ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ "ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ" (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄27-30)

«Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί   έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ, έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.»

     Γιορτάζει η Αγία μας Εκκλησία και πανηγυρίζει σήμερα τους Αγίους Πάντες, όλους δηλαδή εκείνους τους "συνανθρώπους" μας που, ανά τους αιώνες, όχι μόνο πίστεψαν στο κήρυγμα του Χριστού, αλλά με τη ζωή τους έκαναν πράξη τις αλήθειες του Ευαγγελίου και με το παράδειγμά τους, έχοντας πάρει από τον ίδιον τον Ιδρυτή της Εκκλησίας μας, τον Χριστό ως Μέγα Βασιλέα πια, το στεφάνι της αγιότητας και κάθισαν μαζί Του δίπλα στον Θρόνο Του , σήμερα μας ενισχύουν και μας προτρέπουν όλους εμάς να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα της πίστεως. 

     Είναι οι αδελφοί μας, οι γνωστοί και οι αφανείς Άγιοι, Όσιοι, Μάρτυρες, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και παιδιά, Ιεράρχες, Μοναχοί και λαϊκοί της Εκκλησίας μας, είναι οι προστάτες μας, εκείνοι που πρεσβεύουν στον Κύριο και για τη δική μας σωτηρία και θαυματουργούν όταν τους επικαλούμαστε με πίστη, είναι τα ζωντανά βιβλία της πίστεως, τα παραδείγματά μας και η απόδειξη ότι ο αγώνας μας και εφικτός είναι, και άσκοπος δεν είναι, αλλά το αντίθετο, είναι σωτήριος και ζωοποιός. 
    Γι αυτό και σήμερα ακούμε από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να μας μεταφέρει τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: 

“Κάθε έναν που θα με ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον επουράνιο· και όποιον με αρνηθεί ενώπιον των ανθρώπων, 

θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου. Εκείνος που αγαπά μητέρα ή πατέρα περισσότερο από εμένα, δεν μου είναι άξιος· και εκείνος που αγαπά τα παιδιά του περισσότερο από εμένα, δεν μου είναι άξιος. Κι εκείνος που δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν μου είναι άξιος”. 
Του λέει ο Πέτρος: Κύριε, ορίστε, τα έχουμε εγκαταλείψει όλα για να σε ακολουθήσουμε· τί λοιπόν θα κερδίσουμε;" Ο Χριστός υπόσχεται ότι κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του οι Απόστολοι θα καθίσουν δίπλα από τον θρόνο Του, και θα κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, 
“και ο καθένας που άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή μητέρα ή πατέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή αγρούς για χάρη του ονόματός μου, θα λάβει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνιο ζωή”. 

      Η ομολογία της πίστεως αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία

 για τη ζωή μας. Οι εορταζόμενοι σήμερα, Πάντες οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, το πέτυχαν αυτό, ομολόγησαν δηλαδή την πίστη τους στο Χριστό και Τον έθεσαν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους, πάνω από κάθε τι ανθρώπινο και γήινο, γι αυτό και δοξάστηκαν από τον Θεό σήμερα. Και όταν μιλάμε για ομολογία πίστεως, έχουμε βέβαια στο νου μας τους άπειρους Μάρτυρες, που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους προκειμένου να μην αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό. Δεν σκέφτηκαν τίποτα, δεν δείλιασαν μπροστά σε καμία απειλή, δεν κάμφθηκαν από τους πόνους και τα βασανιστήρια, δεν θαμπώθηκαν από την δυνατή σαγήνη της αμαρτίας, δεν αρνήθηκαν τον Χριστό ακόμα και όταν οι τύραννοι θανάτωναν ενώπιόν τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα, γονείς, παιδιά, συζύγους. 

     Για τους Μάρτυρες της πίστεώς μας το μεγαλύτερο αγαθό, το οποίο δεν μπορεί κανείς να μας αφαιρέσει, είναι ο Χριστός, τον οποίο δεν αρνήθηκαν και γι αυτό τα ονόματά τους έχουν μείνει αιώνια γραμμένα στο βιβλίο της ζωής. Η ομολογία ωστόσο της πίστεως στον Χριστό δεν έχει να κάνει μόνο με το σωματικό μαρτύριο, αλλά με την όλη στάση του ανθρώπου, με τη διαρκή παρουσία του Χριστού στην καρδιά και στη ζωή του. 

     Ομολογία πίστεως έδωσαν οι ασκητές της ερήμου, που θυσίασαν κάθε δικαίωμά τους και κάθε άνεση, ακόμα και την καθημερινή τους τροφή, για την αγάπη του Χριστού. Ομολογία πίστεως έδωσαν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ποιμαίνοντας τον λαό του Θεού με το παράδειγμά τους και με τα συγγράμματά τους, με τα οποία αγωνίστηκαν να μας μορφώσουν εν Χριστώ και

 να αντικρούσουν τις πλάνες των αιρέσεων. Ομολογία πίστεως έδωσαν και όλοι οι Άγιοι, ακόμα και εκείνοι που παραμένουν άγνωστοι σε εμάς και μόνο ο Θεός γνωρίζει. Ομολογία του Χριστού καλείται να δώσει ο κάθε πιστός σε κάθε εποχή και σε κάθε περίσταση, σε κάθε πτυχή και δραστηριότητα του καθημερινού του βίου, στην εργασία, στο σπίτι, στις συναναστροφές, στην κοινωνία, στον κάθε μας συνάνθρωπο.  

     Ιδιαίτερα μάλιστα στην εποχή μας, όπου γίνεται μεγάλη προσπάθεια, 

τόσο από κάποιους κύκλους μέσα στην χώρα μας όσο και από το εξωτερικό, 

για  να περιοριστεί η πίστη στην ιδιωτική ζωή του ανθρώπου, που ο Χριστός και η Εκκλησία μας βάλλεται με νέα και δυνατά πια μέσα και με πρόσχημα την νέα τάξη πραγμάτων και την αδηφάγα παγκοσμιοποίηση, "σαλαμοποίηση", επιτρέψτε μου την έκφραση, των ιδανικών μας, της ελληνικής οικογένειας, των παραδόσεων, των θεσμών, των συμβόλων, της ιστορίας, της γλώσσας μας, και με δικαιολογίες όπως η καταπάτηση των ανθρωπίνων δήθεν δικαιωμάτων και άλλων τέτοιων κατασκευασμάτων, ειδικά λοιπόν αυτόν τον καιρό, ο λόγος του Κυρίου μας, το Ευαγγέλιο και η διδασκαλία Του θα πρέπει να μας προβληματίσουν ακόμα περισσότερο. Και τούτο επειδή, δυστυχώς, πολλές φορές παραθεωρούμε τον Χριστό και θέτουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας. Ασχολούμαστε περισσότερο, ίσως και ολοκληρωτικά, με τα βιοτικά και τα καθημερινά, με την εργασία μας, με την οικογένειά μας, με τα θέλω μας, με τον εαυτό μας, με το πώς θα γίνουμε αρεστοί και “επιτυχημένοι” στον κοινωνικό μας περίγυρο, και ξεχνάμε τον Χριστό ή δεν μιλάμε και πολύ γι' Αυτόν, μήπως και μας παρεξηγήσουν ή μας περιθωριοποιήσουν. 

      Έχουμε αφαιρέσει τον Σταυρό που μας φόρεσε ο νονός μας στο στήθος κατά την βάπτιση μας και τον έχουμε αντικαταστήσει με ένα σωρό άλλα μπιχλιμπίδια, περνάμε μπροστά από την εκκλησιά και αδιαφορούμε, ή χειρότερα ενοχλούμαστε από τον χτύπο  της καμπάνας της στην γειτονιά μας και δεν κάνουμε το σημάδι του Σταυρού, ή όταν κάνουμε τον Σταυρό μας τον κάνουμε κρυφά για να μην μας αντιληφθούν και μας περιγελάσουν. 

     Δεν πάμε την Κυριακή στον Ιερό Ναό της Ενορίας μας, δεν συμμετέχουμε στην λατρευτική και κοινωνική ζωή της, δεν βοηθούμε στην καθαριότητα και στον ευπρεπισμό της γιατί έτσι αισθανόμαστε μειονεκτικά ή γιατί κάποιοι θα μας πουν οπισθοδρομικούς, δεν έχουμε πια ενοριακή συνείδηση, δεν βιώνουμε την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας γιατί είμαστε "μοντέρνοι", δεν οδηγούμε τα παιδιά μας προς την εκκλησία και τα κατηχητικά της για να μην μας κακολογήσουν οι γνωστοί μας.

     Μας έχουν κάνει δηλαδή να φοβόμαστε  ουσιαστικά να δηλώσουμε...

...να ομολογήσουμε χριστιανοί Ορθόδοξοι, μάχιμοι στρατιώτες του Χριστού μας και αγαπημένοι Του, γιατί μας έχουν εμποτίσει με περίεργες και απάνθρωπες ιδέες, με οράματα ατομικά και ιδιωτικά, που χρόνια τώρα οδηγούν τις κοινωνίες του κόσμου, και ειδικά τους νέους, σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, όπου οπλίζουν τα χέρια των ίδιων των παιδιών τους, ενώ σβήνοντας κάθε χαρά και ελπίδα και φώς από την ζωή που έχουν, τους οδηγούν σε πράξεις εγκληματικές απέναντι σε συνανθρώπους και φίλους και συμμαθητές τους, πράξεις που βλέπουμε πια καθημερινά με έκπληξη στους δέκτες των τηλεοράσεων μας σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, και τρέμουμε μήπως ζήσουμε και εδώ στην χώρα μας.

     Όμως  τέτοιες συμπεριφορές δεν χωρούν, μέχρι στιγμής βέβαια, μέσα στην λογική της περήφανης ελληνικής οικογένειας, με τα ιδανικά και τις αξίες της, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα από παγκόσμιες μελέτες, όπου η Ελλάδα, μπορεί ακόμα και οραματίζεται ένα όμορφο μέλλον, μπορεί και βαδίζει σταθερά μπροστά και ισχυροποιείται σιγά-σιγά μετά από τα επανειλημμένα οικονομικά και κοινωνικά χτυπήματα που δέχθηκε τα τελευταία χρόνια από φίλους και συμμάχους, λόγω, ακούστε...της ισχυρής δομής της μέσης ελληνικής οικογένειας, ενώ επιτρέψτε μου να συμπληρώσω εγώ, λόγω του μεγαλείου της Ορθόδοξης Πίστης της και της αγάπης που διατρανώνεται μέσα από την διδασκαλία του Χριστού και ιδρυτή της Εκκλησίας Του. 

            Βλέπουμε όμως σήμερα τον Χριστό, να μην χωρά ή να χωρά μετά βίας, να μην ταιριάζει πια μέσα στην ζωή του νεοέλληνα, και πολύ φοβούμαι πως τότε ίσως να χωρέσει και να μας γίνει λίγο πιο προσιτός ο αντίχριστος. Αυτόν που πρεσβεύουν και προωθούν μέσα από τις παγκόσμιες κυβερνήσεις που ανεβοκατεβάζουν κατά βούληση τώρα και πάντα τα κέντρα εξουσίας του κόσμου, μέσα από νομοθεσίες και διατάγματα που εκπονούνται χρόνια τώρα στα κοινοβούλια τους, από αθέους και μισάνθρωπους  νομοθέτες, υπουργούς, πρωθυπουργούς και προέδρους πριν, τώρα και μετά, αλλά και ψηφίζονται  από άβουλους και καρεκλοκένταυρους  βουλευτές, που όλοι αυτοί μαζί προσπαθούν να κάμψουν το φιλειρηνικό και αγαπητικό χριστιανικό φρόνημα, ενώ ειδικά για την Ελληνορθόδοξη χώρα μας, έχουν μεγάλα και δύσοσμα...πιστέψτε με...σχέδια.  

  Ζήσαμε στο πετσί μας κατά την δίμηνη περίοδο του lockdown, μα και λίγο πριν και λίγο μετά από αυτό, μέχρι και τώρα, στην πατρίδα μας, η Εκκλησία μας να διώκεται, περισσότερο από όλους,  δαιμονισμένα θαρρείς, με κλειστούς τους Ιερούς Ναούς της και περιπολικά από έξω, απαγορεύσεις στην Θεία Λειτουργία και στην Θεία Κοινωνία, της συμμετοχής στα δρώμενα και στα Μυστήρια της. Ακόμα και με τα μεγάφωνα των καμπαναριών μας τα έβαλαν κάποιοι κύκλοι εξουσίας, για να μην ακουστεί στο πανελλήνιο το αναστάσιμο μήνυμα, το "Χριστός Ανέστη" και κανένας από τους πιστούς να μην μπορέσει να ανταποκριθεί και να το επαληθεύσει με το "Αληθώς Ανέστη". 
Μάθαμε, είδαμε, νοιώσαμε αηδία για τις διώξεις, τις συλλήψεις, τα πρόστιμα και τον διασυρμό στα δικαστήρια και μπροστά σε εισαγγελείς και κατηγόρους ιερέων και αρχιερέων, επειδή κοινωνούσαν "παράνομα" τους πιστούς. Είδαμε στις τηλεοράσεις να κατηγορούνται οι πιστοί ως οι μεγαλύτεροι διασπορείς του κορωνοϊού, να χλευάζεται η Πίστη μας, να λοιδορείται η Εκκλησία, να σατιρίζεται η Θεία Κοινωνία, να ταπεινώνεται, να "χρεοκοπεί", πνευματικά...αλλά και οικονομικά, χωρίς την στήριξη της κυβέρνησης, που η ίδια προκλητικά την "έκλεισε", ούτε καν αυτήν της ηγεσία της, της Ιεράς Συνόδου, που είπε ναι σε όλα όσα της επέβαλαν, αλλά και του ευσεβούς λαού της, που με το σύνθημα "Μένουμε σπίτι" κλείστηκε στα σπίτια του και έζησε Μεγάλη και Διακαινήσιμο Εβδομάδα από τους δέκτες των τηλεοράσεων του. Και κάπως έτσι έπρεπε να γίνει, απλά η υπερβολή είχε μια διαστροφή που μας αδίκησε. Αδίκησε τον χριστιανό, αδίκησε την Εκκλησία.
Ευτυχώς τα γεγονότα απέδειξαν πως όλα όσα  δρομολογήθηκαν  από τους υπευθύνους, τουλάχιστον για τις εκκλησίες, ήταν λίγο πιο υπερβολικά από όσο μας άξιζε, εν αντιθέσει με τα τζαμιά και τον εορτασμό του μπαϊραμιού των μουσουλμάνων Ελλήνων αδελφών μας της Θράκης, που έγινε σχεδόν ελεύθερα και ακόμα μας ταλαιπωρεί και προκαλεί τοπικά  lockdown. Τελικά, και συγχωρέστε με αλλά προσωπικά πιστεύω πως με την βοήθεια του Θεού δεν ζήσαμε την κατάσταση που βίωσε ο υπόλοιπος πλανήτης, και τα νοσοκομεία με τις Μ.Ε.Θ ποτέ δεν γέμισαν, οι προβλέψεις για τους θανάτους ποτέ δεν επαληθεύθηκαν, τα κρούσματα ποτέ δεν συμφώνησαν με τα προγνωστικά των λοιμωξιολόγων-θεολόγων μας,  οι δημοσιογράφοι-ξερόλες ξεμπροστιάστηκαν, πολλοί εκ του πολιτικού μας συστήματος μας απογοήτευσαν τους ψηφοφόρους τους, η δε επιστημονική κοινότητα ποτέ δεν έδωσε τις σωστές απαντήσεις, ίσως γιατί δεν τις γνώριζε και ίσως ακόμα δεν τις γνωρίζει τελικά, ενώ οι προτάσεις τους για την λύση κατά της πανδημίας, δεν ήταν άλλη από αυτήν της μητέρας μου όταν ήμουν νεότερος: Να πλένω συχνά τα χέρια μου και να μείνω κλεισμένος στο σπίτι μου, για να μην κινδυνεύω. Και τώρα που η χώρα σχεδόν διαλύθηκε, φόρεσε την μάσκα της και όλα άλλαξαν. 

"Δόξα τω Θεώ", με το νέο σύνθημα "Μένουμε ασφαλείς" να γίνεται το "φλάμπουρο" της αλλαγής της συμπεριφοράς μας τώρα πια, ένα σύνθημα που μαζί του παρέσυρε και την Εκκλησία μας, όλα άλλαξαν προς το ποιοτικότερον και στην λατρευτική, εκκλησιαστική ζωή μας. Τραυματισμένη και "λιγότερη" η εκκλησιά ξαναγίνεται το επίκεντρο της Ενορίας σιγά-σιγά, ενώ αγωνίζεται και αυτή να συνέλθει και να ορθοποδήσει, με ανοιχτές τις πόρτες της, τον ιερέα της έτοιμο να υποδεχθεί το ποίμνιο του, αλλά το πιο σημαντικό, την συμμετοχή στα Μυστήρια του Ελληνορθόδοξου λαού της, στην Θεία Ευχαριστία, στην Θεία Κοινωνία...το οξυγόνο της!!!    

    Όμως, ας αναλογιστούμε λίγο τι είναι αυτό που άφησε πίσω αυτή η διογκούμενη από κάποιους ασχήμια της απειλής του θανάτου από τον κορωνοϊό στην χώρα μας, στην Ελληνορθόδοξη πατρίδα μας. Είναι η απεμπόληση της λατρευτικής μας ζωής, είναι οι υποψίες που μας δημιούργησαν τεχνηέντως κάποιοι περίεργοι τύποι για την Θεία Κοινωνία, τον ακρογωνιαίο λίθο της Πίστης μας. Τρομοκρατημένοι από τις νοσηρές συγκυρίες του τελευταίου τριμήνου, σταματήσαμε την ομολογία μας, χάσαμε την επαφή μας με Πάντες τους Αγίους της Ορθοδοξίας μας, που σήμερα εορτάζει πανηγυρικά η Εκκλησία μας και "επιδεικνύει" με περηφάνια στον λαό της, παραδοθήκαμε άνευ όρων στο στανικό κατεστημένο και λησμονήσαμε για λίγο το ένδοξο παρελθόν μας, ενώ βιώναμε παράλληλα το νέο, το νοσηρό, το άσχημο, το παράξενο

    Αγαπητοί μας αναγνώστες, φίλοι πια και γνώριμοι, διαδικτυακοί και μη, της ηλεκτρονικής σελίδας της Ενορίας μας

(www.intheopatoron.blogspot.gr)

ή αυτής της "Ιθάκης" των κατηχητικών μας, (www.enetheopatorοn.blogspot.gr),

για να μη βρεθούμε στο περιθώριο της νέας αυτής κατευθυνόμενης κοινωνίας που μας έχουν επιβάλλει, για να μην θεωρηθούμε από τους συνανθρώπους μας, ως αναχρονιστικοί και ξεπερασμένοι και διαφορετικοί, διαλέξαμε να θέσουμε τον Χριστό στο περιθώριο της ζωής μας, και να ασχοληθούμε με Αυτόν, είτε καθόλου, είτε όταν οι άλλοι δεν θα μας βλέπουν, μυστικά και ιδιωτικά, χωρίς ομολογία...κρυφά, σαν τότε στις κατακόμβες με τον φόβο των διωγμών. Εξάλλου διωγμό δεν βιώνει και σήμερα η Εκκλησία μας, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο; 

     Στο σύγχρονο αυτό πειρασμό ας μη λησμονούμε ότι καμία αρετή δεν έχει μεγαλύτερη σημασία, όσο αυτή της δημόσιας ομολογίας της πίστης μας στον Τριαδικό Θεό,

 τον Φωτοδότη Πατέρα, τον Υιό Του Χριστό και το Άγιον Πνεύμα, όχι απλά με λόγια, αλλά με τα έργα μας και με τις πράξεις μας. Διαφορετικά, αν δεν κάνουμε πράξη όσα μας προτρέπει σήμερα ο Χριστός, στο Ευαγγέλιο της Α΄ Κυριακής  του Ματθαίου, που θα ακούσουμε από το στόμα των ιερέων μας ανά την υφήλιο, θα εκπλαγούμε εκείνη την ημέρα της μεγάλης Κρίσεως, όταν θα φωνάζουμε...   "... κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν." Κύριε, άνοιξέ μας, κι εκείνος απαντήσει "...ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς." Αλήθεια, δεν σας γνωρίζω” (Ματθ. 25, 12).

Όμορφη και ευλογημένη

 Κυριακή σε όλους!!!

*παρακάτω με ένα κλικ σρο "Διαβάστε περισσότερα", θα βρείτε το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Αγίων Πάντων, στο πρωτότυπο κείμενο, αλλά και σε νεοελληνική απόδοση...

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής Α΄ Ματθαίου.

"Των Αγίων Πάντων"

 (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30)

*Πρωτότυπο Κείμενο:

Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς όστις δ΄ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος. Τότε αποκριθείς ο Πέτρος είπεν αυτώ· ιδου ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι· τι άρα έσται ημίν; ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ. και πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει. Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι.

*Απόδοση στην Νεοελληνική:

Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ΄ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». «Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Μίλησε τότε ο Πέτρος και του είπε: «Να, εμείς αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε. Τι θα γίνει μ΄ εμάς;» Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Σας βεβαιώνω πως εσείς που με ακολουθήσατε, όταν θα καθίσει ο Υιός του Ανθρώπου στο μεγαλόπρεπο θρόνο του, στον καινούριο κόσμο, θα καθίσετε κι εσείς σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Κι όποιος άφησε σπίτια ή αδερφούς ή αδερφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για χάρη μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Πολλοί θα βρεθούν από πρώτοι τελευταίοι, κι άλλοι από τελευταίοι πρώτοι».