ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ "Η θεραπεία των δέκα λεπρών" (Λουκ. ιζ΄ 12-19)

"...ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; 

οι δε εννέα που;"

      Ἡ λέπρα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκλαμβανόταν ὡς κατάρα, δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ ἀσθενεῖς τὴν ἁμαρτωλότητά τους. Ἐντούτοις ἦταν λάθος ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιμετώπιζαν τέτοιες καταστάσεις οἱ ἑβραῖοι. Πέραν τῆς δικαιολογημένης ἀπομόνωσης τῶν λεπρῶν ἐξαιτίας τοῦ φόβου ἐξαπλώσεως τῆς λέπρας, ποὺ ἦταν ὄντως μία φοβερὴ καὶ ἀθεράπευτη τότε ἀσθένεια, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενῶν περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν ἀπαξίωση καὶ τὸν χλευασμό, ἀκόμη δὲ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν χειροδικία κατὰ τῶν ταλαίπωρων ἀνθρώπων, ποὺ ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ ζοῦν ὁμαδικὰ καὶ ἀπομονωμένοι μακρυὰ ἀπὸ τὶς οἰκογένειές τους καὶ τὴν κοινωνία. Βέβαια και εμείς οι νεοέλληνες ας μην λησμονούμε πως, στις αρχές του 20^ου αιώνα παρακαλώ, δημιουργήσαμε με την απανθρωπιά μας, ένα ολόκληρο νησί στην Κρήτη, την Σπιναλόγκα, για να κρύψουμε από την κοινή θέα αυτούς τους ανθρώπους, που τάραζαν την ψυχή μας με την εμφάνιση τους. 

       Οἱ λεπροὶ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ζητοῦν τὴν ἴαση ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ μένουν ἐκεῖ. Ἀναγνωρίζουν τὸ θαῦμα, ἀλλὰ ὄχι Αὐτὸν ποὺ τὸ ἐπιτελεῖ. Πορεύονται πρὸς τοὺς ἱερεῖς, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεί ἀπὸ ἐκείνους ἡ θεραπεία καὶ νὰ ἐπανενταχθοῦν στὴν ὁμαλὴ κοινωνικὴ συμβίωση, ἀλλὰ δὲν ἐπιστρέφουν σὲ Αὐτὸν ποὺ τοὺς προσφέρει τὴν θεραπεία. 
Ἕνας μόνον ἐξ αὐτῶν προχωρᾶ πέρα ἀπὸ τὸ θαῦμα πρὸς τὸν θαυμαστώσαντα, ἕνας μόνον ὑπερβαίνει τὸ εὐχάριστο γεγονὸς διὰ τῆς εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Σωτῆρα.

        Ἀπὸ τοὺς δέκα ὁ ἕνας ἐπιστρέφει καὶ σώζεται. Ποῦ εἶναι οἱ ἄλλοι ἐννέα; Ἀφοῦ ἔγινε ἡ δουλειά τους, δὲν χρειάστηκε νὰ ἀναζητήσουν τὸν θεράποντα. 
.Ἔμειναν στὸν ἀτομισμό τους, γιατὶ τὸ συμφέρον τους ἦταν μέχρι ἐκεῖ. Ὁ εὐγνώμων λεπρὸς ἔχει ἀρχοντιὰ καὶ ἀνθρωπιά, οἱ ὑπόλοιποι καταγγέλονται ἐπὶ ἀχαριστίᾳ. Καὶ ἰσχύει στὴν περίπτωσή τους τὸ γνωστὸ ῥητό, ὅτι «οὐδεὶς ἀχαριστότερος τοῦ εὐεργετηθέντος». Ὅμως ὁ Κύριος δὲν ἐπιζητᾶ τὴν εὐγνωμοσύνη σὰν νὰ τὴν ἔχῃ ἀνάγκη· τὴν ἐπιζητᾶ, γιὰ νὰ προχωρήσει πιό πέρα ἀπὸ τὴν σωματικὴ θεραπεία, στὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς, ποὺ μόνον ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα λαμβάνει. Διότι καταλαβαίνει μέσα του ὅτι Αὐτὸς ποὺ τοὺς ἐξαποστέλλει πρὸς τοὺς ἱερεῖς τὸ κάνει γιὰ ἕνα καὶ μόνον λόγο· γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν δυνατότητα ἀκόμη καὶ τῆς ἀγνωμοσύνης. 
Δὲν θὰ μποροῦσε ἄραγε νὰ τοὺς θεραπεύσει ἐκείνη τὴν στιγμή; Θὰ μποροῦσε βεβαίως· ἀλλὰ θὰ ὑποχρεώνονταν ἄμεσα νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν· καὶ αὐτὴ ἡ εὐχαριστία θὰ ἦταν τυπικὴ καὶ ὄχι ἀπὸ καρδίας. Γιατὶ ἡ ἀπὸ καρδίας εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε ἀνάγκη, βγαίνει ἀβίαστα καὶ ἐκφράζεται μὲσα σὲ γαλήνη πνεύματος.

       Εἶναι σύνηθες νὰ ἀπαιτοῦμε τὴν εὐγνωμοσύνη ἐκείνων ποὺ ἐμεῖς εὐεργετοῦμε. Διαρρήδην ἐπίσης χωρίς δεύτερες σκέψεις, ὅλοι στηλιτεύουμε τὴν στάση τῶν ἑννέα ἀχαρίστων λεπρῶν. Δύσκολα ὅμως ἀντιλαμβανόμαστε τὴν δική μας στάση ἀπέναντι στὶς φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ὄχι τόσο, ἐπειδὴ εἴμαστε ἐν πρώτοις ἀχάριστοι, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε γυμνασμένα πνευματικὰ αἰσθητήρια, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ἀπέραντη πρόνοια, ἀγάπη καὶ προστασία τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ, ποὺ θέλει νὰ μᾶς προσφέρει τὰ πάντα καὶ περισσότερο τὸν ἴδιον Του τὸν Ἑαυτό. Κάθε δευτερόλεπτο τῆς ζωῆς μας δεχόμαστε τὶς εὐλογίες Του ἀφειδῶς καὶ ἐμεῖς στεκόμαστε μόνον εἴτε σὲ αὐτὰ ποὺ ἔρχονται ὡς ἀνταπόκριση στὰ αἰτήματά μας, εἴτε στὶς μεγάλες καὶ ἐμφανεῖς, τουτέστιν ἀδιαμφισβήτητες, εὐεργεσίες Του.

       Σὲ κάθε περίπτωση εἶναι σημαντικὸ νὰ εὐχαριστοῦμε τoν Πατέρα τῶν ἀπείρων ἀγαθῶν δωρεῶν, τῶν προς ἡμᾶς γεγενημένων, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ φαινομενικῶς λυπηρά καὶ βαρέα καὶ δύσκολα τῆς ζωῆς μας. Ὁ Θεός πάντοτε «το καλον ἐργάζεται» καὶ δέν ὑπάρχει ἡ ἀπειροελάχιστη πιθανότητα ἀπό τήν πλευρά Του νὰ μὴν συνεργεί στά τῆς σωτηρίας καὶ αἰωνίου εὐτυχίας μας. Ἀπό τήν πλευρά μας ἀπαιτεῖται ἐκγύμναση τῶν πνευματικῶν μας αἰσθητηρίων μέσῳ τοῦ πνευματικοῦ καὶ λατρευτικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βιώματος, μέσα ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ βίου τῶν ἁγίων μας, μέσα από την φιλανθρωπία προς τους συνανθρώπους μας, μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή, ποὺ ἀνοίγει στὰ μάτια μας παράθυρα φωτισμοῦ καὶ ἐπιγνώσεως τῆς ἀλήθειας, μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, την παρουσία μας και την συμμετοχή μας σε αυτά.

       Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἔστω κάποια γενικὰ καὶ κάποια εἰδικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε ἐκ Θεοῦ καὶ ἂς ῥωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας: πότε καὶ πόσο Τὸν εὐχαριστήσαμε γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ μᾶς χάρισε, ποὺ μᾶς δημιούργησε ἀνθρώπους, ποὺ προνόησε νὰ γεννηθοῦμε κι ὄχι νὰ ἐκτρωθοῦμε, μια συνήθης πρακτική στις μέρες μας, όπου η γυναίκα βάσει νόμου, χειραφετημένη πια και έχοντας την αυτοδιάθεση του σώματος της, έχει το δικαίωμα του "φόνου εκ προμελέτης" κατά του εμβρύου που κυοφορεί,  ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἡλικία, ὅταν ἄλλοι ἄνθρωποι πεθαίνουν νωρίτερα, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ γεννηθοῦμε σὲ μία εὐλογημένη χώρα καὶ νὰ βαπτιστοῦμε ὀρθόδοξοι, ὅταν ἄλλοι λαοὶ ζοῦν μέσα στὰ σκοτάδια τῆς πλάνης καὶ τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν, σὲ χῶρες μὲ ἀπάνθρωπα ἤθη καὶ βάρβαρα ἔθιμα, ποὺ εὐδόκησε νὰ ἔχουμε τὴν 

Μητέρα Του προστάτιδα καὶ Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ὅταν ἔθνη ὁλόκληρα θὰ ἐξαφανιστοῦν ἀπὸ τὸν χάρτη καὶ τὸ ὄνομά τους θὰ σβήσει ἀπὸ τὴν ἱστορία; Τὸν εὐχαριστήσαμε ποτὲ ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο μας ὡς ἄνθρωπος, ποὺ πόνεσε, ποὺ πέθανε γιὰ χάρη μας καὶ πάτησε τὸν αἰώνιο ἐχθρό μας, τὸν θάνατο; Τὸν εὐχαριστήσαμε γιὰ τὰ  ἀμέτρητα θαύματα ποὺ ἐπιτελεῖ μέσῳ τῶν ἁγίων μας, πολλά από αυτά εδώ στην γειτονιά μας, στην Ενορία μας, στην ολοκαίνουργια υπέγεια και περικαλλή εκκλησιά μας, των Αγίων Θεοπατόρων, του Ιωακείμ και της Άννας, με τα παιδιά που μας χαρίζουν οι προστάτες των άτεκνων ζευγαριών με μια απλή προσευχή στον Εγγονό τους Χριστό μαζί με την κόρη τους την Παναγία μας;

     Όχι, και το πιθανότερο είναι ότι μάλλον  ανήκουμε και προσμετρούμαστε μαζί με τους εννέα και όχι με τον έναν εκ των δέκα λεπρών. Αγνώμονες και αχάριστοι εμφανιζόμαστε και πάλι μετά από δυο χιλιάδες χρόνια που έγινε αυτό το γεγονός το οποίο μπορεί σήμερα να καταδικάζουμε απερίφραστα, αλλά ουσιαστικά συναινούμε σε αυτό λόγω της συμπεριφοράς μας στον Χριστό που μας θεράπευσε. 

      Τον βγάζουμε από την ζωή μας, λοιδορούμε την Εκκλησία Του, απαξιώνουμε τους λειτουργούς Του και τους θέλουμε ιδιωτικούς υπαλλήλους, λες και όλο αυτό που γίνεται, για παράδειγμα, σήμερα τώρα εδώ στην εκκλησιά μας, αυτή η συμπροσευχή μας μαζί με τους Αγίους προστάτες μας, τον Ιωακείμ και την Άννα, την Παναγία κόρη τους και τον Εγγονό τους Χριστό και όλους τους Αγίους μας, δεν είναι μια δημόσια έκφραση της θρησκευτικότητας του Έλληνα και της μεγάλης Πίστης του, αλλά είναι μια ιδιωτική συνεύρεση ανθρώπων που δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει αυτήν την Κυριακή.    

      Όμως δεν σταματούμε εκεί, τον Χριστό δεν τον διδάσκουμε και στα παιδιά μας, δεν μιλούμε για Αυτόν στην οικογένεια μας, δεν τον θέλουμε στα σχολειά, όπου το μάθημα των Θρησκευτικών είναι μια παρωδία, δεν θέλουμε την εικόνα Του, ούτε να τον βλέπουμε δεν θέλουμε και στα υπόλοιπα δημόσια κτίρια μας, ακόμα και στο Σύνταγμα  μας ενοχλεί η αναφορά Του, η Αγάπη Του που σύμφωνα με τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, «μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλεί, ού περπερεύεται, ου φησιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία»…η Αγάπη Του που «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» και η Αγάπη Του που «ουδέποτε εκπίπτει» αυτή η Αγάπη Του, αγαπητοί μου αδελφοί, αυτή προσκρούει στην σκληροκαρδία μας και στον σύγχρονο και απάνθρωπο τρόπο ζωής που επιλέξαμε να ζούμε.          

       Ἂν ἀκολουθοῦμε, αγαπητοί μου φίλοι, τὸ παράδειγμα τοῦ εὐγνώμονος λεπροῦ, τότε θὰ δρομολογοῦμε στην ζωή μας ὄχι μόνον τὴν θεραπεία του σώματος μας, ἀλλὰ καὶ τὴν σωτηρία της ψυχής μας, που…όπως λένε και οι στοίχοι από ένα πολύ όμορφο  ελληνικό τραγούδι..."είναι πολύ μεγάλο πράγμα".

