Αναρτήθηκε από
Μονοφυσιτισμός ή ευτυχιανισμός ονομάζεται ένα χριστιανικό δόγμα,
Είναι σημαντικό ρεύμα της χριστιανικής ιδεολογίας. Εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα και ιδρυτής του είναι ο Ευτυχής, εξού και το όνομα ευτυχιανισμός. Η θεωρία του μονοφυσιτισμού υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε από τη θεία φύση ως «σταγόνα μέλιτος στον ωκεανό». Καταδικάστηκε από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ. και την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553 μ.Χ. όπου και διατυπώθηκε το ορθόδοξο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς υπάρχει σε ένα μόνο πρόσωπο και με δύο φύσεις, την ανθρώπινη και τη θεία, «ενωμένες και μη συγχεόμενες».
Εξαπλώθηκε κυρίως στις ανατολικές επαρχίες του Βυζαντινού Κράτους, δηλαδή στη Συρία, την Παλαιστίνη, τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο. Για να μπορέσουν να απαλλαγούν από την σκληρή στάση που επέδειξε ο Ιουστινιανός και οι κατοπινοί αυτοκράτορες εναντίον τους, αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την κυριαρχία των Αράβων.
Ο μονοφυσιτισμός δεν είναι ένα ενιαίο ρεύμα αλλά περικλείει διάφορες τάσεις, με διάφορους δογματικούς λογισμούς και εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα.
Όμως ας δούμε λίγα από τα θέματα που χαρακτηρίζουν την αίρεση του μονοφυσιτισμού που βρισκόταν στον αντίποδα τού νεστοριανισμού, επηρεαζόταν δε αισθητά από τις διαρχικές αντιλήψεις (πνεύμα–ύλη) τού νεοπλατωνισμού και από τις ιδιαίτερες χριστολογικές τάσεις της αρχαίας Αλεξανδρινής σχολής. Οι ιδέες του είχαν συγγένεια προς τα διδάγματα τού απολλιναρισμού.
Βασικό πρόβλημα της αρχαίας ελληνικής σκέψεως στο χώρο της φιλοσοφίας ήταν ο καθορισμός της σχέσεως μεταξύ πνεύματος και ύλης, μεταξύ τού απολύτου και τού κόσμου. Δύο δε τρόποι καθορισμού ήσαν δυνατοί: ο μονιστικός, κατά τον οποίο το πεπερασμένο εκλαμβάνεται πανθεϊστικά ως εκδήλωση τού άπειρου και αιώνιου, και ο δυϊστικός, ο οποίος εκλαμβάνει το αισθητό ως προϊόν πτώσεως, το οποίο πρέπει ν’ απορροφηθεί και ν’ αναλυθεί στο θείο. Οι τελευταίες αυτές ιδέες, ορφικής κυρίως προελεύσεως, υιοθετήθηκαν από τον πλατωνισμό και τον νεοπλατωνισμό και επηρέασαν αισθητά τη θεολογική σκέψη του μονοφυσιτισμού.
Με την γενική ονομασία «Μονοφυσίτες» τώρα εννοούμε ένα πλήθος θρησκευτικών ομάδων με μικρές δογματικές διαφορές αναμεταξύ τους. Η βασική και μεγαλύτερη πλάνη της διδασκαλίας τους είναι πως ο Ιησούς Χριστός, δεν είχε δύο Φύσεις, την θεία δηλαδή και την ανθρώπινη, όπως πιστεύουμε και ομολογούμε εμείς οι Ορθόδοξοι, αλλά είχε μόνο μια Φύση, εξ ου και η ονομασία τους άλλωστε, την θεϊκή.
Πάνω σ΄ αυτό δε λένε ότι, κατά την ένωση της θείας με την ανθρώπινη Φύση, υπερτέρησε η πρώτη και ούτε λίγο ούτε πολύ η πρώτη, η θεία Φύση, «απορρόφησε» την δεύτερη, την ανθρώπινη Φύση.
Αυτήν την αυθαίρετη θεωρία επινόησε πρώτος ο Αρχιμανδρίτης Ευτυχής τον 5ο αιώνα παρασύροντας μαζί του στην πλάνη πολλούς ακόμη, όπως τον Διόσκορον, Πατριάρχη Αλεξανδρείας, τον Σεβήρον και άλλους.
Σημαντική εξέλιξη της εξάπλωσης του Μονοφυσιτισμού υπήρξε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία και καταδίκασε αυτήν την αίρεση. Η απόφαση μάλιστα αυτή επικυρώθηκε και με το γνωστό θαύμα της Αγίας Ευφημίας, όπου θαυματουργικώς όλα τα ορθόδοξα βιβλία βρέθηκαν στα χέρια της Αγίας, ενώ όλα τα αιρετικά και κακόδοξα στα πόδια της...
Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία το 451 μ.Χ. στην Χαλκηδόνα. Αποτελούνταν από 630 επισκόπους και καταπολέμησε την αιρετική διδασκαλία αυτή του Μονοφυσιτισμού.
Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος μετά από μια ταραχώδη περίοδο ήρθε ως το αναγκαίο επιστέγασμα της διασφάλισης της καθολικής πλειοψηφίας του σώματος των μελών της εκκλησίας ως προς την απόρριψη κάθε μονοφυσιτικής ή ακραίας δυοφυσιτικής ορολογίας, την επικύρωση στην πίστη του συμβόλου της Πίστεως τόσο της Νίκαιας, όσο και της Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, τη θέσπιση του διοικητικού καταστατικού κανόνα της ορθοδόξου εκκλησίας σύμφωνα με το λεγόμενο μητροπολιτικό σύστημα και την οριστική επίλυση του χριστολογικού ζητήματος, το οποίο για περισσότερο από 80 έτη βρέθηκε στο προσκήνιο της θεολογικής διαμάχης στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Παρόλο όμως που καταδικάστηκε από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας, ο Μονοφυσιτισμός, είχε σημαντική επιρροή και εξάπλωση σε περιοχές όπως η Συρία και η Αίγυπτος, όπου οι κάτοικοι, όπως και παραπάνω αναφέραμε, αντιδρώντας στην κεντρική εξουσία της Κωνσταντινούπολης, βρήκαν στο Μονοφυσιτισμό μια μορφή θρησκευτικής και πολιτικής αντίστασης. Ο Μονοφυσιτισμός οδήγησε σε σχίσματα και διαχωρισμούς στην Εκκλησία. Στην Αίγυπτο, οι Μονοφυσίτες έγιναν γνωστοί ως Κοπτες, ενώ οι οπαδοί της Χαλκηδόνας ως Μελχίτες. Η Αρμενική Εκκλησία επίσης ασπάστηκε το Μονοφυσιτισμό.
Σημειωτέον είναι ότι και ικανός αριθμός Μονοφυσιτών προσήλθε κατά διάφορες εποχές στη λατινική Ουνία, που σχημάτισαν διάφορες Ουνιτικές Εκκλησίες μεταξύ τους (...η Ουνία στην σύγχρονη εποχή αποτελεί μεγάλη μάστιγα στα σπλάχνα της Ορθοδοξίας, μιας και την μιμείτε σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να ξεγελά ακόμα και τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς !!!) ενώ στον Προτεσταντισμό προσήλθαν λίγοι μόνο Μονοφυσίτες, ιδίως Αρμένιοι, Κόπτες και Χριστιανοί του Θωμά. Απόγονοι αυτών των Μονοφυσιτών σήμερα είναι οι Κόπτες, Συριάνοι, Ιακωβίτες, Αρμένιοι, Αιθίοπες και άλλοι.
«ΛΙΑΝ ΕΥΦΡΑΝΑΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΗΣΧΥΝΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΣ»
(Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου