆς μας. Ἀπόφαση σταθερὴ χρειάζεται γιὰ καταφυγὴ  στὸν ἀληθινὸ Σωτήρα, τὸν Θεὸ τῆς σωτηρίας, τὸν θεάνθρωπο Κύριο και αυτόν πρέπει να αναδείξουμε στην ζωή τους και να αφουγκραστούμε το διαχρονικό μήνυμα Του, ποὺ ἐξακολουθητικὰ μᾶς λέει· «Ὢ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἀνέξομαι ἡμῶν;», το οποίο μήνυμα μας παροτρύνει στοργικὰ ὅλους εμάς που έχουμε ευθύνη στην διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας, όλους εμάς τους Ανθοκηπιώτες...

               ...''Φέρετε αυτόν πρός με",

  ...φέρτε τα παιδιά σας κοντά μου!!!

*παρακάτω με ένα κλικ στο "Διαβάστε περισσότερα" θα δείτε το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής, της Δ΄ των Νηστειών, σε αρχαίο κείμενο και σε νεοελληνική απόδοση...

Το Ευαγγέλιο

 της Κυριακής Δ΄Νηστειών 

"Η παραβολή του σεληνιαζόμενου νέου"

(Μάρκ. θ΄ 17-31)

Κυριακή 7η Απριλίου 2019

*Αρχαίο κείμενο

Τω καιρώ εκείνω άνθρωπός τις προσήλθε τω Ιησού γονυπετών αυτώ και λέγων διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε, έχοντα πνεύμα άλαλον. Και όπου αν αυτόν καταλάβη, φήσσει αυτόν, και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού, και ξηραίνεται· Kαι είπον τοις μαθηταίς σου ίνα αυτό εκβάλωσι, και ουκ ίσχυσαν. ο δε αποκριθείς αυτώ λέγει ώ γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι; έως πότε ανέξομαι υμών; φέρετε αυτόν προς με. Και ήνεγκαν αυτόν προς αυτόν. Και ιδών αυτόν ευθέως το πνεύμα εσπάραξεν αυτόν, και πεσών επί της γης εκυλίετο αφρίζων.

Και επηρώτησε τον πατέρα αυτού· πόσος χρόνος εστίν ως τούτο γέγονεν αυτώ; ο δε είπε· παιδιόθεν. Και πολλάκις αυτόν εις το πυρ έβαλε και εις ύδατα, ίνα απολέση αυτόν αλλ’ ει τι δύνασαι, βοήθησαν ημίν σπλαγχνισθείς εφ' ημάς. ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το εί δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. Και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδιού μετά δακρύων έλεγε- πιστεύω, κύριε βοήθει μου τη απιστία. Ιδών δε ο Ιησούς ότι επισυντρέχει όχλος επετίμησε τω πνεύματι τω ακαθάρτω λέγων αυτώ· το πνεύμα το άλαλον και κωφόν, εγώ σοι επιτάσσω, έξελθε εξ' αυτού και μηκέτι εισέλθης εις αυτόν. Και κράξαν και πολλά σπαράξαν αυτόν εξήλθε, και εγένετο ωσεί νεκρός, ώστε πολλούς λέγειν ότι απέθανεν. ο δε Ιησούς κρατήσας αυτόν της χειρός ήγειρεν αυτόν και ανέστη.

Και εισελθόντα αυτόν εις οίκον οι μαθηταί επηρώτων αυτόν κατ' ιδίαν, ότι ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό. Και είπεν αυτοίς· τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία. Και εκείθεν εξελθόντες παρεπορεύοντο δια της Γαλιλαίας και ουκ ήθελεν ίνα τις γνώναι. εδίδασκε γαρ τους μαθητάς αυτού ότι ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται εις χείρας ανθρώπων, και αποκτενούσιν αυτόν, και αποκτανθείς τη τρίτη ήμερα αναστήσεται». 

*Ν

 Εκείνο τον καιρό ένας άνθρωπος πλησίασε τον Ιησού, γονάτισε μπροστά του και είπε· Διδάσκαλε,· σου έφερα το γιο μου, που έχει πνεύμα άλαλο· Και όπου τον πιάσει τον ρίχνει κάτω, και αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και ξεραίνεται· και είπα στους μαθητές σου για να το βγάλουν και δεν μπόρεσαν. Και ο Ιησούς του αποκρίθηκε και λέγει· Ω γενεά άπιστη, ως πότε θα είμαι μαζί σας ως πότε θα σας βαστάξω; Φέρτε μου εδώ το παιδί. Και του το έφεραν. Και όταν το παιδί είδε τον Ιησού, αμέσως το πονηρό πνεύμα το τράνταξε και έπεσε στη γη και κυλιόταν αφρίζοντας.

Και ο Ιησούς ρώτησε τον πατέρα του· Πόσος καιρός είναι από τότε που το έπαθε; Και ο πατέρας είπε· Από τότε που ήταν παιδί. Και πολλές φορές και στη φωτιά τον έριξε και στο νερό για να τον ξεκάμει· μα αν κάτι μπορείς, λυπήσου μας και βοήθησε μας. Και ο Ιησούς του είπε· Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σ' εκείνον που πιστεύει. Και αμέσως έβαλε φωνή ο πατέρας του παιδιού με δάκρυα και είπε· Πιστεύω Κύριε· βόηθα με στην απιστία μου. Και όταν είδε ο Ιησούς πως μαζεύεται κόσμος, μίλησε αυστηρά στο ακάθαρτο πνεύμα και του λέγει: Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ σε διατάζω, να βγεις από το παιδί και να μην ξαναμπείς σ' αυτό. Και το πνεύμα, αφού έβαλε μεγάλη φωνή και τράνταξε δυνατά το παιδί, βγήκε· και το παιδί έγινε σαν νεκρό, ώστε πολλοί να λέγουν πως πέθανε. Και ο Ιησούς το ‘πιασε από το χέρι και το σήκωσε και εκείνο στάθηκε ορθό. 

Και όταν ο Ιησούς πήγε στο σπίτι οι μαθητές του τον πήραν κατά μέρος και τον ρωτούσαν: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το πονηρό πνεύμα; Και τους είπε· Τα πονηρά πνεύματα με κανέναν τρόπο δε βγαίνουν παρά μόνο με προσευχή και με νηστεία. Και αφού βγήκαν από εκεί διάβαιναν κρυφά μέσα από τη Γαλιλαία και κανείς δεν ήθελε να το ξέρει. Γιατί δίδασκε τους μαθητές του και τους έλεγε πως ο υιός του ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια των ανθρώπων και θα τον σκοτώσουν και αφού πεθάνει την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.