ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ)

«Ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε, Και απολωλώς ην και ευρέθη»                                         (Λουκά κεφ. ιε' στίχ. 24).

     Και αυτήν την Κυριακή,την δεύτερη του Τριωδίου, ο Χριστός με παραβολή θα μας μιλήσει,ίσως για να έρθει πιο κοντά μας, ίσως για να Τον καταλάβουμε καλύτερα.
    Ήταν,μας λέει ο Χριστός,δύο γιοί,ο ένας συνετός,πιστός στον πατέρα του,που απολάμβανε την αγάπη και την ασφάλεια που του πρόσφερε και τίποτε δεν μπορούσε να τον επηρεάσει στην όμορφη ζωή του.
    Ο άλλος ανήσυχος και εγωιστής,δεν του έφτανε η αγκαλιά του πατέρα,ήθελε να δει τα πάντα,να φύγει για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του,να πάρει ότι του ανήκει και μόνος του πια,μακρυά από τον πατέρα και χωρίς αναστολές να κάνει ότι θέλει.
    Ελκυστικό δέν ακούγεται; Μια ζωή ελεύθερη χωρίς ηθικούς φραγμούς,χωρίς να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο μας,χωρίς την κριτική της συνειδήσεως μας.Όμως, αυτή η ελευθερία κρατά λίγο,η ψυχή πωρώνεται,σκληραίνει και γρήγορα  οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
   Πλούτος,διασκέδαση, έντονη ζωή γεμάτη αγαθά,χωρίς όμως να μπορούμε να της κλέψουμε μια μόνο στιγμή για να πούμε ευχαριστώ στον Θεό για τα καλά που μας χαρίζει... και έρχεται ο κορεσμός.
   Καταλαβαίνουμε σύντομα πως γεμίσαμε την ψυχή μας με σκουπίδια και προσπαθώντας τώρα να τραφούμε από αυτά για να επιβιώσουμε και ενώ μας έχει πλημμυρίσει η λάσπη αυτής της τόσο άσχημης καθημερινότητας και έχουμε βρεθεί στα αδιέξοδα που μας οδηγεί η αμαρτία,σερνόμαστε σε μια απίστευτη δυστυχία,αυτήν που μόνοι μας δημιουργήσαμε.
     Και τότε προβάλλονται μπροστά μας,σαν κινηματογραφική ταινία οι εικόνες της ζωής μας πριν από την αποστασία,τότε που η συναναστροφή με τον πατέρα μας,μας ζέσταινε και μας εξασφάλιζε την θαλπωρή της παρουσίας  του.
     Αγάπη,κατανόηση,ασφάλεια,ησυχία,καλοσύνη,αλήθεια.Αυτά του λείψανε και να τι σκέφτεται:"η αγκαλιά του πατέρα μου τα είχε όλα και εγώ ήθελα να έχω αυτά από τα οποία με προστάτευε για να μην με αγγίξουν".
    Αποζητώντας αυτήν την αγκαλιά ο άσωτος υιός γυρνά πίσω με την ελπίδα ότι ο πατέρας του τον αγαπά ακόμα,ότι τον συγχωρεί.
    Ο πατέρας δείχνει να τον περίμενε από καιρό, τον αγκαλιάζει, τον βάζει ξανά δίπλα του,του δίνει αυτά που έχασε και ίσως στα μάτια τα δικά μας να φαντάζει και λίγο άδικος ως προς τον άλλο γιο του,τον συνετό,αυτόν που δεν έφυγε στιγμή από κοντά του.
   Ο Θεός," πατέρας μας" όμως μας αγαπά,αγαπά και τους δύο γιους του,απλά περισσότερη ανάγκη έχουμε εμείς που πάμε και ερχόμαστε,που δεν έχουμε σταθερή πίστη,που οι ομορφιές της ζωής μας παρασύρουν πιο εύκολα μακρυά από την αγκαλιά του,που χρειαζόμαστε τον "μόσχο τον σιτευτό" για να παίρνουμε δύναμη και να αντιμετωπίσουμε την αμαρτία.

    Όσο υπάρχει η αγκαλιά του Θεού και είναι ανοικτή,τόσο εμείς θα σκοντάφτουμε στην αμαρτία και θα πέφτουμε και μετά θα σηκωνόμαστε, πιθανότατα για να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη,μα όλα αυτά θα τα κάνουμε μέσα στην αγκαλιά του,αισθανόμενοι την ζεστασιά της αγάπης του,που δεν είναι άλλη από την συγχώρεση.

    Εύχομαι ο Θεός να μην κλείσει ποτέ την αγκαλιά Του,και να μην απογοητευτεί ποτέ από τις λάθος επιλογές μας,γιατί τότε δεν θα έχουμε πουθενά να αράξουμε τσαλακωμένοι και θα πεινάμε μακρυά Του.

  π.Χ.Τ