"ΤΟ ΔΕΟΣ, Η ΧΑΡΑ, Η ΔΥΝΑΜΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ" (Ε)

"...αλλ' είς των στρατιωτών λόγχη αυτού την πλευράν ένυξε..."

     Με μεγάλο δέος, αλλά και τεράστια ευθύνη προσέρχεται, τα πρωϊνά εκείνα που θα τελέσει ο ιερέας την Θεία Λειτουργία, στην Αγία Πρόθεση για να ετοιμάσει τα δώρα, τις προσφορές των πιστών ανθρώπων, τον άρτο και το νάμα, την "λειτουργιά", το ψωμί και το κρασί, τα οποία και αργότερα, μπροστά στο Θυσιαστήριο που κλήθηκε να διακονήσει, θα μετατρέψει σε Θεία Δώρα, σε Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας, που στην συνέχεια θα μεταδώσει στο εκκλησίασμα του κατά την Θεία Μετάληψη, 
μια πράξη τόσο συμβολική όσο και ουσιαστική, αναγκαία μα συνάμα και δύσκολη, αλλά και σωτήρια, τόσο για τον ίδιο, που πρώτος τιμητικά...μα αναξίως μεταλαμβάνει, όσο και για το ποίμνιο του, που του έχει ανατεθεί από τον Επίσκοπο του, τους ενορίτες του Ορθοδόξους Χριστιανούς, που δικαιωματικά με το Μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος τους...αλλά και προσεκτικά, ως μέλη ισότιμα  πια των εν δυνάμει αγίων της Πίστης μας, παίρνουν από αυτόν, τον λειτουργό ιερέα τους, για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν..."τα δικαιώματα τους" και να είναι σε πλήρη επι-Κοινωνία με τον Χριστό, τον Ιδρυτή της Εκκλησίας, της οποίας μέτοχοι και συμμέτοχοι είμαστε όλοι.

     Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή, από την προ-ετοιμασία. Ο ιερέας λειτουργός, γνωρίζοντας την δύναμη που του δόθηκε χαριστικά από τον Δεσπότη Χριστό, να τελεί την Θεία Λειτουργία, την κορωνίδα της Πίστης μας, με αποκορύφωμα της την Θεία Κοινωνία, μπαίνει στα Άγια των Αγίων, στο Άγιο Βήμα...με δέος όπως προείπαμε, προετοιμασμένος εσωτερικά και εξωτερικά. Εκεί ενδύεται την ιερατική του στολή και κατευθύνεται στην Αγία Πρόθεση, όμως πρώτα πρέπει να..."Νίψομαι εν αθώοις τας χείρας μου και κυκλώσω το θυσιαστήριον σου, Κύριε..." κάτι που ίσως δεν αφορά μόνο την καθαριότητα των χεριών του!!! Εκεί στην Αγία Πρόθεση ξεκινούν βήμα-βήμα οι διεργασίες για το Μυστήριο  των Μυστηρίων, που θα ακολουθήσει. 

    Θα ήθελα όμως, στην σημερινή ανάρτηση της ιστοσελίδας της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, να επικεντρωθούμε σε μια και μόνο φράση που ο εφημέριος λέει μπροστά στην Αγία Πρόθεση όταν, αφού έχει βγάλει από τον άρτο το κεντρικό κομμάτι του, αυτό που αναφέρεται στον Χριστό μας, αυτό που αναγράφεται το ΙΣ-ΧΡ-ΝΙ-ΚΑ, καλείται ως ένας εκ των στρατιωτών που τον σταύρωσαν, να λογχίσει το Σώμα Του, λέγοντας την φράση με την οποία τιτλοφορείτε το άρθρο αυτό, "...αλλ' είς των στρατιωτών λόγχη αυτού την πλευράν ένυξε..." κάνοντας παράλληλα και την συμβολική κίνηση με τα ίδια του τα χέρια, χρησιμοποιώντας την Αγία Λόγχη, συνεχίζοντας με την φράση, 
"...και ευθύς εξήλθεν Αίμα και Ύδωρ", και γεμίζοντας το Άγιο Ποτήριο με κρασί και νερό, τα οποία αργότερα στην εξέλιξη του Θείου Δράματος, της Σταύρωσης Του, θα μετατραπούν και θα γίνουν "Τα Σα εκ των Σων...", για να έρθει η Ανάσταση Του, το ... "Πρόσχωμεν. Τά Ἅγια τοῖς ἁγίοις" και επιτέλους η Θεία Πρόσκληση, το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», αφού προηγηθεί η Θεϊκή εκείνη ενθάρρυνση από την εκφώνηση του ιερέως, το..."Λάβετε φάγετε..." και μετά το..."Πίετε εξ αυτού πάντες..." επιμένοντας προς το ποίμνιο του, θεωρώντας το ως δεδομένο αφού έφθασαν ως εδώ, σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν μαζί με τον Χριστό, τώρα πρέπει και να γίνουν ένα μαζί Του.

    Όμως, πως αυτός ο ιερέας, ο απλός λειτουργός, ο ανθρώπινος, ο αμαρτωλός, ο αδύναμος, ο ανίσχυρος, ο μικρός, ο λίγος, "... λόγχη αυτού την πλευράν   ένυξε..."; Πως θα τολμήσει να απλώσει το χέρι του και να λογχίσει τον Χριστό Του, πως θα υποδυθεί τον στρατιώτη που θέλοντας να διαπιστώσει τον θάνατο Του, θα προκαλέσει την αιμορραγία από το Σώμα του Δημιουργού Του; Την απάντηση του την δίνει ευθαρσώς η ευχή του Χερουβικού Ύμνου, που μυστικώς λέγεται από τον ίδιο κατά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, για να του δώσει την δύναμη, αλλά και την "εξουσιοδότηση" που θα χρειαστεί  για να φέρει αυτήν την δύσκολη και υπερκόσμια αποστολή του εις πέρας.

"Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν ή λειτουργείν σοι, Βασιλεύ της δόξης· το γαρ διακονείν σοι μέγα και φοβερόν και αυταίς ταις επουρανίαις δυνάμεσιν. 
Αλλ' όμως, δια την άφατον και αμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ατρέπτως και αναλλοιώτως γέγονας άνθρωπος και αρχιερεύς ημών εχρημάτισας και της λειτουργικής ταύτης και αναιμάκτου θυσίας την ιερουργίαν παρέδωκας ημίν, ως Δεσπότης των απάντων. 

Συ γαρ μόνος, Κύριε ο Θεός ημών, δεσπόζεις των επουρανίων και των επιγείων, ο επί θρόνου χερουβικού εποχούμενος, ο των Σεραφείμ Κύριος και βασιλεύς του Ισραήλ, ο μόνος άγιος και εν αγίοις αναπαυόμενος. 
Σε τοίνυν δυσωπώ τον μόνον αγαθόν και ευήκοον· επίβλεψον επ' εμέ τον αμαρτωλόν και αχρείον δούλόν σου, και καθάρισόν μου την ψυχήν και την καρδίαν από συνειδήσεως πονηράς· και ικάνωσόν με τη δυνάμει του Αγίου σου Πνεύματος, ενδεδυμένον την της ιερατείας χάριν, παραστήναι τη αγία σου ταύτη τραπέζη και ιερουργήσαι το άγιον και άχραντον σώμά σου και το τίμιον αίμα. 

Σοί γαρ προσέρχομαι κλίνας τον εμαυτού αυχένα και δέομαί σου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ εμού, μηδέ αποδοκιμάσης με εκ παίδων σου, αλλ αξίωσον προσενεχθήναί σοι υπ εμού του αμαρτωλού και αναξίου δούλου σου τα δώρα ταύτα. Συ γαρ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος, Χριστέ ο Θεός ημών, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

      Όλες αυτές οι δυνατές λέξεις, οι εμπνευσμένες φράσεις, οι υπερκόσμιες εκφράσεις, οι ολοζώντανες προτάσεις, που θεόπνευστα μπήκαν στην σειρά για να γίνουν κείμενα, μετέπειτα έγιναν και βιβλία, που γράφηκαν από Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας για να μείνουν στην ιστορία αναλλοίωτα, και συγκεκριμένα από τον Μέγα Βασίλειο και από τον Ιερό Χρυσόστομο, για να μας υποδείξουν έναν ενιαίο τρόπο στην Θεία Λατρεία, 

την τέλεση της ίδιας Θείας Λειτουργίας, παντού και από το σύνολο των Ορθοδόξων Χριστιανών, που αδιατάρακτα...εκτός βέβαια από την σκοτεινή τρίμηνη περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού και της 1ης καραντίνας στην χώρα μας και κατόπιν για δυο και παραπάνω χρόνια τα άνοιξε-κλείσε των εκκλησιών, κατά το δοκούν, τελείται μέχρι σήμερα και εις τους αιώνας των αιώνων, δίνουν στους κληρικούς μας μια άλλη διάσταση, τους χαριτώνουν, χαράζουν άλλες προοπτικές στην βιοτή μας, τους προσφέρουν μια άλλη αξία, πάνω και πέρα από την ανθρώπινη, και όλα αυτά τα λόγια που γίνονται βιώματα πια στην καθημερινότητα τους, δικαιολογούν τον σεβασμό μας προς την ιερωσύνη τους, την δύναμη πάνω στις ψυχές μας και την ικανότητα να μαλακώνουν την καρδιά μας όταν αυτή σκληραίνει ή να συγχωρούν και να διαγράφουν τις αμαρτίες μας, όταν αυτές αρχίσουν να μας βαραίνουν.   

