Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ

«Ἀνελήφθη ἐν δόξη»

«Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς, ἴνα πέμψη τὸν Παράκλητον τῷ κόσμω,
οἱ οὐρανοὶ ἠτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ, νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ,
Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, ἄνθρωπον ὀρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν,
ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὂν ἐν κόλποις ἔχει συναϊδιον,
Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πάσι τοῖς Ἀγγέλοις αὐτοῦ,
Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἠμῶν, Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χείρας.
ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἢν τὸ πρότερον».

        Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μετὰ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του ἀπὸ τοὺς νεκρούς, δὲν ἐγκατέλειψε ἀμέσως τὸν κόσμο, ἀλλὰ συνέχισε γιὰ σαράντα ἡμέρες νὰ ἐμφανίζεται στοὺς μαθητὲς Του (Πράξ.1,3). Αὐτὲς οἱ μεταναστάσιμες ἐμφανίσεις Του πρὸς αὐτοὺς εἶχαν πολὺ μεγάλη σημασία.   Ἔπρεπε οἱ πρώην δύσπιστοι καὶ φοβισμένοι μαθητὲς νὰ βιώσουν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Διδασκάλου τους καὶ νὰ ἀποβάλλουν κάθε δισταγμὸ καὶ ψῆγμα ἀπιστίας γιὰ Ἐκεῖνον.
         Τὴν τεσσαρακοστὴ λοιπὸν ἡμέρα, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ, ὁ Κύριος τους μαθητὲς τοῦ «ἐξήγαγε ἔξω ἕως τὴ Βηθανία», στὸ ὅρος τῶν Ἔλαιων ὅπου συνήθως προσηύχετο. «Καὶ ἀφοῦ σήκωσε τὰ χέρια του, τοὺς εὐλόγησε». (Λουκᾶ 24,50) καὶ «εὐλογώντας τους, ἐχωρίσθηκε ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἐφέρετο πρὸς τὰ πάνω, στὸν οὐρανὸ» μέχρι ποὺ τὸν ἔχασαν ἀπὸ τὰ μάτια τους. Καὶ μετὰ ἀφοῦ Τὸν προσκύνησαν ἐπέστρεψαν στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ χαρὰ μεγάλη καὶ ἔμεναν συνεχῶς στὸ ναὸ ὑμνολογώντας καὶ δοξολογώντας τὸ Θεό.
         Ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος, περιγράφοντας πιὸ λακωνικὰ τὸ θαυμαστὸ καὶ συνάμα συγκινητικὸ γεγονός, ἀναφέρει πὼς μετὰ ἀπὸ τὴν ρητὴ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο κηρύττοντας καὶ βαπτίζοντας τὰ ἔθνη, «ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν του Θεοῦ. Ἐκεῖνοι δὲ ἐξελθόντες ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον βεβαιοῦντος διὰ τῶν ἐπακολουθούντων σημείων» (Μάρκ.16,19-20).
          Αὐτὴ ἡ εὐλογία εἶναι πιὰ ἡ ἀρχὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ Κύριος ἀνέρχεται γιὰ νὰ μᾶς στείλει τὸ παράκλητο Πνεῦμα, ὅπως λέγει τὸ τροπάριο τῆς ἑορτῆς: «Ἀνυψώθηκες στὴ δόξα, Χριστὲ Θεέ μας, ἀφοῦ χαροποίησες τοὺς μαθητές σου μὲ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ βεβαιώθηκαν ἀπὸ τὴν εὐλογία σου».
          Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα τὸ θριαμβευτικὸ πέρας τῆς ἐπὶ γὴς παρουσίας Του καὶ τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου Του. «Ἀνελήφθη ἐν δόξη» γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν θεία ἰδιότητά Του στοὺς παριστάμενους μαθητές Του. Γιὰ νὰ τοὺς στηρίξει περισσότερο στὸν τιτάνιο πραγματικὰ ἀγώνα, ποὺ Ἐκεῖνος τοὺς ἀνάθεσε, δηλαδὴ τὴ συνέχιση τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος.

          Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνῆλθε στοὺς οὐρανούς, ἀλλὰ δὲν ἐγκατέλειψε τὸ ἀνθρώπινο γένος, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα Του. Μπορεῖ νὰ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ στοὺς ἔνδοξους οὐρανούς, ὅμως ἡ παρουσία Τοῦ ἐκτείνεται ὡς τὴ γῆ καὶ ὡς τὰ ἔσχατά της δημιουργίας. Ἄφησε στὴ γῆ τὴν Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία εἶναι τὸ ἴδιο τὸ ἀναστημένο, ἀφθαρτοποιημένο καὶ θεωμένο σῶμα Του, γιὰ νὰ εἶναι τὸ μέσον της σωτηρίας ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων, ποὺ θέλουν νὰ σωθοῦν. Νοητὴ ψυχὴ τοῦ σώματός Του εἶναι ὁ Θεὸς Παράκλητος, «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀλήθειας» (Ἰωάν. 15,26), ὁ Ὁποῖος ἐπεδήμησε κατὰ τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς σὲ αὐτό, γιὰ νὰ παραμείνει ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου.

          Ἡ σωτηρία συντελεῖται μὲ τὴν ὀργανικὴ συσσωμάτωση τῶν πιστῶν στὸ θεανδρικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ἐννοοῦσε, ὅταν ὑποσχόταν στοὺς μαθητές Του: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Μάτθ.28,20).