Το ευαγγέλιο της Κυριακής του Ζακχαίου, που θα ακουστεί στις εκκλησιές όλης της Ορθοδοξίας από τους ιερείς μας, σύμφωνα με τα "Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος", δηλαδή το τυπικό της, την Κυριακή της 27ης Ιανουαρίου του 2019, καταγράφει μια έκπληξη, ένα θαυμαστό γεγονός. Μας μιλάει για έναν τελώνη, έναν άνθρωπο του συμφέροντος και του κέρδους που κατόρθωσε να νικήσει το «εγώ» του και να το ρίξει μπροστά στα πόδια του Κυρίου, ζητώντας έλεος. Ο Κύριος πορεύεται με δόξα προς την Ιερουσαλήμ και το Πάθος και περνάει μέσα από την πόλη Ιεριχώ. Ένα ετερόκλητο πλήθος αποτελούμενο από μαθητές, εορταστές, περίεργους, εχθρούς και φίλους τον περιβάλει. Η προσδοκία αυτού του λαού δεν καταγράφεται στην περικοπή αλλά είναι φανερό τι ζητάει αυτή η συνοδεία από τον Κύριο. Περιμένει από Αυτόν να ανέβει στο θρόνο της μεσσιανικής δόξας, να αποκαταστήσει μία κοσμική βασιλεία και να τους δικαιώσει ως έθνος. Τα ίδια συναισθήματα τρέφουν και οι μαθητές. Άλλοι εχθρικά διακείμενοι περιμένουν την ευκαιρία ή την αφορμή να τον πειράξουν και να Τον μειώσουν και οι περισσότεροι βρίσκονται δίπλα Του για να δουν τέρατα και σημεία. Άνθρωποι θρησκευόμενοι και μη, οπωσδήποτε όμως Ισραηλίτες που θεωρούνται θρησκευτικώς καθαροί και άψογοι. Μέσα στους καθαρούς ξεπροβάλει η μορφή ενός «ακαθάρτου». Είναι ο αμαρτωλός και άρπαγας Ζακχαίος που ζει με συκοφαντίες, κλοπές, καταπίεση των άλλων. Αυτός λοιπόν ο δακτυλοδεικτούμενος αμαρτωλός, ανεβαίνει σε μια συκομουριά για να δει τον Κύριο, γιατί ήταν λέει κοντός. Αδιαφορεί για την κοινωνική του θέση, για τους ψιθύρους, για την αποδοκιμασία των αξιοπρεπών και επιζητεί την προσοχή και το έλεος του Σωτήρα. Γιατί η βασιλεία των ουρανών ανήκει στους «βιαστές» και «βιαστές» είναι αυτοί που τελικά την "αρπάζουν". Σηκώνει τα μάτια ο Κύριος σε αυτή την προσωποποίηση της κραυγής για σωτηρία και τον ανταμείβει με το "Ζακχαίε, σπεύσε και κατέβα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στον οίκο σου». Και ο Ζακχαίος , αδιαφορώντας ταπεινά για τους γογγυσμούς των γύρω: "Ιδού, τα μισά των υπαρχόντων μου, Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς, και αν κάποιον φορολόγησα κάτι παράνομα, το αποδίδω τετραπλάσια". Και ο Κύριος: "Σήμερα έγινε σωτηρία στον οίκο τούτο, καθότι και αυτός είναι γιος του Αβραάμ, γιατί ο Υιός του ανθρώπου ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο". Ποιος είναι αυτός ο Ζακχαίος της περικοπής; Ένας άνθρωπος της αγοράς, των οικονομικών υποθέσεων, ένας άνθρωπος που ζει μέσα στην διαφθορά και ίσως στην πολυτέλεια. Σε μια πλούσια Ιεριχώ που γνωρίζει κοινωνικές ανισότητες. Από τη μια οι καταπιεστές, από την άλλη οι καταπιεζόμενοι. Περιφρονεί τον Νόμο του Θεού και των ανθρώπων. Φορολογεί τον συμπατριώτη του και τον αδικεί. Ζει ενδεχομένως με σπατάλες και ζει για τον εαυτό του. Έχει οικοδομήσει την ευτυχία του πάνω στον άδικο πλούτο, την καταδυνάστευση των άλλων. Παράλληλα, μοιάζει ξένος με θρησκευτικές και μεταφυσικές ανησυχίες. Τα κρίνει όλα με το ζύγι και τα σταθμά. Ένας ρεαλιστής έμπορος θα λέγαμε. Στα ευαγγέλια έχουμε ακόμα ένα παράδειγμα τέτοιου άδικου τελώνη που μεταστρέφεται. Είναι ο Λευίς, τελώνης στην Καπερναούμ που μετά την κλήση και μεταστροφή του γίνεται απόστολος και ευαγγελιστής και ονομάζεται Ματθαίος από τον Κύριο της νέας του Ζωής που σημαίνει «δώρον Θεού». Και αυτός σαν τον Ζακχαίο ζει μια πώρωση εξωτερική όμως και φαινομενική όπως αποδεικνύεται. Τι κρυβόταν στις ψυχές αυτών των δύο αμαρτωλών; Ποια πάλη ανάμεσα στο πνεύμα του Θεού και το πνεύμα του μαμμωνά βίωνε η ψυχή τους; Θα μπορούσαμε να πούμε πως η παρουσία του Χριστού στις ζωές τους ήταν καταλυτικά θαυματουργική. Μια ματιά έφτανε για να τα ανατρέψει όλα. Είναι όμως έτσι; Και που βρίσκεται η ελευθερία της προσωπικής επιλογής; Γιατί ο Κύριος να τον ονομάσει «γιο του Αβραάμ» αν ο ίδιος ήταν μόνο «γιος της απωλείας»; Ο Ζακχαίος χωμένος στις υποθέσεις του, κορεσμένος από την αμαρτία, παραδομένος στις απολαύσεις που καμιά ευχαρίστηση δεν του έδιναν και κανένα κενό δεν συμπλήρωναν στη ζωή του, είχε μέσα του όπως κάθε άνθρωπος μια ανάμνηση Θεού. Ένα νύγμα φιλοτίμου που δεν τον άφηνε ήσυχο. Μία δίψα που έπρεπε να κορεστεί: Η επιστροφή στην αγιότητα , στη γνησιότητα του τέκνου του Θεού, στη χαρά του Πατέρα. Ενώ ήταν «απολωλός» δεν παραδόθηκε χειροπόδαρα στην απώλεια. Ήταν σκλάβος στη συνήθεια την οποία όμως ενδόμυχα αποστρεφόταν και μισούσε. Όταν άκουσε πως ο Χριστός περνούσε από κει τα έπαιξε όλα για όλα. Το πνεύμα της εμπορικότητας που κάποτε τον έκανε άδικο και άρπαγα τώρα λειτούργησε προς το πραγματικό όφελος. Όλα τα έθεσε στα πόδια του Χριστού και δεν έχασε μα κέρδισε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη που μνημονεύουν τα ευαγγέλια. Ο άνθρωπος, αδερφοί μου, αρέσκεται να βάζει «ταμπέλες» στον καθένα αδιαφορώντας για τις δικές του αδυναμίες και πτώσεις. Πολλές φορές και εμείς πέφτουμε στον πειρασμό να χαρακτηρίσουμε κάποιον «πόρνο», «τοκογλύφο», «ανάλγητο», «τομάρι χαμένο» και πολλές φορές ξεστομίζουμε ακόμα χυδαιότερους χαρακτηρισμούς, χωρίς όμως να έχουμε το δικαίωμα του Κριτή και βέβαια χωρίς να έχουμε την διάκριση να δούμε πρώτα τις δικές μας αδυναμίες. Πόσες φορές δεν αφορίζουμε τον αμαρτωλό από το κοινωνικό, αλλά και το εκκλησιαστικό σώμα, χωρίς να μπορούμε να δούμε, ή μάλλον παραθεωρώντας τη δική μας αστοχία και κατάσταση που μπορεί να είναι βαρύτερη και πλέον φορτισμένη; Και όμως υπάρχουν γύρω μας «άνθρωποι της αμαρτίας», δακτυλοδεικτούμενοι και περιθωριοποιημένοι με την δίψα του παραδείσου που ίσως δεν έχουμε εμείς, με τη φλόγα της μετάνοιας δυνατότερη από την δική μας, να τους ματώνει καθημερινά την συνείδηση και πολλές φορές ο στιγματισμός από μας, να τους αποκλείει τον δρόμο επιστροφής. Ο Ιερός Χρυσόστομος και πολυγραφότατος Άγιος της Ορθοδοξίας μας, ο οποίος έχει μιλήσει και έχει γράψει για όλα σχεδόν τα θέματα που βασάνιζαν τότε τους πιστούς χριστιανούς, αλλά τους βασανίζουν και ταλανίζουν την πίστη τους μέχρι και στις μέρες μας, γραπτά που παραμένουν πάντα επίκαιρα σαν να γράφτηκαν τώρα, κηρύγματα που εκφωνήθηκαν από τον Πατριαρχικό Θρόνο του στην Κωνσταντινούπολη τότε, αλλά έχουν αποδέκτες όλους εμάς τους νεοχριστιανούς, ήταν αδιαμφισβήτητα ένας Άξιος Ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού μας, που σήμερα, εκτός του ότι τελούμε την Θεία Λειτουργία που ο ίδιος έγραψε και μας άφησε παρακαταθήκη και θησαυρό, και αναλλοίωτη τελείτε με ευλάβεια στους Ναούς όλης της Ορθοδοξίας, εορτάζουμε και την Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του. (με ένα κλικ στον σύνδεσμο που σας παραθέτουμε, μπορείτε να δείτε όλες τις λεπτομέρειες το ιστορικό που συνοδεύει την εορτή της Ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, το οποίο θα το βρείτε και στην επόμενη κυριακάτικη ανάρτηση μας) Αυτός λοιπόν ο ένας και μοναδικός στο Συναξάρι μας με το προσωνύμιο Χρυσόστομος ή Χρυσορρήμων, ήταν ένας από τους μεγαλυτέρους εκ των Πατέρων και Αγίων της Εκκλησίας μας, που καυτηρίασε με τον πιο έντονο και αυστηρό τρόπο την κατάκριση, που στηλίτευσε και επιτίμησε τους κατακριτές, ενώ και ο ίδιος έπεσε ουκ ολίγες φορές, θύμα κατάκρισης από τους συνεργάτες του, κατάκριση για την οποία και εγώ σήμερα ασχολούμαι γράφοντας στο άρθρο μας αυτό, μια αμαρτία σημαντική, άσχημη και δύσοσμη, μια αμαρτία που σε αυτήν σίγουρα έχουμε υποπέσει όλοι μας...δεν νομίζετε, με πρώτον εμένα, μια αμαρτία που προκαλεί μεγάλη στενοχώρια, πρώτα απ' όλα σε αυτόν ή αυτήν που την χρησιμοποιεί, αλλά κυρίως σε αυτόν που απευθύνεται, μια αμαρτία που πρέπει να έχει περίοπτη θέση στην εξομολόγηση στον πνευματικό μας, κάθε φορά που συμμετέχουμε στο Ιερό αυτό Μυστήριο της Μετανοίας και γονατίζουμε κάτω από το πετραχήλι του. Γιατί ίσως και εμείς σαν το πλήθος της περικοπής, να έχουμε σχηματίσει εγωιστικά και ανόητα έναν αντίχριστο αντί για τον Χριστό, κομμένο και ραμμένο στις δικές μας προσδοκίες και στα δικά μας θέλω και άρα εχθρικά διακείμενο σε αυτούς που αποκαλούμε αμαρτωλούς και μισητούς. Ξένο δε από κάθε σωτηριολογία, οικείο μόνο σε αυτούς που ιδεολογούν και κρίνουν τους πάντες με βάση το εγώ τους. Μπορεί κάλλιστα να βρισκόμαστε ήδη από την άλλη πλευρά, αυτήν από την οποία μας κατέταξε η κριτική των αδελφών μας, των συμπολιτών μας, των φίλων και των γνωστών μας, θέση την οποία νόμιζαν όλοι ότι κατείχε και ο Ζακχαίος στην ιστορία μας αυτή. Μπορεί να ήμαστε ήδη παραδομένοι στον εμπαιγμό και στην απομάκρυνση από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό, ίσως ακόμα και από το εκκλησιαστικό σώμα ως αμαρτωλοί και κακοί, να ήμαστε απελπισμένοι και πεπεισμένοι πως δεν θα τα καταφέρουμε να σωθούμε λόγω της ποιότητας της ζωής μας, ή λόγω της φύσης της δουλειάς μας. Και όμως ο Κύριος είπε πως «ο Υιός του ανθρώπου ήρθε για να βρει και να σώσει το χαμένο πρόβατο» ...ίσως εμένα αδελφοί μου, ίσως εσάς, ίσως όλους εμάς!!! Θάρρος και θέληση !!! *παρακάτω ακολουθεί με ένα κλικ στο "διαβάστε περισσότερα" το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Ζακχαίου στο πρωτότυπο και στο νεοελληνικό κείμενο... Κυριακή 27ης Ιανουαρίου 2019 Κυριακή του Ζακχαίου (Λουκ. ιθ΄ 1-10) Πρωτότυπο κείμενο: Τῷ καιρῷ ἐκείνω διήρχετο ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν ῾Ιεριχώ· καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν. ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός. ************** Νεοελληνική απόδοσις: Εκείνο τον καιρό περνούσε ό Ιησούς μέσα από την Ιεριχώ. Και να ένας άνθρωπος πού τον έλεγαν Ζακχαίο και αυτός ήταν αρχιτελώνης και επομένως πλούσιος. Και ζητούσε να δει τον Ιησού ποιος είναι και δεν μπορούσε, εξαιτίας του κόσμου καν επειδή ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί από κει θα περνούσε. Και μόλις ήλθε σε κείνο το μέρος, σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και τον είδε και του είπε' Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου. Και ο Ζακχαίος κατέβηκε αμέσως και υποδέχτηκε τον Ιησού με χαρά. Όλοι τότε όταν είδαν αυτό εγόγγυζαν και έλεγαν πώς μπήκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Ζακχαίος όμως στάθηκε μπροστά στον Ιησού και του είπε· Να τα μισά από τα υπάρχοντα μου Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς· και αν τύχει και έκλεψα κανενός του το δίνω πίσω τετραπλάσιο. Τότε του είπε ο Ιησούς. Σήμερα έγινε σωτηρία σε τούτο το σπίτι, γιατί και αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Γιατί ο υιός του ανθρώπου ήρθε για να ψάξει να βρει και να σώσει τους χαμένους.

"Ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου,

Κύριε δίδωμι τοις πτωχοίς, 

και εί τινός τι εσυκοφάντησα, 

αποδίδωμι τετραπλούν.

     Το ευαγγέλιο της Κυριακής του Ζακχαίου, που θα ακουστεί στις εκκλησιές όλης της Ορθοδοξίας από τους ιερείς μας, σύμφωνα με τα "Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος", δηλαδή το τυπικό της, την Κυριακή της 27ης Ιανουαρίου του 2019, καταγράφει μια έκπληξη, ένα θαυμαστό γεγονός. Μας μιλάει για έναν τελώνη, έναν άνθρωπο του συμφέροντος και του κέρδους που κατόρθωσε να νικήσει το «εγώ» του και να το ρίξει μπροστά στα πόδια του Κυρίου, ζητώντας έλεος.

       Ο Κύριος πορεύεται με δόξα προς την Ιερουσαλήμ και το Πάθος και περνάει μέσα από την πόλη Ιεριχώ. Ένα ετερόκλητο πλήθος αποτελούμενο από μαθητές, εορταστές, περίεργους, εχθρούς και φίλους τον περιβάλει. Η προσδοκία αυτού του λαού δεν καταγράφεται στην περικοπή αλλά είναι φανερό τι ζητάει αυτή η συνοδεία από τον Κύριο. Περιμένει από Αυτόν να ανέβει στο θρόνο της μεσσιανικής δόξας, να αποκαταστήσει μία κοσμική βασιλεία και να τους δικαιώσει ως έθνος. Τα ίδια συναισθήματα τρέφουν και οι μαθητές. 

        Άλλοι εχθρικά διακείμενοι περιμένουν την ευκαιρία ή την αφορμή να τον πειράξουν και να Τον μειώσουν και οι περισσότεροι βρίσκονται δίπλα Του για να δουν τέρατα και σημεία. Άνθρωποι θρησκευόμενοι και μη, οπωσδήποτε όμως Ισραηλίτες που θεωρούνται θρησκευτικώς καθαροί και άψογοι.

     Μέσα στους καθαρούς ξεπροβάλει η μορφή ενός «ακαθάρτου». Είναι ο αμαρτωλός και άρπαγας Ζακχαίος που ζει με συκοφαντίες, κλοπές, καταπίεση των άλλων. Αυτός λοιπόν ο δακτυλοδεικτούμενος αμαρτωλός, ανεβαίνει σε μια συκομουριά για να δει τον Κύριο, γιατί ήταν λέει κοντός. Αδιαφορεί για την κοινωνική του θέση, για τους ψιθύρους, για την αποδοκιμασία των αξιοπρεπών και επιζητεί την προσοχή και το έλεος του Σωτήρα. 

      Γιατί η βασιλεία των ουρανών ανήκει στους «βιαστές» και «βιαστές» είναι αυτοί που τελικά την "αρπάζουν". 
Σηκώνει τα μάτια ο Κύριος σε αυτή την προσωποποίηση της κραυγής για σωτηρία και τον ανταμείβει με το "Ζακχαίε, σπεύσε και κατέβα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στον οίκο σου». Και ο Ζακχαίος , αδιαφορώντας ταπεινά για τους γογγυσμούς των γύρω: "Ιδού, τα μισά των υπαρχόντων μου, Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς, και αν κάποιον φορολόγησα κάτι παράνομα, το αποδίδω τετραπλάσια". Και ο Κύριος: "Σήμερα έγινε σωτηρία στον οίκο τούτο, καθότι και αυτός είναι γιος του Αβραάμ, γιατί ο Υιός του ανθρώπου ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο".

      Ποιος είναι αυτός ο Ζακχαίος της περικοπής; Ένας άνθρωπος της αγοράς, των οικονομικών υποθέσεων, ένας άνθρωπος που ζει μέσα στην διαφθορά και ίσως στην πολυτέλεια. Σε μια πλούσια Ιεριχώ που γνωρίζει κοινωνικές ανισότητες. Από τη μια οι καταπιεστές, από την άλλη οι καταπιεζόμενοι. Περιφρονεί τον Νόμο του Θεού και των ανθρώπων. Φορολογεί τον συμπατριώτη του και τον αδικεί. Ζει ενδεχομένως με σπατάλες και ζει για τον εαυτό του. Έχει οικοδομήσει την ευτυχία του πάνω στον άδικο πλούτο, την καταδυνάστευση των άλλων. Παράλληλα, μοιάζει ξένος με θρησκευτικές και μεταφυσικές ανησυχίες. Τα κρίνει όλα με το ζύγι και τα σταθμά.

     Ένας ρεαλιστής έμπορος θα λέγαμε. Στα ευαγγέλια έχουμε ακόμα ένα παράδειγμα τέτοιου άδικου τελώνη που μεταστρέφεται.  Είναι ο Λευίς, τελώνης στην Καπερναούμ που μετά την κλήση και μεταστροφή του γίνεται απόστολος και ευαγγελιστής και ονομάζεται Ματθαίος από τον Κύριο της νέας του Ζωής που σημαίνει «δώρον Θεού».

    Και αυτός σαν τον Ζακχαίο ζει μια πώρωση εξωτερική όμως και φαινομενική όπως αποδεικνύεται. Τι κρυβόταν στις ψυχές αυτών των δύο αμαρτωλών; Ποια πάλη ανάμεσα στο πνεύμα του Θεού και το πνεύμα του μαμμωνά βίωνε η ψυχή τους; Θα μπορούσαμε να πούμε πως η παρουσία του Χριστού στις ζωές τους ήταν καταλυτικά θαυματουργική. Μια ματιά έφτανε για να τα ανατρέψει όλα. Είναι όμως έτσι; Και που βρίσκεται η ελευθερία της προσωπικής επιλογής; Γιατί ο Κύριος να τον ονομάσει «γιο του Αβραάμ» αν ο ίδιος ήταν μόνο «γιος της απωλείας»;

      Ο Ζακχαίος χωμένος στις υποθέσεις του, κορεσμένος από την αμαρτία, παραδομένος στις απολαύσεις που καμιά ευχαρίστηση δεν του έδιναν και κανένα κενό δεν συμπλήρωναν στη ζωή του, είχε μέσα του όπως κάθε άνθρωπος μια ανάμνηση Θεού.

      Ένα νύγμα φιλοτίμου που δεν τον άφηνε ήσυχο. Μία δίψα που έπρεπε να κορεστεί:  Η επιστροφή στην αγιότητα , στη γνησιότητα του τέκνου του Θεού, στη χαρά του Πατέρα. Ενώ ήταν «απολωλός» δεν παραδόθηκε χειροπόδαρα στην απώλεια. Ήταν σκλάβος στη συνήθεια την οποία όμως ενδόμυχα αποστρεφόταν και μισούσε.

     Όταν άκουσε πως ο Χριστός περνούσε από κει τα έπαιξε όλα για όλα. Το πνεύμα της εμπορικότητας που κάποτε τον έκανε άδικο και άρπαγα τώρα λειτούργησε προς το πραγματικό όφελος. Όλα τα έθεσε στα πόδια του Χριστού και δεν έχασε μα κέρδισε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη που μνημονεύουν τα ευαγγέλια.

    Ο άνθρωπος, αδερφοί μου, αρέσκεται να βάζει «ταμπέλες» στον καθένα αδιαφορώντας για τις δικές του αδυναμίες και πτώσεις. Πολλές φορές και εμείς πέφτουμε στον πειρασμό να χαρακτηρίσουμε κάποιον «πόρνο», «τοκογλύφο», «ανάλγητο», «τομάρι χαμένο» και πολλές φορές ξεστομίζουμε ακόμα χυδαιότερους  χαρακτηρισμούς, χωρίς όμως να έχουμε το δικαίωμα του Κριτή και βέβαια χωρίς να έχουμε την διάκριση να δούμε πρώτα τις δικές μας αδυναμίες. 

      Πόσες φορές δεν αφορίζουμε τον αμαρτωλό από το κοινωνικό, αλλά και το εκκλησιαστικό σώμα, χωρίς να μπορούμε να δούμε, ή μάλλον παραθεωρώντας τη δική μας αστοχία και κατάσταση που μπορεί να είναι βαρύτερη και πλέον φορτισμένη; Και όμως υπάρχουν γύρω μας «άνθρωποι της αμαρτίας», δακτυλοδεικτούμενοι και περιθωριοποιημένοι με την δίψα του παραδείσου που ίσως δεν έχουμε εμείς, με τη φλόγα της μετάνοιας δυνατότερη από την δική μας, να τους ματώνει καθημερινά την συνείδηση και πολλές φορές ο στιγματισμός από μας, να τους αποκλείει τον δρόμο επιστροφής. 

      Ο Ιερός Χρυσόστομος και πολυγραφότατος Άγιος της Ορθοδοξίας μας, ο οποίος έχει μιλήσει και έχει γράψει για όλα σχεδόν τα θέματα που βασάνιζαν τότε τους πιστούς χριστιανούς, αλλά τους βασανίζουν και ταλανίζουν την πίστη τους μέχρι και στις μέρες μας, γραπτά που παραμένουν πάντα επίκαιρα σαν να γράφτηκαν τώρα, κηρύγματα που εκφωνήθηκαν από τον Πατριαρχικό Θρόνο του στην Κωνσταντινούπολη τότε, αλλά έχουν αποδέκτες όλους εμάς τους νεοχριστιανούς, ήταν αδιαμφισβήτητα ένας Άξιος Ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού μας, που σήμερα, εκτός του ότι τελούμε την Θεία Λειτουργία που ο ίδιος έγραψε και μας άφησε παρακαταθήκη και θησαυρό, και αναλλοίωτη τελείτε με ευλάβεια στους Ναούς όλης της Ορθοδοξίας, εορτάζουμε και την Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του. 

(με ένα κλικ στον σύνδεσμο που σας παραθέτουμε, μπορείτε να δείτε όλες τις λεπτομέρειες το ιστορικό που συνοδεύει την εορτή της Ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, το οποίο θα το βρείτε και στην επόμενη κυριακάτικη ανάρτηση μας)
     Αυτός λοιπόν ο ένας και μοναδικός στο Συναξάρι μας με το προσωνύμιο Χρυσόστομος ή Χρυσορρήμων, ήταν ένας από τους μεγαλυτέρους εκ των Πατέρων και Αγίων της Εκκλησίας μας, που καυτηρίασε με τον πιο έντονο και αυστηρό τρόπο την κατάκριση, που στηλίτευσε και επιτίμησε τους κατακριτές, ενώ και ο ίδιος έπεσε ουκ ολίγες φορές, θύμα κατάκρισης από τους συνεργάτες του, κατάκριση για την οποία και εγώ σήμερα ασχολούμαι  γράφοντας στο άρθρο μας αυτό,
μια αμαρτία σημαντική, άσχημη και δύσοσμη, μια αμαρτία που σε αυτήν σίγουρα έχουμε υποπέσει όλοι μας...δεν νομίζετε, με πρώτον εμένα, μια αμαρτία που προκαλεί μεγάλη στενοχώρια, πρώτα απ' όλα σε αυτόν ή αυτήν που την χρησιμοποιεί, αλλά κυρίως σε αυτόν που απευθύνεται, μια αμαρτία που πρέπει να έχει περίοπτη θέση στην εξομολόγηση στον πνευματικό μας, κάθε φορά που συμμετέχουμε στο Ιερό αυτό Μυστήριο της Μετανοίας και γονατίζουμε κάτω από το πετραχήλι του.

       Γιατί ίσως και εμείς σαν το πλήθος της περικοπής, να έχουμε σχηματίσει εγωιστικά και ανόητα έναν αντίχριστο αντί για τον Χριστό, κομμένο και ραμμένο στις δικές μας προσδοκίες και στα δικά μας θέλω και άρα εχθρικά διακείμενο σε αυτούς που αποκαλούμε αμαρτωλούς και μισητούς. Ξένο δε από κάθε σωτηριολογία, οικείο μόνο σε αυτούς που ιδεολογούν και κρίνουν τους πάντες με βάση το εγώ τους.

      Μπορεί κάλλιστα να βρισκόμαστε ήδη από την άλλη πλευρά, αυτήν από την οποία μας κατέταξε η κριτική των αδελφών μας, των συμπολιτών μας, των φίλων και των γνωστών μας, θέση την οποία νόμιζαν όλοι ότι κατείχε και ο Ζακχαίος στην ιστορία μας αυτή. Μπορεί να ήμαστε ήδη παραδομένοι στον εμπαιγμό και στην απομάκρυνση από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό, ίσως ακόμα και από το εκκλησιαστικό σώμα ως αμαρτωλοί και κακοί, να ήμαστε απελπισμένοι και πεπεισμένοι πως δεν θα τα καταφέρουμε να σωθούμε λόγω της ποιότητας της ζωής μας, ή λόγω της φύσης της δουλειάς μας. Και όμως ο Κύριος είπε πως «ο Υιός του ανθρώπου ήρθε για να βρει και να σώσει το χαμένο πρόβατο»  ...ίσως εμένα αδελφοί μου, ίσως εσάς, ίσως όλους εμάς!!!

Θάρρος και θέληση !!!

*παρακάτω ακολουθεί με ένα κλικ στο "διαβάστε περισσότερα" το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Ζακχαίου στο πρωτότυπο και στο νεοελληνικό κείμενο...

Κυριακή 27ης Ιανουαρίου 2019

Κυριακή του Ζακχαίου 

(Λουκ. ιθ΄ 1-10)

Πρωτότυπο κείμενο:

Τῷ καιρῷ ἐκείνω διήρχετο ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν ῾Ιεριχώ·  καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος,  καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν.

 καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι.  καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.  καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. 
 καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι.  σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν.  εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν.  ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

**************

Νεοελληνική απόδοσις:

Εκείνο τον καιρό περνούσε ό Ιησούς μέσα από την Ιεριχώ. Και να ένας άνθρωπος πού τον έλεγαν Ζακχαίο και αυτός ήταν αρχιτελώνης και επομένως πλούσιος. Και ζητούσε να δει τον Ιησού ποιος είναι και δεν μπορούσε, εξαιτίας του κόσμου καν επειδή ήταν μικρόσωμος.

 Έτρεξε λοιπόν μπροστά και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί από κει θα περνούσε. Και μόλις ήλθε σε κείνο το μέρος, σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και τον είδε και του είπε' Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου. 
Και ο Ζακχαίος κατέβηκε αμέσως και υποδέχτηκε τον Ιησού με χαρά. Όλοι τότε όταν είδαν αυτό εγόγγυζαν και έλεγαν πώς μπήκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου.
 Ο Ζακχαίος όμως στάθηκε μπροστά στον Ιησού και του είπε· Να τα μισά από τα υπάρχοντα μου Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς· και αν τύχει και έκλεψα κανενός του το δίνω πίσω τετραπλάσιο. Τότε του είπε ο Ιησούς. Σήμερα έγινε σωτηρία σε τούτο το σπίτι, γιατί και αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Γιατί ο υιός του ανθρώπου ήρθε για να ψάξει να βρει και να σώσει τους χαμένους.