Αναρτήθηκε από
Ο φετινός εορτασμός της ημέρας των Τριών Ιεραρχών, θα γίνει κανονικά στην ημέρα της εορτής τους, μιας και πέφτει την Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2023. Έτσι από νωρίς το πρωΐ, ανήμερα της εορτής, θα περιμένουμε δασκάλους, μαθητές και γονείς για τον καθιερωμένο εκκλησιασμό των παιδιών μας από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Ανθοκήπων Νέας Ευκαρπίας...ίσως και από το 4ο Νηπιαγωγείο μας, που από ότι μαθαίνουμε φέτος, το 2023,σύσσωμο και επίσημα το 3ο Δημοτικό μας, θα έρθει, μετά την απουσία των προηγούμενων χρόνων λόγω του κορωνοϊού, για να γιορτάσει μαζί μας αυτήν την μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας, που είναι και μεγάλη και σημαντική ημέρα και για την Παιδεία, αφού οι Τρείς Ιεράρχες είναι οι προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων, και κατ΄ επέκταση, των μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών, αλλά και των απανταχού κατηχητόπουλων.
Αντί κηρύγματος, στο Ιερατικό Συλλείτουργο που θα τελεστεί, εις εκ των ιερέων της Ενορίας μας, θα εκφωνηθεί την Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Αρχιεπισκόπου μας, κ.κ. Ιερωνύμου, ενώ από εντεταλμένο εκπαιδευτικό, θα εκφωνηθεί και ο πανηγυρικός της ημέρας, και στο τέλος της Θείας Λειτουργίας θα τελεστεί και η Ακολουθία της Αρτοκλασίας, με τις προσφορές..."τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον", από τους δασκάλους και την διευθύντρια του 3ου Δημοτικού Σχολείου της γειτονιάς μας, την κα Αθανασία Κυρέζη, αλλά θα γίνει και μια μικρή γιορτή σε συνεργασία δασκάλων και μαθητών που θα αφορά την μεγάλη αυτή εορτή της Χριστιανοσύνης, αλλά και της Παιδείας και των Γραμμάτων.
Μετά τον εκκλησιασμό, θα υπάρχει για όλα τα παιδιά μας ένα αναμνηστικό, μια εικονίτσα με τους Τρείς Ιεράρχες, από την "Ιθάκη" μας, την Ενοριακή Νεανική Εστία των κατηχητικών των παιδιών μας, και φυσικά την καθιερωμένη φωτογραφία όλων μαζί, ιερέων, δασκάλων και μαθητών στις σκάλες της καινούργιας εκκλησιάς μας, οι μαθητές θα γυρίσουν και πάλι στο Σχολείο τους, όπου και πιθανότατα θα συνεχιστεί το μάθημα τους και το καθημερινό πρόγραμμα, όμως όλα πια θα έχουν να κάνουν με την ημέρα αυτή που εορτάζουν οι προστάτες Άγιοι τους, οι Τρείς Ιεράρχες, μια ημέρα χαράς και της γιορτής της νεότητας και της μάθησης !!!
Χρόνια Πολλά
στους μαθητές των Σχολείων μας!!!
*Η διαμάχη των πιστών για την πρωτοκαθεδρία τους,
*η ιστορία του συνεορτασμού τους από την Εκκλησία, &
*ο καθορισμός της σχολικής εορτής τους από την Πολιτεία, ως "Προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας"
*ο καθορισμός της σχολικής εορτής τους από την Πολιτεία, ως "Προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας"
Η σημαντική αυτή ημέρα για την Ορθοδοξία και την Παιδεία, η 30η Ιανουαρίου εκάστου έτους, πέραν της προσφοράς προς την ανθρωπότητα, από τους Τρεις Φωστήρες της, όπως τους αναφέρει το Απολυτίκιο της εορτής τους, του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, του Θεολόγου και του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που έζησαν τον 4ο αιώνα, υπενθυμίζει σε όλους μας και το μεγαλείο της Πίστης μας, στην οποία "θαυματουργικά" ακόμα και μια διαφωνία, μια φιλονικία, του 11ου αιώνος, που προέκυψε μεταξύ των χριστιανών, για το ποιος είναι ο καλύτερος εκ των τριών, 
οδήγησε σε μια κοινή μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης. Αλλά και αργότερα, σιγά-σιγά, από το 1826 μέχρι 1841 και μετά, η ίδια αυτή ημέρα μας υποδεικνύει χαρακτηριστικά πως η ένωση αυτών των Τριών Μεγάλων Ιεραρχών, υποδηλώνει και την ενότητα Κράτους και Εκκλησίας, της Ελλάδος μας και της Ορθοδοξίας μας, της Ακαδημαϊκής Κοινότητας με το Ιερατείο,
με όλα τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν κατά καιρούς από αυτήν την όμορφη και δυναμική ένωση, κατά την οποία οι μεγάλες και Άγιες αυτές προσωπικότητες, καθιερώθηκαν από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 1911 για 1η φορά επίσημα, με θεσμοθέτηση της Ακαδημαϊκής Κοινότητας του νοεϊδρυθέντος, τότε, Ελληνικού Κράτους, που προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό του, και της Εκκλησίας, όχι πάντα χωρίς προστριβές και επιφυλάξεις, ενότητα που εδραιώθηκε κυρίως από την 3η δεκαετία του 19ου αιώνος και μετά, οπότε και... 
"...αδιάκοπη είναι η διασταύρωση της επίσημης Θρησκευτικής ζωής με την κοσμική ζωή", όπως επισημαίνει η Έφη Γαζή, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, και συνεχίζοντας μας λέει πως...
"...αυτό αποτυπώνει μεταξύ άλλων και την καθιέρωση της συγκεκριμένης εορτής",
και τους Αγίους, Βασίλειο, Γρηγόριο και Ιωάννη, ως τους προστάτες των Γραμμάτων, των Επιστημών και της Παιδείας.
Αλλά και στις μέρες μας, βλέπουμε πως οι εκάστοτε κυβερνήσεις, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις, αναγνωρίζοντας το έργο και την προσφορά των Αγίων αυτών της Τρισηλίου θεότητος, όπως αναφέρονται και πάλι στο Απολυτίκιο τους, να καθιερώνουν με νόμους και προεδρικά διατάγματα, όπως το υπ' αριθμό 201 του 1998 άρθρο 4, σχετικό με τους εκκλησιασμούς των μαθητών της και στις τρεις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, αλλά και υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους, τον επίσημο εκκλησιασμό των Σχολείων την 30η Ιανουαρίου, 
Για φέτος δεν γνωρίζουμε πως το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων θα αντιμετωπίσει την σχολική αυτή μεγάλη εορτή της 30ης Ιανουαρίου, των Τριών Ιεραρχών, προστατών των Γραμμάτων και της Παιδείας στην χώρα μας, ευχόμαστε όμως να μην γίνουν αυτά που έγιναν άλλες χρονιές, όπου και είδαμε να επικρατεί
