"δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφηκά σοι, επεί παρακάλεσάς με· ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου,
ως και εγώ σε ηλέησα;"
Η παραβολή αυτή είναι μία από τις «παραβολές της βασιλείας», μέσα από τις οποίες ο Χριστός φανερώνει διάφορες πτυχές και την έννοια της βασιλείας των ουρανών. Είναι γνωστή ως η παραβολή του κακού δούλου, όπου ως βασιλιάς νοείται ο ίδιος ο Θεός και ως δούλος ο κάθε άνθρωπος που οφείλει εξαιτίας των αμαρτιών του στο Θεό και ζητά την ευσπλαχνία και τη συγχώρησή Του. Ταυτόχρονα η συμπεριφορά του δούλου αυτού φέρνει ενώπιόν μας τις περιπτώσεις εκείνες που εμείς οι άνθρωποι, ενώ ζητούμε την άφεση των δικών μας αμαρτιών από το Θεό, εντούτοις δεν συγχωρούμε το συνάνθρωπο - το σύνδουλό μας.
Το μήνυμα του Κυρίου στο τέλος της παραβολής είναι σαφές: Δεν είναι δυνατό να ζητάμε συγχώρηση από το Θεό, όταν εμείς οι ίδιοι δεν δείχνουμε το έλεός μας στους συνανθρώπους μας. Μέσα από τους λίγους στίχους του Ευαγγελίου, μπορούμε να κατανοήσουμε την απεριόριστη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, ο οποίος συγχωρεί με πολλή ευκολία τα πάντα. Φτάνει να του το ζητήσουμε με ειλικρινή μετάνοια.
«Κακέ δούλε, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος» (Ματθ. ιη, 23). Φαίνεται μέσα από την παραβολή αυτή πως ο Θεός χρησιμοποιεί τη φράση «κακέ δουλέ», θέλοντας με αυτό να κάνει κατανοητό σε εμάς, πόσο μεγάλη αμαρτία είναι η αχαριστία. Ο Κύριος ζητά από εμάς, τους δούλους του, απλόχερα και χωρίς κανένα δισταγμό να χαρίζουμε στους οφειλέτες-συνδούλους μας τα πνευματικά τους χρέη. Αυτό που περιμένει από εμάς ο Κύριος είναι να έχουμε ευσπλαχνία και συγχωρητικότητα. Αυτά προϋποθέτουν τις μεγάλες αρετές της αγάπης, αλλά και της ταπείνωσης. Δια της ταπεινώσεως θα αναγνωρίσουμε τα δικά μας σφάλματα και έτσι πιο εύκολα θα συγχωρέσουμε και τα σφάλματα των συνανθρώπων μας.
Πρότυπο αγάπης και ταπείνωσης ο ίδιος ο Χριστός. Ο ίδιος ο Λόγος του Θεού που ταπεινώθηκε για εμάς λαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση και που στη συνέχεια θυσιάστηκε για τα πλάσματά Του πάνω στο Σταυρό ως άνθρωπος, ζητώντας την ίδια στιγμή από το Θεό Πατέρα να συγχωρέσει τους σταυρωτές του.
Η μεγαλύτερη όμως αρετή είναι η αγάπη, καθώς ο ίδιος ο Θεός «αγάπη εστί». Όλα όσα δημιούργησε ο Θεός τα έκανε με μεγάλη αγάπη. Ζητά έτσι και από εμάς να έχουμε αγάπη προς όλη τη κτίση.
Πολύ σημαντικό για την πνευματική μας οικοδομή είναι η αυτοκριτική. Όσο ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του, τόσο πολύ αναγνωρίζει πόσο αμαρτωλός είναι. Αναγνωρίζοντας λοιπόν ο άνθρωπος την αμαρτωλότητά του, πώς μπορεί να μην συγχωρέσει ένα όμοιό του αμαρτωλό συνάνθρωπο; Η άπειρη και μακρόθυμη ευσπλαχνία του Θεού Πατέρα μας ας είναι πάντα η κινητήριος δύναμη στην αποκατάσταση των σχέσεών μας με τους συνανθρώπους μας.
Το Συναξάριο της 24ης Αυγούστου όμως μέσα στους Αγίους οι οποίοι εορτάζουν την ημέρα αυτή, αναφέρει και έναν ξεχωριστό Άγιο Νεομάρτυρα και Ισαπόστολο, τον Αγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που η Ορθόδοξος Εκκλησία τον τιμά και τον στεφανώνει αγιοκατατάσσοντας τον στον όμορφο ειρηνικό στρατό των μυριαάδων των Αγίων Μαρτύρων της. Έναν μοναχό, δάσκαλο και φωτιστή του Γένους των Ελλήνων, έναν εθνομάρτυρα και ήρωα που με τον τρόπο του, μέσα στους δύσκολους και μαύρους καιρούς της σκλαβωμένης από τους Τούρκους πατρίδας μας, δίδαξε τα γράμματα στα παιδιά μας, την πίστη τον Χριστό και τους Αγίους Του, φανέρωσε την Ορθοδοξία γυρνώντας από πόλη σε πόλη και διατράνωσε το ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων. (κάντε κλικ στον σύνδεσμο για να δείτε παλαιότερη ανάρτηση μας αφιερωμένη στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό...τον Πατροκοσμά, όπως τον αποκαλούν οι νεοέλληνες)
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου