ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (Λουκ. α΄1-25, 57-68, 76, 80)

Τη αυτή Κυριακή 24η Ιουνίου,

  Απολυτίκιον

"Προφήτα και Πρόδρομε, της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε, ουκ ευπορούμεν ημείς, οι πόθω τιμώντές σε, στείρωσις γαρ τεκούσης, και πατρός αφωνία, λέλυται τη ενδόξω, και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού, κόσμω κηρύττεται"

       Τό πνεῦμα τῆς πρό Χριστοῦ ἐποχῆς στήν Παλαιστίνη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι βαρύ γιά τά ἀνδρόγυνα ἐκεῖνα πού δέν ἔχουν παιδιά. Θεωροῦσε τήν ἀτεκνία ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας τους, γι’ αὐτό ὅπου κι ἄν πήγαιναν ἔφεραν τό στίγμα τῆς ἀτεκνίας.
 

     Βέβαια στις μέρες μας αυτό δεν συμβαίνει, πάντα όμως υπάρχει η προκατάληψη και η τάση για απομόνωση των άτεκνων ζευγαριών στην κοινωνία του σήμερα.

     Η ατεκνία είναι μια κατάσταση που εδώ στην γειτονιά μας, τους Ανθόκηπους της Ευκαρπίας, την γνωρίζουμε από κοντά, μια και η εκκλησία μας είναι αφιερωμένη σε ένα τέτοιο άτεκνο ζευγάρι, τους Αγίους  Θεοπάτορες, τον Ιωακείμ και την Άννα, που επειδή από τον Θεό θεωρήθηκε ως το πιο ενάρετο ζευγάρι της εποχής εκείνης, έφερε στον κόσμο θαυματουργικά ένα παιδί, ένα πανέμορφο κοριτσάκι που θα γινόταν η αιτία της σωτηρίας όλου του κόσμου, την Παναγία Θεοτόκο και Μητέρα του Χριστού μας.

      Ἕνα άλλο τέτοιο άτεκνο ζευγάρι, εἶναι καί ὁ Ζαχαρίας μέ τήν Ἐλισάβετ, συγγενείς της Παναγίας, που όπως ο Ιωακείμ και η Άννα, έτσι και αυτοί διαλέχτηκαν από τον Θεό για να φέρουν στον κόσμο ένα αγόρι που το ονόμασαν Ιωάννη,  τον Πρόδρομο του Χριστού μας.

       Βλέπουμε ο Θεός να τους δίνει την ίδια δοκιμασία, αυτήν της ατεκνίας, όμως και αυτοί έδειξαν  πως εἶχαν μεγάλη πίστη, γι’ αὐτό πάντα προσεύχονταν, πάντα Τόν παρακαλοῦσαν νά τούς βοηθήσει. Ἔκαναν ὑπομονή, εμπιστεύθηκαν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι μόνο δέν ἀπίστησαν ἀλλά ἐπιβραβεύτηκαν μέ τό νά γεννήσουν τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, μεγαλύτερος ἀπό τόν ὁποῖο δέ γενήθηκε ποτέ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ.

       Η πίστη και η επιμονή στην αρετή, η προσευχή και η εμπιστοσύνη στον Θεό, βλέπουμε και στις δύο αυτές περιπτώσεις των ζευγαριών, του Ιωακείμ και της Άννας, του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, να επιβραβεύονται, ένα παράδειγμα για τα νέα ζευγάρια μας, που συχνά έρχονται εδώ, στην ταπεινή εκκλησιά μας και ζητούν την βοήθεια τους, να πρεσβεύσουν στον Θεό για  να δώσει και σ’αυτούς το πολυπόθητο δώρο της ευτεκνίας, της τεκνοποιΐας και της καλλιτεκνίας, δώρα που ο Θεός δεν θα αργήσει να τους δώσει.