σύγχυση και αναστάτωση σε μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές και γονείς, παραμονές της εορτής, με αλλεπάλληλες εγκυκλίους του Υπουργείου σχετικά με το εάν τα μαθήματα της ημέρας πρέπει να γίνονται ή όχι μετά τον εκκλησιασμό, ή αν θα γίνει εκκλησιασμός, ή αν γίνει ή όχι γιορτή στα σχολεία της επικράτειας για τους Αγίους προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας, ως είθισται και άλλα πολλά τέτοια. Ευχόμαστε να πρυτανεύσει η λογική, και να γίνουν κανονικά οι εκκλησιασμοί των μαθητών μας, άλλωστε φέτος είναι ημέρα Δευτέρα η 30η Ιανουαρίου 2023, οπότε όλα μπορούν να γίνουν κανονικά, χωρίς αντιπερισπασμούς και εγκυκλίους που η μια να αναιρεί την άλλη αποπροσανατολίζοντας και την εκπαιδευτική κοινότητα και τους μαθητές μας,
ενώ και ο κορωνοϊός θα παίξει και αυτός σημαντικό ρόλο στους εορτασμούς, βάζοντας τους δικούς του κανόνες...ακόμα και τώρα που είναι σε ύφεση αλλά η προσοχή μας στην ασφάλεια των παιδιών μας πρέπει να είναι δεδομένη και απαραίτητη, ακόμα σε αυτήν την μεγάλη ημέρα της εορτής των παιδιών μας και των δασκάλων τους, για τους προστάτες τους και προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων.Ευχόμαστε να γίνουν κανονικά οι ομιλίες και να εκφωνηθούν οι εορταστικοί πανηγυρικοί της ημέρας και οι δάσκαλοι και καθηγητές να διδάξουν στα παιδιά μας την σημασία των Αγίων Τριών Ιεραρχών ως προστάτες τους και την σημασία αυτής της μεγάλης γιορτής των Γραμμάτων και της Παιδείας για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, μέσα από τις σχολικές εορτές που θα οργανωθούν από αυτούς στα Σχολεία που υπηρετούν σε συνεργασία πάντα με τους μαθητές τους.
Μ’ αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζουμε την σημαντική προσφορά τους στην εκπαίδευση και τους προβάλλουμε σαν διαχρονικά πρότυπα όχι μόνο δασκάλων, αλλά και μαθητών. Άλλωστε, οι συγκεκριμένοι Ιεράρχες εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να θεωρούνται ως οι κατ' εξοχήν εκπρόσωποι και προστάτες των γραμμάτων και της Ελληνορθόδοξης Παιδείας μας, ως οι καινοτόμοι παιδαγωγοί και δάσκαλοι του Γένους μας. Οι μεγάλοι αυτοί Άγιοι άνδρες, οι σπουδαίες εκείνες προσωπικότητες του Ελληνισμού, έζησαν, όπως είπαμε παραπάνω, τον 4ο μ. Χ. αιώνα, τον χρυσό, όπως ονομάστηκε, αιώνα των χριστιανικών γραμμάτων.
Ο εορτασμός από κοινού της μνήμης τους κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου, παρόλο που για τον καθένα τους η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ορίσει χωριστή εορτήν και πανήγυριν, καθιερώθηκε χίλια χρόνια πριν, περί τον 11ο αιώνα, την εποχή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλεξίου του Κομνηνού και προήλθε, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, από την διαμάχη εναρέτων και λογίων ανδρών στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι υποστήριζαν ως πρώτον τη τάξει, τον έναν Άγιο περισσότερο από τον άλλο, και εν τέλει όλοι φαίνονταν να έχουν δίκαιο, μιας και οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες είχαν ο καθένας να επιδείξει και κάτι ξεχωριστό στον χαρακτήρα του, με κατακτήσεις μεγάλες στο χώρο του πνεύματος και της παιδείας.
Την λύση έδωσε ο τότε ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων Ιωάννης ο Μαυρόπους, με τον συνεορτασμό των Τριών Μεγάλων αυτών Ιεραρχών (παρακάτω θα βρείτε ένα ολόκληρο αναλυτικό κεφάλαιο για το θέμα αυτό) Από τότε η Αγία του Θεού Εκκλησία μας, μνημονεύει στο Συναξάρι της και τιμά με ιδιαίτερη Ακολουθία, που μάλιστα έγραψε ο ίδιος ο Άγιος Ευχαΐτων, και με τον πιο επίσημο τρόπο, το καλύτερο δείγμα του πνευματικού θησαυρού που διαθέτει ο Ορθόδοξος Ελληνισμός, όπως αυτό έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση της Εκκλησίας και της Πολιτείας.
Ο εορτασμός από κοινού της μνήμης τους κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου, παρόλο που για τον καθένα τους η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ορίσει χωριστή εορτήν και πανήγυριν, καθιερώθηκε χίλια χρόνια πριν, περί τον 11ο αιώνα, την εποχή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλεξίου του Κομνηνού και προήλθε, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, από την διαμάχη εναρέτων και λογίων ανδρών στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι υποστήριζαν ως πρώτον τη τάξει, τον έναν Άγιο περισσότερο από τον άλλο, και εν τέλει όλοι φαίνονταν να έχουν δίκαιο, μιας και οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες είχαν ο καθένας να επιδείξει και κάτι ξεχωριστό στον χαρακτήρα του, με κατακτήσεις μεγάλες στο χώρο του πνεύματος και της παιδείας. Την λύση έδωσε ο τότε ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων Ιωάννης ο Μαυρόπους, με τον συνεορτασμό των Τριών Μεγάλων αυτών Ιεραρχών (παρακάτω θα βρείτε ένα ολόκληρο αναλυτικό κεφάλαιο για το θέμα αυτό) Από τότε η Αγία του Θεού Εκκλησία μας, μνημονεύει στο Συναξάρι της και τιμά με ιδιαίτερη Ακολουθία, που μάλιστα έγραψε ο ίδιος ο Άγιος Ευχαΐτων, και με τον πιο επίσημο τρόπο, το καλύτερο δείγμα του πνευματικού θησαυρού που διαθέτει ο Ορθόδοξος Ελληνισμός, όπως αυτό έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Ας γνωρίσουμε όμως τώρα, έναν-έναν ξεχωριστά τους Τρεις εκείνους μεγάλους παιδαγωγούς...
Ο Μέγας Βασίλειος ο Μέγας, ο Ουρανοφάντωρ,
γεννήθηκε το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν και αυτός Βασίλειος και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Η χριστιανή μητέρα του ονομαζόταν Εμμελεία κι έδωσε πολύ επιμελημένη αγωγή στο γιο της. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε από τον πατέρα του και μετά φοίτησε σε διάφορα σχολεία της πατρίδας του και της Κωνσταντινούπολης.
γεννήθηκε το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του ονομαζόταν και αυτός Βασίλειος και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Η χριστιανή μητέρα του ονομαζόταν Εμμελεία κι έδωσε πολύ επιμελημένη αγωγή στο γιο της. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε από τον πατέρα του και μετά φοίτησε σε διάφορα σχολεία της πατρίδας του και της Κωνσταντινούπολης. Σε ηλικία 20 χρονών ο Βασίλειος πήγε στην Αθήνα, όπου κατά την τετραετή εκεί παραμονή του κοντά σε φημισμένους δασκάλους σπούδασε όλες σχεδόν τις μέχρι τότε γνωστές επιστήμες: Φιλοσοφία, Ρητορική, Φιλολογία, Ιστορία, Ιατρική, Αστρονομία, Άλγεβρα και Γεωμετρία.
Το 356 ο Βασίλειος επέστρεψε στην πατρίδα του, την Καισάρεια και αφού εξάσκησε για λίγο χρονικό διάστημα το επάγγελμα του ρήτορα, βαπτίστηκε χριστιανός. Το 362 χειροτονήθηκε διάκονος και όταν πέθανε ο επίσκοπος της περιοχής πήρε αυτός τη θέση του και απ’ αυτήν άρχισε την πλούσια χριστιανική και φιλανθρωπική δράση του. Λόγω της επιβαρυμένης υγείας του, από τους πνευματικούς, και όχι μόνο, αγώνες του, πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 379 σε ηλικία μόλις 49 ετών. Ό,τι δίδασκε με τα λόγια ο Βασίλειος το εφάρμοζε με έργα και στην ζωή του ως επίσκοπος, επιθυμώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να παραδειγματίσει το ποίμνιό του. .jpg)
Πιο συγκεκριμένα, με τις δυνατότητες που του έδινε ο πλούτος της οικογενείας του, η μόρφωση και οι γνώσεις του, η ποιμαντική ικανότητα του, η Χάρις του Θεού που τον συνόδευε σε κάθε βήμα του και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, ίδρυσε μια σειρά από φιλανθρωπικά ιδρύματα, την γνωστή Βασιλειάδα, μια πρότυπη πόλη οργανωμένης φιλανθρωπίας, με σχολεία, θεωρητικής και τεχνικής κατεύθυνσης, εργαστήρια όπου έδινε δουλειά στους νέους, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, νοσοκομεία, μια ολάκερη Πολιτεία, όπου μπορούσε να εισαχθεί ο οποιοσδήποτε φτωχός νέος, 
να καταρτιστεί και να βγει στην κοινωνία ως χρήσιμο και ισότιμο μέλος της, κάτι που παρόμοιο του, όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπάρχει ούτε στις μέρες μας, στον 21ο αιώνα της τεχνολογίας, της πληροφορίας και της ταχύτητας, έναν "σκληρό" αιώνα όπου κοιτάμε, χωρίς να βλέπουμε, την φτώχεια που υπάρχει δίπλα μας χωρίς να κάνουμε τίποτε...ή να κάνουμε πολύ λίγα για αυτήν και μάλιστα έχοντας απώτερο σκοπό. Αλλά αυτό που κάνει ακόμα σημαντικότερο το φιλανθρωπικό έργο του είναι πως μοίρασε τα χρήματά και τα υπάρχοντα του σ’ όσους είχαν ανάγκη, απομένοντας έτσι και ο ίδιος φτωχός. Κι όλα αυτά τα έκανε, γιατί πίστευε ότι, επειδή όλα ανήκουν στο Θεό, όφειλε να χρησιμοποιεί τα πλούτη του για να βοηθούνται όσοι υπέφεραν.
.jpg)
Τόσο έκδηλη ήταν, μάλιστα, η φιλανθρωπία του και η γενναιοδωρία του, ώστε να θεωρείται μέχρι και σήμερα...από λίγους πια δυστυχώς, ως ο φορέας των δώρων της πρωτοχρονιάς, ημέρας της εορτής του, ο γνωστός σ’ όλους μας "Άι Βασίλης", που σύμφωνα με την ελληνική παράδοση και τα κάλαντα που συνοδεύουν την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπο του, "...έρχεται από την Καισαρεία" και όχι του κοκκινοντυμένου, περίεργου, στρουμπουλού, γεράκου με την άσπρη γενειάδα, του "Santnicolas" (που περιέργως μεταφρασμένο αυτό σημαίνει Άγιος Νικόλαος!!!), ή "Santaclaous", ή "Santa", από την Λαπωνία, όπου ζει με τα ξωτικά του, ή καλύτερα την Αμερική και την εταιρεία αναψυκτικών "Coca Cola", από όπου και ξεκίνησε την δεκαετία του '60, ένα απίστευτο παραμύθι και μια "πετυχημένη" εμπορική καμπάνια και διαφήμιση, με στόχο...τα παιδιά μας!!!
(εκτεταμένο άρθρο μας για αυτό το περίεργο μπλέξιμο του παραμυθιού μιας παιδικής σειράς βιβλίων την δεκαετία του '30 και αργότερα περί το 1960, της "Coca Cola", θα βρείτε με ένα κλικ στον σύνδεσμο που δημιουργήσαμε για εσάς...)
Τέλος χαρακτηριστικό είναι και ένα θαύμα
που έκανε ο Άγιος Βασίλειος όσο ζούσε, στο οποίο και οφείλουμε εμείς οι νεοέλληνες και νεοχριστιανοί το παραδοσιακό έθιμο της κοπής της Βασιλόπιτας με το χρυσό φλουρί, κατά την ημέρα της εορτής του , ή και λίγο αργότερα, στα σπιτικά μας, στις εκκλησιές, στις επιχειρήσεις, στα Σχολεία, στους Συλλόγους, στους φορείς και στις δομές της Πολιτείας και του Κράτους μας...παντού,
Τέλος χαρακτηριστικό είναι και ένα θαύμα
(με ένα κλικ στον σύνδεσμο μας, μπορείτε να βρείτε λεπτομέρειες για το θαύμα και το έθιμο αυτό της κοπής της Βασιλόπιτας, από τα δημοσιευμένα άρθρα των ιστοσελίδων της Ενορίας μας...)