                Και η ευκαιρία αυτή, να μοιάσουμε δηλαδή του ενός ευγνώμονος λεπρού και όχι των εννέα αχαρίστων, μας δίνετε καθημερινά, αλλά κυρίως σήμερα, και όλες τις Κυριακές και τις γιορτές του χρόνου, εδώ στην ολοκαίνουργια εκκλησιά της
 γειτονιάς μας, των Ανθοκήπων και της Ενορίας μας, και όπου αλλού βρεθούμε, στην Θεία Λειτουργία, ή Θεία Ευχαριστία, όπως επίσημα αποκαλείτε το Μυστήριο αυτό από την Εκκλησία μας και δεν είναι άλλο από το γνήσιο και αυθόρμητο ευχαριστώ μας για όλα όσα μας χαρίζει καθημερινά ο Ζωοδότης Χριστός, την αναπνοή μας, την ζωή μας, 
το μυαλό και την λογική μας, τα αγαθά και τις γνώσεις μας, τις υλικές και τις πνευματικές, μα πάνω από όλα την ελευθερία μας για να επιλέξουμε εμείς τελικά αν θέλουμε την ζεστασιά της αγκαλιάς του,

 ή αν δεν μας νοιάζει, το κρύο και η παγωνιά από την απουσία Του αν του γυρίσουμε την πλάτη με την πρώτη δυσκολία. Μπορούμε, έχοντας κάθε δικαίωμα, δικαίωμα που μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, ακόμα και  να τον διώξουμε, μιμούμενοι τους Γεργεσηνούς βοσκούς των χοίρων από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο...θυμάστε, όπου ενώ μπροστά τους θεράπευσε θαυματουργικά δυο χρόνια δαιμονισμένους νέους, αυτοί παραβλέποντας το θαύμα τον έδιωξαν από τα όρια τους, για να μην χαλάσει η αμαρτωλή και εύθραυστη ισορροπία που έφτιαξαν για τους εαυτούς τους. Και ο Χριστός τι έκανε; Δεν οργίστηκε, δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά "...ἐμβάς εἰς πλοῖον διεπέρασε καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν." Απλά έφυγε από κοντά τους. 
Όμως μην γελιέστε, ο Χριστός μας στην Δεύτερη Παρουσία του, δεν θα είναι τόσο συγκαταβατικός, αλλά θα είναι Βασιλέας πια και δίκαιος κριτής. 

       Ἂς τελειώσουμε όμως εδώ το κυριακάτικο άρθρο της ιστοσελίδας μας και ας μην πούμε τίποτε άλλο, παρά μόνο με μια φράση μας τελευταία, μια φράση που πρέπει να είναι η αναφορά του χριστιανού στην καθημερινότητα του, να σας παρακινήσουμε να την αναφωνήσετε και εσείς όλοι μαζί μας...

..."Δόξα σοι ο Θεός".

   Παρακάτω στην συνέχεια του άρθρου μας, σας έχουμε ολόκληρο το σημερινό Ευαγγέλιο των δέκα λεπρών στο πρωτότυπο κείμενο αλλά και σε νεοελληνική απόδοση... 

Ευαγγέλιο της Κυριακής 19/1/2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ  

"Η θεραπεία των δέκα λεπρών" 

(Λουκ. ιζ΄ 12-19)

Πρωτότυπο κείμενο:

Τω καιρώ εκείνω, εισερχομένου του  Ιησού εις τινα κώμην,  απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν, και αυτοί ήραν φωνήν, λέγοντες·  Ιησοῦ επιστάτα, ελέησον ημάς. Και ιδών, είπεν αυτοίς· Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις Ιερεύσι. Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς, εκαθαρίσθησαν. Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιάθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτώ· και αυτός ην Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο  Ιησούς είπεν· ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ, ει μη ο αλλογενής ούτος; Και είπεν αυτώ· Αναστάς πορεύου· η πίστις σου σέσωκέ σε.

Νεοελληνική Απόδοση:

Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί άντρες, που στάθηκαν μακριά του και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!» Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαρίστησε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Ο Ιησούς τότε είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέ­κα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνον αυτός ο αλλοεθνής;»  Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό, η πίστη σου σε έσωσε».