Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. (Μάρκ. η' 34, θ' 1)

"...ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι."

     Αυτήν την αναστάσιμη ημέρα, της Κυριακής της 15ης Σεπτεμβρίου 2019, αγαπητοί αναγνώστες και διαδικτυακοί φίλοι μας, μέσα από το Ευαγγέλιο της, της Κυριακής μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού και κάτω από την βαριά σκιά Του και τον απόηχο αυτού του Συμβόλου της Ορθοδοξίας μας, ὁ Κύριος μας, μέσω των ιερέων του από το Άγιο Βήμα των εκκλησιών του όλης της Ορθοδοξίας, μᾶς παραδίδει τὶς τρεῖς ἀπαραίτητες πρϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ἐκεῖνος ο χριστιανός που οικειοθελώς θα θελήσει νὰ τόν ἀκολουθήσει.

            Γιὰ νὰ εἶναι λοιπὸν κανεὶς σωστὸς χριστιανὸς καὶ μαθητής τοῦ Κυρίου θὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ὕστερα νὰ σηκώσει τὸν προσωπικὸ του σταυρὸ καὶ νὰ ὑπακούσει τὶς ἐντολές του. 
Ὁ Χριστὸς δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν ὑποχρεώνει κανέναν. Ζητάει ὅμως ἀπὸ τὸν καθένα μας, πού θέλει ὄχι να λέγεται, ἀλλὰ νὰ εἶναι πραγματικὸς χριστιανὸς, ἐλεύθερα νὰ τὸν ἀκολουθήσει, με συνέπεια, ἀποφασιστικότητα καὶ ἡρωϊσμό.

     Όμως ας αναλύσουμε βαθύτερα τα στοιχεία αυτά του χαρακτήρα που ζητά ο Χριστός από εμάς για να γίνουμε "αθάνατοι" μαζί Του όπως μας λέει, να γίνουμε δηλαδή,  "οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει."

     Τώρα τὸ   «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν», 
είναι το πρώτο και ἰσοδυναμεῖ μὲ νέκρωση πρὶν τὸ θάνατο. Ἀπαρνοῦμαι τὸν ἑαυτό μου σημαίνει ταπεινώνομαι γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τῶν ἄλλων. Χάνω γιὰ νὰ κερδίσει ὁ ἄλλος. Στεροῦμαι γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ συνάνθρωπός μου.  Ἀρνοῦμαι κάθετί πού μὲ χωρίζει ἀπὸ τὸ Θεό μου. Ἀγωνίζομαι κατὰ τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκός. Γυρίζω τὴν πλάτη μου στὶς πονηρὲς πράξεις. Νεκρώνω ὅτι μὲ κρατάει δέσμιο μὲ τὴ γῆ, π.χ. τὸν ἐγωϊσμὸ, καὶ προσπαθῶ νὰ γίνω σωστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὸ τὸ ὄχι στὸν ἑαυτό μου προϋποθέτει δύναμη καὶ ἀποφαστικότητα. Πάνω ὅμως ἀπὸ τὴ δική μας δύναμη ὑπάρχει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς δυναμώνει γιὰ νὰ παλαίψουμε κατὰ τοῦ διαβόλου.

     Το δεύτερο και πολύ σημαντικό αλλά και δύσκολο συνάμα, είναι το 
«Ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ». 
Εἶναι βαρὺς ὁ Σταυρὸς ποὺ ἐπωμίζεται κάθε πιστὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὰν τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὸν πόνο τῆς Σταυρώσεως ὑπάρχει ἡ δόξα τῆς ἀναστάσεως. Ὅπως ὁ Χριστὸς ὑπέφερε ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἔτσι ὑποφέρει κάθε πιστὸς καθὼς σταυρώνεται κάθε μέρα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του.
    Τὶς λεπτομέρειες τῆς σταυρώσεώς μας θὰ τὶς δοῦμε στὴν καθημερινή μας ζωή. Ὅπως Ἐκεῖνος προδόθηκε ἀπὸ τὸ μαθητή του, ἔτσι κι ἐμεῖς προδινόμαστε ἀπὸ ἀγαπημένους καὶ ἔμπιστους ἀνθρώπους. Ὅπως ὁ Κύριος παράνομα δικάστηκε καὶ κατακρίθηκε, ἔτσι κι ἐμεῖς καταδικαζόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως Ἐκεῖνος  περιφρονήθηκε, ὑβρίσθηκε, χλευάσθηκε, ἔτσι κι ἐμεῖς γινόμαστε στόχος τῶν εἰρωνειῶν καὶ τῶν ὕβρεων τῶν ἀνθρώπων τῆς ἁμαρτίας. 

Κλῆρος τοῦ πιστοῦ εἶναι νὰ πάθει ὅ,τι ἔπαθε Ἐκεῖνος.

      Τώρα εκτός ἀπό τά πάθη πού μᾶς προκαλεῖ ὁ κόσμος, ἔχουμε καά τά πάθη πού μᾶς προκαλεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός μας. Εἶναι οἱ πονηροὶ λογισμοὶ καὶ οἱ ἄτακτες ἐπιθυμίες ποὺ σάν ἀγκάθια καί καρφιὰ προκαλοῦν μεγάλη θλίψη στόν ἀγωνιστή χριστιανό. Οἱ ἀσθένειες τοῦ σώματος δέν σηκώνονται χωρίς τήν θεϊκή παρουσία.

           Τελευταία εντολή του Κυρίου μας είναι το 
«καί ἀκολουθείτω μοι».
Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἐαυτοῦ μας καὶ ἡ καθημερινὴ σταύρωσή μας ἑνώνει μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. Ἐκεῖνος ποὺ κατόρθωσε νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του καὶ νὰ σταυρώσει τὶς ἐπιθυμίες του χαριτώνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὰ δῶρα τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καὶ ὅλα τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γεμίζουν τὴν ψυχή του καὶ ἔτσι γίνεται δοχεῖο ἁγιασμένο τοῦ Θεοῦ. Τὸ «ἀκολουθείτω μοι» σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ὑποτάξεις τὴν ἐπιθυμία τῆς ὑπερβολῆς σ’ ἐκεῖνο πού μας ὑποδεικνύει ὁ Θεός.

    Ὁ κακόβουλος "ἄρχοντας" τοῦ επίγειου και φθαρτού  αὐτοῦ 
κόσμου, ο πολυμήχανος και ανθρωποκτόνος διάβολος, μὲ ἀπατηλές ὑποσχέσεις ἔχει κερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη πολλῶν ἀνθρώπων ποὺ τυφλά παραδόθηκαν στήν ἐξουσία του κι ἔγιναν χωρίς νά τό καταλάβουν τραγικὰ θύματα μιᾶς ζωῆς χωρίς ἐλπίδα καί χαρά, νούμερα μιᾶς μηχανῆς πού κατεργάζεται τήν μαζοποίηση τῶν προσώπων καί τήν αἰώνια συμφορά τῶν ψυχῶν. Ακούμε τον Χριστό στο ευαγγέλιο της Κυριακής αυτής να λεέι:
"Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;..." 
και συνεχίζει ο Κύριος τον λόγο Του ζητώντας από το ακροατήριο Του να αναρωτηθεί:
"...Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;", 
πόσα ακόμα ανταλλάγματα είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε στον διάβολο για να έχουμε αυτά τα εφήμερα οφέλη που τελικά δεν οδηγούν πουθενά, αντιθέτως μας καταστρέφουν ολοκληρωτικά; 

         Σήμερα ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει δρόμο σωτηρίας. Εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸν προσωπικό μας Γολγοθᾶ, σκληρὸς καὶ ἀνηφορικὸς δρόμος, μὰ σωτήριος. Στὴν πορεία τοῦ δρόμου αὐτοῦ θὰ κουρασθοῦμε καὶ θὰ ὑποφέρουμε, θα πέσουμε και πρέπει να ξανασηκωθούμε, θα αμαρτήσουμε και θα συγχωρεθούμε, ὥσπου νὰ φθάσουμε στὸ τέρμα, ὅπου μας περιμένει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός με απλωμένα τα χέρια Του για να μας αγκαλιάσει και να μας καθίσει δίπλα Του, μαζί με τους μυριάδες των Αγίων Του και να μας κατατάξει μέλη της άπειρης ειρηνικής στρατιάς Του. Ὁ Σταυρὸς Του εἶναι Ζωὴ καὶ Ανάσταση, η δική μας ζωή και ανάσταση, ενώ ο πόνος Του είναι αυτός που θα μας φέρει την χαρά. Ἡ δε "νέκρωση" μας είναι αυτή που θα μας φέρει την αἰώνια ζωή.

Ας τον ακολουθήσουμε!!!

**Παρακάτω ακολουθεί το Ευαγγέλιο της Κυριακής μετά την Ύψωσιν στο αρχαίο πρωτότυπο κείμενο, αλλά και σε νεοελληνική απόδοση... 

Το Ευαγγέλιον 

της Κυριακής μετά την Ύψωσιν

 (κατά Μάρκον η' 34, θ' 1)

Πρωτότυπο κείμενο:

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. 
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Τον καιρό ἐκείνο, ἀφοῦ ἐκάλεσε ὁ Ἰησοῦς τὸ πλῆθος μαζί μὲ τοὺς μαθητάς του τοὺς εἶπε, «Ἐὰν κανεὶς θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, ἂς ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἂς σηκώσῃ τὸν σταυρόν του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσῃ. Διότι ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσῃ, ἐκεῖνος δὲ ποὺ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ. Διότι τὶ θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὴν ψυχήν του;
Διότι, ὅποιος ἐντρέπεται δι’ ἐμὲ καὶ διὰ τοὺς λόγους μου εἰς τὴν γενεὰν αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴν καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ αἰσθανθῇ ντροπὴ γι’ αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ μὲ ὅλην τὴν δόξαν τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους».
 Καὶ τοὺς ἔλεγε «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὺ ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατον, ἕως ὅτου ἰδοῦν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται μὲ δύναμιν».