για να έχουμε έτσι την ευλογία και την εύνοια του επί τη ενάρξει του νέου ενιαυτού, όπως λέει και ο ιερέας διαβάζοντας την ευχή της κοπής της Βασιλόπιτας.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ναζιανζηνός,
γεννήθηκε το 329 στην Αριανζό, ένα χωριό κοντά στην Ναζιανζό της Καππαδοκίας. Πατέρας του ήταν ο επίσκοπος Ναζιανζού Γρηγόριος, αφού εκείνη την εποχή μπορούσαν να χειροτονηθούν και έγγαμοι επίσκοποι. Η χριστιανή μητέρα του, η Νόννα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της για την ανατροφή του γιου της. Αφού έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην Ναζιανζό, οι γονείς του έστειλαν τον Γρηγόριο για να σπουδάσει στην ρητορική Σχολή της Καισαρείας της Καππαδοκίας.
Η δίψα για μάθηση ώθησε τον Γρηγόριο να συνεχίσει σε ανώτερο πια επίπεδο τις σπουδές του στις φιλοσοφικές σχολές της Καισαρείας της Παλαιστίνης, της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας.
γεννήθηκε το 329 στην Αριανζό, ένα χωριό κοντά στην Ναζιανζό της Καππαδοκίας. Πατέρας του ήταν ο επίσκοπος Ναζιανζού Γρηγόριος, αφού εκείνη την εποχή μπορούσαν να χειροτονηθούν και έγγαμοι επίσκοποι. Η χριστιανή μητέρα του, η Νόννα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της για την ανατροφή του γιου της. Αφού έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην Ναζιανζό, οι γονείς του έστειλαν τον Γρηγόριο για να σπουδάσει στην ρητορική Σχολή της Καισαρείας της Καππαδοκίας. 
Η δίψα για μάθηση ώθησε τον Γρηγόριο να συνεχίσει σε ανώτερο πια επίπεδο τις σπουδές του στις φιλοσοφικές σχολές της Καισαρείας της Παλαιστίνης, της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Το 358 ο Άγιος Γρηγόριος γύρισε στην Ναζιανζό και βαπτίστηκε χριστιανός. Το 372 έγινε επίσκοπος Σασίμων, μιας άσημης κωμόπολης της Καππαδοκίας, και το 380 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας τον ανακήρυξε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, θέση από την οποία παραιτήθηκε σύντομα. Γύρισε στην Αριανζό, όπου και πέθανε το 391.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,
Βλέποντας όμως τις αδικίες του δικαστικού συστήματος μέσα στα δικαστήρια, αποφάσισε να ακολουθήσει θεολογικές σπουδές στην ακμάζουσα τότε Θεολογική σχολή της Αντιόχειας και κατόπιν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, μια άλλη σπουδαία ελληνιστική πρωτεύουσα της εποχής εκείνης. Στην περίοδο των σπουδών του ο Χρυσόστομος γνώρισε τον επίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο, ο οποίος πιθανώς και τον βάπτισε χριστιανό το 372. Το 380 χειροτονήθηκε διάκονος στην Αντιόχεια και μετά από πέντε χρόνια πρεσβύτερος. Το 397 χειροτονήθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Όντας στην θέση αυτή ήρθε σε σύγκρουση με την αυτοκράτειρα Ευδοξία και την πλουτοκρατία της βυζαντινής πρωτεύουσας. Συνεπεία αυτών οδηγήθηκε στην εξορία, όπου και πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου του 407.
Ο Άγιος Ιωάννης, ήδη από τον 6ο αιώνα επονομάστηκε Χρυσόστομος, γιατί από τότε που ήταν στην επίγεια ζωή το όνομά του είχε συνδεθεί με την έμφυτη ρητορική δεινότητα και ευγλωττία. Εκείνο όμως, που πρώτα και κύρια χαρακτήριζε τον Χρυσόστομο ήταν η αγάπη του προς το Θεό, η αγάπη του για τον φτωχό λαό και η αγωνιστικότητά του. Στην υπηρεσία της διπλής αυτής αγάπης έβαλε και την καταπληκτική πραγματικά ευφράδεια λόγου που τον διέκρινε. 
Έτσι, δεν μιλούσε για να εντυπωσιάσει, αλλά για να ερμηνεύσει τους θησαυρούς της χριστιανικής πίστεως και μ’ αυτόν τον τρόπο να στηρίξει και να καθοδηγήσει τον λαό του Θεού στις δυσκολίες που βίωνε λόγω της φτώχειας που την γεννούσε η κοινωνική αδικία. Μάλιστα, δεν έμεινε μόνο στα λόγια. Σ’ όλη του τη ζωή δραστηριοποιήθηκε έντονα για να ανακουφίσει τους πάσχοντες αδερφούς του, αλλά και για να επέλθει η κοινωνική δικαιοσύνη στην γη, η αρμονική κοινωνική συμβίωση μεταξύ πλουσίων και φτωχών."Οι Τρεις Ιεράρχες"
Το παράδειγμά των Τριών Ιεραρχών με τις πολυετείς και πολύπλευρες, όπως είδαμε, σπουδές τους, μαρτυρεί την μεγάλη εμπιστοσύνη που οι τρεις αυτοί Δάσκαλοι είχαν στην αναμορφωτική δύναμη της παιδείας, την οποία παιδεία σπούδασαν ως μια συνολική πρόταση ζωής.
Γι’ αυτούς η παιδεία δεν ήταν μόνο φιλοσοφία ή ρητορική ή αστρονομία ή θεολογία ή ψυχολογία, αλλά ήταν όλα αυτά μαζί, δηλαδή μόρφωση σώματος και ψυχής.
Γι’ αυτούς η παιδεία δεν ήταν μόνο φιλοσοφία ή ρητορική ή αστρονομία ή θεολογία ή ψυχολογία, αλλά ήταν όλα αυτά μαζί, δηλαδή μόρφωση σώματος και ψυχής.
Έτσι παρότι τις εορτάζει και αυτές ξεχωριστά μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, την Αγία Εμμέλεια, μητέρα του Μέγα Βασιλείου την 30 Μαΐου, την μητέρα του Γρηγορίου του Θεολόγου, την Αγία Νόννα την 5η Αυγούστου, και την Αγία Ανθούσα, μητέρα του Ιερού Χρυσοστόμου την 28η Ιανουαρίου, τις εορτάζει και μαζί, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Κυριακή μετά την εορτή της Υπαπαντής,
(Η Δεσποτική και Θεομητορική εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας, εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου εκάστου έτους, που είναι και η επίσημη εκκλησιαστική εορτή της μητέρας)
Κλείνοντας το άρθρο μας, να πούμε πως αυτά ήταν τα τρία Άγια πρόσωπα, και εν περιλήψει αυτός ήταν ο βίος και τα έργα τους, που το 1843 & 1844, το νέο τότε ελληνικό κράτος και η Ακαδημαϊκή Κοινότητα, αποφάσισε να κάνει σύμβολα και της δικής του εκπαίδευσης και να καθιερώσει την γιορτή τους της 30ης Ιανουαρίου ως επίσημη σχολική εορτή των Γραμμάτων και της Παιδείας...κι όχι μόνο μια μέρα που απλώς χάνουμε το μάθημα πηγαίνοντας στην εκκλησία, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων γίνονται και οι σχετικές ομιλίες, οι εκδηλώσεις και κάποιες δραστηριότητες στα Σχολεία μας, αλλά που διδάσκουμε στην νέα γενιά την ποιότητα, την αξία και την ακτινοβολία της προσωπικότητας τους, ως παραδείγματα προς μίμηση. 
Σήμερα, όμως, όλοι εμείς, η νέα γενιά του Ελληνισμού και τα παιδιά μας, οι λεγόμενοι "νεοέλληνες", αντιλαμβανόμαστε πως το μέλλον μας δεν είναι δα και στρωμένο με ροδοπέταλα, μάλιστα νοιώθουμε αυτό να είναι αβέβαιο και πιθανόν πολύ δυσκολότερο από αυτό των παλαιοτέρων, αφού η χώρα μας, η Ελλάδα μας και οι εκάστοτε κυβερνώντες αυτήν, απεμπόλησαν για δεκαετίες ολόκληρες, όλες αυτές τις αξίες που μας δίδαξαν οι Ιεράρχες που σήμερα εορτάζουμε πανηγυρικά.
Αλλά ακόμα και η επίσημη Εκκλησία, επαναπαυμένη στις δάφνες ενός ένδοξου βυζαντινού παρελθόντος
Σήμερα, όμως, όλοι εμείς, η νέα γενιά του Ελληνισμού και τα παιδιά μας, οι λεγόμενοι "νεοέλληνες", αντιλαμβανόμαστε πως το μέλλον μας δεν είναι δα και στρωμένο με ροδοπέταλα, μάλιστα νοιώθουμε αυτό να είναι αβέβαιο και πιθανόν πολύ δυσκολότερο από αυτό των παλαιοτέρων, αφού η χώρα μας, η Ελλάδα μας και οι εκάστοτε κυβερνώντες αυτήν, απεμπόλησαν για δεκαετίες ολόκληρες, όλες αυτές τις αξίες που μας δίδαξαν οι Ιεράρχες που σήμερα εορτάζουμε πανηγυρικά.
Αλλά ακόμα και η επίσημη Εκκλησία, επαναπαυμένη στις δάφνες ενός ένδοξου βυζαντινού παρελθόντος
δεν θεώρησε σημαντικό να βιώσει το παλμό του σύγχρονου Έλληνα και να ενταχθεί στην κοινωνία, αλλά και να κατηχήσει το ποίμνιο της και ειδικά τους νέους, αφήνοντας αυτό το σημαντικό κομμάτι της διακονίας της, την κατήχηση της νεολαίας μας, σε οργανωμένες μορφές χριστιανικών αδελφοτήτων, που μαζί με την σαφώς μεγάλη προσφορά τους, έφεραν και την υπερβολή, την απομόνωση σε θεολογικές ομάδες, σε κάποιες δε των περιπτώσεων και την παραδοξότητα, οδηγώντας, αντίθετα με τις προθέσεις τους, την ελληνική οικογένεια στην απαξίωση και εν τέλει την απομάκρυνση των παιδιών της από το ενοριακό κατηχητικό σκολειό. Ό
μως όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα που προέκυψαν δεν εμπόδισαν εμάς, τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς του 21ου αιώνος, να προχωρήσουμε δυναμικά μπροστά, έχοντας ως πρότυπα προς μίμηση αξιόλογες προσωπικότητες από το τρισχιλιετές εθνικό μας παρελθόν, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων των Τριών Ιεραρχών. Οφείλουμε να αντλήσουμε και να αξιοποιήσουμε δημιουργικά στο παρόν σημαντικά και χρήσιμα στοιχεία τόσο από τη ζωή και τη δράση τους, όσο και από το χαρακτήρα και το έργο τους. Θα είναι λυπηρό, αν όχι εγκληματικό, τέτοιες προσωπικότητες μεγάλου και παγκοσμίου βεληνεκούς, των οποίων τα συγγράμματα, επίκαιρα και άμεσα τότε όπως και τώρα, διδάσκονται στα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου...εκτός από τα δικά μας, να τις βάλουμε στο περιθώριο. Δεν νομίζετε;
Ο συνεορτασμός
των Τριών Ιεραρχών την 30η Ιανουαρίου.
Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες». Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν:
Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε την συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων. Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.
Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη Ιερός Ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.
Απολυτικίον
των Τριών Ιεραρχών
των Τριών Ιεραρχών
Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου