"ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 2015"

Ο καθαγιασμός των υδάτων...

αλλά και των ψυχών μας!!!

*...στην ιστοσελίδα του ναού μας, με μια μικρή καθυστέρηση λόγω ασθενείας, αλλά και πληθώρας γεγονότων και δραστηριοτήτων που έπρεπε να καλυφθούν.

Το τέλος των εορταστικών εκδηλώσεων και ο επίλογος του Αγίου Δωδεκαημέρου σήμανε με την εορτή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού του Χριστού μας, αφήνοντας ανεξίτηλα όμως στην ψυχή μας τα σημάδια της ανθρωπιάς και του αλτρουισμού, της αγάπης μας για τον συνάνθρωπο, αλλά και της εντονότερης λατρευτικής ζωής μας και της συχνότερης επικοινωνίας μας με τον Θεό στην εκκλησία της Ενορίας μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, την υπόγεια προς το παρόν κατακόμβη του μελλοντικού περίλαμπρου ναού μας, μα μοναδικού σε όλο τον κόσμο, που τώρα σιγά-σιγά χτίζουμε για να τους στεγάσουμε.

Έτσι λοιπόν τις ημέρες που μας πέρασαν από την Γέννηση του Χριστού μας και τα γεγονότα που ακολούθησαν και σημάδεψαν όλη την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα, 2015 χρόνια μετά, την Περιτομή και την Βάπτιση Του, αλλά ενδιάμεσα και την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου, ενός των σπουδαιοτέρων Ιεραρχών της Ορθοδοξίας αλλά και εορτή του Προφήτου και Προπομπού του Χριστιανισμού όπως σήμερα τον ζούμε, του Ιωάννου του Βαπτιστού, η ψυχή μας μαλάκωσε και βελτιώθηκε και από τώρα εμείς οι απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οφείλουμε να την κρατήσουμε εκεί, καθαρή και αγνή από τις ευεργεσίες του Μεγάλου Αγιασμού που μόλις δέχθηκε.

Αυτές τις Άγιες ημέρες προσευχηθήκαμε λίγο περισσότερο, γευτήκαμε τον Παράδεισο από πιο κοντά, ζήσαμε και θυμηθήκαμε παραδόσεις, ήθη και έθιμα, που μη βρίσκοντας συνεχιστές εμάς, τους μεσήλικες του 21ου αιώνα, ξεφτίζουν περνώντας μέσα από την μέγγενη της υποτιθέμενης προόδου και της-τις πιο πολλές φορές-επικίνδυνης ανάπτυξης και της σφοδρής σύγκρουσης της αγνής εσωτερικής πίστης μας με την νέα τάξη πραγμάτων.

Μια νέα ζωή που καλούμαστε να ακολουθήσουμε, όπου δεν έχει θέση η ανθρωπιά, δεν υπάρχουν ιδεώδη, δεν ζουν οι Άγιοι της Ορθοδοξίας μεταξύ μας, αφού εμείς τους διώξαμε, δεν πηγαίνουμε στην εκκλησιά που καθημερινά μας καλεί με τον γλυκό χτύπο της καμπάνας της, δεν έχουμε για οδηγό μας τον Νεογέννητο Χριστό, δεν στέλνουμε τα παιδιά μας στο κατηχητικό σχολειό της Ενορίας μας, δεν τους μαθαίνουμε την ορθή πίστη μας στις απέραντες θάλασσες των Αγίων μας, στις ατελείωτες στρατιές των Οσίων και Μαρτύρων της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας μας, με ολέθριο όμως και καταστροφικό αποτέλεσμα, την καταθλιπτική ζωή μας, που κληροδοτούμε ασυνείδητα στα παιδιά μας και την προδιαγεγραμμένη πια πορεία της νεολαίας, δηλαδή του μέλλοντος όλης της ανθρωπότητας, στην βίαιη αυτοκαταστροφή της.

Όμως η δική μας Ενορία, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας στην Δυτική Θεσσαλονίκη, μια χούφτα δύο χιλιάδων ψυχών μόνο, ίσως και λιγοτέρων αντιδρά, στυλώνει πεισματικά τα πόδια της και ζει λίγο διαφορετικά, περίεργα ίσως για μερικούς, "παλιογκαιρίσια" για κάποιους άλλους, μα και πιο αγνά πιο ζεστά και σαφώς πιο ανθρώπινα.

Αντιστέκεται στις νέες επιταγές του κοινωνικού ιστού της Ελλάδος και ενάντια στα προγνωστικά και τα "γκάλοπ" γεμίζει τις γειτονιές των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας με τα νεογέννητα και ευλογημένα παιδιά τους από τους Αγίους προστάτες των νέων ζευγαριών, που λύει τα δεσμά της ατεκνία τους, τους βοηθούς των νέων και συμπαραστάτες της οικογενείας, του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας. Τα λιγοστά σχολειά μας πια δεν χωρούν τα παιδιά μας, και όλες οι υποδομές στην συνοικία μας θέλουν αναπροσαρμογή στα νέα ανέλπιστα δεδομένα και η υπογεννητικότητα δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μας ως λέξη αλλά ως μακρινή ανάμνηση.

Η Ενορία μας το γνωρίζει αυτό καλά, το κατάλαβε εγκαίρως και έπιασε δουλειά, η εκκλησία μας και αυτή επίσης δυναμώνει και προοδεύει στην πίστη, αφουγκράζεται τις έννοιες του διπλανού της και εργάζεται, "συνωμοτεί" κάποιες φορές για το καλό των ανθρώπων της, συνεργεί και προετοιμάζεται έχοντας την βοήθεια του Θεού για καλό και για κακό, προσέχει τα παιδιά της συνοικίας μας μέσω της Ενοριακής Νεανικής Εστίας μας, των κατηχητικών σχολείων και των φροντιστηρίων της, συντρέχει στους αδυνάτους και στους αναγκεμένους μέσω του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου της, μοιράζοντας τρόφιμα, μα και αγάπη, αλλά και προσεύχεται μέσω της έντονης λατρευτικής ζωής της, μαλακώνει και ημερεύει τις ψυχές των ενοριτών της και τις φέρνει πιο κοντά στο Θείο, εκεί που κανείς και για κανένα λόγο δεν θέλει να είμαστε, αφού μόνο εκεί μπορούμε να ζούμε πραγματικά ελεύθεροι και αυτό δεν γίνεται να το ανεχθούν μια και μας θέλουν πειθήνιους και σκλαβωμένους στην ύλη που παράγουν και εμπορεύονται.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις μας, που αφορούσαν το Άγιο Δωδεκαήμερο, (αργοπορημένα η ιστοσελίδα μας κλείνει την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων με την ανάρτηση της αυτή για τα Άγια Θεοφάνεια, λόγω του μεγάλου όγκου των άρθρων που ακολούθησαν, αλλά και λόγω ασθενείας του υπευθύνου) αγαπητοί μας αναγνώστες, ακόλουθοι και φίλοι, συνοδοιπόροι και συμμέτοχοι της προσπάθειας μας, θα είδατε την λατρευτική ζωή της Ενορίας μας, αλλά θα είδατε να αναβιώνουν και πολλά από τα έθιμα του τόπου μας.

Έτσι θα συνεχίσουμε και σε αυτήν την ανάρτηση

στην όμορφη ιστοσελίδα της εκκλησία μας

(www.intheopaton.blogspot.gr), θα δούμε μαζί σας μέσα από τον φωτογραφικό φακό μας, τους ιερείς μας να καθαγιάζουν τα ύδατα την Παραμονή μέσα στον ναό και Ανήμερα των Θεοφανείων πάνω στα σκαλιά και στην πλάκα του υπό κατασκευή ακόμα ναού μας, θα δείτε και τις διαφορές στην ανέγερση του ναού μας από τα περσινά Θεοφάνεια, θα δείτε τα παιδιά μας την Παραμονή να ψέλνουν τα παραδοσιακά κάλαντα των Θεοφανείων στα σοκάκια της μικρής συνοικίας μας,

"Σήμερα τα Φώτα κι οι φωτισμοί και χαρά μεγάλη κι οι Αγιασμοί...", αλλά και τους ιερείς μας, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο και κάθε κακεντρεχή σχόλιο να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι "αδιάκριτα" μα και αγαπητικά, όπως επιτάσσει η παράδοση της Εκκλησίας μας, να "εισβάλει" στο προσωπικό και οικογενειακό άσυλο των κατοίκων των Ανθοκηπιωτών, στα ζεστά σπιτικά των ενοριτών μας, να "φωτίζει" και να καθαγιάζει τις πατρογονικές εστίες τους και με χαρά και ενθουσιασμό να γίνονται ευπρόσδεκτοι επισκέπτες και φορείς του Μεγάλου Αγιασμού, που θα διώξει κάθε κακό από το σπίτι τους, να τους ανοίγουν τις πόρτες του οίκου τους, παράλληλα όμως και τις ψυχές τους για να γίνουν σύνολο, να γίνουν ομάδα, να γίνουν Ενορία και τέλος να γίνουν συνειδητοί και ψυχικά "όμορφοι" και "πλούσιοι" Χριστιανοί.

Οι εγκάρδιες ευχές, οι γαργαλιστικές μυρωδιές από τα μαγειρέματα των,

"γνωστό τοις πάσι", νοικοκοιράδων μας, το αυθόρμητο γέλιο των παιδιών μας, η ευτυχία των γονιών που βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν στην αγκαλιά της εκκλησίας τους, η προστασία και η ασφάλεια που νοιώθουν όλοι έχοντας την ευλογία των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των γονιών την Παναγίας Μάνας του Χριστού μας, τα πειράγματα του κόσμου, η πηγαία χαρά όλων μας, ήταν τα συστατικά αυτά, που ιδιαίτερα το Άγιο Δωδεκαήμερο, αλλά και πάντα νομίζω, δημιουργούν, αποτελούν και κινούν την καθημερινότητα αυτής της νεοϊδρυθείσας Ενορίας, με τα χιλιάδες βάσανα και τα πολλά προβλήματα, μα και τον Χριστό στο κέντρο της, την Παναγία με τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα στο πλαϊ Του, τον Τίμιο Πρόδρομο και Βαπτιστή Του και όλους τους Αγίους Του μαζί, πάντα έτοιμο να Γεννηθεί ξανά και ξανά μέσα στις καρδιές των κατοίκων της.

Το απολυτίκιο των Θεοφανείων, το μάθαμε πια όλοι από έξω ακούγοντας το καθημερινά από τους ψάλτες μας και που συνεχίσαμε να το ακούμε μέχρι και την απόδοση της εορτής, την 14η Ιανουαρίου στην εκκλησιά μας, το μάθαμε απ' έξω ακούγοντας το και από τους ιερείς που μας "φώτισαν" τα σπίτια μας, το σιγομουρμουράμε κάνοντας τις δουλειές μας, φροντίζοντας για τον επιούσιο, έναν από τους πιο όμορφους και εύηχους ύμνους της Εκκλησίας μας που πάντα θα δροσίζουν τα αυτιά μας, θα κινούν τα χείλη μας και θα ζεσταίνουν την ψυχή μας:

"Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε,

η τής Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις,

τού γάρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι,

αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα,

καί τό Πνεύμα εν είδει περιστεράς,

εβεβαίου τού λόγου τό ασφαλές.

Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός,

καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι."

********

Πρίν και μετά...