ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ΛΟΥΚΑ "ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ" (Λουκά, ιη΄ 10-14) & ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΤΗΡΩΝΟΣ.

"Άρχεται το Τριώδιον."

Είδησις: 

Την Τετάρτην και την Παρασκευήν της παρούσης εβδομάδος, ή τις και "προφωνήσιμος" καλείται, "και δια κρέατος ακινδύνως καταλύομεν" 

(Θεόδωρος Βαλσαμών, Πατριάρχης Αντιοχείας & νομικός Εκκλησιαστικού Δικαίου)

"...ο εις Φαρισαίος

 και ο έτερος Τελώνης..."

             Μὲ τὴν Κυριακή της 17ης Φεβρουαρίου 2019, αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι της ιστοσελίδας μας, φέτος ἐγκαινιάζεται γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἡ λεγομένη περίοδος τοῦ Τριωδίου ἢ ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀπὸ σήμερα ἀρχίζουν οἱ κινητὲς γιορτὲς πρὶν ἀπὸ τό Πάσχα. Ἡ περίοδος αὐτή, ἡ ὁποῖα κλείνει μὲ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, δημιουργεῖ μὲ ὅσα ψάλλονται καὶ τελοῦνται στοὺς ἱεροὺς Ναούς μεγάλες καὶ ἱερὲς συγκινήσεις καλώντας συγχρόνως τοὺς πιστοὺς σὲ  πνευματικὸ ἀγῶνα. Ἔτσι μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ  του Φαρισαίου, ποὺ θα ἀκουστεί αυτήν την Κυριακή από τους ιερείς μας στις εκκλησιές όλης της οικουμένης, όπου υπάρχει Ορθοδοξία, διδασκόμαστε γιὰ τό κακὸ ποὺ προκαλεῖ  στὸν ἄνθρωπο ἡ ὑπερηφάνεια καὶ παράλληλα γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς πραγματικῆς προσευχῆς καὶ τῆς ταπείνωσης.

          Οἱ δύο ἄνθρωποι ποὺ ἀνέβηκαν στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, σύμφωνα μὲ τήν εὐαγγελικὴ ἀφήγηση, ξεκίνησαν ὁ καθένας ἀπὸ μιὰ διαφορετικὴ αἰτία. Καὶ αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμή. Ὁ μὲν Φαρισαῖος πῆγε  στὸ Ναό, διότι ἦταν δημόσιος τόπος λατρείας, πιὸ δημόσιος ἀπὸ τὶς γωνιὲς καὶ τοὺς δρόμους τῆς πόλης. Ἐκεῖ θὰ τὸν ἔβλεπαν περισσότεροι ἄνθρωποι, θὰ ἐπικροτοῦσαν τὴν εὐλάβεια του καὶ  ἔτσι  θὰ ἱκανοποιοῦνταν ὁ ἐγωισμὸς του. Ὁ δὲ Τελώνης πῆγε στὸ Ἱερὸ, ὄχι μόνο διότι ἦταν τόπος καθορισμένος γιὰ κοινὴ λατρεία, σὰν οἶκος προσευχῆς, ἀλλά καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη σοβαρὸ λόγο: ἤθελε νὰ βρῆ παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση στὴ συνείδησή του, ἡ ὁποῖα τὸν βασάνιζε ἀκριβῶς ἐπειδὴ αἰσθανόταν ὅτι ἦταν ἁμαρτωλός.

    Ἡ προσευχὴ τὴν ὁποῖα κάνουν καὶ οἱ δύο πρὸς τὸν Θεὸ, εἶναι ἡ νοερὰ, ἡ ἀτομικὴ προσευχή. Ὅμως αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Φαρισαῖος δὲν εἶναι κἂν προσευχή, ἀλλὰ εἶναι ἐπίδειξη τῶν προσόντων ποὺ πίστευε ὅτι εἶχε: «οὐκ εἰμι ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». Δηλαδὴ, οὔτε λίγο οὔτε πολὺ, ἦταν σὰν νὰ ἀνάγκαζε τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἀνταμείψει γιὰ τὶς ἀρετές του.  «Νηστεύω δύο φόρες τήν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸ Ναὸ τό δέκατο ἀπὸ τά εἰσοδήματα μου», συνεχίζει να βροντοφωνάζει μέσα στον ναό για να τον ακούσουν, απαριθμώντας τις αρετές που νόμιζε ότι κατείχε. Ὁ Τελώνης ἀντίθετα, συντετριμμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, φωνάζει μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του: «Θεέ μου, συγχώρεσε με τόν ἁμαρτωλό».

              Ἡ στάση τοῦ Φαρισαίου εἶναι προκλητικὴ, κάτι ποὺ συμβαίνει μὲ ὅλους ἐκείνους τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν πωρωμένη τήν συνείδησή τους. Στέκονται καὶ αὐτοί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπερήφανοι σὰν νὰ εἶναι ἀναμάρτητοι. Ἀντὶ δηλαδὴ νὰ ζητήσουν τό ἔλεος Του, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ κακοῦ,  ἀντὶ νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὶς δωρεὲς καὶ τὶς χαρὲς ποὺ τοὺς παρέχει, δικαιώνουν τὸν ἑαυτό τους γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους: «Δὲν σκότωσα…» λένε οἱ περισσότεροι.  Πράγματι, ἴσως νὰ μὴν ἀφαίρεσαν τὴ ζωὴ κάποιου συνανθρώπου τους, ὅμως φόνος εἶναι καὶ ἡ συκοφαντία καὶ ὅ,τι δήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ βλάψει τήν προσωπικότητα καὶ τό ἦθος τοῦ ἀδελφοῦ  τους. Ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς καὶ ἡ δηλητηρίαση τῶν συνειδήσεων, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τήν συκοφαντία, εἶναι ἐξ ἴσου μεγάλες ἁμαρτίες, ἐπειδὴ καὶ τὰ δύο εἶναι ἔργα τοῦ διαβόλου.

         Ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ τὸ κακὸ ποὺ τοῦ συνέβαινε. Ὁ ἐγωϊσμὸς τύφλωσε τά μάτια τῆς ψυχῆς του  καὶ δὲν ἔβλεπε τόν δρόμο ποὺ θὰ τόν ὁδηγοῦσε στὴ  σωτηρία του. Ἀντίθετα ὁ Τελώνης, μὲ τήν ταπείνωση καὶ μὲ τήν  συναίσθηση ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς, σώθηκε. Ἡ στάση αὐτὴ μᾶς διδάσκει πὼς πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε τόν πνευματικὸ μας ἀγῶνα μὲ ταπεινοφροσύνη, ἐπειδὴ αὐτή εἶναι ποὺ τελειοποιεῖ  τούς ἀνθρώπους καὶ ἀνακηρύσσει τοὺς ἁγίους. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος τήν ὀνομάζει «μείζονα τῶν ἀρετῶν» καὶ σὲ ἕνα του βιβλίο γράφει: «Ἂν μὲ ρωτήσεις τὶ εἶναι πρῶτο στὸ χριστιανισμὸ  θὰ ἀπαντήσω: Ἡ ταπεινοφροσύνη. Τὶ δεύτερο; Ἡ  ταπεινοφροσύνη. Τὶ τρίτο; Ἡ  ταπεινοφροσύνη, διότι χωρὶς αὐτὴν καὶ ἡ  πιὸ μεγάλη ἀρετὴ καταντᾶ κακία».

          Ἀνέβηκαν καὶ οἱ δύο στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Ὁ  Φαρισαῖος  δὲν κατάφερε νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν Θεό, διότι ἡ   ἀλαζονεία του δὲν τὸν ἄφηνε νὰ προσευχηθῆ μέ εἰλικρίνεια. Ὅμως ὁ Τελώνης, μὲ τὴν ψυχικὴ του συντριβὴ, κατάφερε ὥστε ἡ προσευχή του νὰ φθάσει στὸ θρόνο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ φύγει ἀπό τόν Ναὸ γιὰ τὸ σπίτι του «δικαιωμένος». Γι” αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος  Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς λέει πὼς ἡ εἰλικρινὴς προσευχὴ   «ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀφοῦ ξεπεράσει ἀκόμη καὶ κάθε τὶ τὸ ἐπουράνιο, κάθε θεωρητικὴ σκέψη περὶ Θεοῦ, τὸν φέρνει μπροστὰ  σ’ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι πάνω ἀπ” ὅλα». Εἶναι δηλαδὴ ἡ προσευχή ἀνέβασμα, συνάντησις μὲ τὸν Θεὸ καὶ παράστασις μπροστὰ Του.

         Γιατὶ ὅμως χρειάζεται ἡ προσευχή, αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀνάβαση στὸν οὐρανὸ, προκειμένου νὰ συναντήσουμε τὸ Θεό; Μήπως ὁ Θεὸς δὲν εἶναι πανταχοῦ παρὼν; Δὲν εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος «ἐν αὐτῷ ζῷμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν;» Σίγουρα καὶ εἶναι πανταχοῦ παρών, ὅμως σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ  οὐρανὸς εἶναι ὁ χῶρος τῆς κατοικίας τοῦ Θεοῦ. «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» λέμε στὴν Κυριακὴ προσευχή, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται μακριὰ μας, στὸν οὐρανό, ἀλλὰ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς μὲ τὸν νοῦ μας καὶ τήν καρδιὰ μας εἴμαστε ἀπομακρυσμένοι ἀπ’ αὐτόν, διότι ἔχουμε στραμμένη τὴν προσοχή μας στὰ γήϊνα καὶ πρόσκαιρα.

         Τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα λοιπόν αγαπημένοι φίλοι μας διαδικτυακοί και μή, που θα ακούσουμε αύριο την Κυριακή της 17ης Φεβρουαρίου του 2019, μᾶς δείχνει τὸν δρόμο τῆς νίκης γιὰ τὰ  πάθη  μας  ποὺ προέρχονται ἀπὸ τήν ὑπερηφάνεια. Ἡ  δὲ Ἐκκλησία,  σὰν καλὴ παιδαγωγός, τώρα ποὺ ἀρχίζει τό Τριώδιο, μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη μᾶς ὁδηγεῖ γιὰ νὰ φθάσουμε στὶς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα πνευματικὰ καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι ὥστε νὰ δεχθοῦμε τὸν ἀναστημένο Κύριο. Νὰ μὴν ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἕναν ὕπουλο ἐχθρὸ, τὴν ἁμαρτία, καὶ πρέπει σιγὰ – σιγὰ νὰ ἐνισχυθοῦμε μὲ ἐκεῖνα τά πνευματικὰ ἐφόδια ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε προτοῦ αὐτὴ μᾶς καταβάλει καὶ μᾶς νικήσει.

           Ἀγαπητοὶ μας αναγνώστες, ἕνα ἰδιόμελο τοῦ Τριωδίου τοῦ ἑσπερινοῦ μᾶς λέει χαρακτηριστικὰ: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς ἀδελφοί. Ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται,  ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες,      "Ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς’"». Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ταπείνωση οἱ ἥρωες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἅγιοι, κερδίσαν τὸν Παράδεισο. Γι” αὐτὸ κι ἐμεῖς ἂς προσευχόμαστε σωστὰ καὶ ἄς μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ ὅτι αὐτὸς ποὺ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του ταπεινώνεται. Ἂς ταπεινωθοῦμε μπροστὰ στὸν Θεό μὲ εἰλικρίνεια καὶ πίστη, ἂς νηστέψουμε ὅπως πρέπει καὶ μέ κατάνυξη νὰ παρακαλέσουμε ὥστε «ὁ  Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήση τοὺς ἁμαρτωλοὺς» καὶ ἔτσι δικαιωμένοι ἀπὸ Αὐτὸν νὰ κληρονομήσουμε τὴν Οὐράνια Βασιλεία Του.  

     Φέτος όμως, την ίδια Κυριακή της 17ης Φεβρουαρίου 2019, Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας αναφέρεται και ένας Άγιος, Μεγαλομάρτυς αποκαλείται από τον Συναξαριστή, ο Θόδωρος ο Τήρων, ένας γενναίος αξιωματικός που κατετάγη στο τάγμα των Τηρώνων, εξού και το προσωνύμιο του, ενώ όταν κλήθηκε να προσκυνήσει τα είδωλα από τον αδίστακτο και αιμοβόρο Διοικητή του, τον Βρίγκα, επί εποχής των αυτοκρατόρων Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.), Γαλερίου (305 - 311 μ.Χ.) και Μαξιμίνου (305 - 312 μ.Χ.) και των διωγμών που είχαν εξαπολύσει στους χριστιανούς,  αυτός ομολόγησε χωρίς δεύτερη σκέψη την πίστη του και εν τέλει πυρπολήθηκε μέσα σε μια πυρακτωμένη κάμινο και έτσι με μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό του, για να αξιωθεί όμως αργότερα από τον ιδρυτή της Εκκλησίας του Υιού Του και Χριστού μας, να φορέσει επάξια το φωτοστέφανο της Αγιοσύνης. 
      Εμείς όμως τον Άγιο Θεόδωρο τον γνωρίζουμε καλύτερα και τον εορτάζουμε μάλιστα μαζί με τον άλλο Άγιο Θεόδωρο, τον Στρατηλάτη, σε μια κοινή εορτή που καθιερώθηκε από τον ίδιο τον λαό του Θεού, 
παρότι εορτάζουν, ο μεν Τήρων την 17ην Φεβρουαρίου, ο δε Στρατηλάτης την 8ην Φεβρουαρίου, αλλά όπως είπαμε η παράδοσις τους θέλει μαζί, άλλοτε πάνω στο άλογο να σκοτώνουν το φίδι-δράκο, άλλοτε καβαλάρηδες να κραδαίνουν τα δόρατα τους και πάντα με την στρατιωτική τους στολή που είναι και το σήμα κατατεθέν, να συνεορτάζουν το 1ο Σάββατο των Νηστειών, κατά τις πρώτες ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ημέρα κατά την οποία η Αγία Εκκλησία μας στην πραγματικότητα ενθυμείτε και μνημονεύει το θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος με τα κόλλυβα 
(κάντε κλικ και δείτε την παλαιότερη ανάρτηση μας σχετική με το θαύμα αυτό που έκανε ο Άγιος Θεόδωρος, αλλά και περισσότερα στοιχεία για τον βίο του), εξ' ού και η συνήθεια μας κατά την οποία κάνουμε κόλλυβα, τα ευλογεί ο ιερέας, και τα προσφέρουμε στο εκκλησίασμα νομίζοντας πως είναι για τους κεκοιμημένους αδελφούς και οικείους μας, ενώ κανονικά είναι το κόλλυβο του Αγίου Θεοδώρου για τους ζωντανούς, για αυτό και ο ιερέας θα πρέπει πρώτα να διαβάσει το κόλλυβο του Αγίου ή κατά παράδοση, των Αγίων Θεοδώρων, και κατόπιν τα κόλλυβα που φέρνουν οι πιστοί για τους κεκοιμημένους. 
     Επίσης κατά παράδοση και πάλι που χάνεται μέσα στους αιώνες της χριστιανικής πίστης μας και της Ορθοδοξίας, οι φέροντες το ένδοξο όνομα τους, επίσης εορτάζουν το ίδιο Σάββατο αυτό, το α΄ Σάββατο των Νηστειών όπως λέγεται. Ας είναι...

      Τον Τελώνη να έχουμε ως υπόδειγμα, αγαπητοί μας αναγνώστες, τον Άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα που εορτάζει αυτήν την Κυριακή αλλά και τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη να προσπαθούμε να μοιάσουμε και στην συμπεριφορά τους να γίνουμε μιμητές. Με την συντριβή, την σιωπή, την ταπείνωση και την μετάνοια του Τελώνη, να αδράξουμε την ευκαιρία της όμορφης αυτής εκκλησιαστικής περιόδου, του παρεξηγημένου Τριωδίου,  και να την ζήσουμε με θέα την Ανάσταση. Όσο για τον φαφλατά και ανίδεο επιδειξία Φαρισαίο, που νομίζει πως προσεύχεται, που κορδώνεται και απαριθμεί βροντόφωνα τις αρετές του μπροστά μας για να τον ακούσουμε, ευχαριστώντας κανέναν άλλο παρά μόνο το εγώ του, αυτόν παραμερίστε τον, απομονώστε τον, ξεχάστε τον. Είναι ανάξιος λόγου και άνευ σημασίας. Ο Τελώνης είναι το ζητούμενο για κάθε χριστιανό.

*παρακάτω συνεχίζεται το άρθρο του π. Χρυσοστόμου Τελίδη με θέμα το Τριώδιο και τις παρανοήσεις των αποκριών και του καρναβαλιού σε σχέση με τον Χριστιανισμό...

"Το καρναβάλι 

και ο Χριστιανισμός"

     Όμως στην αρχή του άρθρου μας, αναφερθήκαμε και στην εκκλησιαστική περίοδο που εισερχόμαστε φέτος από την Κυριακή της 17ης Φεβρουαρίου 2019, το λεγόμενο Τριώδιο, που περιέχει τέσσερις Κυριακές, του Τελώνου και του Φαρισαίου, την Κυριακή του Ασώτου, της Απόκρεω και την Κυριακή της Τυρινής, της οποίας προηγείται το Ψυχοσάββατο, για να έρθει  κατόπιν η Καθαρά Δευτέρα και να εισέλθουμε αμέσως μετά στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ή στην Σαρακοστή, όπως τόσο χαριτωμένα  αποκαλεί ο λαός του Θεού τις σαράντα περίπου ημέρες πριν την Ανάσταση του Κυρίου μας. Αυτή η περίοδος εμπεριέχει και μια ιδιάζουσα νηστεία, με την 1η εβδομάδα να έχουμε κατάλυση σε όλα, ακόμα και την Τετάρτη και την Παρασκευή, η 2η εβδομάδα να κυλά κανονικά όπως πάντα, με νηστεία την Τετάρτη και την Παρασκευή, όμως να εμπεριέχει την Τσικνοπέμπτη για να καθαρίσουμε τα σπιτικά μας από όλα τα κρεατικά και στην 3η εβδομάδα να γίνεται κατάλυσις μόνο τυριού, ψαριών, γαλακτοκομικών και αυγών, για να φθάσουμε στην Καθαρά Δευτέρα, όπου είναι μια μέρα απόλυτης νηστείας και ξηροφαγίας, ως η 1η ημέρα της Σαρακοστής. 

         Η λέξη "Τριώδιον" προέρχεται από το ομώνυμο λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας, το οποίο χρησιμοποιείται την κινητή περίοδο από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και καταλήγει το Μεγάλο Σάββατο, εκκλησιαστικό λατρευτικό βιβλίο του οποίου οι ύμνοι του αποτελούνται από τρεις μόνο ωδές, εξ'ου και το όνομα του. Το "Τριώδιον" είναι όμως μια λέξη και μια περίοδος του χρόνου αφόρητα παρεξηγημένη από όλους μας, αφού από την παιδική ηλικία μας ακόμα, κάποιοι επιτήδειοι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και χαλιναγώγησης της αδύναμης θελήσεως μας, άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερες ηθικές και πνευματικές αναστολές, ορμώμενοι από οικονομικά και όχι μόνο συμφέροντα, αλλά μην πάτε μακρυά, ακόμα και οι γονείς μας από συνήθεια και άγνοια, και οι δάσκαλοι μας ορμώμενοι από ημιμάθεια και άκρατο ενθουσιασμό, έχουν φροντίσει μέσα στο μυαλό μας να φαντάζει η περίοδος αυτή ως την απαρχή του ξέφρενου γλεντιού, της μεταμφίεσης και του καρναβαλιού. Ας δούμε όμως την πραγματικότητα:

     Ετυμολογικά, Αποκριά, 

σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, ή  Carnaval κατά την λατινική διάλεκτο, σημαίνει αποχή από το κρέας, μα για κάποιους, ίσως τους περισσοτέρους από εμάς, όταν ακούμε αυτές τις λέξεις το μυαλό μας να πηγαίνει αλλού, ίσως στην Πάτρα και σε αυτούς με περισσότερη φαντασία στην Βραζιλία, σημαίνει  να κρυφτούμε πίσω από μια μάσκα και να γίνουμε υλιστές και καταναλωτές των προϊόντων που μας διαφημίζουν. Αυτό όμως αδελφοί, δεν ισχύει. Δεν έπρεπε να ισχύει ούτε στο παρελθόν μας και επ’ ουδενί, δεν πρέπει να ισχύει και για το μέλλον, τόσο το δικό μας, αλλά και για αυτό των παιδιών μας, ενώ πρέπει να εξαλειφθεί τελείως από την ελληνική λαϊκή παράδοση ή τουλάχιστον να μην μπλέκεται με την εκκλησιαστική παράδοση, αλλά να παραμείνει στις μέρες μας ως κατάλοιπο της διονυσιακής λατρείας της αρχαίας ενδόξου ελληνικής ιστορίας.

    Τριώδιο για τον χριστιανό είναι η περίοδος της προετοιμασίας του για μια σημαντική αποστολή, τον εξαγνισμό του και τον καθαρισμό του από κάθε τι μιαρό που τον βαραίνει, έτσι ώστε να φθάσει στο Θείο Πάθος, στην Σταύρωση και στην Ανάσταση του Κυρίου, αγνός και δυνατός, αντάξιος της Θυσίας που διεπράχθη για την σωτηρία του.

    Σας παρακαλώ πολύ, γονείς, αυτά να μεταφέρεται στα παιδιά σας, 
στα σπίτια σας, δάσκαλοι και κατηχητές, αυτά να μαθαίνουν οι μαθητές σας στα σχολειά τους, ιερείς και αρχιερείς, σας παρακαλώ στις εκκλησιές σας με αυτά να μάθουν οι ενορίτες και το ποίμνιο σας να πορεύονται στην ζωή τους και όλα τα άλλα, άρματα, παρελάσεις, βραζιλιάνες χορεύτριες, καινούργια και περίεργα ξενόφερτα έθιμα που δεν συνάδουν με την ελληνορθόδοξη παράδοση, τα οποία τελευταία με το ζόρι προσπαθούν να περάσουν στην ζωή μας και που μπορεί να φαντάζουν για όλους εμάς ειδυλλιακά και κραυγαλέα, μπορεί να μας φαντάζουν ακόμα και χαριτωμένα, αυτά να τα αφαιρέσουμε σιγά-σιγά από την καθημερινότητα της περιόδου του Τριωδίου και να προσθέσουμε την «πραγματικότητα» του Χριστού μας, την ομορφιά και την ζεστασιά της Εκκλησίας Του.   

        Καλό Τριώδιο σε όλους σας!!!

Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης

*παρακάτω, με ένα κλικ στο "Διαβάστε περισσότερα..." θα βρείτε το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου σε πρωτότυπο κείμενο και σε νεοελληνική απόδοση...

Κυριακή 17ης Φεβρουαρίου 2019 

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

του Τελώνου και του Φαρισαίου
(κατά Λουκάν Ευαγγέλιο Κεφ. 18, χωρία 10 έως 14) 

*Πρωτότυπο κείμενο:

Εἶπεν ὁ Κύριος  τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

***************

*Απόδοση στην νεοελληνική:

Είπεν ο Κύριος αυτή την παραβολή. Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο Ναό για να προσευχηθούν ο ένας ήταν Φαρισαΐος και ο άλλος ήταν τελώνης. Ο Φαρισαΐος στάθηκε και προσευχόταν στον εαυτό του με αυτά τα λόγια: «Θεέ μου, σε ευχαριστώ, γιατί εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, πού είναι κλέφτες, άδικοι, άτιμοι ή και σαν αυτόν τον τελώνη, νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, δίνω το ένα δέκατο απ' όλα τα εισοδήματα μου». Και ο τελώνης στεκόταν από μακριά και δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό, μόνο χτυπούσε στο στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, συγχώρεσε με τον αμαρτωλό». Σας λέγω πώς αυτός κατέβηκε στο σπίτι του συγχωρεμένος παρά ο άλλος. Γιατί όποιος υπερηφανεύεται θα ταπεινωθεί, ενώ όποιος ταπεινώνεται θα ανυψωθεί.

***************