ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (κατά Ματθ. ιζ΄ 14 - 23) "Η θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου"

"Η χαρά και ο πόνος μας"

Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου που ακούσαμε σήμερα, συνέβη μετά την κάθοδο του Χριστού από το όρος Θαβώρ, όπου μεταμορφώθηκε και έδειξε την δόξα της Θεότητάς Του στους τρεις Μαθητές που παρευρέθηκαν στο θαυμαστό αυτό γεγονός. Αυτό δείχνει την ιδιαίτερη σημασία του γεγονότος, την οποία θα δούμε με το μικρό σχολιασμό που θα ακολουθήσει.

Στο όρος Θαβώρ οι Μαθητές αξιώθηκαν να δουν την δόξα της θεότητος του Χριστού, άκουσαν την φωνή του Πατρός και είδαν την φωτεινή νεφέλη που τους επισκίασε. Πρόκειται για την δόξα της Αγίας Τριάδος, και ήταν η φανέρωση της Βασιλείας του Θεού. Διότι για μας τους Ορθοδόξους η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μια κτιστή πραγματικότητα, αλλά η θέα και η μέθεξη της δόξης του Θεού. Συγχρόνως οι Μαθητές είδαν τους δύο Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, τον Μωϋσή και τον Ηλία να συνομιλούν με τον Χριστό. Τόσο πολύ ευφράνθησαν, ώστε σε κάποια στιγμή ο Απόστολος Πέτρος εξέφρασε την επιθυμία να παραμείνουν μονίμως εκεί, και να στήσουν τρεις σκηνές, για τον Χριστό και τους δύο Προφήτες, και αυτοί να παραμένουν εκεί για να βλέπουν την δόξα Του. Όλη αυτή η εικόνα, αλλά και η επιθυμία των Μαθητών, δείχνει τι θα είναι ο Παράδεισος, πως θα ζουν όσοι αξιωθούν να εισέλθουν στον Παράδεισο. Πρόκειται για μια διαρκή θεία Λειτουργία, μια συνεχή θέα της δόξης του Τριαδικού Θεού.

Οι Μαθητές, μετά από αυτή την εμπειρική βίωση της Βασιλείας του Θεού, κατέρχονται από το όρος Θαβώρ και έρχονται αντιμέτωποι με μια φοβερή κατάσταση. Συναντούν έναν δαιμονισμένο νέο που βασανίζεται από τον διάβολο, έναν πατέρα να υποφέρει, να βασανίζεται και να ζητά βοήθεια και συμπαράσταση, μια γενιά που είναι άπιστη και διεστραμμένη και τους Μαθητές Του που απορούσαν γιατί δεν είχαν την δύναμη να ελευθερώσουν τον νέο αυτόν από το δαιμόνιο.

Αυτές οι δύο εικόνες είναι αντίθετες μεταξύ τους. Στην μία βλέπει κανείς την χαρά και την ειρήνη της Βασιλείας του Θεού και στην άλλη βλέπει την τραγική κατάσταση της ανθρώπινης ζωής με τα προβλήματα και τις ταλαιπωρίες της και γενικά την κατάσταση της Κολάσεως. Αυτό δείχνει και την ιστορία της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος από τον Παράδεισο στον οποίο ζούσε αμέσως μετά την δημιουργία του, όπου απολάμβανε την δόξα του Θεού, εξαναγκάσθηκε να ζη στην κοιλάδα του κλαυθμώνος και των ταλαιπωριών, με τις αρρώστιες, τους δαιμονικούς πειρασμούς, τις στερήσεις, τους θανάτους και τα ποικίλα προβλήματα που δημιουργούν πόνο και οδύνη. Μόνον μέσα από την θέα της θαβωρίου δόξας μπορούμε να καταλάβουμε την τραγική κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε μετά την πτώση μας και την απομάκρυνσή μας από τον Θεό του Φωτός και της δόξης. Αυτό δείχνει και το πως ελπίζουμε και πιστεύουμε να μεταμορφωθεί το σώμα μας και να γίνει όμοιο με το σώμα του μεταμορφωθέντος Χριστού.

Αλλά αυτό το αισθανόμαστε και σε κάθε Θεία Λειτουργία. Όταν προετοιμαζόμαστε κατάλληλα πριν από αυτήν, όταν με το άκουσμα της καμπάνας και την πρόσκληση από τον Ιερό Ναό της Ενορίας μας, ιδιαίτερα την Κυριακή, αφήσουμε την ζεστασιά του κρεβατιού μας για να γευτούμε την ζεστασιά της όμορφης αγκαλιάς της Εκκλησίας του Χριστού μας και όταν προσευχόμαστε με συγκεντρωμένο τον νου κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, τότε αισθανόμαστε γαλήνη στην καρδιά, ειρήνη στους λογισμούς, ανάπαυση και παρηγοριά σε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Τότε η καρδιά αισθάνεται την παρουσία του Θεού, αλλά αγαπούμε και τους συνανθρώπους μας με τους οποίους προσευχόμαστε και κοινωνούμε από το ίδιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, ο οποίος μαζί με τους Αγίους Του μας βλέπει και μας χαίρεται, όπως ο πατέρας τα παιδιά του. 

Μετά όμως, όταν όμως τελειώνει η Θεία Λειτουργία και πηγαίνουμε στα σπίτια μας και βρισκόμαστε ξανά αντιμέτωποι  με τα δυσβάστακτα προβλήματα μας που γεννιούνται από τις αρρώστιες, τις περιφρονήσεις και την μοναξιά, την ανέχεια τα προβλήματα από την φροντίδα των παιδιών και της οικογενείας μας, αλλά και από τα πάθη μας, τις κακές σκέψεις και τον υπέρμετρο εγωισμό μας, τότε νοσταλγούμε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα της Θείας Λειτουργίας και θέλουμε πάλι να βρεθούμε στην ασφάλεια της εκκλησίας της γειτονιάς μας, στην προστατευτική αγκαλιά Του, μέσα στο σώμα της Εκκλησίας Του, που αυτός ίδρυσε και που δεν θα μας απογοητεύσει ποτέ.

Στην ζωή μας θα εναλλάσσονται πάντα οι ώρες της εμπειρίας του Θαβώρ με την θέα του Θείου Φωτός, κατόπιν της περιόδου του δεκαπενταύγουστου και της γιορτής της Κοιμήσεως της Παναγίας Μάνας μας, με την νηστεία, την εξομολόγηση, τις προσευχές και τις Παρακλήσεις μας σ'αυτήν, αλλά θα εναλλάσσονται  και οι ώρες της εμπειρίας μας με τις διάφορες δυσκολίες και την ψυχοφθόρο καθημερινότητα μας. 

Μακάρι το θείο Φώς από το όρος Θαβώρ, το γλυκό πρόσωπο της Παναγίας μας η αιώνια Βασιλεία του Θεού, οι Άγιοι και το παράδειγμα τους, αλλά και το λυτρωτικό «πνεύμα» της Θείας Λειτουργίας να εμπνέουν και να προσανατολίζουν πάντοτε την ζωή μας.

Αμήν.