ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ.δ' 18-23). "Της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής"

«Δετε πίσω μου καί ποιήσω μς λιες νθρώπων».
       Εναι πρόσκληση μέ τήν ποία Μεγάλος Διδάσκαλος, γαπητοί μου δελφοί, καλε τούς ψαράδες τς μαγευτικς Τιβεριάδος, μέ τίς πλοϊκές καρδιές, γιά νά γίνουν πόστολοι τς ιδέας καί τς θρησκείας τς μοναδικς, πού ρχεται νά διδάξει στόν κόσμο. λτε κοντά μου, τούς λέει: Ψαράδες θά εσαστε πάλι. Μά, ντί νά ρίχνετε ατά τά δίκτυα στή θάλασσα τς Γαλιλαίας, θά ρίχνετε τά δίκτυα το λόγου σας, πού θναι λόγος Θεο, στή θάλασσα τς ζως τν νθρώπων καί μέ τή δύναμη του θά νασύρετε πό τόν βυθό τς πωλείας τίς κουρασμένες ψυχές καί θά τίς ναπαύετε στό πήνεμο λιμάνι τς βασιλείας το Θεο.
     Ατοί εναι ο πρτοι πέρθειοι μυσταγωγοί τς Καινς Διαθήκης. Ατοί λαβαν πρτοι τήν Χάρη το Θεο καί μετά τήν μετέδωσαν στούς διαδόχους τους. Καί ξακολουθε δια Χάρη νά χειροτονεί τούς λειτουργούς τς κκλησίας, μέχρι σήμερα, τούς ερες. Γνήσιοι ατοί κόλουθοι το Διδασκάλου τς γάπης καί διάδοχοι τν ποστόλων, ζησαν σκορπίζοντας παντο γάπη καί γαλήνη. 
    Ναί, παπς! ,τι θέλουν ς πον ο χθροί τς κκλησίας καί το Ἱερού Κλήρου. παπς, ατός μαυροφορεμένος ργάτης το καλο, ο ρασοφόρος εκπρόσωπος της αγάπης του Θεού, πού χει «πεθάνει» γιά τόν κόσμο, λλά «ζεί» γιά τόν Χριστόν, εναι πάντα τς Θείας Βουλς τό ργανο. Εναι, πως λέγουν ο ναυτικοί μας, «στγμα» σωστο προσανατολισμο στόν χάρτη τς πορείας το νθρώπου, μέσα στό πέλαγος τς ζως, στήν διάρκεια τν αώνων.
      Εναι μεγάλη δύναμη, πού μπορε τό θνος μας, νευ ρων, νά μπιστευθεί τήν παρξη καί τήν πρόοδό του. Γι’ ατό καί τόν κυνηγον, γι’ ατό καί τόν κτυπον, γι’ ατό καί δέχεται τίς πιό φοβερές πιθέσεις τν δυνάμεων το σκότους. μως κενος δέν φοβται ποτέ. 
   Τό πέδειξε λλωστε περίτρανα, σέ στιγμές δύσκολες γιά τό θνος. Καί δέν φοβήθηκε οτε σκλαβιά, οτε μαχαίρι, οτε φωτιά. μεινε μόνος στή σκλαβωμένη Πατρίδα. γινε φς καί φώτισε τήν λληνική καρδιά. "βασανίσθη, σουβλίσθη, κρεμάσθη, σύρθη ες τούς δρόμους, ρρίφθη ες τήν θάλασσα", μά γιος σκοπός του πραγματώθηκε. 
   Καί εναι πάντα παρηγορητής το πόνου, μά καί ρμητικός γωνιστής. Εναι βράχος, πού πάνω του σπάζει κάθε λύσσα καί κάθε πιβουλή. Εναι τό στήριγμα, πάνω στό ποο στηρίζονται ο κουρασμένοι δοιπόροι τς ζως. Μόνον ατός εναι κοντά στόν νθρωπο, σέ κάθε περίσταση. 
   Στήν γέννησή του, είναι κοντά να του διαβάσει τις ευχές και να τον "σαραντήσει", να τον βαπτίσει και για να τον μυρώσει μεταδίδοντας του τις χάρες του Παναγίου Πνεύματος, μετά συμμεριζόμενος τήν χαρά του, μεταδίδει σε αυτόν και στον σύντροφο που διάλεξε, την ευλογία του Θεού στον γάμο του, μά αργότερα μοιράζεται και την απώλεια των δικών του ανθρώπων, τόν κάθε του πόνο. Καί στήν δική του τελευταία  ρα τόν προετοιμάζει μέ τά Μυστήρια καί τίς γιαστικές κολουθίες τς κκλησίας μας, γιά τήν αωνιότητα.
    Ατός εναι παπς, δελφοί μου! Παντοτεινός καί μοναδικός κλειδοχος τς νθρώπινης καρδις. Κι’ ν περιστάσεις διάφορες, οδήγησαν τους ανθρώπους με τα λόγια τους, που ως γνωστόν και κόκκαλα σπάνε, και το κουρέλιασαν τά ράσα, τήν καρδιά του κανείς δέν μπόρεσε νά τήν κουρελιάσει. ν το λύγισαν τό σμα, τό φρόνημα καί τήν ψυχή καμιά δύναμη δέν στάθηκε κανή νά τήν γονατίσει. ς τόν περιφρονον σοι θέλουν ς μιλον γι’ατόν μέ λόγια πικρά. ς τόν κατατρέχουν ς μην καταλαβαίνουν καμιά φορά τις δυσκολίες που περνά στην διαποίμανση των ψυχών της Ενορίας του, αλλά καλό είναι να γνωρίζουν πως στίς τρικυμίες τους και στην ανάγκη τους, θά τόν ποζητον και τελικά θα εναποθέσουν στο πετραχήλι του τον πόνο τους.        
   Καί εκείνος πάντα θα είναι εκεί, για να τους συγχωρεί και να τους αγαπά, για τους δίνει την ελπίδα, θναι πάντοτε κενος, που με την εντολή του Θεού,"...καί ποιήσω μς λιες νθρώπων»θα είναι κυρίαρχος τν ψυχν τους.
   Τους ιερείς και τα μάτια μας λοιπόν αδελφοί μου, να τους έχουμε από κοντά, να τους αγαπάμε, να τους φροντίζουμε, ενίοτε δε να καλύπτουμε ακόμα και τα λάθη τους, που σαν άνθρωποι σίγουρα θα κάνουν. Και οι ιερείς όμως να σέβονται και να αγαπούν το ποίμνιο και την Ενορία τους, να συμπαραστέκονται και να βοηθούν τους Ενορίτες τους, να αγκαλιάζουν με καλοσύνη τα παιδιά τους, να δημιουργούν σχολεία και να χτίζουν εκκλησιές και όχι να τις γκρεμίζουν και τότε οι Ενορίες προοδεύουν, ακτινοβολούν, μεγαλώνουν, περισσεύουν και ξεχειλίζουν από την αγάπη του Χριστού.
   Και δεν χρειάζεται να πάτε μακρυά για να βρείτε μια τέτοια Ενορία, μια τέτοια εκκλησία, γιατί αδελφοί μου την πατάτε αυτήν την στιγμή που σας μιλώ, την γεμίζετε κάθε Κυριακή που σημαίνουν οι καμπάνες της, την αγαπάτε και την προσέχετε και δεν είναι άλλη από την δική σας Ενορία, την δική σας εκκλησία, των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, στους όμορφους Ανθόκηπους της Ευκαρπίας, που θα γίνουν ακόμα πιο όμορφοι τώρα που η εκκλησιά μας χτίζεται επάνω, που κάθε μέρα ψηλώνει και επεκτείνονται ένας-ένας οι τοίχοι του, που μέχρι του χρόνου θα έχει σκεπαστεί εντελώς και πολύ σύντομα θα την δούμε να ολοκληρώνετε και να λειτουργείτε από τους ιερείς σας, αφού η Αγία Άννα και ο Άγιος Ιωακείμ θαυματουργικά μας βρήκαν ότι χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε το χτίσιμο της, που ποτέ άλλωστε δεν σταμάτησε τα τελευταία χρόνια.
    Ευχές και προσευχές λοιπόν από όλους σας, ειδικά τώρα για τους ιερείς, τους συνεργάτες, τους επιτρόπους του ναού, τους ανθρώπους που πασχίζουν για αυτό το μεγαλόπνοο όνειρο όλων των Ανθοκηπιωτών, όλων μας...
Ο Θεός μαζί μας!!!

Τή 7η του μηνός Ιουλίου 
μνήμην επιτελούμεν 
της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Κυριακής.

 "Κυριακ θανοσα τν τομν φθάνει
Προαιρέσει, πλν κα τελειοται ξίφει".
     Η Αγία Κυριακή ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ημέρα Κυριακή, γι' αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή.
         Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, το έτος 282 μ.Χ., οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο. Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό, ο οποίος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια. 
     Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε: «Ούτε στη νεότητα μου, ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά, όπως τα άνθη και κούφια, όπως οι σκιές. Σήμερα, έπαρχε, είμαι όμορφη, αύριο μια άσχημη γριά. Να κάνω, λοιπόν, κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου; Την αξία της, όμως, τη γνώρισα στις ρυτίδες, που την περιμένουν και στον τάφο που την καλεί. Νόμισες, λοιπόν, ότι θα κάνω την τερατώδη ανοησία, να χάσω την αιώνια λαμπρότητα για να μείνω λίγο περισσότερο στη γη; Γι' αυτό στο ξαναλέω, έπαρχε: είμαι και θα είμαι στη ζωή και στο θάνατο χριστιανή».
          Εξοργισμένος ο Ιλαριανός, σκληρά τη βασάνισε και διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Αλλά πριν πέσει η σπάθη, προσευχόμενη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.




TAG