        

       Ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε δῶρο Θεοῦ καί γιά τό λαό τοῦ Ἰσραήλ, γιατί τόν προετοίμασε γιά τήν ἀναγνώριση καί ὑποδοχή τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προετοίμασε τό ἔδαφος, καλλιέργησε τίς καρδιές, πρόσφερε τά βάπτισμα τῆς μετάνοιας καί ἄνοιξε τό δρόμο γιά τό Σωτῆρα, ἀρνούμενος νά ὑποκύψει στίς ἀπειλές τῆς ἐξουσίας φθάνοντας μέχρι καί αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου. Ὑπήρξε ὅμως δῶρο Θεοῦ καί γιά τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τόν ξεχώρισε καί τόν κατέταξε ἀμέσως μετά τίς Ἐπουράνιες Ἀγγελικές δυνάμεις, χαρακτηρίζοντάς τον «ἐπίγειο ἄγγελο καί οὐράνιο ἄνθρωπο».

     Ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε ἡ προσωποποίηση τῆς ταπείνωσης. Γνώρισε τήν ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ὅσο λίγοι ἐκείνη τήν ἐποχή. Δέν τήν ἐκμεταλλεύτηκε ὅμως γιά ν’ αποκτήσει κοσμική δύναμη καί νά καταστεῖ χειραγωγός τῶν σκέψεων καί τῶν ἐνεργειῶν του. Ἀρνήθηκε ἰδιότητες πού ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου τοῦ ἀπέδιδε, θεωρώντας τον, ἄλλοτε τόν Προφήτη Ἠλία, ἄλλοτε ἕναν ἄλλο μεγάλο προφήτη καί ἄλλοτε τόν ἴδιο τό Μεσσία. Ἔδιωχνε τά φῶτα τοῦ κόσμου ἀπό πάνω του καί τά ἔστρεφε πρός τήν προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, στόν ἀναμενόμενο λυτρωτή τοῦ κόσμου γιά τόν ὁποῖο εἶπε, μόλις τόν ἀντίκρισε: ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.

       Στό πρόσωπο τοῦ Προδρόμου συγκεντρώνονται ὅλες οἱ ἐκφάνσεις τῆς ἁγιότητας, ὅλες οἱ μορφές τοῦ ἁγιασμένου βίου, ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν. Ὑπῆρξε προφήτης, ὁ μοναδικός «προφητευθείς προφήτης» και μάλιστα «μείζων προφήτου», ὅπως ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τόν ἀποκάλεσε. Ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε κήρυκας μετανοίας. Αὐτήν ἔθεσε ὡς προϋπόθεση προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νά μπορέσει νά ἑνωθεῖ μέ τό Χριστό καί νά σωθεῖ. Εἶναι αὐτή πού συνιστᾶ τήν πεμπτουσία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, πού δίδει νόημα στόν Ἐκκλησιαστικό μας βίο, οὐσία καί καρποφορία στόν ἀγῶνα γιά τήν κατάκτηση καί πραγμάτωση τῶν ἀρετῶν. Χωρίς μετάνοια ἡ πνευματική μας ζωή ἀπονευρώνεται καί ἡ προοπτική τῆς σωτηρίας μας καταστρέφεται. Τό κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου περί μετανοίας εἶναι σήμερα ἐπίκαιρο, περισσότερο ἀπό ποτέ. Ὁ κόσμος στήν ἐποχή μας πνίγεται στό σκοτάδι τῆς ἀποστασίας ἀπό τό Θεό. Βυθίζεται στό τέλμα τῆς ποικιλόμορφης καί ποικλώνυμης κρίσης.

       Γι’ αὐτό χρειάζεται νά τήν καλλιεργήσουμε μέ ἐπιμέλεια, ἐπιστρατεύοντας τό σύνολο τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων. Ν’ ἀλλάξουμε τρόπο σκέψης καί ζωῆς. Νά πάρουμε ἄλλο δρόμο, τό δρόμο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ξαναβροῦμε τίς ἀξίες, τήν πίστη καί τίς ἀρχές μας, πού εὔκολα λησμονήσαμε γιά χάρη τοῦ κόσμου καί φθάσαμε στήν πνευματική παρακμή τῶν ἡμερῶν μας.

Μακάρι νά τό καταφέρουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διά πρεσβειῶν τοῦ Προφήτου Προδρόμου καί βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Ἀμήν.