Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (κατά Ιωάννην ιβ΄ 1-18) "Η εις Ιερουσαλήμ είσοδος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού".

«Ἔλαβον τά βαΐα τῶν φοινίκων καί ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ»
Άραγε εμείς πως θα τον υποδεχθούμε;

      Μόλις ἕξι ἡμέρες ἀπέμεναν γιὰ τὴν ἑ­­­ο­ρτὴ τοῦ Πάσχα καὶ κόσμος πολὺς εἶ­­χε συγκεντρωθεῖ στὴν Ἱερουσαλήμ. Σὰν ἀστραπὴ εἶχε διαδοθεῖ ἐν τῷ μεταξὺ ἡ εἴδηση γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ποὺ ἔμαθαν ὅτι ὁ Κύριος ἐπρόκειτο νὰ εἰσέλθει στὰ Ἱεροσόλυμα, αὐθόρμητα ἔσπευσαν νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦν ὡς τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία καὶ νὰ Τοῦ ἀποδώσουν τιμὲς βασιλιᾶ. Καὶ τί ἔκαναν; «Ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογη­μένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». 

       Ἡ πρώτη αὐθόρμητη κίνηση ποὺ ἔκα­ναν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ἦταν νὰ κόψουν κλαδιὰ ἀπὸ τοὺς φοίνικες ποὺ βρίσκονταν κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου, γιὰ νὰ τὰ κρατήσουν κατὰ τὴν ὥρα τῆς ὑποδοχῆς. Αὐτὰ «τὰ βαΐα τῶν φοινίκων» ἦταν σύμβολα νίκης καὶ θριάμβου. Φανερὴ ἀπόδειξη ὅτι ὑποδέχονταν ὄχι ἕναν ἁπλὸ ἄνθρω­πο ἢ ἕνα προφήτη, ἀλλὰ τὸν Μεσσία Χριστό· Αὐτὸν ποὺ ἀνασταίνον­τας τὸν τετρα­ή­μερο Λάζαρο προμήνυσε τὴν ὁριστικὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου καὶ τὴν κατάλυση τοῦ ­κράτους τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου.  

       Μὲ ἀφορμὴ λοι­πὸν τὴν ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφύλαξε τότε ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς στὸν Κύριο, ἂς δοῦμε πῶς καλούμαστε κι ἐμεῖς σήμερα νὰ Τὸν ὑποδεχθοῦμε. Ἂς κρατήσουμε κι ἐμεῖς αὐτὴ τὴν ἡμέρα τὰ βάγια ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Νὰ τὰ κρατή­σουμε ὡς σύμβολα. Σύμβολα ἀρετῶν καὶ σύμβολα τῆς νίκης κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Νὰ τὰ κρατή­σουμε ὡς τὴν ἀ­­­­διά­ψευστη ἐγγύηση ὅτι μὲ τὴ χά­ρη καὶ τὴ ­δύναμη τοῦ Χριστοῦ μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ ἀναδειχθοῦμε «νικητὲς τῶν παραλόγων παθῶν». Καὶ ὅ­­­­πως μᾶς προτρέπουν καὶ οἱ ὕμνοι τῆς ἑορτῆς: «Βαΐα ἀ­ρετῶν, ἀδελφοί, προσ­ά­ξω­­μεν Χριστῷ τῷ Θεῷ», δηλα­δὴ ἂς προσφέρου­με στὸν Χρι­στὸ καὶ Θεό μας σὰν ἄλ­λα βαΐα, πράξεις ἐνάρετες καὶ ἅγιες.

       Ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης ­Τεσσαρακο­στῆς 
ἀ­­­­­­­­γωνιστήκαμε γιὰ τὴν ­ἐκκο­­πὴ τῶν παθῶν μας καὶ τὴν καλλιέργεια τῶν ­ἁγίων­ ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐ­­τὰ τὰ «βαΐα τῶν ἀρετῶν» που αποκομήσαμε από την προσπάθεια μας ἂς 
ὑπο­δεχθοῦμε τὸν Κύριο. Κι ἂν μέχρι τώρα δὲν ἀ­­­γωνι­στήκα­με ὅσο ἔπρεπε, του­λά­χιστον αὐτὲς τὶς ἡμέρες της Μεγάλης Εβδομάδος και Εβδομάδος των Παθών του Κυρίου μας, ἂς τις ζήσουμε μὲ περισσότερη ταπείνωση καὶ ἀγάπη, μὲ μακροθυμία καὶ συγχωρητικότητα, μὲ νηστεία καὶ ­ἐγκράτεια. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ καλύτερη προσφορά μας στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.

      Ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ βγῆκαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη γιὰ νὰ προϋπαντήσουν τὸν Κύριο. Ἄφησαν τὶς καθημερι­νὲς ἀσχολίες τους καὶ ἔτρεξαν νὰ Τὸν ὑ­­­­­­­­ποδεχθοῦν μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό. Μαθαίνοντας ο όχλος για το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου, γεμάτοι από πίστη και αφοσίωση φώναξαν "Ωσσανά" στον Μεσσία του κόσμου, όμως το ίδιο ακριβώς πλήθος ήταν αυτό που λίγες μέρες αργότερα με ζωγραφισμένο το μίσος στο πρόσωπο του φώναξαν έχοντας ξεχάσει τα πάντα "Άρον άρον σταύρωσον αυτόν..."  

        Κι ἐμεῖς τὶς ἡμέρες αὐτὲς θὰ τον δοῦμε τὸν Κύριο μέσω της Εκκλησίας Του «ἐρχόμενον πρὸς τὸ ἑκούσι­ον Πάθος» να εισέρχεται στην πόλη μας...στην καρδιά μας, στην ψυχή μας. Ἂς μὴ μείνουμε ἀδιάφοροι ἢ ἀ­πορροφημένοι στὶς ἀσταμάτητες ἐρ­­­­γασίες μας. Κάθε ἡμέρα τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας κτυπᾶ καὶ ὁ Κύριος περιμένει… «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς κεκαθαρμέναις διανοίαις­ συμπορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν». 

        Ἂς βγοῦμε κι ἐμεῖς ὄχι μό­νο γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ συμπορευθοῦμε καὶ νὰ συσταυρωθοῦμε μαζί του. Νὰ Τὸν ἀ­­­κο­λουθήσουμε δηλαδὴ ὄχι τυπικὰ ἢ μὲ ἕναν πρόσκαιρο καὶ ἐπιφανειακὸ συν­αισθηματισμὸ ἀλλὰ μὲ οὐσιαστικὴ συμ­μετοχὴ στὸ Πάθος του. Μὲ καθαρὴ καρδιὰ καὶ μὲ ἀπόφαση ὁριστικὴ νὰ νεκρώσουμε τὴν ἁμαρτία μέσα μας καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ θέλημά του.

        Εἴδαμε τοὺς Ἰουδαίους νὰ ὑποδέ­χον­ται τὸν Χριστό. Τοὺς ἀκούσαμε νὰ Τὸν ­ἐ­­­πευφημοῦν μὲ ζητωκραυγὲς καὶ «ὡ­­­σαν­­νά», αλλά τους είδαμε όμως και πόσο γρήγορα ἄλλαξαν­ στάση ἀπέναντί του! «Μετὰ κλά­δων ὑ­­­μνήσαντες πρότερον, μετὰ ξύλων­ συνέλαβον ὕστερον», ἀναφέρει ­χα­­­­­ρα­κτη­ριστικὰ ἕνα τροπάριο. 

Ἂς προσέξουμε πολὺ αγαπητοί μας αναγνώστες, φίλοι διαδικτυακοί και μη, νὰ μὴ φανοῦμε ἀγνώμονες και αχάριστοι ὅ­πως ἐκεῖνοι. 

Εμείς ας ἑτοιμάσουμε τὴν ψυχή μας, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε ἀξίως τὸν Κύ­ριο καὶ νὰ Τὸν δοξάσουμε ὡς τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου, ως τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας. Η Εκκλησία μας δείχνει τον δρόμο, και ποιος είναι αυτός; Μα τα Ιερά Μυστήρια της βέβαια, η Εξομολόγησις, η καθημερινή Θεία Ευχαριστία, ο τακτικός εκκλησιασμός, η αδιάκοπος προσευχή, η συχνή Θεία Κοινωνία και μαζί με όλα αυτά, η ελεημοσύνη προς τον συνάνθρωπο, η συγχώρεσις σε όσους μας στενοχωρούν, η μετάνοια μετά την αμαρτία, και τελικά, μα σπουδαιότερη από όλες, η αγάπη, που μπορεί να μαλακώσει ακόμα και την πιο ανηλεή και άστοργη ψυχή!!!

      Σας ευχόμαστε ολόψυχα 

η πορεία του Χριστού μας προς την Σταύρωση,
 να σημάνει μαζί με την Ανάσταση Του,
 και την δική σας ανάσταση!!!

*παρακάτω με ένα κλικ στο "Διαβάστε περισσότερα" θα δείτε το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Βαΐων σε πρωτότυπο κείμενο και σε Νεοελληνική απόδοση...

  

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

"Η εις Ιερουσαλήμ είσοδος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού"

(Ιωαν.ιβ΄1-18)

Πρωτότυπο κείμενο:

Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν. 

Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

Απόδοση στην Νεοελληνική

 Έξι μέρες πριν από το Πάσχα ήρθε ο Ιησούς στη Βηθανία όπου έμενε ο Λάζαρος, που είχε πεθάνει, και ο Ιησούς τον ανέστησε από τους νεκρούς. Ετοίμασαν, λοιπόν, εκεί για χάρη του δείπνο, και η Μάρθα υπηρετούσε, ενώ ο Λάζαρος ήταν ένας απ’ αυτούς που παρακάθονταν μαζί με τον Ιησού στο δείπνο. Τότε η Μαρία πήρε μια φιάλη από το πιο ακριβό άρωμα της νάρδου κι άλειψε τα πόδια του Ιησού. Έπειτα σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια του, κι όλο το σπίτι γέμισε με την ευωδιά του μύρου. Λέει τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τους μαθητές του, αυτός που σκόπευε να τον προδώσει: «Γιατί να μην πουληθεί αυτό το μύρο για τριακόσια αργυρά νομίσματα και τα χρήματα να διανεμηθούν στους φτωχούς;» Αυτό το είπε όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης και, καθώς διαχειριζόταν το κοινό ταμείο, συχνά κρατούσε για τον εαυτό του από τα χρήματα που έβαζαν σ’ αυτό. Είπε τότε ο Ιησούς: «Άφησέ την ήσυχη, αυτό που κάνει είναι για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Οι φτωχοί πάντοτε θα υπάρχουν κοντά σας, εμένα όμως δε θα με έχετε πάντοτε». Πλήθος πολύ από τους Ιουδαίους της πόλεως έμαθαν ότι ο Ιησούς βρίσκεται εκεί και ήρθαν για να δουν όχι μόνο αυτόν αλλά και το Λάζαρο, τον οποίο είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Γι’ αυτό οι αρχιερείς αποφάσισαν να σκοτώσουν και το Λάζαρο, 11 επειδή εξαιτίας του πολλοί Ιουδαίοι εγκατέλειπαν αυτούς και πίστευαν στον Ιησού. 
Την άλλη μέρα το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα 13 πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας: Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ! Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη της Σιών, να που έρχεται σ΄εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος. Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του, όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεϊκή δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά έκαναν σ΄ Αυτόν. Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν αυτά που είχαν δει. Γι’ αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σ