ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ "Η θεραπεία των δέκα λεπρών" (Λουκ. ιζ΄ 12-19).

"...ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; 

οι δε εννέα που;"

      Ἡ λέπρα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκλαμβανόταν ὡς κατάρα, δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ ἀσθενεῖς τὴν ἁμαρτωλότητά τους. Ἐντούτοις ἦταν λάθος ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιμετώπιζαν τέτοιες καταστάσεις οἱ ἑβραῖοι. Πέραν τῆς δικαιολογημένης ἀπομόνωσης τῶν λεπρῶν ἐξαιτίας τοῦ φόβου ἐξαπλώσεως τῆς λέπρας, ποὺ ἦταν ὄντως μία φοβερὴ καὶ ἀθεράπευτη τότε ἀσθένεια, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενῶν περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν ἀπαξίωση καὶ τὸν χλευασμό, ἀκόμη δὲ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν χειροδικία κατὰ τῶν ταλαίπωρων ἀνθρώπων, ποὺ ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ ζοῦν ὁμαδικὰ καὶ ἀπομονωμένοι μακρυὰ ἀπὸ τὶς οἰκογένειές τους καὶ τὴν κοινωνία.

       Οἱ λεπροὶ τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς της Κυριακής 15ης Ιανουαρίου του 2017, που θα αναλύσουμε στην κυριακάτικη ανάρτηση της ιστοσελίδας μας, ζητοῦν τὴν ἴαση ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ μένουν ἐκεῖ. 
Ἀναγνωρίζουν τὸ θαῦμα, ἀλλὰ ὄχι Αὐτὸν ποὺ τὸ ἐπιτελεῖ. Πορεύονται πρὸς τοὺς ἱερεῖς, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεί ἀπὸ ἐκείνους ἡ θεραπεία καὶ νὰ ἐπανενταχθοῦν στὴν ὁμαλὴ κοινωνικὴ συμβίωση, ἀλλὰ δὲν ἐπιστρέφουν σὲ Αὐτὸν ποὺ τοὺς προσφέρει τὴν θεραπεία. Ἕνας μόνον ἐξ αὐτῶν προχωρᾶ πέρα ἀπὸ τὸ θαῦμα πρὸς τὸν θαυμαστώσαντα, ἕνας μόνον ὑπερβαίνει τὸ εὐχάριστο γεγονὸς διὰ τῆς εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Σωτῆρα.

        Ἀπὸ τοὺς δέκα ὁ ἕνας ἐπιστρέφει καὶ σώζεται. Ποῦ εἶναι οἱ ἄλλοι ἐννέα; Ἀφοῦ ἔγινε ἡ δουλειά τους, δὲν χρειάστηκε νὰ ἀναζητήσουν τὸν θεράποντα. Ἔμειναν στὸν ἀτομισμό τους, γιατὶ τὸ συμφέρον τους ἦταν μέχρι ἐκεῖ. Ὁ εὐγνώμων λεπρὸς ἔχει ἀρχοντιὰ καὶ ἀνθρωπιά, οἱ ὑπόλοιποι καταγγέλονται ἐπὶ ἀχαριστίᾳ. 

Καὶ ἰσχύει στὴν περίπτωσή τους τὸ γνωστὸ ῥητό, ὅτι «οὐδεὶς ἀχαριστότερος τοῦ εὐεργετηθέντος». Ὅμως ὁ Κύριος δὲν ἐπιζητᾶ τὴν εὐγνωμοσύνη σὰν νὰ τὴν ἔχῃ ἀνάγκη· τὴν ἐπιζητᾶ, γιὰ νὰ προχωρήσει πιό πέρα ἀπὸ τὴν σωματικὴ θεραπεία, στὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς, ποὺ μόνον ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα λαμβάνει. Διότι καταλαβαίνει μέσα του ὅτι Αὐτὸς ποὺ τοὺς ἐξαποστέλλει πρὸς τοὺς ἱερεῖς τὸ κάνει γιὰ ἕνα καὶ μόνον λόγο· γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν δυνατότητα ἀκόμη καὶ τῆς ἀγνωμοσύνης. Δὲν θὰ μποροῦσε ἄραγε νὰ τοὺς θεραπεύσει ἐκείνη τὴν στιγμή; Θὰ μποροῦσε βεβαίως· ἀλλὰ θὰ ὑποχρεώνονταν ἄμεσα νὰ Τὸν εὐχαριστήσουν· καὶ αὐτὴ ἡ εὐχαριστία θὰ ἦταν τυπικὴ καὶ ὄχι ἀπὸ καρδίας. Γιατὶ ἡ ἀπὸ καρδίας εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε ἀνάγκη, βγαίνει ἀβίαστα καὶ ἐκφράζεται μὲσα σὲ γαλήνη πνεύματος.

       Εἶναι σύνηθες νὰ ἀπαιτοῦμε τὴν εὐγνωμοσύνη ἐκείνων ποὺ ἐμεῖς εὐεργετοῦμε. Διαρρήδην ἐπίσης ὅλοι στηλιτεύουμε τὴν στάση τῶν ἑννέα ἀχαρίστων λεπρῶν. Δύσκολα ὅμως ἀντιλαμβανόμαστε τὴν δική μας στάση ἀπέναντι στὶς φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ὄχι τόσο, ἐπειδὴ εἴμαστε ἐν πρώτοις ἀχάριστοι, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε γυμνασμένα πνευματικὰ αἰσθητήρια, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ἀπέραντη πρόνοια, ἀγάπη καὶ προστασία τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ, ποὺ θέλει νὰ μᾶς προσφέρει τὰ πάντα καὶ περισσότερο τὸν ἴδιον Του τὸν Ἑαυτό. Κάθε δευτερόλεπτο τῆς ζωῆς μας δεχόμαστε τὶς εὐλογίες Του ἀφειδῶς καὶ ἐμεῖς στεκόμαστε μόνον εἴτε σὲ αὐτὰ ποὺ ἔρχονται ὡς ἀνταπόκριση στὰ αἰτήματά μας, εἴτε στὶς μεγάλες καὶ ἐμφανεῖς, τουτέστιν ἀδιαμφισβήτητες, εὐεργεσίες Του.

       Σὲ κάθε περίπτωση εἶναι σημαντικὸ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Πατέρα τῶν ἀπείρων ἀγαθῶν δωρεῶν, τῶν πρὸς ἡμᾶς γεγενημένων, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ φαινομενικῶς λυπηρὰ καὶ βαρέα καὶ δύσκολα τῆς ζωῆς μας. Ὁ Θεὸς πάντοτε «τὸ καλὸν ἐργάζεται» καὶ δὲν ὑπάρχει ἡ ἀπειροελάχιστη πιθανότητα ἀπὸ τὴν πλευρά Του νὰ μὴν συνεργεί στὰ τῆς σωτηρίας καὶ αἰωνίου εὐτυχίας μας. Ἀπὸ τὴν πλευρά μας ἀπαιτεῖται ἐκγύμναση τῶν πνευματικῶν μας αἰσθητηρίων μέσῳ τοῦ πνευματικοῦ καὶ λατρευτικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βιώματος, μέσα ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ βίου τῶν ἁγίων, μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή, ποὺ ἀνοίγει στὰ μάτια μας παράθυρα φωτισμοῦ καὶ ἐπιγνώσεως τῆς 

ἀλήθειας.

       Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἔστω κάποια γενικὰ καὶ κάποια εἰδικὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπολαμβάνουμε ἐκ Θεοῦ καὶ ἂς ῥωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας: πότε καὶ πόσο Τὸν εὐχαριστήσαμε γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ μᾶς χάρισε, ποὺ μᾶς δημιούργησε ἀνθρώπους, ποὺ προνόησε νὰ γεννηθοῦμε κι ὄχι νὰ ἐκτρωθοῦμε, ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ φτάσουμε σὲ αὐτὴν τὴν ἡλικία, ὅταν ἄλλοι ἄνθρωποι πεθαίνουν νωρίτερα, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ γεννηθοῦμε σὲ μία εὐλογημένη χώρα καὶ νὰ βαπτιστοῦμε ὀρθόδοξοι, ὅταν ἄλλοι λαοὶ ζοῦν μέσα στὰ σκοτάδια τῆς πλάνης καὶ τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν, σὲ χῶρες μὲ ἀπάνθρωπα ἤθη καὶ βάρβαρα ἔθιμα, ποὺ εὐδόκησε νὰ ἔχουμε τὴν Μητέρα Του προστάτιδα καὶ Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ὅταν ἔθνη ὁλόκληρα θὰ ἐξαφανιστοῦν ἀπὸ τὸν χάρτη καὶ τὸ ὄνομά τους θὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν ἱστορία; Τὸν εὐχαριστήσαμε ποτὲ ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο μας ὡς ἄνθρωπος, ποὺ πόνεσε, ποὺ πέθανε γιὰ χάρη μας καὶ πάτησε τὸν αἰώνιο ἐχθρό μας, τὸν θάνατο; Τὸν εὐχαριστήσαμε γιὰ τὰἀμέτρητα θαύματα ποὺ ἐπιτελεῖ μέσῳ τῶν ἁγίων μας;

        Ἂν ἀκολουθοῦμε, αγαπητοί μας αναγνώστες και διαδικτυακοί φίλοι τὸ παράδειγμα τοῦ εὐγνώμονος λεπροῦ, 
τότε θὰ δρομολογοῦμε στην ζωή μας ὄχι μόνον τὴν θεραπεία του σώματος μας, ἀλλὰ καὶ τὴν σωτηρία της ψυχής μας, που, όπως λένε οι στοίχοι από ένα πολύ όμορφο ελληνικό τραγούδι..."είναι πολύ μεγάλο πράγμα".

            Και η ευκαιρία αυτή, να μοιάσουμε δηλαδή του ενός ευγνώμονος λεπρού και όχι των εννέα αχαρίστων, μας δίνετε καθημερινά, αλλά κυρίως σήμερα, και όλες τις Κυριακές και τις γιορτές του χρόνου, εδώ στην εκκλησιά της γειτονιάς μας, των Ανθοκήπων και της Ενορίας μας, και όπου αλλού βρεθούμε, στην Θεία Λειτουργία, ή Θεία Ευχαριστία, όπως επίσημα αποκαλείτε το Μυστήριο αυτό από την Εκκλησία μας και δεν είναι άλλο από το γνήσιο και αυθόρμητο ευχαριστώ μας για όλα όσα μας χαρίζει καθημερινά ο Ζωοδότης Χριστός, την αναπνοή μας, την ζωή μας, το μυαλό και την λογική μας, τα αγαθά και τις γνώσεις μας, τις υλικές και τις πνευματικές, μα πάνω από όλα την ελευθερία μας για να επιλέξουμε εμείς τελικά αν θέλουμε την ζεστασιά της αγκαλιάς Του, ή αν δεν μας νοιάζει, το κρύο και η παγωνιά από την απουσία Του αν του γυρίσουμε την πλάτη με την πρώτη δυσκολία.   

     Ας τελειώσουμε όμως εδώ αυτό το κυριακάτικο άρθρο της ιστοσελίδας μας και ας μην πούμε τίποτε άλλο παρά μόνο με μια φράση μας τελευταία, που και από μόνη της μπορεί  και εμπεριέχει το μεγαλύτερο μέρος της Ορθοδόξου θεολογίας μας, να σας παρακινήσουμε και αυτήν την Αναστάσιμη Κυριακή, μέσα στην μικρή, φιλόξενη, αλλά και προσωρινή κατακόμβη του επάνω περίλαμπρου Ναού μας που οσονούπω αποπερατώνετε και θα λειτουργήσει, να αναφωνήσετε όλοι μαζί μας...

..."Δόξα σοι ο Θεός".

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ  

"Η θεραπεία των δέκα λεπρών" 

(Λουκ. ιζ΄ 12-19)

Πρωτότυπο κείμενο:

Τω καιρώ εκείνω, εισερχομένου του  Ιησού εις τινα κώμην,  απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν, και αυτοί ήραν φωνήν, λέγοντες·  Ιησοῦ επιστάτα, ελέησον ημάς. Και ιδών, είπεν αυτοίς· Πορευθέντες επιδείξατε εαυτούς τοις Ιερεύσι. Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς, εκαθαρίσθησαν. Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιάθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτώ· και αυτός ην Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο  Ιησούς είπεν· ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ, ει μη ο αλλογενής ούτος; Και είπεν αυτώ· Αναστάς πορεύου· η πίστις σου σέσωκέ σε.

Νεοελληνική Απόδοση:

Εκείνο τον καιρό, καθώς έμπαινε ο Ιησούς σ’ ένα χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί άντρες, που στάθηκαν μακριά του και του φώναζαν δυνατά: «Ιησού, αφέντη, ελέησέ μας!» Βλέποντάς τους εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε να σας εξετάσουν οι ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν από τη λέπρα. Ένας απ’ αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και τον ευχαρίστησε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Ο Ιησούς τότε είπε: «Δε θεραπεύτηκαν και οι δέ­κα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Κανένας τους δε βρέθηκε να γυρίσει να δοξάσει το Θεό παρά μόνον αυτός ο αλλοεθνής;»  Και σ’ αυτόν είπε: «Σήκω και πήγαινε στο καλό, η πίστη σου σε έσωσε».