      Καταλήγοντας το άρθρο αυτό, εκτός της υπεράνθρωπης δύναμης του ιερέως, που του δίδεται εκ Θεού, θα θέλαμε να υπερτονίσουμε και την μεγάλη, τεράστια ευθύνη που έχει ενώπιον Του, αλλά και απέναντι στους ανθρώπους που διακονεί. Το βάρος της ευθύνης αυτής της ιδιαίτερης και χωρίς προηγούμενο αποστολής που αναλαμβάνει ο κληρικός με την χειροτονία του, είναι εμφανές και έκδηλο κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, όπου ο ιερέας ζητά συνεχώς συγχώρεση από τον Θεό..."Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ", επαναλαμβάνει διαρκώς, ενώ ο λειτουργός, ή οι λειτουργοί, όταν τελείται Συλλείτουργο, ασπάζονται και συγχωρούν ο ένας τον άλλο μπροστά στην Αγία Τράπεζα και μάλιστα "επιδεικτικά" μπροστά στην Ωραία Πύλη..."Αδελφοί και συλλειτουργοί συγχωρήσατε μοι τω αμαρτωλώ" ως παράδειγμα για όλους τους συμπροσευχομένους αδελφούς μας, για να πράξουν το ίδιο, όπως επίσης, όχι μια αλλά δυο φορές το ίδιο κάνουν και προς το ίδιο το εκκλησίασμα...
"Τοις μισούσι και τοις αγαπώσιν ημάς συγχώρησον, Κύριε", ζητώντας, παίρνοντας αλλά και δίνοντας συγχώρεση. 

   Δεν μπορούμε βέβαια να μην σχολιάσουμε το "θαύμα" που επιτελείται σε κάθε Θεία Λειτουργία, όταν στο τέλος της όλοι οι χριστιανοί, όσο κακότροποι και δύστροποι και να είναι, "χαριτωμένοι" πια, αποχωρούν από την εκκλησιά τους πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο, συχνά αδικαιολόγητο, σκανδαλώδες...μόνο σε όσους ποτέ δεν εκκλησιάστηκαν ουσιαστικά, ενώ ασχολίαστη δεν θα αφήσουμε ούτε την ευλογημένη κόπωση, πολλοί λένε, "ε! και τι κάνει πια ο παπάς και κουράζεται"...εσείς οι ιερείς ίσως μπορείτε καλύτερα να το καταλάβετε αυτό, όταν χαλαρώνοντας, μετά το..."Δι' ευχών...", αναλογιστεί ο ιερωμένος το..."τι και πως" ήταν αυτό που έκανε λίγο πριν, αλλά και την ευτυχία που νοιώθει επειδή έβγαλε εις πέρας την αποστολή του, ενδεικτικά όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα, της σημασίας της Ιερωσύνης και της Χάρης του Θεού.

        Δέος, χαρά, δύναμη και ευθύνη γεμίζουν την βιοτή ενός ιερέα καθ' όλην την διάρκεια της επίγειας παρουσίας του. Αυτό για κάποιους αδαείς στην Πίστη μας, ή "παραπληροφορημένους" ή "υπερπολιτισμένους" της μοντέρνας κοινωνίας μας, φαίνεται ακατάληπτο και χωρίς νόημα. Για όσους όμως γνωρίζουν την καθημερινότητα ενός ιερωμένου, συμμετέχοντας στην λατρευτική και λειτουργική ζωή της Ενορίας τους, άλλοι ενεργά, άλλοι λιγότερο, οι λεγόμενοι "χλιαροί", ακόμα και αυτοί που εκκλησιάζονται Χριστούγεννα και Πάσχα, αυτοί καταλαβαίνουν την διαφορά του λαϊκού και του κληρικού, εξ' ού και ο σεβασμός  και η αγάπη στην ιερωσύνη, μα και στο πρόσωπο του.   
        Αυτός είναι ο ιερέας. Και δεν έχει σημασία αν είναι μορφωμένος ή αμόρφωτος, αν είναι καλλίφωνος ή όχι, αν είναι νέος ή γέρος, καλός ή κακός, ούτε καν αν είναι περισσότερο ή λιγότερο ενάρετος από τους συλλειτουργούς του, αφού είναι "...εις εκ των στρατιωτών...", που λογχίζει το πλευρό του Χριστό μας κάθε Κυριακή, γιορτή και σχόλη, σε κάθε Θεία Λειτουργία, είναι αυτός που δημιουργεί την σωτήρια για όλους εμάς "αιμορραγία" πάνω στο Σώμα Του, το οποίο και αργότερα, κατά την εξέλιξη του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, "Μελίζεται και διαμελίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τούς μετέχοντας αγιάζων", και πάλι από τον ίδιο. 
       Αλλά μην νομίζεται πως αυτή είναι μια ρουτίνα, μια καθημερινότητα που την επαναλαμβάνει αβίαστα και ατάραχα ο ιερέας εκείνος που έχει την συναίσθηση των πράξεων του. Αμείλικτα είναι τα ερωτηματικά που τον βαραίνουν καθ' όλην την διάρκεια της ζωής του, αφού ο κληρικός δεν "συνταξιοδοτείτε" ποτέ, αλλά λειτουργεί, λογχίζει, μελίζει και διαμελίζει τον Αμνό του Θεού και προσκαλεί το ποίμνιο του για να μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Ποιός είμαι εγώ που ακουμπώ το Σώμα του Κυρίου μου; Τί κάνω καθημερινά και δεν αισχύνομαι; Είμαι άξιος αυτού του αξιώματος; Με τόσες δικές μου αμαρτίες πως μπορώ εγώ να σβήνω αυτές των ενοριτών μου; Και πόσα ακόμα ερωτηματικά τον βασανίζουν, τον κάνουν διστακτικό, τον φέρνουν προ των ευθυνών του και αυτό είναι φυσιολογικό μέχρι ενός σημείου γιατί υπάρχει απάντηση και αυτήν την δίνει ευθαρσώς η ευχή του χερουβικού ύμνου που αναφέραμε παραπάνω και κρύβεται μέσα στις λέξεις "Αλλ' όμως...", για να καταλήξει στο "...ενδεδυμένον την της ιερατείας χάριν, παραστήναι τη αγία σου ταύτη τραπέζη και ιερουργήσαι το άγιον και άχραντον σώμά σου και το τίμιον αίμα.".
         Με όπλο το πετραχήλι του ο ιερέας, αμέσως μετά την χειροτονία του και την εντολή που παίρνει από τον Χριστό μέσω του Επισκόπου του, ρίχνεται στην μάχη για τις ψυχές του ποιμνίου του. Άλλοτε χάνει, άλλοτε κερδίζει!!! Τις περισσότερες μάλιστα φορές χάνει. Πέφτει, πληγώνεται, ματώνει, πικραίνεται, απελπίζεται, αγωνιά, ματώνει, αγαπά, συγχωρεί και κωφεύει. Αλλά σηκώνεται, αγωνίζεται, πολεμά, αμύνεται, συνεχίζει την μάχη με το κακό γιατί ξέρει πως ο Κύριος του, που υπηρετεί πιστά, ποτέ δεν του ζήτησε να είναι ο νικητής, αλλά του ζητά καθημερινά να είναι αγωνιστής, και όσες φορές πέσει τόσες και να σηκωθεί μέσα στον στίβο των αγώνων του.
         Ας βοηθήσουμε λοιπόν τους ιερείς μας στα διοικητικά και τα πνευματικά, τα λειτουργικά και τα λατρευτικά καθήκοντα τους, στον αγώνα τους, που ουσιαστικά είναι και ο δικός μας αγώνας, και αν αντιληφθούμε κάποια αδυναμία του, κάποια αστοχία του ή κάποιο παραπάτημα του, που ανθρωπίνως μπορεί να κάνει, ας το καλύψουμε με την αγάπη και την προσευχή μας που τόσο έχει ανάγκη, το ενδιαφέρον και την υπομονή μας. Ο ιερέας εύκολα μπορεί να γίνει στόχος κακόβουλων σχολίων και κατηγοριών, μιας και η ζωή του είναι διάφανη, ενώ το μαύρο ράσο και το παρουσιαστικό του πάντα θα τον κάνουν τόσο ξεχωριστό, αλλά και τόσο ευάλωτο. Και ο ιερέας από την μεριά του όμως πρέπει να είναι προσεκτικός, δοτικός, υπομονετικός, ιεροπρεπής, και να μην σκανδαλίζει με την συμπεριφορά του, γιατί αυτή επηρεάζει όλο το σώμα της Εκκλησίας, που εκπροσωπεί σε κάθε ενέργεια του.

Η Ιερωσύνη, 

ένα από τα Επτά Μυστήρια της Ορθοδοξίας... 

 (μόνο για λίγους και εκλεκτούς)

 ...το απίστευτο δέος της χάριτος του Αγίου Πνεύματος... 

...η χαρά της εγγύτητας με τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους μας... 

...η τεράστια δύναμη και η επιρροή πάνω στις ψυχές των ανθρώπων... 

...αλλά και η απεριόριστη ευθύνη απέναντι στον Θεό...
μα και στους ανθρώπους!!! 

π. Χρυσόστομος Τελίδης