Αναρτήθηκε από
Εν Ανθοκήποις Νέας Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης, Μακεδονία, Ελλάς.
Περίοδος Τριωδίου, Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, Παρασκευή 25η Μαρτίου 2022,
* 200+1 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης 1821-2021
* 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή 1922-2022.
«…Ὅταν μου πειράζουν τήν πατρίδα καί θρησκεία μου, θά μιλήσω, ἵνα ἐνεργήσω καί ὅτι θέλουν ἅς μου κάνουν… κι ὅσο ἀγαπῶ τήν πατρίδα μου δέν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Ναρθεῖ ἕνας νά μοῦ εἰπῆ ὅτι θά πάγη ὀμπρός ἡ πατρίδα, στέργομαι νά μοῦ βγάλη καί τά δυό μου μάτια…».
μακριγιάννις.
Στην μεγάλη Εθνική μας επέτειο, της 25ης Μαρτίου του 1821, και επί τη ευκαιρία των δυο αιώνων πέρυσι από την έναρξη της επανάστασης του '21, παράλληλα και με την ημέρα που η Αγία του Χριστού Εκκλησία εορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, αποφασίσαμε στην συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας της Ενορίας μας να αναρτήσουμε αυτό το άρθρο...σε επανάληψη αλλά με νέα επίκαιρα σχόλια, το οποίο σήμερα σε αυτήν την διπλή εορτή, Εθνική και Εκκλησιαστική, αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού συμπληρώθηκαν, την χρονιά που μας πέρασε, 200 ολόκληρα χρόνια από την ξεσηκωμό και τελικά την παλιγγενεσία του Έθνους μας, της Ελλάδος, της πατρίδας μας.
Πέρυσι, αλλά και φέτος θα σημαιοστολιστεί και πάλι η Πρωτεύουσα, η Αθήνα μας, αλλά και όλες οι πόλεις της Ελλάδος...θυμίζουμε πως το 2021 όλες οι εκδηλώσεις έγιναν μόνο στην Ελληνική Πρωτεύουσα, λόγω του κορωνοϊού και των συνεπειών του τότε, συνεπειών ακόμα και στην ιστορία του τόπου μας, οι Εύζωνες της θα μπούνε μπροστάρηδες σε όλα τα Σώματα Ασφαλείας και του ένδοξου Στρατού της, από ξηράς, θαλάσσης και αέρος, και όλοι μαζί θα παρελάσουν...φέτος σε γεμάτες εξέδρες...και όχι όπως-όπως πέρυσι, και μπροστά σε σημαίες που θα κραδαίνονται με περηφάνια από τους Έλληνες στρατιώτες, μαθητές των Σχολείων μας, τους Συλλόγους και όλους τους φορείς της πατρίδας μας,
Από τα πρόσωπα εκείνα που πρωταγωνίστησαν το '21, διαλέγουμε σήμερα έναν κορυφαίο Στρατηγό της Ελλάδος της Επανάστασης, τον Μακρυγιάννη, στον οποίο είναι αφιερωμένο και το άρθρο αυτό της ιστοσελίδας του Ιερού Ναού μας, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, των Ανθοκήπων της Νέας Ευκαρπίας, και τον οποίον μέγα πρωτοστάτη των αγώνων του Έθνους μας,
Όταν όμως στο διάβα της βιοτής μου άρχισα να διαβάζω και να μαθαίνω όλα αυτά που είπε και έκανε και ειδικά τα απομνημονεύματα του, και να καταλαβαίνω την αγάπη του για τον Θεό και την χώρα του, χωρίς ποτέ να διαχωρίζει αυτές τις δύο αξίες στην καρδιά του, θεωρώντας την Ελλάδα και την Ορθοδοξία ένα στην ζωή του, αλλά συνάμα και να γεύομαι τον πόνο του, μέσα από το αληθινό μνημείο της πεζογραφίας του, για την μεταπολεμική Ελλάδα του '21, τότε δάκρυσα με την δωρική λιτότητα των έργων του, το απαράμιλλο ύφος που συναρπάζει, την ζωντάνια και την πυκνότητα του λόγου του.
Και για μεν την φιλοπατρία τού Μακρυγιάννη ίσως σε πανηγυρικούς λόγους κάτι να ακούγεται πότε-πότε. Η θερμή πίστις του όμως, όχι μόνο συνήθως αποσιωπάται σκόπιμα, αλλά κάποτε και παρερμηνεύεται κακόβουλα.
Στις μέρες μας είμαστε μάρτυρες ενός εγκληματικού ξηλώματος των πάντων. Εκκλησία, Πατρίδα, Οικογένεια, Παιδεία, Δικαιοσύνη, βάλλονται, απαξιώνονται, ενίοτε και χλευάζονται με όλα τα μέσα. Πολεμική που άρχισε από την εποχή του Μακρυγιάννη και συνεχίζεται πιο έντονη, πιο ύπουλη και πιο συστηματική σήμερα. Και μας βρίσκει δυστυχώς τους νεοέλληνες σε λήθαργο.
Σήμερα δε, σε αυτήν την συγκεκριμένη συγκυρία, το κλείσιμο πέρυσι των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του ΄21, ζούμε και έναν ακόμα "πόλεμο", αυτήν την φορά υγειονομικό, με μια πανδημία ενός "περίεργου" και "δύστροπου" κορωνοϊού, που στην χώρα μας, μια μερίδα ανθρώπων με εξουσία, με διάφορες μεθόδους, βρήκε την ευκαιρία και πρόσφορο έδαφος να απαξιώσει για άλλη μια φορά την Πίστη μας και να λοιδορήσει την αγάπη του Έλληνα για την Εκκλησία του Χριστού μας και την Ορθοδοξία, σφραγίζοντας ναούς και απαγορεύοντας το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, λες και η λατρευτική ζωή μας είναι κάτι επουσιώδες και αδιάφορο.
Και ο χρόνος κύλησε μετά την απίστευτη λεβεντιά των προγόνων μας το 1821, πέρασαν 200+1 φέτος χρόνια από τότε που απελευθερωθήκαμε. Η ιστορία της Ελλάδος τότε άρχισε να γράφεται ξανά με λαμπρά γράμματα. Αλλά μετά σταμάτησε και πάλι!!! Χρειάστηκαν 100 χρόνια μετά το 1821 για να αρχίσει να ξαναματώνει η πατρίδα μας στα Μικρασιατικά παράλια της, από τον ίδιο εχθρό, από τον ίδιο λαό, από τον ίδιο κακό γείτονα και την ίδια βαρβαρότητα των πολεμόχαρων Τούρκων. 
Πάλι θάνατος, πάλι ξεριζωμός, πάλι προσφυγιά, φτώχια, πείνα, και την Μικρά Ασία του 1922, το καμάρι της Μητροπολιτικής Ελλάδος να καίγεται, οι περιουσίες να πυρπολούνται και να καταστρέφονται, οι συμπατριώτες μας να σκοτώνονται, οι εκκλησιές μας να ατιμάζονται και η προσφυγιά...για τους τυχερούς παρακαλώ!!! να είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση από την γενοκτονία των Ελλήνων Μικρασιατών, πριν των Ποντίων Ελλήνων και αργότερα των Αρμενίων αδελφών μας, από έναν λαό που ήξερε μόνο να σκοτώνει και να καταστρέφει. Φέτος λοιπόν μια άλλη επέτειο...πένθιμη και μαύρη θυμόμαστε. Τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή του '22 (1922-2022) τις χαμένες μα ποτέ ξεχασμένες πατρίδες μας, τις εστίες των προγόνων μας, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά. Δυστυχώς όμως οι λαοί δεν μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος όπως βλέπουμε στις μέρες μας.
Ένα ακόμα ταπεινό σχόλιο μου, με αφορμή την μορφή του Μακρυγιάννη και τα απομνημονεύματα του είναι, και το αφήνω στην κρίση σας, πως όποιος τολμά στην σημερινή πραγματικότητα να μιλήσει για όλα αυτά τα ιδανικά που ανέφερα παραπάνω και πάλεψε ο Μακρυγιάννης με τους υπόλοιπους ήρωες της επανάστασης του 1821, αλλά και τους μεταγενέστερους ήρωες του τόπου μας το 1940, την γλυκιά Πατρίδα μας, την Θρησκεία και την Ορθοδοξία μας, την ιερή Οικογένεια, την άσπιλη όπως θέλουμε Δημοκρατία, τα Άγια Σύμβολα μας, την Παράδοση του τόπου μας, εκκλησιαστική και λαϊκή και όλα τα "υλικά" που έπλασαν την χώρα μας ανά τους αιώνες και την έκαμαν ότι είναι σήμερα, μια ξεχωριστή πατρίδα για τους Έλληνες αλλά και μια μελλοντική πατρίδα για τους "νόμιμα" φιλοξενούμενους της μετανάστες και πρόσφυγες που κατέφυγαν σε αυτόν τον ευλογημένο και φιλόξενο τόπο για να σωθούν, τότε αυτός ο κακομοίρης Έλληνας που θα ψελλίσει και μόνο τις λέξεις που εμπεριέχουν...κατ' εμέ, το μεγαλείο της Ελλάδος, αυτός αμέσως χαρακτηρίζεται από τους μοντέρνους και ανατρεπτικούς της "νέας τάξης πραγμάτων", χαρακτηρίζεται φασίστας, αναχρονιστικός, συντηρητικός και οπισθοδρομικός.
Ε
νώ πρόοδος για όλους αυτούς τους οπαδούς με τα περίεργα ιδεολογήματα και τις ιδεοληψίες, ανθρώπους που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια, που μας κυβερνούν σήμερα ή που σκέφτονται να μας κυβερνήσουν οσονούπω, προοδευτικό για όλους αυτούς σημαίνει, κατάργηση των παρελάσεων, του Εθνικού Ύμνου μας, η υποστολή της Σημαίας μας, η απαγόρευση των Ιερών Εικόνων από τα Δημόσια κτίρια, η υπονόμευση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η αφαίρεση, ή, διαστρέβλωση της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Πίστης μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η παντελής απαξίωση της Προσευχής στα Σχολεία μας...προσέξτε, ακόμη και η αλλαγή της ιστορίας μας, μέσα από την διδακτική ύλη και τα γραφόμενα στα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά μας,
Ε
νώ πρόοδος για όλους αυτούς τους οπαδούς με τα περίεργα ιδεολογήματα και τις ιδεοληψίες, ανθρώπους που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια, που μας κυβερνούν σήμερα ή που σκέφτονται να μας κυβερνήσουν οσονούπω, προοδευτικό για όλους αυτούς σημαίνει, κατάργηση των παρελάσεων, του Εθνικού Ύμνου μας, η υποστολή της Σημαίας μας, η απαγόρευση των Ιερών Εικόνων από τα Δημόσια κτίρια, η υπονόμευση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η αφαίρεση, ή, διαστρέβλωση της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Πίστης μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, η παντελής απαξίωση της Προσευχής στα Σχολεία μας...προσέξτε, ακόμη και η αλλαγή της ιστορίας μας, μέσα από την διδακτική ύλη και τα γραφόμενα στα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά μας,
πρόσφατα δε και ο απεμπολισμός του ονόματος της Μακεδονίας μας, με ότι απορρέει από αυτό το ένδοξο ελληνικό όνομα, την βαρύτητα και την ιστορία του και η συμφωνία της μετονομασίας των γειτόνων μας σε Βόρεια Μακεδονία, η μετάλλαξη του Ελληνικού κράτος από Ορθόδοξο σε "ουδετερόθρησκο", μια νέα λέξη που πρόσφατα μάθαμε και η οποία θα προστεθεί με μελανά γράμματα στις μέρες μας στο ελληνικό λεξικό, κράτος που ονειρεύονται κάποιοι και εν τέλει σιγά-σιγά αυτό ξεπροβάλλει...το βλέπουμε να συμβαίνει, ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους, που θα επέλθει όπως διαφαίνεται, και κατά την γνώμη μου θα είναι σαν να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τα συστατικά του οξυγόνου που περιέχει η ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει, με θλιβερό αποτέλεσμα να χάσουμε τον αέρα που αναπνέουμε, ένα Σύνταγμα για την Ελλάδα μας με πολλές και περίεργες ερμηνείες, χωρίς ήθος, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς την αναφορά στην Αγία Τριάδα, χωρίς αναπνοή όπως είπα, και τελικά χωρίς ελπίδα, χωρίς ιστορία, ένα Σύνταγμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των εκάστοτε κυβερνώντων την πατρίδα μας...όχι απαραίτητα Ελλήνων υπηκόων, αλλά και ξένων, ίσως και εχθρών, σίγουρα όμως..."συμμάχων", συμμάχων που από την εποχή του Μακρυγιάννη βασανίζουν την χώρα μας με όποιον τρόπο μπορούν και τους αφήνουμε.
Κινδυνεύουμε να "αποχρωματισθούμε" εθνικά και θρησκευτικά. Έχουμε ανάγκη από εγρήγορση και αναβαπτισμό στο ρωμαλέο πνεύμα του Μακρυγιάννη, προτού μαραθεί κάθε ικμάδα ελληνικότητος, πριν νεκρωθούν τα αντανακλαστικά μας, θέλουμε να ακολουθήσουμε ικανούς και θαρραλέους ηγέτες, πολιτικούς και θρησκευτικούς, που θα ορθώσουν το ανάστημα τους και θα εναντιωθούν μπροστά στον γίγαντα της παγκοσμιοποίησης και της αθεΐας, αθρησκείας ή της πανθρησκείας αν θέλετε, τελευταία δε της ουδετεθρησκείας, όπως την αποκαλούν κάποιο κύκλοι...με άκρατο ενθουσιασμό!!! Η ελλαδική Εκκλησία μας δεν κατάφερε στα χρόνια που πέρασαν, να αφυπνίσει ως όφειλε την θρησκευτική πνευματικότητα και την φιλοπατρία των Ορθοδόξων Ελλήνων, να τους κατηχήσει επαρκώς, να τους ενώσει αδιάρρηκτα, να τους προσκαλέσει με τρόπο πιστικό στις εκκλησιές της και έτσι χωρίς αυτήν την άκρατη αγάπη στον Χριστό και την Εκκλησία Του, χωρίς την θέρμη για τα ιδανικά της πατρίδος του, την δύναμη και την αντοχή σε μάχες σώμα με σώμα πια, η κοινωνία μας
υπέκυψε, κατέρρευσε, παραδόθηκε πια, σε κάθε λογής εξευτελισμό, ειδικά η χώρα μας, η περήφανη κάποτε Ελλάδα μας. Οικονομικοί εξευτελισμοί με μισθούς και συντάξεις πείνας, ατελείωτες ώρες εργασίας με σχεδόν μηδαμινή αμοιβή, το κράτος μας να ισορροπεί μεταξύ νόμου και παρανομίας, συνταγματικά δικαιώματα να καταπατούνται και η διοίκηση του, η δικαστική και εκτελεστική, να εφαρμόζεται δίνοντας την εντύπωση ότι βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο, ενώ να μην μπορεί πια κανείς να δώσει στους πολίτες του την αίσθηση της ασφάλειας.
υπέκυψε, κατέρρευσε, παραδόθηκε πια, σε κάθε λογής εξευτελισμό, ειδικά η χώρα μας, η περήφανη κάποτε Ελλάδα μας. Οικονομικοί εξευτελισμοί με μισθούς και συντάξεις πείνας, ατελείωτες ώρες εργασίας με σχεδόν μηδαμινή αμοιβή, το κράτος μας να ισορροπεί μεταξύ νόμου και παρανομίας, συνταγματικά δικαιώματα να καταπατούνται και η διοίκηση του, η δικαστική και εκτελεστική, να εφαρμόζεται δίνοντας την εντύπωση ότι βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο, ενώ να μην μπορεί πια κανείς να δώσει στους πολίτες του την αίσθηση της ασφάλειας. Η Υγεία, η Παιδεία να φυλλορροούν, τα ιδεώδη, τα ήθη και τα έθιμα, τα σύμβολα της πατρίδας μας, για τα οποία χύθηκε το αίμα των προγόνων μας, να είναι παρωχημένες ιδέες και αναχρονιστικές, η Εκκλησία του Χριστού μας, ανυπεράσπιστη πια, να διώκεται, να υπόκειται σε βανδαλισμούς και διασυρμό, ενώ οι χριστιανοί της, σχεδόν όλοι οι Έλληνες δηλαδή, να έχουν γίνει στόχαστρο μέσα στο "σπίτι" τους, εσωτερικών και εξωτερικών τζιχαντιστών, ισλαμιστών, τρομοκρατών, "αντι" εξουσιαστών, αναρχικών, ακτιβιστών και κάθε λογής περιθωριακών τύπων και ψυχολογικά ταλαιπωρημένων νέων κυρίως, που έχαιραν όμως μέχρι και χθες, της κρατικής προστασίας, ενίοτε δε και της εκτιμήσεως.
Πως θα αντιδρούσε άραγε ο Μακρυγιάννης βλέποντας σήμερα τους Τούρκους, από τους οποίους κάποτε μας απελευθέρωσε, να μιλούν για εμάς τους Έλληνες και να μας αποκαλούν, κουνώντας μας το δάκτυλο, ναζιστές και απάνθρωπους επειδή υπερασπιζόμαστε τα σύνορα μας σε ξηρά και θάλασσα, όχι από τους πρόσφυγες και μετανάστες που χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του, αλλά από τις επεκτατικές, πολεμόχαρες βλέψεις και ύπουλες πρακτικές που εφεύρει κάθε τόσο για να δημιουργήσει προβλήματα στην χώρα μας, και όχι μόνο, και διεκδικώντας σχεδόν τα πάντα
από τα εδάφη και τις θάλασσες μας, συμπεριφερόμενος ανοιχτά ως εισβολέας στην πατρίδα μας, που αμύνεται σθεναρά για τα κυριαρχικά δικαιώματα της, αλλά και σαν νταής, απειλώντας τους πάντες, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, γεγονός που του ανοίγει όλο και περισσότερο την όρεξη για περαιτέρω προβλήματα με τους γείτονες του, που όμως θα του λύσουν τα άλλα προβλήματα, αυτά που έχει μέσα στην χώρα του. Νομίζω πως ίσως να έχανε την ψυχραιμία του και την ευγένεια με την οποία συνήθως εκφράζεται ο Μακρυγιάννης στα συγγράμματα του. Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει και η διπλωματία είναι αυτή που καθορίζει τα πολεμικά παιχνίδια των ταραξιών της οικουμένης, ενός εκ των οποίων είναι και ο νέος "Σουλτάνος" με τα σύνορα της καρδιά του. 
Για τον λόγο αυτό και προβαίνει στην αναδημοσίευση του άρθρου της Ιεράς Μονής Παρακλήτου το 2009 με τον τίτλο "Ο πόνος του Μακρυγιάννη", που υπάρχει παρακάτω, αλλά και τα δικά μου ταπεινά σχόλια..."εφ' όλης της ύλης", συγχωρέστε με!!! που προηγήθηκαν, που συνολικά θέλουν να θίξουν τις ευαίσθητες χορδές της ηρωικής ελληνικής ψυχής,
να την βοηθήσουν να ξαναβρεί την ταυτότητά της, και να βιώσει δυναμικά σήμερα την ανεκτίμητη ελληνορθόδοξη παράδοση, παράδοση για την οποία μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε. Εξάλλου αν ψάξουμε στα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια ελληνικής, αλλά και παγκόσμιας ιστορίας, όσα ιδεολογήματα και αν σκαρφίστηκαν, όσες σοφιστείες και αν επιστράτευσαν οι επίγειοι ηγέτες του κόσμου για να σαγηνεύσουν τους οπαδούς τους, εν τέλει όλοι τους απογοήτευσαν τον λαό τους, γιατί κανένας από αυτούς δεν ήταν αληθινός, κανένας δεν έδειξε τον ουρανό ως προορισμό του ανθρώπου, κανένας δεν μπόρεσε να μιλήσει για το αιώνιο, αλλά τα λόγια του περιορίστηκαν μόνο στο πεπερασμένο, το λίγο, το σύντομο, το κτιστό, το φθαρτό. Και ενώ όλοι και όλα μας πρόδωσαν και μας ξεγέλασαν τάζοντας μας..."λαγούς με πετραχήλια" και υπόσχοντας σχεδόν τα πάντα ανά τους αιώνες, όσοι είχαν και έχουν τον Χριστό, τις διδαχές Του, το Ευαγγέλιο Του, την Ορθοδοξία μας και την Εκκλησία Του για οδηγό τους καθημερινά, αυτούς δεν τους απογοήτευσε και δεν πρόκειται να τους απογοητεύσει και να τους εγκαταλείψει ποτέ ο Δεσπότης Χριστός, ως γνήσιος Πατέρας, ως Κύριος και Θεός των πάντων.
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης
**********************************************************
μακριγιάννης
*Στην συνέχεια του άρθρου του π. Χρυσοστόμου Τελίδη, σας παραθέτουμε αποσπάσματα από μια όμορφη έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου που τιτλοφορείτε "Ο πόνος του Μακρυγιάννη". Σας τα παρουσιάζουμε δημοσιευμένα αυτούσια στην ιστοσελίδα του Ιερού Ναού μας, ενώ τα έχουμε εμπλουτίσει με ζωγραφιές και εικόνες της εποχής για να ταιριάζουν στο ύφος των αναρτήσεων μας...
 |
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ!«Θεοτόκε, μητέρα του παντός, το καύχημα της παρθενίας, το καύχημα της αρετής και τα πάντα της αγαθότης, προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι αδύνατοι, εις εσπλαχνίαν της αγαθότης σου, να λυπηθείς τους αθώους εκείνους οπού φέρνουν την αμαρτωλή τους προσευχή ειλικρινώς εις τον παντουργόν και εις την βασιλείαν του, εκείνους οπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι και γυμνοί, εκείνους οπού αφήσαν χήρες και αρφανά, εκείνους οπού ’χυσαν το αίμα τους, κατά τον όρκον τους, ν’ αναστηθεί διά της δυνάμεως του Παντοκράτορα η σκλαβωμένη τους πατρίδα και να λαμπρυθεί ο Σταυρός της Ορθοδοξίας,..» |
"Ο πόνος του Μακρυγιάννη"
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2009
"...Έγινα ως δακατέσσερων χρονών και πήγα εις έναν πατριώτην μου εις Ντεσφίναν… Στάθηκα με εκείνον μια ημέρα. Ήταν γιορτή και παγγύρι τ’ Αγιαννιού. Πήγαμεν εις το παγγύρι· μόδωσε το ντουφέκι του να το βαστώ. Εγώ θέλησα να το ρίξω, ετζακίστη. Τότε μ’ έπιασε σε όλον τον κόσμο ομπρός και με πέθανε εις το ξύλο. Δεν μ’ έβλαβε το ξύλο τόσο, περισσότερον η ντροπή του κόσμου. Τότε όλοι τρώγαν και πίναν και εγώ έκλαιγα. Αυτό το παράπονο δεν ηύρα άλλον κριτή να το ειπώ να με δικιώση, έκρινα εύλογον να προστρέξω εις τον Άι-Γιάννη, ότι εις το σπίτι του μόγινε αυτείνη η ζημία και η ατιμία. Μπαίνω τη νύχτα μέσα εις την εκκλησιά του και κλειώ την πόρτα κι αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες: «τ’ είναι αυτό οπούγινε σε μέναν, γομάρι είμαι να με δέρνουν;». Και τον περικαλώ να μου δώση άρματα καλά κι ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα και εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον. Με τις πολλές φωνές κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιον."
Πέρασαν χρόνια κι ο μικρός Μακρυγιάννης ανδρώθηκε και «έκανε κατάστασιν» (απέκτησε χρήματα), όμως δεν ξέχασε «τις συμφωνίες με τον αληθινόν φίλον του»:
"...Τότε έφκιασα ντουφέκι ασημένιον, πιστιόλες κα άρματα και ένα καντήλι καλό. Και αρματωμένος καλά και συγυρισμένος το πήρα και πήγα εις τον προστάτην μου και ευεργέτην μου και αληθινόν φίλον, -τον Άι-Γιάννη, και σώζεται ως την σήμερον- έχω και τόνομά μου γραμμένο εις το καντήλι. Και τον προσκύνησα με δάκρυα από μέσα από τα σπλάχνα μου, ότι θυμήθηκα όλες μου τις ταλαιπωρίες οπού εδοκίμασα…"
Η επανάστασις γρήγορα φούντωσε. Αλλά μετά τις πρώτες επιτυχίες, οι διχόνοιες και οι φατριασμοί εξασθένησαν τις ελληνικές δυνάμεις. Τότε ακριβώς επιτίθεται ο πανίσχυρος Ιμπραήμ κατά της Πελοποννήσου. Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα ανατίθεται στον Μακρυγιάννη να τον αναχαιτίση. Ο τότε νεαρός οπλαρχηγός σχεδιάζει ν’ αναμετρηθή με τον πολυάριθμο εχθρικό στρατό στο Νιόκαστρο της Πύλου. Ξέρει ότι τα φυσικά μέσα που διαθέτει δεν του φθάνουν για να νικήση. Αλλά ξέρει επίσης να αντλή την ακαταμάχητη υπερφυσική δύναμι από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Η κοινωνία του με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας δεν ήταν κάτι περιστασιακό, το οποίο επέβαλε ο έσχατος κίνδυνος που διέτρεχε. Ήταν μια ζωντανή κοινωνία σ’ όλη του τη ζωή. Στην εποχή μας που πολύ επιπόλαια αντιμετωπίζεται η αναγκαιότητα των μυστηρίων της Θ. Ευχαριστίας και μάλιστα της Εξομολογήσεως, είναι σημαντική η μαρτυρία μιας τόσο φωτισμένης προσωπικότητος σαν τον Μακρυγιάννη για την σχέσι ολόκληρης της οικογενείας του μ’ έναν Πνευματικό.
"...έρχεται ο σεβάσμιος αγαθός Δεσπότης Μπουντουνίτζας (Μεδενίτσας) - έρχεται πάντοτες· με ξεμολογάει εμένα και την οικογένειά μου."
Μετά το Νιόκαστρο, όπου οι εσωτερικές συνθήκες ήταν για τον Μακρυγιάννη εξαιρετικά δύσκολες, θα χτυπήση τον Ιμπραήμ στους Μύλους του Ναυπλίου. Και εδώ, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, η πίστις του στον Θεό και η αγάπη του στην πατρίδα μεγαλούργησαν. Λίγο πριν από την θρυλική νίκη του, είχε μία αξιομνημόνευτη συνομιλία με τον γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ.
"...Εκεί οπούφκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει: Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες· τι πόλεμο θα κάνετε με τον Μπραΐμη, αυτού; Του λέγω: Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες· κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· και όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. Τρεμπιέν, λέγει και αναχώρησε ο ναύαρχος." Οι αγώνες τόσων ετών εκαρποφόρησαν. Υπάρχει τώρα λίγη ελεύθερη Ελλάδα… Απειλείται ωστόσο πάλι και από εσωτερικούς και από εξωτερικούς κινδύνους. Ο ήρωάς μας αγωνιά και αγωνίζεται καθώς βλέπει να κινδυνεύουν η Πατρίδα και η Ορθοδοξία.
"…Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάνουν…Κι αυτείνη η πατρίδα δεν λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη μ’ αίματα και θυσίες· κι από αυτά έγινε βασίλειον -κι όχι να βραβεύωνται ολοένα οι κόλακες, κι οι αγωνισταί ν’ αδικιώνται. Ότι όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτείνοι κοιμώνταν. Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου καλά, με θρέφει· αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού." Με την οξυδέρκεια που τον χαρακτηρίζει αντιλαμβάνεται από πολύ νωρίς, ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί της φυλής μας. Πονάει πολύ βλέποντας τις ραδιουργίες των ευρωπαίων απεσταλμένων στα πολιτικά παρασκήνια της Ελλάδος. Αγανακτεί για τις ύπουλες επεμβάσεις τους στα ιερά και τα όσια του έθνους μας και για τον φατριασμό των πολιτικών δυνάμεων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που ήταν κι αυτός δικό τους έργο. Γίνεται εκτός εαυτού βλέποντας την ηθική διαφθορά των Ευρωπαίων να μολύνη την ελληνική οικογένεια, την ελληνική κοινωνία. Ο τρόπος του είναι οξύς. Η γλώσσα του σκληρή. Πολλές φορές φαίνεται καθαρά, πως θέλει να μιλήση με το σπαθί του, καθώς θα έλεγε ο Βλαχογιάννης.
"...Αφού ο Θεός τους λυπήθηκε και θέλει να τους αναστήση, οι άνθρωποι τους καταπολεμούν να τους φάνε, να τους χάσουνε, να τους σβήσουνε, να μην ξαναειπωθούν Έλληνες. Και τι σας έκαμεν αυτό το όνομα των Ελλήνων εσάς των γενναίων αντρών της Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλουσίων; Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κόπιαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ’ αρετή, με ΄λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν νάχη αρετή και φώτα και πατριωτισμόν…" "...Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους αρετή… και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την ανταμοιβήν εις τους απογόνους εμάς - γύμναση της κακίας και παραλυσίας. Τέτοι’ αρετή έχουν, τέτοια φώτα μας δίνουν. Μια χούφρα απόγονοι εκείνων των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ’ άλλα αναγκαία του πολέμου ξεσκεπάσαμεν την μάσκαρα του Γκραν Σινιόρε, του Σουλτάνου, οπούχε εις το πρόσωπόν του κι εσκίαζε εσέναν τον μεγάλο Ευρωπαίγον…"
Σαν γνήσιος εκφραστής των αισθημάτων του ελληνικού λαού ξέρει και το διακηρύττει ότι αυτός ο αγνός λαός αποστρέφεται τις ατιμίες των ηγετών «των μεγάλων δυνάμεων» και στηρίζεται με εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη του Θεού.
"...Όμως του κάκου κοπιάζετε. Αν δεν υπάρχη σ’ εσάς αρετή, υπάρχει η δικαιοσύνη του μεγάλου Θεού, του αληθινού βασιλέα. Ότι εκείνου η δικαιοσύνη μάς έσωσε και θέλει μάς σώση· ότι όσα είπε αυτός είναι όλα αληθινά και δίκαια - και τα δικά σας ψέματα δολερά. Κι όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούση, ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας, όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνέ σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ’ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και ‘περασπίζετε τους άτιμους και παραλυμένους· και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία…"
Δεν είναι όμως άδικος και φανατισμένος ο Στρατηγός. Ξέρει να διακρίνη και να ευγνωμονή με ειλικρίνεια αυτούς, που υπήρξαν «τίμιοι άντρες» και βοήθησαν την πατρίδα μας στα δύσκολα πρώτα βήματά της.
"...Τους έκανα ένα τραπέζι πολλά καλό… και είπα· «Από δικαιοσύνη διψάγει η πατρίδα και ‘λικρίνεια· όποιοι την κυβερνούνε ο Θεός να τους φωτίση και να τους οδηγήση εις αυτό». Έπγε κι ο Ρουντχάρτης* διά ‘μένα. Είναι η αλήθεια του Θεού, όσον καιρό κυβέρνησε αυτός μεγάλη δικαιοσύνη και ‘λικρίνεια είδαμεν· και ξόδιαζε κι εξ ιδίων του πολλά. Αλλά την αρετή εις την Ελλάδα η ‘διοτέλεια την κάνει κακία… κι έφυγε από την πατρίδα μας ο καλός κι αγαθός άνθρωπος· και εις τον δρόμον πέθανε από την πίκρα του. Ο Θεός να τόχη την ψυχή του αυτεινού του αγαθού ανθρώπου…"
Και μη νομίση κανείς ότι το μαστίγωμα του Ευρωπαίου στηρίζεται σε αόριστους φόβους και φαντασιοπληξίες. Η συζήτησις του Μακρυγιάννη με τον γάλλο περιηγητή Μαλέρμπ αποκαλύπτει τις εχθρικές διαθέσεις των Δυτικών εναντίον της Ορθοδοξίας:
"...Του λέγω… μ’ όλον τούτο τώρα, οπού ζούμεν όλοι οι τίμιοι Έλληνες ευχαριστούμεν τους Φιλέλληνας εις τον κόπον οπού έλαβαν διά να μας σκηματίσουν κι εμάς έθνος, οπού ήμαστε τόσους αιώνες σ’ ενού λιονταριού τα νύχια. Μου λέγει, ένα θα σας βλάψη εσάς, το κεφάλαιον της θρησκείας, οπού αυτείνη η ιδέα είναι σ’ εσάς πολύ τυπωμένη…Και του απαντάει: Χωρίς αρετή και θρησκεία δεν σκηματίζεται κοινωνία, ούτε βασίλειον. Και πράγμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητο, οπού το βαστήξαμεν εις την τυραγνία του Τούρκου δεν το δίνομεν τώρα, ούτε το καταφρονούμεν οι Έλληνες… Και τι έχεις εσύ δια ‘μένα τι δοξάζω εγώ; Και διατί να φροντίζω εγώ διά ‘σένα τι δοξάζεις; Ο Θεός ας θεωρήση του κάθε ενού την γνώμη, είναι φροντίδα αυτεινού… κι όχι του λόγου σου να μου το ειπής· δεν σε ακούγω, αλλά και ο Θεός ο ιδικός σου να μου το ειπή δεν σαλεύει το μάτι μου…"
Λίγο αργότερα αυτή η ύπουλη επίθεσις κατά της Ορθοδοξίας, έγινε προκλητική με την συνεργασία και μερικών δικών μας γραικύλων. Τότε είναι που ξεσπαθώνει. Ριζωμένος βαθειά στην ορθόδοξη πίστι μας με ιερό πάθος χτυπάει όλους αυτούς που μας έφεραν την ηθική παραλυσία και,
"...οπού επεβαίνουν και εις την θρησκεία μας διά να μας φκειάσουνε του δό(γ)ματός τους από ολίγον κατ’ ολίγον... Κι ό,τι οδηγίες έστελνε ο Φίλιππας, ο βασιλέας της Γαλλίας, και η κυβέρνησή του εκείνο γένονταν. Κι όλος ο αγώνας τους, τώρα οπού έλαβαν επιρροή και τα μέσα εδώ, είναι διά την θρησκείαν· σκολειά γαλλικά, μοναστήρια, εκκλησίες και πλήθος άλλα μέσα και κατήχησες εις τον κόσμο για να προβοδέψουν αυτό το έργο. Μάσαν κι όλους τους μπερμπάντες δικούς μας και ξένους κι αγωνίζονται σ’ αυτό το αντικείμενο με μεγάλη προθυμία… Μεγάλε βασιλέα… Οι ψεύτες και οι κόλακες οπού σας κάνουν… και χάνετε την δικαιοσύνην σας… και δοξολογάτε τον διάβολον, αυτείνοι δεν πιστεύουν Θεόν. Δεν δουλεύουν διά την πατρίδα και θρησκεία αυτείνοι, δουλεύουν οι γενναίγοι άντρες και σκοτώνονται δι’ αυτά… Όχι να κάθεσαι εσύ, ένας μεγάλος βασιλέας και να καταγένεσαι να αλλαξοπιστήσης μιαν χούφτα ανθρώπους, οπού ήταν τόσους αιώνες χαμένοι και σβυσμένοι από την κοινωνία. Εκείνος οπού τους κυρίεψε τους έκαιγε εις τους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε ν’ αλλάζουν την θρησκεία τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτας… Τώρα ο Θεός, ο δίκιος και παντοδύναμος, οπού ορίζει κι εσένα, ανάστησε αυτείνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως και ανατολικώς…" Δεν διστάζει να τα βάλη και με τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, όταν υποπτεύεται πως συμπράττει στα ξένα σχέδια κατά της θρησκείας μας.
"...Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων εναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου… Πάγω εις τον Κωλέτη και του λέγω… δεν μας αφήνεις πλέον ήσυχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς… Γνωρίζομεν τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων οπού εργάζονται δια την θρησκεία μας -θρησκείαν δεν αλλάζομεν εμείς, ούτε την πουλούμεν". Μια προφητική επικαιρότητα χαρακτηρίζει τις έντονες διαμαρτυρίες του Μακρυγιάννη, για πολλά στραβά κι ανάποδα της εποχής του, που σήμερα θα τα λέγαμε ξεθεμέλιωμα της οικογενείας, βεβήλωσι του ιερού χώρου της παιδείας και εξαχρείωσι των ηθών κυρίως από τα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας, που κατά κανόνα είναι διαβρωτικά, με ιδιαίτερες επιπτώσεις στην ευόλισθη νεολαία μας.
"...Το έθνος αφανίστη όλως διόλου και η θρησκεία-εκκλησία εις την πρωτεύουσα δεν είναι και μας γελάνε όλος ο κόσμος. Οι φατρίες σας, τόνα μέρος και τ’ άλλο, θέλετε θέατρο· το φκιάσετε κι αυτό διά να μας μάθη την παραλυσία. Και δι’ αυτό παίρνουν δυο αδέλφια δυο αδελφές. Ό,τι του λες - «η θρησκεία δεν είναι τίποτας!» Και τα παιδιά οπού τα στέλνουν να φωτιστούν γράμματα κι αρετή, από μέσα το κράτος κι απόξω, φωτίζονται την τραγουδική και ηθική του θεάτρου· και πουλάνε τα βιβλία τους οι μαθηταί να πάνε να ακούσουνε την Ρίτα Βάσσω, την τραγουδίστρια του θεάτρου· ότι παλαβώσανε οι γέροντες, όχι τα παιδάκια να μην πουλήσουνε τα βιβλία τους… Γι’ αυτείνη την προκοπή σού στέλνει κάθε γονέας το παιδί του εις την πρωτεύουσα; Αυτά τα φώτα να γυμναστή;"
Με την χαρακτηριστική του λακωνικότητα καταγγέλλει μια μεγάλη ιεροσυλία: Την διάλυσι και λεηλασία των μοναστηριών από τους Βαυαρούς. Φεύγοντας από την χώρα μας οι ανθέλληνες αυτοί φαίνεται πως μας άφησαν κάποιους διαδόχους για να ξεθεμελιώσουν ό,τι απέμεινε στα προπύργια αυτά όχι μόνο της πίστεως αλλά και της ελευθερίας, που την προσφορά τους και τις θυσίες τους για την Επανάστασι μόνο ανιστόρητοι ή δούλοι σε ξένα αφεντικά πολύ όψιμα σκέφθηκαν ν’ αμφισβητήσουν. Θα τολμήσουν άραγε ν’ αμφισβητήσουν και την ακόλουθη συντριπτική μαρτυρία του Μακρυγιάννη;"...Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας (πυριτιδαποθήκες) κι όλα τα αναγκαία του πολέμου· οτ’ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσίασαν οι καϊμένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα. Και οι Μπαυαρέζοι παντήχαιναν, ότ’ είναι οι Καπουτζίνοι της Ευρώπης, δεν ήξεραν ότ’ είναι σεμνοί κι αγαθοί άνθρωποι και με τα έργα των χεριών τους απόχτησαν αυτά, αγωνίζοντας και δουλεύοντας τόσους αιώνες· και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι έτρωγαν ψωμί… και χάλασαν (οι Μπαυαρέζοι) και ρήμαξαν όλους τους ναούς των μοναστηριών."
"…Εγώ δεν ξέρω κολακείες και πάντοτες του είπα (του βασιλέως) την αλήθεια. Ό,τι γράφω εδώ του το είπα και στοματικώς πολλάκις, ότι σ’ αυτείνη την πατρίδα οπού βασιλεύει αυτός, όσο να γένη έτοιμον το βασίλειον έλυωσαν λιοντάρια -εγώ ‘μπρος σ’ εκείνους είμ’ ένας ψύλλος. Όμως έκανα κι εγώ ό,τι μπορούσα. Είχα δύο ποδάρια, τζακίστη το ένα, είχα δύο χέρια, έχω ένα· την κοιλιά μου τρύπια, το κεφάλι με δύο τρύπες. Το λοιπόν αν θέλωμεν το λίγο να γένη μεγάλον, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, ν’ αγαπάμε πατρίδα· νάχωμεν αρετή τα παιδιά μας να μαθαίνωμεν γράμματα κι ηθική."
Φαίνεται πως χάσαμε αυτό το κριτήριο που λέγεται ελληνορθόδοξο ήθος, γι’ αυτό και χτυπούν παράξενα στ’ αυτιά μας τα ταπεινά λόγια του Στρατηγού. Μέγας αυτός από τα πεδία των μαχών αναγνωρίζει στον εαυτό του την τελευταία θέσι. Ποθούσε και λαχταρούσε να δη όλους τους Έλληνες αδιακρίτως μονιασμένους στον αγώνα για την Ελλάδα και την θρησκεία της. Γι’ αυτό και συμβουλεύει με τον υπέροχο τρόπο του τονίζοντας:
"...Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώση από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμι λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα… όσοι αγνωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί να την φυλάμεν και όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε ποτε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ» όταν όμως αγωνίζωνται πολλοί και φκιάνουν τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώσι, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε· «έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους."
"… Ότι εις την αλήθειά μου πεθαίνω… Και διά να μιλώ την αλήθεια κατατρέχομαι κι από βασιλέα κι από προκομμένους. Θέλουν την αλήθεια κι όποιος την ειπή κιντυνεύεται. Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι! Ούτε βασιλείς σε ζυγώνουν, ούτε οι προκομμένοι· μόνον ρωτούν διά σένα και ύστερα σε κατατρέχουν."
Στην υλιστική και εγωκεντρική εποχή μας θα φανή απίστευτο το ύψος της χριστιανικής αγάπης του Μακρυγιάννη που εγγίζει και πάλι στα όρια της θυσίας. Η αυταπάρνησις που εκφράζεται στο ακόλουθο απόσπασμα σπάνια συναντάται μέσα στην ιστορία. Μας συγκινεί και μας συγκλονίζει.
"…Είχα κι ένα μήνα οπού άρχισα να παίρνω μιστόν του βαθμού μου, καθώς και οι άλλοι έπαιρνα τρακόσες εξήντα δραχμές. Είδα αυτό, και πέθαιναν οι άνθρωποι εις τα παλιοκλήσια, οπλαρχηγοί και άλλοι, κι από την πείνα κι από το κρύον, τότε στοχάστηκα: Οι αγωνισταί να πεθαίνουν της πείνας, κι εμείς να πλερωνώμαστε ολίγοι άνθρωποι; Εμείς οι ολίγοι φέραμε την λευτεριά; Να κόψωμεν κι εμείς τον μιστόν μας, είτε να πάρουν και οι αδελφοί μας συναγωνισταί! Ει δε ξίκι να γένη και σ’ εμάς! Τότε φκιάνω μιαν αναφορά και λέγω: «Επειδήτις όσοι αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείνα και την ταλαιπωρίαν, καθώς και χήρες των σκοτωμένων και τα παιδιά τους, τον μισθόν οπού μου δίνετε διατάξετε να μου κοπή όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστάς και χήρες κι αρφανά των σκοτωμένων…"
Πρέπει να κλείσουμε την δειγματοληπτική αυτή παρουσίασι των απομνημονευμάτων του στρατηγού Μακρυγιάννη με το μνημειώδες κείμενο της διαθήκης του, που συντάχθηκε την νύκτα του κινήματος της 2ας προς 3η Σεπτεμβρίου 1843. Στον Μακρυγιάννη οφείλεται εξ ολοκλήρου η διοργάνωσις του κινήματος αυτού, που συνετέλεσε στην ομαλοποίησι του ελευθέρου βίου και στην επιβολή του πρώτου ελληνικού συντάγματος, δηλαδή στην θεμελίωσι μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας χωρίς τις αυθαιρεσίες της κηδεμονευόμενης από τους Βαυαρούς μοναρχίας.
Το κίνημα όμως κινδύνεψε ν’ αποτύχη γιατί εν μέρει αποκαλύφθηκε. Το σπίτι του Στρατηγού το βράδυ εκείνο πολιορκείται από στρατιώτες (πεζούς και ιππείς). Η ζωή του για μια ακόμη φορά διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο. Σ’ αυτή την σκοτεινή ώρα πέφτει στα γόνατα και ζητάει «φώτισιν και θάρρος». Σηκώνεται ενισχυμένος και μέσα σ’ εκείνη την αντάρα γράφει τη διαθήκη του, που είναι ένας εθνικοθρησκευτικός θούριος:
1843 Σεπτεμβρίου 3**
μακριγιάννις.
-------------------------------------------------------------------------------
* Ρούντχαρτ: Αρχικαγκελάριος του Όθωνος
** Το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου έγινε αποδεκτό από τον λαό και επεκράτησε. Επεβλήθη το πρώτο σύνταγμα. Σε ανάμνηση του ιστορικού αυτού γεγονότος η πλατεία προ των τότε Ανακτόρων (σημερινής Βουλής) ονομάσθηκε πλατεία Συντάγματος από την κραυγή του λαού προς τους βασιλείς «Σύνταγμα-Σύνταγμα» και μια από τις κεντρικές οδούς των Αθηνών 3ης Σεπτεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου