2 του Φλεβάρη, ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς, ἡ ὀρθόδοξη ἑορτή τῆς μητέρας!!!

"Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, 

κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ,

 ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου,

ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν,

φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ."

      Η Υπαπαντή είναι μια εορτή χαράς καλλωπισμένη με την αίσθηση της λύτρωσης και της αποκάλυψης. Έχει δε και τον χαρακτήρα μιας νέας θεοφάνειας , κάτι από το χρώμα των παρελθουσών εορτών της Γέννησης και των Επιφανείων αφού μάλιστα εξαρτάται εορτολογικά απ'αυτές.

      Ο Κύριος προσφέρεται σαν τεσσαρακονθήμερον βρέφος στο ναό της δόξης Του. Σε ένα χώρο δηλ. που κατά μυστικό τρόπο οικοδομήθηκε για Αυτόν πριν από αιώνες και αφιερώθηκε στη δική του λατρεία. Θαυμαστό αυτό το μυστήριο αφού σαν νήπιο ταπεινό υπόκειται στις διατάξεις ενός Νόμου και μετέχει , ως πρωτότοκος της παρθένου της Ναζαρέτ, στην εορτή των "καθαρσίων", Αυτός ο ίδιος Νομοδότης και υποκείμενος από φιλανθρωπία στον Νόμο.

      Η θυσία των δύο νεοσσών, τρυγόνας και περιστεριού, μοιάζει τυπικά ξεπερασμένη μπροστά στο μυστήριο του Πρωτοτόκου θύματος. Αυτού που θα δοθεί αυτόθελα στην μεγάλη θυσία του Σταυρού και ως πρωτότοκος των νεκρών θα χαρίσει την Ανάσταση. Δηλώνει δε την κυριότητα του Βρέφους πάνω στους δύο κόσμους που απεκαλύφθη ως Θεός , πρώτον δια σκιάς και αινιγμάτων, ύστερα δε σαρκωμένος: τον κόσμο της Παλαιάς και τον κόσμο της Νέας Διαθήκης.

     Τον συνοδεύουν εκεί η "άμωμη Λεχώ" ,το όργανο της θεϊκής οικονομίας που συνδέεται άμεσα ως τιμώμενο πρόσωπο με την εορτή αφού κυρίως αν και δεσποτική έχει θεομητορικό χαρακτήρα. "Ακατάληπτον εστί το τελούμενον εν σοι" ψάλλει γλυκά ο υμνωδός στην Θεοτόκο Μαρία. Μέσα από το μυστήριο της άσπιλης γέννησης αποκαλύπτεται το φρικτό μυστήριο της καθιέρωσης της Αμώμου Μητέρας σε ναό ζωντανό του Αχωρήτου. Ποιά νομικά καθάρσια κοινωνεί η ίδια και ο θεάνθρωπος Γιος της εκτός από αυτά που η οικονομία του Θεού θέλησε για την δική μας σωτηρία; Μαζί με τον Χριστό χειραγωγούμαστε από την Ποιμαίνιδα Παναγία στον ναό του Θεού , όπου συναντάμε το μυστήριον του Θεανθρώπου, ελευθερωνόμαστε από τη νομική κατάρα και κοινωνούμε την Χάρη.

     Μαζί της το βουβό αλλά όχι και ανενεργό στην ιστορία πρόσωπο, ο Ιωσήφ που προσφέρει την κατ'άνθρωπον νομική κάλυψη σε Μητέρα και Παιδί , μάρτυρας των μεγαλείων του Θεού και υπουργός των μυστηρίων Του.

    Ένα άλλο πρόσωπο έρχεται λες από τα βάθη των αιώνων, την εποχή των προφητών και δικαίων να δώσει χρώμα προσωπικής αποκάλυψης και αλήθειας στην ιερή σκηνή. Είναι ο γέροντας Συμεών που πρόσμενε το Ποθούμενο των γενεών πασών, έχοντας την θεϊκή πληροφορία πως δεν θα γνωρίσει θάνατο πριν δει τον Χριστό Μεσσία. Με την είσοδο του Συμεών στο θαύμα της υπαπαντής ο ίδιος ο κόσμος της Παλαιάς Διαθήκης, όλες οι προσδοκίες, οι επαγγελίες και οι προφητείες λαμβάνουν νόημα και αποκαλύπτονται στο φως. "Νυν απολύεις..." λέει ο μύστης και γίνεται μάρτυρας και κήρυκας της θεοφάνειας. Ο Συμεών ξεπερνάει σε τιμή και χάρη τον ίδιο τον Μωϋσή και τον Ησαία που είδαν τον Θεό σε οπτασία καθώς ηδύναντο άσαρκο και "κεκαλυμμένο". Μπορεί να καυχηθεί και αυτός σαν τον Πρόδρομο ότι υπάρχει μακαριότερος των προφητών γιατί στα χέρια του κράτησε την Ελπίδα με σάρκα και οστά. Σε αυτό συνηγορεί και η προφήτιδα Άννα , θυγατέρα του Φανουήλ ομολογώντας:" Τούτο το βρέφος τον ουρανό και την γη εστερέωσε".

     Ο Χριστός ως αποκάλυψη στον κόσμο είναι για τον Συμεών "σημείον αντιλεγόμενον". Είναι κριτήριο αποκάλυψης πολλών λογισμών, διχοτομητής της ιστορίας και της θεώρησης της από τους κριτές αυτού του κόσμου. Είναι το μέσον ανάστασης ή πτώσης, φωτός και σκότους. Προσκαλεί και σώζει ή απορρίπτεται. Είναι σκάνδαλο ή δικαίωση. Οπωσδήποτε είναι κάποιος που θα πάθει, ο Αμνός του Θεού που άλλοι θα αγαπήσουν και άλλοι θα μισήσουν και τα δύο έως θανάτου. "Ρομφαία" θα διαπεράσει την καρδιά της Μητέρας Του, γιατί αυτό το "σημείον" που λέγεται Ιησούς Χριστός είναι δυσβάσταχτο για τον κόσμο που αγάπησε μάλλον το σκοτάδι παρά "το φως, το φωτίζον πάντα άνθρωπον, ερχόμενον εις τον κόσμον".

     Η σκηνή της Υπαπαντής είναι λουσμένη λοιπόν στο φως της προφητείας και της χαρμολύπης.

Ο Ιησούς παρευρισκόμενος στο Ναό των Ιουδαίων ως βρέφος είναι ήδη "σημείον αντιλεγόμενον" έστω και αν αυτή η αντιλογία έχει ως ζωντανούς εκφραστές της μόνον αυτούς που Τον αναγνωρίζουν. Και αυτοί είναι "πάντες οι προσδεχόμενοι λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ", αυτοί που οι ερμηνευτές ονομάζουν "λείμμα".

     Οι άλλοι, οι αντικείμενοι και άσχετοι με την σιωπή και την αδιαφορία τους, οι υπηρέτες και οι προσκυνητές του Ναού είναι ήδη ξένοι αυτής της θεοφάνειας, γιατί αποσιωπώντας τις αντιδράσεις τους ο απόστολος Λουκάς θέλει έστω και σιωπηρά να μας πει πώς στα μεγάλα γεγονότα και στις μεγάλες αποκαλύψεις μάρτυρες γίνονται μόνον όσοι έχουν αγαθή την διάθεση και καθαρή την καρδιά.

Παραδόσεις για την εορτή της Υπαπαντής.

   Όπως οι περισσότερες χριστιανικές γιορτές, έτσι κι αυτή έχει ειδωλολατρικά στοιχεία,μπλεγμένα τόσο πολύ και τόσο καλά με την παράδοση της Εκκλησίας μας, που καμιά φορά δεν ξεχωρίζουν και δεν αλλάζουν,μερικά δε είναι χαριτωμένα άλλα πάλι είναι απαράδεκτα,έως και επικίνδυνα. 

   Η Υπαπαντή του Σωτήρος παρότι Δεσποτική εορτή είναι αφιερωμένη στο πρόσωπο της Παναγίας,μια και είναι η "πρωταγωνίστρια" του συμβάντος αυτού, όπου 40 μέρες μετά την γέννηση του Ιησού η μητέρα του τον πήγε στο ναό και σύμφωνα με την παράδοση, όντας το πρώτο της αγόρι, τον αφιέρωσε στον Θεό.

  Η γιορτή αυτή η οποία χρονολογείται από τις αρχές του χριστιανισμού, αρχίζει να τιμάται κανονικά την εποχή που αυτοκράτορας του Βυζάντιου είναι ο Ιουστινιανός ο Μέγας τον 4ο αιώνα.Η Ορθόδοξη Εκκλησία, μια μέρα μετά την Υπαπαντή στις 2 Φεβρουαρίου, τιμά επίσης και εορτάζει τους, Άγιο Συμεών και την προφήτιδα Άννα που ο "ρόλος" τους ήταν σημαντικός και καθοριστικός στον λεγόμενο "σαραντισμό" του Ιησού.  

   Την μέρα αυτή συγκεντρώνονται πολλοί πιστοί, για να προσκυνήσουν τη Θεομήτορα, η οποία προστατεύει τη γυναίκα, τη μητρότητα,την οικογένεια και το σπίτι. Οι γυναίκες πάνε τα παιδιά στην εκκλησία και κάνουν αφιερώματα στην εικόνα της. Η μέρα αυτή σημειώνει το τέλος της περιόδου, κατά την οποία η μητέρα και το παιδί είναι ευάλωτοι από τα κακά πνεύματα. Μετά από αυτή την περίοδο ακολουθεί η κάθαρση. Για το λόγο αυτό οι επισκέπτες των ναών την μέρα αυτή είναι κυρίως γυναίκες και παιδιά. Μια από τις προσευχές τοποθετείται μέσα σε μια πίτα, την οποία σπάνε μπροστά στην εικόνα με τα αναμμένα κεριά και με την ελπίδα το παιδί που έχει γεννηθεί να είναι γερό και η χρονιά να είναι καλή.

    Η λατρεία στην Παναγία για τη νίκη κατά των κακών δυνάμεων περιέχει και πολλές μαγικές απαγορεύσεις. Τη μέρα αυτή κανείς δεν πρέπει να δουλεύει για να μην γεννηθούν σημαδεμένα τα παιδιά. Ο μελλοντικός γαμπρός της κοπέλας θα μοιάζει σε ηθικό και εμφάνιση με τον πρώτο άντρα που θα συναντήσει τη μέρα αυτή. Όποιος πάρει λεφτά, θα παίρνει μέχρι το τέλος του χρόνου, όποιος δώσει, θα δίνει ολόκληρο το χρόνο. Αν χιονίζει, οι μέλισσες θα δώσουν πολύ μέλι, αν ο καιρός είναι καλός, για σαράντα μέρες θα είναι.

   Αν ψάξουμε δε ακόμα περισσότερο στις παραδόσεις της ελληνικής υπαίθρου,θα βρούμε και άλλα περίεργα στοιχεία που είναι συνυφασμένα με την ημέρα αυτή,που καλό είναι να τα μαθαίνουμε από ανθρώπους που μεγάλωσαν με αυτά,καλό είναι και να τα καταγράφουμε αφού ανήκουν στην παράδοση του λαού μας,κακό όμως είναι να τα πιστεύουμε, γιατί η χριστιανική πίστη δεν περιέχει ούτε μαγικά γεγονότα,ούτε μεταφυσικές πράξεις, αλλά το Θαύμα της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού με σκοπό την Σωτηρία μας.

Η γιορτή της Μητέρας.

    2 του Φλεβάρη, ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς, ἡ ὀρθόδοξη ἑορτή τῆς μητέρας!!!

Γιορτή της Μητέρας  σήμερα και όλες

 οι μανούλες δέχονται εὐχὲς καὶ ἀγάπη

 ποὺ ἐκφράζεται μὲ διάφορους τρόπους 

ἀπὸ τὰ παιδιά τους.

Στὴν Ἑλλάδα, ἠ Γιορτή της Μητέρας 

γιορτάστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὶς 

2 Φεβρουαρίου τοῦ 1929, γιὰ νὰ 

συνδυαστεῖ ἡ Γιορτὴ αὐτὴ μὲ τὴν

 χριστιανικὴ γιορτὴ τῆςὙπαπαντῆς.

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 ὅμως, μεταφέρθηκε στὴν 2η 

Κυριακή τοῦ Μαΐου(μιμούμενοι τούς εὐρωπαίους, ἀποκόπτοντας τήν ἱερή 

αὐτή γιορτή ἀπό τήν Πίστη μας)

Η Εκκλησία της Ορθοδοξίας στο πρόσωπο της Παναγίας, αυτήν την ημέρα

τιμά όλες τις μητέρες,τιμά και αναδεικνύει τις θυσίες τους,όπως  την 

υπέρτατη θυσία της Παναγίας,ευλογεί και 

εγκωμιάζει τον πόνο τους,

όπως τον σπαρακτικό πόνο της Θεοτόκου,

επικροτεί και βραβεύει την υπερηφάνεια και 

την χαρά τους,όπως αυτήν της Παρθένου

Μαρίας για το Παιδί της,τον Χριστό.

Μητέρες καὶ παιδιά, πᾶρτε καὶ δῶστε τρυφερὲς 

ἀγκαλιές, φιλιά, και ἀγάπη, ανταλλάξτε λόγια

όμορφα για να μαλακώσουν οι ψυχές σας.

Τα παιδιά στις μέρες μας δεν την γνωρίζουν 

αυτήν την ημερομηνία σαν γιορτή της μητέρας,
από εμάς τους μεγάλους εξαρτάται να τους το διδάξουμε.

Όμως έτσι και αλλιώς,

όταν αναφερόμαστε στις μητέρες,
την Παναγία σκεφτόμαστε 

και όταν την Παναγία ευχαριστούμε,

ξέρουμε πως και η μαμά μας ευχαριστιέται!!!