1. Γ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ.

«Χαίρε κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις, 

                 Χαίρε απογενώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις».

      Ο Ακάθιστος ύμνος, ή αλλιώς οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου, όπως αναφέρεται συνήθως από τους πιστούς, είναι ένα τροπάριο δοξολογικό, ένας ύμνος, ένα ποίημα για την Παναγία Θεοτόκο και Παρθένο Μαρία, μητέρα του Θεού και όλων μας, ενώ θα πρέπει να γνωρίζουμε πως αναφέρετε κυρίως σε δύο κορυφαία γεγονότα της ζωής και της ιστορίας του κόσμου μας.

      Το πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, μεγάλη Θεομητορική εορτή της Ορθοδοξίας, την οποία πανηγυρικά θα εορτάσουμε την   μεθεπόμενη Κυριακή της 25^ης Μαρτίου 2018 στις εκκλησιές με δοξολογίες, αλλά και με στεφάνια στα μνημεία των ηρώων μας, με επιμνημόσυνες δεήσεις και με παρελάσεις, αφού συμπίπτει, και όχι τυχαία, με την παλιγγενεσία του έθνους μας, μιας πατρίδας που η ανάσα της Παναγίας ακουμπάει τα πρόσωπα των ανθρώπων της, που οι Έλληνες την αγαπούν σαν την Μάνα τους.

      Το δεύτερο, ως συνέπεια του πρώτου, είναι η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, δηλαδή η Γέννησις, η ζωή και η διδασκαλία, η πορεία προς την Σταύρωση και η Ανάστασις του Κυρίου μας, του Ιησού Χριστού.

     Αυτά τα δύο γεγονότα, που ουσιαστικά είναι η ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου, μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας τα θυμίζει κάθε Παρασκευή σε όλους μας ανεξαιρέτως μέσα από τον ζεστό και ειλικρινή Χαιρετισμό του απευθύνουμε στην Θεοτόκο, ελάχιστο φόρο τιμής για την προστασία και την αγάπη της για όλον τον κόσμο, μα ιδιαιτέρως στο ελληνικό γένος.

     Στην Γ’ Στάση των Χαιρετισμών, μέρος του Ακαθίστου Ύμνου, μια όμορφη Ακολουθία που δεν έπαψε και δεν θα σταματήσει ποτέ να ακούγεται, τουλάχιστον στην δική μας ευλογημένη χώρα που λατρεύει την Μάνα της την Παναγιά, την οποία και ακούσαμε μόλις πριν από τον ιερέα, αναφέρονται οι συνέπειες για εμάς τους ανθρώπους, που είχε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η ενανθρώπηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και γι’ αυτά τα δύο μεγάλα γεγονότα απευθύνουμε όλα αυτά τα «χαίρε» στην Υπεραγία Θεοτόκο.

      Τα «χαίρε» αυτά, που όλοι μας σιγοψάλλουμε κάθε Παρασκευή μαζί με τον ιερέα, είναι ένας τρόπος για να δοξάσουμε την Θεοτόκο Παναγία μας, και σήμερα, ως συγγραφέας αυτού του άρθρου που είναι αφιερωμένο σε αυτήν, αλλά και ως ταπεινός υπηρέτης του "πατρικού της σπιτιού", του Ιερού Ναού των γονέων της, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, στους Ανθόκηπους της Νέας Ευκαρπίας, μια εκκλησιά μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο που τώρα χτίζετε και σχεδόν είναι έτοιμη για να φιλοξενήσει την αγάπη μας, για να στεγάσει τα όνειρα και την πίστη μας, σε αυτό το σημείο θα’ θελα να μείνω σ’ ένα και μόνο λόγο, σ’ έναν και μόνο στίχο του φωτισμένου συγγραφέως του ποιήματος των Χαιρετισμών της Παναγιάς, για κάποιους του Αγίου Ρωμανού του μελωδού, για άλλους όχι, όποιος και αν είναι αυτός, που μας λέει εύστοχα και με περισσή ομορφιά: 

«Χαίρε κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις, 

Χαίρε απογενώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις».

«Χαίρε 'σύ, που κυοφόρησες  Εκείνον, που θα οδηγήσει τους πλανεμένους,

Χαίρε 'σύ, που γέννησες Αυτόν, που θα ελευθερώσει τους αιχμαλώτους».

    Σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες και διαδικτυακοί φίλοι, είμαστε και τα δύο από αυτά που γράφει ο συγγραφέας ποιητής, πιθανότατα ο Ρωμανός ο Μελωδός, ίσως πάλι και όχι, δεν έχει σημασία. Είμαστε και  πλανεμένοι αλλά και 

αιχμάλωτοι. Πλανηθήκαμε, γιατί στηριχθήκαμε στη δική μας σοφία. Τουλάχιστον οι ρήτορες των Αθηναίων έμειναν έκπληκτοι. Εμείς πιστέψαμε ότι, ακόμα και από αυτούς είμαστε πιο έξυπνοι και θελήσαμε να προσπεράσουμε το γεγονός. Το γεγονός της αγάπης του Θεού. Τι καταφέραμε; Μπερδευτήκαμε, πλανηθήκαμε στη ζωή μας, πήραμε λάθος δρόμους και φτάσαμε σε αδιέξοδα. Στα αδιέξοδα, που ζούμε και σήμερα. Στα αδιέξοδα, που ζουν οι άνθρωποι όλων των εποχών όταν, αντί να εμπιστευθούν το λόγο και την αλήθεια του Χριστού, επιμένουν στο δικό τους θέλημα και έτσι έχουμε ότι μας συμβαίνει στον κόσμο και παλιότερα και τώρα. Απλά, τώρα επιβεβαιωθήκαμε, ότι χρεοκοπήσαμε και ότι αποτύχαμε παντελώς. Όχι, γιατί δεν ξέραμε καλά τα οικονομικά, αλλά γιατί προβάλλαμε μπροστά τον εγωισμό μας και εκεί τσακιστήκαμε.

     Αποδειχθήκαμε πόσο ανόητοι είμαστε. Πόσο αστοιχείωτοι είμαστε, αφού δεν καταφέραμε να κερδίσουμε την ζωή που θέλουμε. Αφού συνεχίζουμε να μην καταφέρνουμε να κρατάμε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και χάρη. Αφού δεν καταφέρνουμε να χαρίσουμε ένα χαμόγελο στα ίδια μας τα παιδιά. Περπατάμε καλά, λοιπόν; Είμαστε άνθρωποι στο σωστό δρόμο; Είμαστε άνθρωποι που ξέρουμε τι θέλουμε ή που απεδείχθη ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε και τι ζητάμε; Και πού μας οδήγησε αυτή η πλάνη; Όπου οδηγούν όλες οι πλάνες της σύγχρονης κατά τα άλλα κοινωνίας που νομίζουμε ότι ζούμε. Στη παντελή αιχμαλωσία της ψυχής και του σώματος μας. Και η σωματική αιχμαλωσία αποδεδειγμένα είναι πιο υποφερτή από αυτήν της ψυχής μας.

      Στα πεντακόσια χρόνια της σκλαβιάς μας στους βάρβαρους Τούρκους κατακτητές, οι οποίοι και σήμερα μας επιβουλεύονται, μας απειλούν και θέλουν να μας καθυποτάξουν όπως βλέπουμε καθημερινά, αλλά και στον πόλεμο του '40 κάτω από την μπότα των Γερμανών, οι οποίοι και αυτοί σήμερα αγωνίζονται να μας επιβληθούν και να μας ταπεινώσουν, επιχειρήθηκε τότε, και τα κατάφεραν και στις δύο περιπτώσεις, να μας αιχμαλωτίσουν το σώμα. Το κάνανε, ζήσαμε την απόλυτη φτώχεια, την πείνα, την απαξίωση, τον εξευτελισμό, τον θάνατο. Όμως δεν κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν, να υποτάξουν την ψυχή μας, την ηρωϊκή ψυχή του Έλληνα. Γι’ αυτό, έχοντας την ψυχή μας ελεύθερη, διεκδικήσαμε και τελικά κερδίσαμε και την σωματική μας ελευθερία.

      Σήμερα, και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά από τις άλλες περιόδους κατοχής της χώρας μας, ζούμε την παντοειδή αιχμαλωσία μας. Σήμερα είμαστε, είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, ένα κράτος υπό διαρκή περιορισμό, παντελή επιτήρηση, εσωτερικό και εξωτερικό έλεγχο. Ας μην βαυκαλιζόμαστε... είμαστε υπό κατοχή, είμαστε αιχμάλωτοι. Ένα κράτος, που έχει υποθηκευτεί το σπίτι και η ζωή του καθενός μας, ίσως και των παιδιών μας, η περιουσία του τόπου μας. Μη ξαφνιαστούμε, όταν ξυπνώντας από τον λήθαργο μας κάποια στιγμή, από όλον αυτόν τον κουρνιαχτό που προκαλούν φίλοι και εχθροί μας, αντιληφθούμε πως τίποτα δεν μας ανήκει πια, πως ακόμα και η ζωή και το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας είναι υποθηκευμένα. Πως τα καταφέραμε; Είναι απλό, οι άρχοντες των λαών όλης της υφηλίου, οι δαιμόνιοι κυβερνήτες των πάντων γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο και  στοχεύουν κατευθείαν στην ψυχή μας. Αιχμαλωτιστήκαμε οικειοθελώς στην ψυχή μας με όλα αυτά τα επίγεια αγαθά που μας πρόσφεραν οι "επιστήθιοι φίλοι" μας. 

       Αλλά ποια είναι η αιχμαλωσία της ψυχής μας; Η αιχμαλωσία που γέννησαν τα πάθη. Και δουλεύοντας στα πάθη μας ξεπουληθήκαμε και στην ψυχή και στο σώμα μας. Γι’ αυτό γίναμε και ανίκανοι να χαρίσουμε ένα χαμόγελο στα παιδιά μας, που τόσο έχουν ανάγκη σήμερα και για αυτό η Ενορία μας έχει σε πρώτη προτεραιότητα την νεότητα της, τα παιδιά της, τους μαθητές της, τα κατηχητόπουλα της "Ιθάκης" της. Γι’ αυτό με ακούτε και εμένα να σας κουράζω πολλές φορές με λεπτομέρειες για τα κατορθώματα και τις πολλές δραστηριότητες τους. 

       Αλλά τώρα κινδυνεύουμε να φτάσουμε σε ρυθμούς στέρησης και πείνας, που δεν διανοηθήκαμε ποτέ ότι θα φτάναμε. Πιστέψαμε ότι, όλα αυτά ήταν για τους πατεράδες μας και ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά οικονομικοί μετανάστες οι Έλληνες, μάλιστα το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι τους, οι νέοι και οι πιο μορφωμένοι και ικανοί, και τώρα όλα αυτά τα ζούμε και πάλι εμείς οι νεοέλληνες. Και καλά...σε εκείνους τα δεινά αυτά τα έφεραν οι ξένοι. Εμείς τώρα παραδοθήκαμε και ξεπουληθήκαμε από μόνοι μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι μας μένει; Η επιστροφή. Η επιστροφή στην αγάπη και στη χάρη της Παναγιάς και του Χριστού. Όπως το κάναμε σε άλλες δύσκολες ώρες, έτσι και τώρα να μετανιώσουμε και να ζητήσουμε συγνώμη. Να κάνουμε αυτό που ακούσαμε στο ποίημα που  ψάλλαμε πριν προς την Παναγιάς μας. Να «ξενωθώμεν». Να γίνουμε ξένοι στην νοοτροπία αυτού του κόσμου και να αποκτήσουμε "νουν Χριστού και φρόνημα Χριστού". 
Και τότε θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας, θα ξαναβρούμε τα σπίτια μας, την ζωή μας. Και τότε θα είμαστε ικανοί και δυνατοί, ενώ τώρα αδυνατούμε, να πετάξουμε έξω από τον τόπο μας, αυτούς που μας κατέκτησαν, αυτοί που ορίζουν τις τύχες μας, προσέξτε, «ψυχή τε και σώματι».

     Αλλά αυτή η αλλαγή προϋποθέτει την δική μας εσωτερική αλλαγή. Όταν, με αυτή την νέα τάξη πραγμάτων που μας επέβαλαν, μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία,  υπάκουων ρομπότ, καταφέραμε και δημιουργήσαμε μέσω των παιδιών μας μια ολόκληρη γενιά από στρατιώτες που με μεγάλη ευκολία και χωρίς δεύτερη σκέψη υποκύπτουν στις σειρήνες της πονηρής εποχής που ζούμε, ενώ το μόνο που αναζητούν είναι η καλοπέραση και ο ωχαδερφισμός, αυτό σημαίνει πως εμείς ξεπουλήσαμε τις ψυχές τους και μάλιστα φθηνά, "έναντι πινακίου φακής". Εάν λοιπόν, δεν αποκτήσουμε ένα φρόνημα οντολογικής ελευθερίας, αυτό που μας χαρίζει η αγάπη του Θεού, τότε ουσιαστικά δεν έχουμε μέλλον, και...ας μου επιτραπεί η έκφραση... να μη μας παραμυθιάζει κανένας.

     Γι’ αυτό λοιπόν, ζώντας μέσα στην Εκκλησία και στα Μυστήρια της μπορούμε να δούμε την αλήθεια. Μπορούμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Γιατί αν πραγματικά μελετήσουμε τη ζωή της, θα δούμε ότι αυτά που θέλουμε σήμερα για να ζήσουμε ευπρεπώς, είναι ακριβώς αυτά που υπάρχουν στην Παράδοση της Ορθοδόξου Πίστεώς μας,
 αυτά που δίδαξε ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας, ο Χριστός, αυτά που κήρυξαν στην συνέχεια οι Απόστολοι Του, αυτά που έγραψαν οι Μεγάλοι και θεοφόροι Πατέρες μας και στην συνέχεια έκαναν πράξη οι άπειροι Άγιοι μας.

       Αγαπητοί μου αδελφοί, φίλοι καλοί και αναγνώστες της ισοστελίδας της Ενορίας μας, δεν είναι άλλο πράγμα η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, το σπίτι μας, οι δουλειές μας, οι φίλοι μας και άλλο πράγμα η Εκκλησία και η Ενορία της γειτονιάς μας. Η ζώσα Εκκλησία είναι η σωσμένη ζωή μας, μια ζωή όπως ακριβώς την ονειρευτήκαμε. Και γι’ αυτό κάθε Αναστάσιμη Κυριακή, κάθε Παρασκευή τώρα την Αγία Τεσσαρακοστή, κάθε μέρα αν το επιζητούμε και το έχουμε ανάγκη, χτυπά γλυκά η καμπάνα, μας καλεί και μας προσκαλεί στην εκκλησιά της γειτονιάς μας και εμείς εισερχόμαστε με ευλάβεια και κατάνυξη σ’ αυτήν. Όχι, για να ‘χουμε ένα ψυχολογικό άλλοθι, αλλά για να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό, και να χαρούμε και να ζήσουμε όμορφα και ευλογημένα.

       Να παρακαλέσουμε λοιπόν σήμερα, πηγαίνοντας στην εκκλησιά της γειτονιάς μας αυτό το ανοιξιάτικο βραδινό, με αφορμή την Παρασκευή αυτή των Γ΄Χαιρετισμών, την όμορφη Παναγία μας, 
την μάνα του Χριστού μας, την αγαπημένη και μονάκριβη κόρη των γονιών της και προστατών των ζευγαριών που δυσκολεύονται να τεκνοποιήσουν, 
φύλακες των παιδιών μας και υποστηρικτών της οικογενείας, προστατών της γειτονιάς των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, της ευλογημένης Ενορίας μας, των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων, του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας 
και γονατιστοί να της προσφέρουμε το λουλούδι που της χρωστάμε όλοι μας, ακουμπώντας το στην εικόνα της, που και σήμερα αλλά και πάντα βάζουμε στο κέντρο του Ναού και της ζωής μας, λαμπάδα από μελισσοκέρι να ανάψουμε και στο δωδεκακέρι της εκκλησιάς των γονιών της να εναποθέσουμε για να φωτιστεί το πρόσωπο της και μετά το φως αυτό να μας φωτίσει όλους μας, αλλά και τον τόπο μας ολόκληρο, και τον κόσμο επίσης. 

     Έτσι φωτισμένοι από το γλυκό πρόσωπο της Παναγιάς, θα βρούμε τις αλήθειες, που ξέραμε από τους γονιούς μας και τώρα τις ξεχάσαμε, θα βρούμε το θάρρος που μας χάρισαν οι ηρωικοί πρόγονοι μας και τώρα μας κλέβουν αυτοί οι καινούργιοι «φίλοι» που εμπιστευθήκαμε, και χωρίς αυτό το θάρρος πια, την πίστη, την γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα, την ελληνική παράδοση, τα ιερά σύμβολα μας, την σημαία και τον Σταυρό μας, 
κιοτέψαμε, φοβηθήκαμε και δειλιάσαμε, εντραπήκαμε για την πίστη του Χριστού μας για την οποία μας χλευάζουν οι αλλόπιστοι που εμείς ευγενικά φιλοξενούμε σήμερα, τώρα, ως πρόσφυγες στην χώρα μας, αφού γνωρίζουμε και εμείς από παλιά την άδικη προσφυγιά και τον διωγμό από τις εστίες μας. 

      Θα βρούμε, βλέποντας και τον πόνο μέσα στην ματιά της γλυκιάς Παναγίας Θεοτόκου να μας κοιτά με παράπονο από την στολισμένη εικόνα της, ξανά τον πλούτο που μας άρπαξαν οι άκαρδοι "τραπεζίτες" της γης αυτής, αλλά και οι άλλοι , οι 300 «σωτήρες» μας, που αντί τον Λεωνίδα, να μας θυμίζουν τον Εφιάλτη, αυτούς που τους αφήνουμε σήμερα να διαπραγματεύονται την ζωή μας, ακόμα και το όνομα μας, το τιμημένο μακεδονικό όνομα που κληρονομήσαμε από τον Μέγα Αλέξανδρο, να παζαρεύουν τα πανέμορφα νησιά μας, την ματωμένη από το αίμα των προγόνων μας, ελληνική και δοξασμένη γη, τις ζηλευτές θάλασσες μας και τον καταγάλανο ουρανό μας, τον μεγάλο πλούτο μας, αυτόν που φαίνεται αλλά και αυτόν που βρίσκεται στο υπέδαφος, και αυτόν κάτω από την θάλασσα μας, 
να φωνάζουν και να βρίζονται χυδαία μέσα στο κοινοβούλιο που εμείς χτίσαμε και τους το "νοικιάσαμε" προσωρινά με την ψήφο μας, για να υπερασπισθούν την Δημοκρατία μας, αυτήν του Περικλή και του Σωκράτη, που αγωνίζονται να εφαρμόσουν σήμερα οι περισσότεροι λαοί της γης και εκστασιασμένοι να διδάσκουν στα Πανεπιστήμια τους αργότερα αυτήν του Κωνσταντίνου και της Ελένης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Βασιλεύουσας του κόσμου Κωνσταντινούπολης της Πόλης των αγίων Πατριαρχών και Βασιλέων και τώρα μετά από τόσα και τόσα που μας έκαναν...και συνεχίζουν να μας κάνουν, αφού τους το επιτρέπουμε ακόμα, τώρα παζαρεύουν και ότι μας απέμεινε, και έχουν βάλει ως στόχο πια και τον πλούτο της ψυχής μας. 

Ε! αυτός είναι ο λόγος που τελικά πτωχεύσαμε...

γιατί φτώχυνε και η ψυχή μαζί με την τσέπη μας.

Καλή υπόλοιπο Σαρακοστής

και Καλή Ανάσταση!!!

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης